Temat interpretacji
Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
12 września 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 4 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie amortyzacji lokali mieszkalnych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 listopada 2024 r. (wpływ 15 listopada 2024 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Zajmuje się Pan najmem prywatnym nieruchomości mieszkalnych. Stan faktyczny dotyczy okresu, w którym zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, miał Pan prawo do opodatkowania osiąganych dochodów w ramach tzw. skali podatkowej.
Przedmiotem najmu były następujące nieruchomości:
·w … przy ul. … - zakup samodzielny 14 czerwca 2018 r., pierwszy wpływ z najmu w listopadzie 2018 r. i w tym samym miesiącu rozpoczęcie odliczenia kosztu z amortyzacji;
·w … przy ul. … - zakup samodzielny 6 lipca 2018 r., pierwszy wpływ z najmu w listopadzie 2018 r. i w tym samym miesiącu rozpoczęcie amortyzacji;
·w … przy ul. … - zakup 5 października 2018 r. przez Pana rodziców, dopiero 24 września 2021 r. nabył Pan to mieszkanie w całości w drodze darowizny i przejął najemców, pierwszy wpływ z najmu nastąpił w październiku 2021 r. i w tym samym miesiącu rozpoczęto amortyzację;
·w … przy ul. … - zakup 15 stycznia 2018 r. na współwłasność z rodzicami - 1/3 mieszkania należała do Pana, pierwszy wpływ z najmu został otrzymany w kwietniu 2018 r. i w tym samym miesiącu rozpoczęcie odliczenia kosztu z amortyzacji.
Mieszkania te były wynajmowane w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, głównie studentom. Studenci wynajmowali pokoje wraz z prawem do korzystania z części wspólnych (np. kuchnia, korytarz, toaleta, łazienka). Bywały okresy, w których, z uwagi na przerwę w roku akademickim, nie wynajmował Pan mieszkań, natomiast przygotowywał je pod dalszy użytek, aktywnie poszukując nowych najemców. Dokonywał Pan amortyzacji ww. mieszkań przez cały okres ich posiadania, zgodnie z przepisami ustawy o PIT, które obowiązywały w okresie, w którym amortyzacja lokali mieszkalnych była możliwa.
W piśmie z 15 listopada 2024 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazał Pan, że przedmiotowe nieruchomości są sklasyfikowane wg Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) pod kodem 1122 oraz Klasyfikacji Środków Trwałych pod symbolem 122.
Poszczególne nieruchomości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w następujących datach:
·nieruchomość przy ul. … - 1 marca 2018 r.,
·nieruchomość przy ul. … - 1 października 2018 r.,
·nieruchomość przy ul. … - 1 października 2018 r.,
·nieruchomość przy ul ... – 24 września 2021 r.
Mieszkania amortyzowane były stawką 10%. Czasowa przerwa w najmie lokali mieszkalnych spowodowana była m.in. wypowiedzeniem umowy najmu/zakończeniem umowy najmu, w czasie której czynił Pan starania w celu pozyskania nowych najemców. Przedmiot wniosku dotyczy okresu od 2018 r. do końca 2022 r.
Pytanie
Czy miał Pan prawo dokonywać amortyzacji lokali mieszkalnych (w tym lokalu z punktu 4 w 1/3 części), bez względu na przejściowe okresy braku najmu, w okolicznościach opisanych w przedstawionym stanie faktycznym?
Pana stanowisko w sprawie
Miał Pan prawo dokonywać amortyzacji lokal mieszkalnych (w tym lokalu z punktu 4 w 1/3 części), bez względu na przejściowe okresy braku najmu, w okolicznościach opisanych w przedstawionym stanie faktycznym.
Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych regulowały szczegółowo zasady amortyzacji, w tym amortyzacji budynków niemieszkalnych używanych lub ulepszonych. Podstawową metodą amortyzacji budynków niemieszkalnych była metoda liniowa przy zastosowaniu stawek z Wykazu stawek amortyzacyjnych.
W Wykazie stawek amortyzacyjnych dla budynków niemieszkalnych (użytkowych) określono następujące stawki:
·10% dla kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych, budynków zastępczych - trwale związanych z gruntem,
·4,5% dla podziemnych garaży i zadaszonych parkingów oraz budynków kontroli ruchu powietrznego (wieży), zbiorników, silosów oraz magazynów podziemnych zbiorników komór podziemnych (z wyłączeniem budynków magazynowych i naziemnych),
·2,5% dla innych niż wcześniej wymienione budynków niemieszkalnych.
W ścisłe określonych przypadkach ustawowe roczne stawki amortyzacyjne stosowano w liniowej metodzie amortyzacji mogły być ustalone indywidualnie, zostać podwyższone lub obniżone.
Jak wynika z art. 22j ust. 1 pkt 4 updof, do amortyzacji budynków niemieszkalnych, dla których w Wykazie stawek amortyzacyjnych przewiduje się stawkę 2,5%, podatnicy mogą przyjąć indywidualną stawkę amortyzacyjną. Okres amortyzacji dla tych budynków nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartość niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika. Jednak okres ten nie może być krótszy niż 10 lat.
