Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 października 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 8 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w związku z kradzieżą środków pieniężnych z rachunków bankowych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

(…), ze stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w woj. (…) - ul. (…), posiada następujące numery identyfikacyjne w rejestrze Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej: NIP (…), REGON (…).

We wpisie do CEiDG wskazał Pan na następujące kody PKD charakteryzujące działalność:

·70.22.Z - Pozostałe doradztwo w zakresie prowadzona działalności gospodarczej i zarządzania,

·74.90.Z - Pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana,

·62.92.Z - Działalność związana z pakowaniem,

·85.59.B - Pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane,

·85.60.Z - Działalność wspomagająca edukację.

Firma pod nazwą (…) zajmuje się doradztwem w zakresie prowadzenia produkcji w gospodarstwach rolnych i sadowniczych ze szczególnym uwzględnieniem produkcji (…). Doradztwo takie obejmuje zalecenia agrotechniczne i całokształt zarządzania plantacją, pracownikami i dokumentacją gospodarstwa. Poboczną aktywnością jest przeprowadzanie doświadczeń mających na celu aktualizację wiedzy.

4 czerwca 2024 r. otrzymał Pan telefon z numeru (…) od osoby, która przedstawiła się jako pracownik Banku (…), aby potwierdzić przelew od (…). Numer kierunkowy wykonanego połączona zgadzał się ze wskazaną miejscowością. Nie potwierdził Pan przelewu od (…), nie znając takiej osoby. W związku z czym kontynuując rozmowę, osoba podająca się za pracownika banku poinformowała Pana, że nastąpiło włamanie na Pana konto bankowe i należy niezwłocznie przeprowadzić uwierzytelnienie urządzenia, które ma bezpośredni dostęp do konta bankowego. Następnie został Pan poinformowany, aby zachować wszelkie środki bezpieczeństwa, techniczny etap weryfikacji przeprowadzi inny pracownik banku. W związku z czym etap weryfikacji faktycznie przeprowadzała inna osoba z numeru (…). Wykonywał Pan każdą czynność, którą wskazywała osoba podająca się za pracownika banku, gdyż był przekonany, że w ten sposób zabezpiecza środki pieniężne firmy. Osoba ta nie wymagała żadnych szczegółowych informacji dotyczących konta i nie kazała podawać żadnych danych, tym właśnie nie stwarzała żadnych wątpliwości co do swojej autentyczności. Następnym krokiem było zainstalowanie aplikacji (…) w celu prowadzenia dalszej weryfikacji i zabezpieczenia dostępu do konta bankowego. Osoba podszywająca się pod pracownika banku stwierdziła, że ktoś próbował dokonać przelewu, ale bank zablokował przelew do (…). Działał Pan zgodnie ze wskazówkami. Zalogował się Pan poprzez przeglądarkę internetową na konto bankowe. Po skończonych czynnościach osoba jeszcze zapytała, czy posiada Pan konta w innych bankach, aby poinformować inne banki o możliwości „wycieku danych”. Udzielił Pan informacji, że posiada konto w bankach (…) i (…). Konto (…) było kontem związanym z prowadzoną działalnością. Kolejno, zadzwoniła osoba - tym razem podająca się za pracownika banku (…). Sytuacja wyglądała tożsamo, jednak całej rozmowy wraz z czynnościami dokonywała jedna osoba dzwoniąca z numeru (…). Nic nie wzbudzało żadnych wątpliwości, ponieważ osoba ta nie wymagała żadnych danych, lecz prosiła o zainstalowanie aplikacji (…). Miało to również na celu uwierzytelnienie urządzenia. Został Pan poproszony o ustawienie kodu w telefonie, co okazało się przekierowaniem połączenia pod inny numer telefonu (…). Gdy osoba podszywająca się pod pracownika banku zaczęła wymagać od Pana danych poufnych do aplikacji, tj. numer karty bankowej wraz ze szczegółami (numer dowodu osobistego) oraz kodu zabezpieczającego CVS - zachowując środki ostrożności poprosił Pan o weryfikację pracownika banku. Wówczas otrzymał Pan SMS z banku (…) z kodem potwierdzającym tożsamość pracownika (osoba podszywająca się pod pracownika banku podała Panu kod, który zgadzał się z tym, który dostał w wiadomości SMS).

