Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

 – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

1)ponownie rozpatruję sprawę Pani wniosku z 26 sierpnia 2020 r. (wpływ 28 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 maja 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 31/21 orazNaczelnego Sądu Administracyjnego z 11 czerwca 2024 r. sygn. akt II FSK 1152/21;

2)stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 sierpnia 2020 r. wpłynął Pani wniosek z 26 sierpnia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

11 lipca 2017 r. Pani mąż darował Pani, z którą to był wówczas w związku małżeńskim, udział wynoszący 1/2 części w zabudowanej nieruchomości, położonej w miejscowości A, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą.

W Pani małżeństwie panował ustrój rozdzielności majątkowej.

Nabycie udziału było zwolnione z podatku od spadków i darowizn w oparciu o art. 4a ustawy o podatku od spadku i darowizn (nabycie przez małżonka).

20 czerwca 2018 r. Sąd Okręgowy orzekł rozwód Pani oraz Pani męża.

26 listopada 2018 r. Pani oraz Pani były mąż dokonali zniesienia współwłasności nieruchomości w ten sposób, że jej jedynym właścicielem został były mąż, który zobowiązał się do spłaty na Pani rzecz kwoty odpowiadającej połowie wartości nieruchomości. Wysokość spłaty odpowiadała wartości darowizny uczynionej przez byłego męża na Pani rzecz, wskazanej przez strony w umowie z 11 lipca 2017 r.

Pytanie

Czy w wyniku dokonania zniesienia współwłasności nieruchomości w drodze czynności notarialnej – w której to udział nabyła Pani w drodze darowizny, w zamian za spłatę dokonaną przez współwłaściciela (nabywcę nieruchomości) za kwotę odpowiadającą wartości darowizny – jest Pani zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych, w sytuacji gdy od nabycia udziału przez Panią, do zniesienia współwłasności, nie upłynął okres 5 lat?

Pani stanowisko w sprawie

W Pani ocenie, pomimo odpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości („zbycia” 1/2 udziału w tej nieruchomości), ze spłatą przed upływem 5-letniego okresu przewidzianego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po Pani stronie nie powstał przychód w rozumieniu tego przepisu. Tym samym nie jest Pani zobowiązana do zapłaty z tego tytułu podatku i rozliczenia dochodu w formularzu PIT-39 za 2018 r.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem darowizny.

Obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych (art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn) i powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu (art. 6 ust. 1 pkt 4 tej ustawy). Przy czym małżonek, zstępni, wstępni, pasierb, rodzeństwo, ojczym i macocha są zwolnieni od podatku za nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych – pod warunkami wymienionymi w art. 4a ww. ustawy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych źródłem przychodu jest odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Natomiast zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Kwestie zniesienia współwłasności regulują przepisy Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności.

Każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości (art. 211 Kodeksu cywilnego). Jeżeli zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne (art. 212 § 1 Kodeksu cywilnego). Jeżeli ustalone zostały dopłaty lub spłaty, sąd oznaczy termin i sposób ich uiszczenia, wysokość i termin uiszczenia odsetek, a w razie potrzeby także sposób ich zabezpieczenia. W razie rozłożenia dopłat i spłat na raty, terminy ich uiszczenia nie mogą łącznie przekraczać lat dziesięciu. W wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie sąd na wniosek dłużnika może odroczyć termin zapłaty rat już wymagalnych (art. 212 § 3 Kodeksu cywilnego). Natomiast w postępowaniu o zniesienie współwłasności sąd rozstrzyga także spory o prawo żądania zniesienia współwłasności i o prawo własności, jak również wzajemne roszczenia współwłaścicieli z tytułu posiadania rzeczy (art. 618 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego). Dopuszczalne jest także zniesienie współwłasności w drodze czynności notarialnej.

Opodatkowanie zbycia przez Panią udziału w nieruchomości w sytuacji, w której spłata dokonana w wyniku zniesienia współwłasności, jest ekwiwalentem do posiadanego udziału w nieruchomości (uprzednio opodatkowanego podatkiem od spadków i darowizn) prowadziłoby do podwójnego opodatkowania.

Skoro otrzymała Pani w drodze darowizny udział w rzeczy o określonej wartości i następnie w drodze zniesienia współwłasności zbyła ten udział na rzecz współwłaściciela za spłatą odpowiadającą wartości tego udziału wskazanego w umowie darowizny, nie uzyskała przychodu, a jedynie ekwiwalent za prawo, które podlegało uprzedniemu opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

W Pani majątku, nie powstaje bowiem przyrost majątku rozumiany jako zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów w tym majątku. Dochodzi tylko do zmiany ekonomicznej w majątku, nieprzekładającej się na sytuację prawnopodatkową. Tego rodzaju odpłatne zbycie jest dla Pani neutralne podatkowo w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stwierdzić zatem należy, że zniesienie współwłasności nieruchomości, w wyniku którego współwłaściciel w zamian za udział we współwłasności nieruchomości otrzymuje spłatę, będącą jego równowartością, nie uzyskuje przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w licznym orzecznictwie sądów administracyjnych: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 28 lipca 2017 r., II FSK 1432/16, z 8 lutego 2007 r., II FSK 187/06; z 5 grudnia 2008 r. II FSK 1276/07; z 13 września 2011 r., II FSK 500/10; II FSK 1557/18.