Fakt, że nie uzyskiwał Pan przychodów przez pewne okresy, nie powoduje, że nie miał Pan prawa do dokonywania amortyzacji lokali w pełnym okresie ich posiadania, tj. bez zaprzestawania amortyzacji w okresie, w którym nie uzyskiwał przychodów z tytułu najmu. Tak przykładowo stwierdzono w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 31 marca 2016 r. Nr ITPB/4511-103/16/PSZ.
W świetle powołanego na wstępie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy podkreślić, że skoro kosztem uzyskania przychodu mogą być wszelkie wydatki poniesione w celu zachowania lub zabezpieczeni źródła przychodów, tak aby przynosiło ono dochody w przyszłości, to w przypadku czasowego braku najemcy lokalu, jeżeli udowodni Pan, że czynił starania dla pozyskania najemcy, czy nie zrezygnował z najmu i lokal nie służył zaspakajaniu własnych potrzeb, odpisy amortyzacyjne w okresie, w którym lokal mieszkalny nie będzie wynajmowany w związku z utrzymaniem tego lokalu mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.
Z art. 22 ust. 8 ustawy o PIT wynika, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych wyłącznie na zasadach określonych w art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 ww. ustawy.
Za środki trwałe uznaje się składniki majątku, do których należą m.in. budowle, budynki oraz lokale stanowiące odrębną nieruchomość, będące jednocześnie własnością lub współwłasnością przedsiębiorcy, zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok wykorzystywane przez podatnika w działalności gospodarczej albo oddane do używana na podstawie umowy najmu.
Wobec tego, jeśli amortyzacji podlegają środki trwałe wykorzystywane m.in. do celów firmowych, to można wnioskować, że przesłanką powodującą niemożność amortyzacji mieszkania wprowadzonego do ewidencji środków trwałych jest celowa, stała lub czasowa rezygnacja z jego użytkowania. Jeśli natomiast przerwa w najmie będzie niezamierzona i właściciel mieszkania będzie się starał o nowych najemców, to okoliczności takie nie stanowią przesłanki uzasadniającej zaprzestania dokonywana odpisów amortyzacyjnych. W takim przypadku można nadal amortyzować lokal, a odpisy zaliczyć w koszty uzyskania przychodu działalność gospodarczej. Takie stanowisko popiera Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 22 listopada 2017 r. Nr 0115-KDIT3.4011.300.2017.2.MPŁ, gdzie wskazano, że: „odpisy amortyzacyjne dokonywane w okresie, w którym lokal mieszkalny nie będzie wynajmowany, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów, jeżeli nie zrezygnowano z najmu i lokal nie służył zaspakajaniu własnych potrzeb.”
Wyłączenie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych dotyczy jedynie środków trwałych, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalność gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane. W takim przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano wykonywania tej działalności (art. 22c pkt 5 ustawy o pdof).
Wobec tego, czasowe nieużywanie środka trwałego nie powoduje konieczności zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Amortyzację należałoby przerwać, gdyby środek trwały nie był używany na skutek zawieszenia albo zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej, w której był używany, co nie ma miejsca w omawianej sytuacji. Jeśli zamiarem wynajmującego jest ciągłość najmu, a brak najemcy jest spowodowany czynnościami niezależnymi od niego, to wynajmujący ma prawo do realizacji odpisów amortyzacyjnych za okres, w którym brak jest najemcy.
Zatem możliwa była amortyzacja lokalów, również w okresie między zawieraniem kolejnych umów najmu.
Z wcześniej powołanych przepisów wynika, że lokal mieszkalny spełniający wymogi środka trwałego, może być amortyzowany, gdy jest użytkowany dla celów działalności gospodarczej lub oddany w najem. Ustawodawca przyjął zatem, że amortyzacji podlega m.in. lokal oddany do używania na podstawie samej umowy najmu, a wynajmujący nie musi rejestrować działalności gospodarczej. Stąd, na podstawie art. 22 ust. 8 ustawy o PIT, kosztem uzyskania przychodu osoby wynajmującej, która nie prowadzi działalności gospodarczej, mogą być odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oddanych w najem.
Pogląd taki zaprezentował Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 19 czerwca 2018 r. Nr 0112-KDIL3-1.4011.248.2018.1.GM, w której czytamy, że: „środkiem trwałym jest zarówno składnik majątku (np. lokal będący odrębną własnością) wykorzystywany w działalności gospodarczej, jak i oddany do używania, np. na podstawie umowy najmu. Przepisy dotyczące (...) stawek amortyzacyjnych nie uzależniają przy tym możliwości ich zastosowania od tego, czy składnik majątku jest wykorzystywany w działalności gospodarczej, czy oddany do używania na podstawie umowy najmu poza działalnością gospodarczą.”
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j.: Dz. U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm.):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (...).