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zachował Pan należytą staranność i wszelkie środki bezpieczeństwa, jakie w tamtej chwili były osiągane. Co więcej, gdy został Pan poproszony o podanie numeru karty kredytowej i kodu CVS natychmiastowo przerwał Pan połączenie. Zalogował się na konto i zauważył, że środki pieniężne w postaci przelewów zniknęły z konta. Wówczas niezwłoczne udał się Pan do placówki banku - chociaż osoby podszywające się podczas rozmowy powtarzały, że w celu dokładnej weryfikacji i zabezpieczenia konta nie można zakończyć połączenia.

Pracownik w placówce banku połączył Pana z infolinią (…) w celu zgłoszenia oszustwa. Tym samym złożył Pan w banku reklamację o numerze (…). Bank niezwłocznie wszczął postępowanie wyjaśniające, po przeanalizowaniu sprawy odpisał, że czynności w systemie bankowości elektronicznej zostały wykonane z właściwymi uprawnieniami i po poprawnym zalogowaniu do systemu - tym samym nie jest winny zaistniałej sytuacji i nie ponosi żadnej odpowiedzialności.

Zgłosił Pan również na Policję fakt kradzieży środków z firmowego rachunku bankowego. Mimo trudności zgłoszenia tego faktu na Policję, z uwagi na kierowanie Pana do innych placówek, złożył Pan zawiadomienie w formie e-mail. Zaniepokojony, że nie dostał Pan żadnej informacji z komisariatu, udał się Pan osobiście na złożenie zeznań. Jednak z informacji uzyskanych przez Policję wynika, że sprawa będzie umorzona, z uwagi na brak wykrycia sprawcy. Oczekuje Pan na postanowienie o umorzeniu postępowania.

Pytanie

Czy w świetle przedstawionego opisu sprawy, poniesione przez Pana firmę straty w majątku obrotowym, powstałe w wyniku kradzieży środków pieniężnych z firmowego rachunku bankowego wskutek nielegalnych działań nieznanych osób, może Pan zaliczyć w koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej zwana PIT), kosztami uzyskania przychodów sa koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Mając na uwadze ogólny charakter tego przepisu, dokonując kwalifikacji wydatku jako kosztu podatkowego należy pomocniczo posłużyć się wskazówkami interpretacyjnymi organów podatkowych. Zgodnie z utrwaloną praktyką organów podatkowych, kosztem uzyskania przychodów jest każdy wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

·został poniesiony przez podatnika, tj w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

·jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikołwiek sposób zwrócona,

·pozostaje w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika,

·poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

·został właściwie udokumentowany,

·nie został wyłączony z katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów (o których mowa w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT).

W świetle powyższego, o kwalifikacji podatkowej danego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, decyduje przede wszystkim istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zatem do kategorii kosztów podatkowych zaliczone mogą zostać wydatki zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty związane z całokształtem działalności podatnika, pod warunkiem istnienia i wykazania związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Każdorazowy wydatek podatnika powinien jednak podlegać indywidualnej analizie w celu oceny istnienia wspomnianego związku. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa o PIT wyraźnie wskazuje przynależność danego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza taką możliwość.

Ustawa o PIT nie zawiera szczegółowych regulacji dotyczących zaliczania do kosztów uzyskania przychodów materiałów, towarów, surowców, czy też wartości pieniężnych utraconych w wyniku kradzieży. W szczególności straty środków pieniężnych powstałych w wyniku kradzieży nie zostały wymienione w katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, określonym w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT. W związku z tym, możliwość zaliczenia takich strat do kosztów uzyskania przychodów powinna być uzależniona od tego, czy przy zachowaniu należytej staranności racjonalnie działający podmiot gospodarczy mógłby zapobiec tym stratom w normalnych warunkach działalności gospodarczej. W związku z czym, wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Art. 23 ust. 1 ustawy o PIT zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami mogą być. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien więc wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym. W tym celu każdorazowo wymagana jest ocena istnienia związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W związku z brakiem w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji „straty″ należy to pojecie postrzegać w rozumieniu potocznym, powszechnie używanym. I tak „strata″ w języku potocznym oznacza „ubytek″, „poniesioną szkodę″, „to co się przestało posiadać″. Na ogół strata wynika ze zniszczenia, uszkodzenia, utracenia składników majątku, np. w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika. Przyjmuje się, że dla celów podatkowych tyko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie i z dochowaniem należytej staranności, można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Należy podkreślić, że zachował Pan należytą staranności w stosunku do tego, aby strata w ogóle nie powstała. Idąc dalej, należy podkreślić, że powstała strata nie jest skutkiem Pana działań lub zaniedbań. Jednocześnie, dla celów podatkowych wydatek będący wynikiem przestępczej działalności powstały na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych nie do umknięcia przez racjonalnie działający podmiot gospodarczy można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Bezpretensjonalnie należy uznać, że określając należytą staranność należy mieć na uwadze staranność ogólnie wymaganą w stosunkach danego rodzaju, chodzi tu o pewien wzorzec zachowania w zakresie zaangażowania i dbałości w wykonaniu pewnych czynności. Ocena należytej staranności w zakresie prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej musi tym bardziej uwzględniać zawodowy charakter tej działalności. W tym przypadku zawodowy charakter działalności określa obiektywny wzorzec wymaganej staranności. W sytuacji, gdy wydatek będący wynikiem działalności przestępczej powstał na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia dla starannie działającego przedsiębiorcy, niezawiniona przez niego strata może stanowić koszt uzyskania przychodów na gruncie ustawy o CIT.