Jakkolwiek stan faktyczny, na podstawie którego orzeczenia te zapadały, dotyczył nabycia praw w drodze spadkobrania, to w drodze analogii te same argumenty należy przedstawić w przypadku nabycia praw w drodze darowizny. W najnowszym orzecznictwie NSA spotkać się można z poglądem, iż w zaistniałym stanie faktycznym w ogóle nie wystąpił przychód, który mógłby być opodatkowany ( sygn. II FSK 1557/18).

Przebieg postępowania

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Pani wniosek – 29 października 2020 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0115-KDIT2.4011.620.2020.1.KC, w której uznałem Pani stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Pani 2 listopada 2020 r.

Skarga na interpretację indywidualną

26 listopada 2020 r. złożyła Pani skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Skarga wpłynęła do mnie 1 grudnia 2020 r.

Wniosła Pani m.in. o uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie – wyrokiem z 25 maja 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 31/21 – uchylił zaskarżoną interpretację.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 11 czerwca 2024 r., sygn. akt II FSK 1152/21 – oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił zaskarżoną interpretację, stał się prawomocny od 11 czerwca 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.

·uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w ww. wyroku;

·ponownie rozpatruję Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.) jest zawarta w art. 9 ust. 1 zasada powszechności opodatkowania. Z jego treści wynika, że:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a)nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b)spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c)prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d)innych rzeczy,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości i ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonywaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że 11 lipca 2017 r. Pani mąż darował Pani, z którą to był wówczas w związku małżeńskim, udział wynoszący 1/2 części w zabudowanej nieruchomości, położonej w miejscowości A, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. W Pani małżeństwie panował ustrój rozdzielności majątkowej. Nabycie udziału było zwolnione z podatku od spadków i darowizn w oparciu o art. 4a ustawy o podatku od spadku i darowizn (nabycie przez małżonka). 20 czerwca 2018 r. Sąd Okręgowy orzekł rozwód Pani oraz jej męża. 26 listopada 2018 r. Pani oraz jej były mąż dokonali zniesienia współwłasności nieruchomości w ten sposób, że jej jedynym właścicielem został były mąż, który zobowiązał się do spłaty na Pani rzecz kwoty odpowiadającej połowie wartości nieruchomości. Wysokość spłaty odpowiadała wartości darowizny uczynionej przez byłego męża na Pani rzecz, wskazanej przez strony w umowie z 11 lipca 2017 r.

Mając na uwadze powyższe, wyjaśnić należy, że w myśl art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740):

Własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Zgodnie z art. 196 Kodeksu cywilnego:

§ 1. Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

§ 2. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu.

Na podstawie art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego:

§ 1. Każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Natomiast na podstawie art. 211 ww. ustawy:

Każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Stosownie do art. 212 Kodeksu cywilnego:

§ 1. Jeżeli zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Przy podziale gruntu sąd może obciążyć poszczególne części potrzebnymi służebnościami gruntowymi.

§ 2. Rzecz, która nie daje się podzielić, może być przyznana stosownie do okoliczności jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego.

§ 3. Jeżeli ustalone zostały dopłaty lub spłaty, sąd oznaczy termin i sposób ich uiszczenia, wysokość i termin uiszczenia odsetek, a w razie potrzeby także sposób ich zabezpieczenia. W razie rozłożenia dopłat i spłat na raty terminy ich uiszczenia nie mogą łącznie przekraczać lat dziesięciu. W wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie sąd na wniosek dłużnika może odroczyć termin zapłaty rat już wymagalnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 25 maja 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 31/21 podkreślił, że przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a in fine ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Sąd zauważył, że skoro nabyła Pani w 2017 r. udział w nieruchomości na podstawie umowy darowizny, a następnie zbyła go poprzez zniesienie współwłasności nieruchomości w 2018 r., to oznaczałoby to, że istotnie odpłatne zbycie nastąpiłoby przed upływem 5 lat od dnia nabycia, co prowadzić by mogło do opodatkowania podatkiem dochodowym tego odpłatnego zbycia.

W ocenie Sądu, kluczowe znaczenie – dla prawidłowej wykładni art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – ma jednak to, czy w wyniku zniesienia współwłasności uzyskała Pani przychód. Wykładany przepis stanowi, że odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części i udziału w nieruchomości może być źródłem przychodu. Jednak w piśmiennictwie przyjmuje się, iż w aktualnej konstrukcji polskiego podatku dochodowego od osób fizycznych przychód odzwierciedla zwiększenie stanu mienia osoby w ciągu roku podatkowego, czyli przyrost czystego majątku podatnika.