W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.):
Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
Zgodnie zaś z art. 22c pkt 2 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.):
Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne, stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
Ten przepis obowiązuje od 1 stycznia 2022 r. Przepis ten został bowiem zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: „ustawa zmieniająca”).
Jednocześnie z art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej wynika, że:
Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.
Tym samym - na podstawie przepisu przejściowego - który jest przepisem szczególnym, podatnicy tylko do końca 2022 r. mogli stosować przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na 31 grudnia 2021 r., w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.
Innymi słowy - na podstawie przepisu przejściowego - podatnicy mogli do końca 2022 r. zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.
Stosownie do art. 22c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy:
Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.
W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.
Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:
Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.
Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy:
W razie, gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.
Jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, bądź wynajmowania lub wydzierżawiania podmiotom trzecim.
Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że zajmuje się Pan najmem prywatnym nieruchomości mieszkalnych.
Przedmiotem najmu były następujące nieruchomości:
·lokal mieszkalny nr 1 - zakup samodzielny 14 czerwca 2018 r., pierwszy wpływ z najmu w listopadzie 2018 r. i w tym samym miesiącu rozpoczęcie odliczania kosztu z amortyzacji;
·lokal mieszkalny nr 2 - zakup samodzielny 6 lipca 2018 r., pierwszy wpływ z najmu w listopadzie 2018 r. i w tym samym miesiącu rozpoczęcie amortyzacji;
·lokal mieszkalny nr 3 - zakup 5 października 2018 r. przez Pana rodziców, dopiero 24 września 2021 r. nabył Pan to mieszkanie w całości przez darowiznę i przejął najemców, pierwszy wpływ z najmu nastąpił w październiku 2021 r. i w tym samym miesiącu rozpoczęto amortyzację;
·lokal mieszkalny nr 4 - zakup 15 stycznia 2018 r. na współwłasność z rodzicami - 1/3 mieszkania należała do Pana, pierwszy wpływ z najmu został otrzymany w kwietniu 2018 r. i w tym samym miesiącu rozpoczęcie odliczania kosztu z amortyzacji.
Mieszkania te były wynajmowane w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, głównie studentom. Studenci wynajmowali pokoje, wraz z prawem do korzystania z części wspólnych (np. kuchnia, korytarz, toaleta, łazienka). Bywały okresy, w których, z uwagi na przerwę w roku akademickim, nie wynajmował Pan mieszkań, natomiast przygotowywał je pod dalszy użytek, aktywnie poszukując nowych najemców. Dokonywał Pan amortyzacji ww. mieszkań przez cały okres ich posiadania, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które obowiązywały w okresie, w którym amortyzacja lokali mieszkalnych była możliwa. Przedmiotowe nieruchomości są sklasyfikowane wg Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) pod kodem 1122 oraz Klasyfikacji Środków Trwałych pod symbolem 122.
Poszczególne nieruchomości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w następujących datach:
·nieruchomość nr 1 - 1 marca 2018 r.,
·nieruchomość nr 2 - 1 października 2018 r.,
·nieruchomość nr 3 - 1 października 2018 r.,
·nieruchomość nr 4 – 24 września 2021 r.
Mieszkania amortyzowane były stawką 10%.
Mając na względzie powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że miał Pan prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej lokali mieszkalnych (w tym lokalu z punktu 4 w 1/3), wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w latach 2018 - 2021 na zasadach obowiązujących w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w latach 2018 - 2022, również w miesiącach, w których nie uzyskiwał Pan przychodów z najmu prywatnego. Z wniosku wynika bowiem, że czasowa przerwa w najmie lokali mieszkalnych spowodowana była m.in. wypowiedzeniem umowy najmu/zakończeniem umowy najmu, w czasie której czynił Pan starania w celu pozyskania nowych najemców.
Jak wynika z cyt. art. 22c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane. Przesłanką powodującą niemożność dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątku trwałego jest więc celowa (stała lub czasowa) rezygnacja – w związku, z którą następuje zaprzestanie używania tych składników – tj. sytuacja, gdy podatnik (w tym czasie) nie chce uzyskiwać przychodu z najmu.
Natomiast w Pana sprawie czasowa przerwa w wynajmowaniu lokali mieszkalnych spowodowana była m.in. przerwą akademicką (lokale były wynajmowany głównie studentom), bądź wypowiedzeniem umowy najmu/zakończeniem umowy najmu, w czasie której, jak Pan wskazał, czynił starania w celu pozyskania najemców, co nie jest przesłanką uzasadniającą zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.
W Pana sytuacji, odpisy amortyzacyjne dokonywane w okresie, w którym lokale mieszkalne nie były wynajmowane, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów – jeżeli nie zrezygnował Pan z najmu i lokale nie służyły zaspakajaniu Pana własnych potrzeb.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na stanie faktycznym przedstawionych we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi rozstrzygnięcie tylko i wyłącznie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w odniesieniu do kwestii objętej pytaniem.
W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych zaznaczam, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie mają zastosowania w sprawie będącej przedmiotem Pana wniosku.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).