Przykładowo można wskazać, że w interpretacji indywidualnej z 16 maja 2012 r. Nr ITPB1/415-187/12/IG, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy dopuszczając możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu straty powstałej w wyniku kradzieży uznał, że możliwość ta uwarunkowana jest od spełnienia następujących warunków

1.strata musi być związana z całokształtem prowadzonej działalności,

2.jej powstanie musi być spowodowane działaniem niezawinionym przez podatnika,

3.musi być właściwie udokumentowana,

4.podatnik winien wykazać, iż podjął właściwe działania zabezpieczające przed powstaniem tejże straty.

Poniósł Pan straty w wyniku zdarzenia losowego, które są właściwie udokumentowane (w załączeniu do wniosku), nie mają związku z nadużyciem, niegospodarnością lub zaniedbaniem. Było to zdarzenie nieprzewidywalne, nie do uniknięcia, oszustwo zostało zaplanowane w sposób przemyślany. Nie miał Pan żadnego wpływu na utratę środków pieniężnych. Niezwłocznie po odkryciu kradzieży, zgłosił Pan do banku reklamację (kradzież środków pieniężnych). Zgłosił Pan również na Policję fakt kradzieży środków z firmowego rachunku bankowego. Otrzymał Pan informację, że będzie wydane postanowienie o umorzeniu postępowania, z uwagi na brak wykrycia sprawcy. Dowodem tego są dokumenty załączone do wniosku.

W sytuacji, gdy wydatek będący wynikiem działalności przestępczej powstał na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia dla starannie działającego przedsiębiorcy, w sposób niezawiniony przez niego, może stanowić koszt uzyskania przychodów. Koniecznym jest jednak, aby był to wydatek rzeczywisty, który musi być również prawidłowo udokumentowany. W tym przypadku wszystkie wskazane przesłanki zostały spełnione.

Mając na uwadze powyższe, w Pana ocenie stwierdzić należy, że Pana firma ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę w środkach pieniężnych powstałą wskutek kradzieży środków finansowych z rachunku bankowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami mogą być. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien więc wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym. W tym celu każdorazowo wymagana jest ocena istnienia związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Przedmiotem Pana wątpliwości jest kwestia ustalenia, czy w świetle przedstawionego opisu sprawy poniesiona przez Pana strata w postaci utraty środków pieniężnych powstała w wyniku oszustwa (kradzież środków pieniężnych z rachunków bankowych), stanowi koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wśród wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, że co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie:

·całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

·okoliczności, które spowodowały powstanie straty,

·udokumentowania straty,

·podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Przyjmuje się, że dla celów podatkowych, tylko kradzież powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot, można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli więc faktycznie poniesiono stratę - mimo prowadzenia racjonalnych działań w ramach działalności gospodarczej lub strata ta poniesiona została w wyniku zdarzeń losowych, chociaż starannie zabezpieczono się przed jej powstaniem, ponadto poniesienie straty było właściwie udokumentowane i nie miało związku z nadużyciami, niegospodarnością lub zaniedbaniem podatnika (brak nadzoru i odpowiedzialności) mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Przy czym kradzież ta nie może być skutkiem działań lub zaniedbań podatnika, np. niewłaściwego zabezpieczenia składników majątkowych. Ocena, czy podatnik dochował należytej staranności przy zabezpieczeniu składników majątkowych ma charakter indywidualny i jest uzależniona od konkretnych faktów i okoliczności towarzyszących powstałej stracie.