Sąd zauważył, że polski prawodawca zadbał, by utrzymana została zasada, zgodnie z którą podatek dochodowy jest ciężarem publicznoprawnym odnoszącym się pośrednio do przyrostu majątku, a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększać jego aktywa lub zmniejszać pasywa.

Sąd podkreślił, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego na gruncie różnych zdarzeń prawnych jednolicie przyjmuje się, że „przyrostem majątku podatnika jest zwiększenie jego aktywów, jak i zmniejszenie pasywów. Umorzenie części pożyczki, udzielonej z Funduszu pracy na podjęcie działalności gospodarczej, jest zmniejszeniem pasywów podatnika” (zob. wyrok NSA z 26 maja 1995 r., III SA 1186/94, Pr. Gosp. 1995, nr 9, poz. 10).

Również w odniesieniu do działu spadku przyjęto, że skoro w jego wyniku nie doszło do przyrostu mienia spadkobiercy w stosunku do wartości nabytego uprzednio udziału spadkowego, czynność taka nie może być utożsamiana z nabyciem nieruchomości (udziału w nieruchomości ponad udział w spadku) w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zob. wyrok NSA z 26 marca 2015 r., II FSK 8/13, Lex nr 1675577.

Sąd wskazał, że podobne są także tezy i poglądy wyrażone w powyższej kwestii w wyrokach NSA: z 29 stycznia 2015 r., II FSK 3246/12 (POP 2015, nr 2, s. 157-160); z 14 stycznia 2016 r., II FSK 2998/13 (Lex nr 2033549) z 3 kwietnia 2014 r., II FSK 984/12 (Lex nr 1467040), czy wyroku WSA w Krakowie z 4 marca 2015 r., I SA/Kr 1568/14 (Lex nr 1668866).

Zdaniem Sądu, powyższe rozważania i tezy orzeczeń wskazują zatem, że aby można było mówić o powstaniu przychodu w sytuacji wskazanej w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należałoby wykazać, że zdarzenie polegające na odpłatnym zbyciu nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości spowodowało przyrost w majątku podatnika. W wypadku zatem, w którym obdarowany w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości otrzymuje od nabywcy udziału spłatę stanowiącą równowartość (tak podnoszono we wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego) udziału nabytego w drodze darowizny, nie powstaje przyrost majątku rozumiany jako zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów w tym majątku. Dochodzi tylko do zmiany ekonomicznej w majątku nieprzekładającej się na sytuację prawnopodatkową.

W ocenie Sądu, tego rodzaju odpłatne zbycie jest dla obdarowanego neutralne podatkowo w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To zaś oznacza, że zniesienie współwłasności nieruchomości, w wyniku którego jej współwłaściciel (obdarowany) w zamian za udział we współwłasności nieruchomości otrzymuje spłatę, będącą jego równowartością, nie uzyskuje przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy, nawet wówczas, gdyby inne przesłanki opodatkowania dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości zostały spełnione.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skoro we wniosku o wydanie interpretacji wskazano, że wartość spłaty nie przekracza wartości Pani udziału jako współwłaścicielki (obdarowanej) w nieruchomości będącej przedmiotem zniesienia współwłasności, to brak jest podstaw do uznania za zasadne stanowiska organu interpretacyjnego, że w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości uzyskała Pani przychód w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a omawianej ustawy. Tożsame stanowisko na gruncie podobnego stanu faktycznego zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 marca 2020 r., sygn. akt II FSK 1557/18 (publ. CBOSA).

Naczelny Sąd Administracyjny oddalając skargę kasacyjną w wyroku z 11 czerwca 2024 r. sygn. akt II FSK 1152/21 podzielił argumentację sądu pierwszej instancji.

Uwzględniając stanowisko wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 maja 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 31/21 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 czerwca 2024 r., sygn. akt II FSK 1152/21 należy uznać, że w opisanym stanie faktycznym zniesienie współwłasności, przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym to nabyła Pani udział w tej nieruchomości – polegające na przejęciu nieruchomości przez Pani byłego męża w zamian za spłatę na Pani rzecz – nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegającego opodatkowaniu, gdyż wartość spłaty nie przekracza wartości Pani udziału jako współwłaścicielki (obdarowanej) w nieruchomości będącej przedmiotem zniesienia współwłasności. W konsekwencji, nie powstał dochód, który – zgodnie z art. 30e ust. 1 przywołanej ustawy podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym. Oznacza to, że nie ciąży na Pani obowiązek zapłaty podatku z tego tytułu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu do powołanych przez Panią wyroków sądów tutejszy organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.