Powyższe oznacza, że jeżeli strata w środkach obrotowych jest normalnym następstwem prowadzonej działalności w danej branży, a podatnikowi nie będzie można przypisać winy przy jej powstaniu, jeśli jednocześnie podatnik zachował należną staranność, przeciwdziałając ewentualnemu wystąpieniu uszczerbku w swoim majątku, to powstałą stratę będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ponadto, aby zaliczyć poniesioną stratę do kosztów uzyskania przychodów niezbędne jest spełnienie warunku formalnego, tj. właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Zaistnienie szkody powinno być uprawdopodobnione przez właściwe organy, np. Policję (umorzenie dochodzenia), komornika sądowego (postanowienie), itp.

Z opisu sprawy wynika, że Pana firma zajmuje się doradztwem w zakresie prowadzenia produkcji w gospodarstwach rolnych i sadowniczych ze szczególnym uwzględnieniem produkcji (…). 4 czerwca 2024 r. otrzymał Pan telefon z numeru (…) od osoby, która przedstawiła się jako pracownik Banku (…), aby potwierdzić przelew od (…). Numer kierunkowy wykonanego połączona zgadzał się z wskazaną miejscowością. Nie potwierdził Pan przelewu od (…), nie znając takiej osoby. W związku z czym kontynuując rozmowę, osoba podająca się za pracownika banku poinformowała Pana, że nastąpiło włamanie na Pana konto bankowe i należy niezwłocznie przeprowadzić uwierzytelnienie urządzenia, które ma bezpośredni dostęp do konta bankowego. Następnie został Pan poinformowany, aby zachować wszelkie środki bezpieczeństwa, techniczny etap weryfikacji przeprowadzi inny pracownik banku. W związku z czym etap weryfikacji faktycznie przeprowadzała inna osoba z innego numeru. Wykonywał Pan każdą czynność, którą wskazywała osoba podająca są za pracownika banku, gdyż był przekonany, że w ten sposób zabezpiecza środki pieniężne firmy. Osoba ta nie wymagała żadnych szczegółowych informacji dotyczących konta i nie kazała podawać żadnych danych, tym właśnie nie stwarzała żadnych wątpliwości co do swojej autentyczności. Następnym krokiem było zainstalowanie aplikacji (…) w celu prowadzenia dalszej weryfikacji i zabezpieczenia dostępu do konta bankowego. Osoba podszywająca się pod pracownika banku stwierdziła, że ktoś próbował dokonać przelewu, ale bank zablokował przelew do (…). Działał Pan zgodnie ze wskazówkami. Zalogował się Pan poprzez przeglądarkę internetową na konto bankowe. Po skończonych czynnościach osoba jeszcze zapytała, czy posiada Pan konta w innych bankach, aby poinformować inne banki o możliwości „wycieku danych”. Udzielił Pan informacji, że posiada konto w bankach (…) i (…). Konto (…) było kontem związanym z prowadzoną działalnością. Kolejno, zadzwoniła osoba - tym razem podająca się za pracownika banku (…). Sytuacja wyglądała tożsamo, jednak całej rozmowy wraz z czynnościami dokonywała jedna osoba dzwoniąca z numeru (…). Nic nie wzbudzało żadnych wątpliwości, ponieważ osoba ta nie wymagała żadnych danych, lecz prosiła o zainstalowanie aplikacji (…). Miało to również na celu uwierzytelnienie urządzenia. Został Pan poproszony o ustawienie kodu w telefonie, co okazało się przekierowaniem połączenia pod inny numer telefonu (…). Gdy osoba podszywająca się pod pracownika banku zaczęła wymagać od Pana danych poufnych do aplikacji, tj. numeru karty bankowej wraz ze szczegółami (numer dowodu osobistego) oraz kodu zabezpieczającego CVS - zachowując środki ostrożności poprosił Pan o weryfikację pracownika banku. Wówczas otrzymał Pan SMS z banku (…) z kodem potwierdzającym tożsamość pracownika (osoba podszywająca się pod pracownika banku podała Panu kod, który zgadzał się z tym, który dostał w wiadomości SMS). Pana zdaniem, zachował Pan należytą staranność i wszelkie środki bezpieczeństwa, jakie w tamtej chwili były osiągane. Co więcej, gdy został Pan poproszony o podanie numeru karty kredytowej i kodu CVS natychmiastowo przerwał Pan połączenie. Zalogował się na konto i zauważył, że środki pieniężne w postaci przelewów zniknęły z konta. Wówczas niezwłocznie udał się Pan do placówki banku - chociaż osoby podszywające się podczas rozmowy powtarzały, że w celu dokładnej weryfikacji i zabezpieczenia konta nie można zakończyć połączenia. Pracownik w placówce banku połączył Pana z infolinią (…) w celu zgłoszenia oszustwa. Tym samym złożył Pan reklamację w banku o numerze (…). Bank niezwłocznie wszczął postępowanie wyjaśniające, po przeanalizowaniu sprawy odpisał, że czynności w systemie bankowości elektronicznej zostały wykonane z właściwymi uprawnieniami i po poprawnym zalogowaniu do systemu - tym samym nie jest winny zaistniałej sytuacji i nie ponosi żadnej odpowiedzialności. Zgłosił Pan również na Policję fakt kradzieży środków z firmowego rachunku bankowego. Mimo trudności zgłoszenia tego faktu na Policję, z uwagi na kierowanie Pana do innych placówek, złożył Pan zawiadomienie w formie e-mail. Zaniepokojony, że nie dostał Pan żadnej informacji z komisariatu, udał się Pan osobiście na złożenie zeznań. Jednak z informacji uzyskanych przez Policję wynika, że sprawa będzie umorzona, z uwagi na brak wykrycia sprawcy. Oczekuje Pan na postanowienie o umorzeniu postępowania.

Wobec tak przedstawionej treści wniosku, należy stwierdzić, że opisane zdarzenie nie może być uznane za zdarzenie losowe, niezależne od dochowania należytej staranności w zapobieganiu powstania straty. Prowadząc działalność gospodarczą ponosi Pan ryzyko z nią związane, a w celu jego wyeliminowania winien Pan podjąć wszelkie niezbędne działania zabezpieczające przed powstaniem straty, zwłaszcza w przypadku obrotu mieniem o znacznej wartości. W przedmiotowej sprawie nie można uznać, że dochowano należytej staranności, skoro zainstalował Pan nieznaną aplikację na polecenie osoby trzeciej. Ponadto bez jakiejkolwiek weryfikacji z Pana strony wykonywał Pan kolejne polecenia na podstawie rozmowy telefonicznej.

Określając należytą staranność, należy mieć na uwadze staranność ogólnie wymaganą w stosunkach danego rodzaju, chodzi tu o pewien wzorzec zachowania w zakresie zaangażowania i dbałości w wykonaniu pewnych czynności. Jest to zatem pewne obiektywne minimum, którego można, a wręcz należy oczekiwać od przeciętnego człowieka. Ocena należytej staranności w zakresie prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej musi tym bardziej uwzględniać zawodowy charakter tej działalności. W tym przypadku, zawodowy charakter działalności określa obiektywny wzorzec wymaganej staranności.

Podkreślić równocześnie należy, że uczestniczące w obrocie gospodarczym podmioty prowadzące działalność gospodarczą na własne ryzyko, nie mogą wynikających z niego konsekwencji „przerzucać” na Skarb Państwa. Ciężar właściwego rozporządzania środkami pieniężnymi zgromadzonymi na rachunkach bankowych spoczywał na Panu, a samo zaistnienie sytuacji opisanej we wniosku, nie uprawnia do zaliczenia powstałej straty do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze całokształt okoliczności przedstawionych we wniosku - poniesiona przez Pana strata w majątku obrotowym powstała w wyniku kradzieży środków pieniężnych, z uwagi na niedochowanie należytej staranności nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, stanowisko Pana należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

W odniesieniu do powołanej przez Pana interpretacji indywidualnej zaznaczam, że została ona wydana w indywidualnej sprawie innych podmiotów i nie ma zastosowania w sprawie będącej przedmiotem Pana wniosku.

Załączniki dołączone do wniosku nie są przedmiotem oceny. Interpretacja indywidualna stanowi ocenę stanowiska wnioskodawcy dokonaną na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Dlatego też załączone przez Pana pisma nie mają zastosowania w Pana sprawie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).