Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 29 września 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 29 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Uzupełniła go Pani pismami z 18 listopada 2024 r. (wpływ 18 listopada 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Jako osoba fizyczna planuje Pani zarejestrować spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością na terenie Polski. Spółka będzie zajmować się świadczeniem usług prawnych oraz księgowych. W ramach prowadzonej działalności planuje Pani zatrudniać osoby fizyczne, zarówno na podstawie umów o pracę, jak i umów cywilnoprawnych (np. umów zlecenia, umów o dzieło). Ponadto, zamierza Pani współpracować z różnymi kontrahentami, w tym z osobami prowadzącymi działalność gospodarczą.

Spółka będzie zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. W związku z prowadzeniem działalności planuje Pani ponosić wydatki na nabycie artykułów spożywczych na rzecz swoich kontrahentów, pracowników oraz współpracowników. Przykładowe zakupy obejmują produkty takie jak kawa, herbata, cukier, mleko, bezalkoholowe napoje chłodzące, słodycze, owoce, jogurty, pieczywo, sery oraz produkty mięsne (gotowane). Wydatki te będą miały charakter podstawowy, nie wykraczający poza standardy przyjęte w biznesie i będą związane bezpośrednio z działalnością gospodarczą.

Wskazane artykuły spożywcze będą udostępniane podczas wewnętrznych narad, spotkań pracowników, spotkań ze współpracownikami oraz z kontrahentami. Produkty te będą dostępne w pomieszczeniach ogólnodostępnych, takich jak kuchnie, sale konferencyjne oraz pomieszczenia socjalne. Celem tych wydatków jest poprawa komfortu uczestników spotkań oraz stworzenie pozytywnej atmosfery, co ma pozytywny wpływ na efektywność rozmów, negocjacji oraz ogólną skuteczność działań biznesowych. Wydatki te, choć pośrednio przyczyniają się do korzyści o charakterze ekonomicznym, gdyż wpływają na zwiększenie efektywności prowadzonych działań oraz poprawę relacji z kontrahentami.

Uzupełnienie zdarzenia przyszłego

Artykuły spożywcze, o których mowa we wniosku będą finansowane ze środków obrotowych spółki. Spółka nie będzie miała możliwości określenia wartości korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika lub inną uprawnioną osobę korzystającą z udostępnionych przez Spółkę artykułów spożywczych. Przekazanie przez Spółkę artykułów spożywczych będzie miało charakter bezzwrotny i będzie nieodpłatne. Przekazanie pracownikom artykułów spożywczych nie będzie stanowiło dodatkowej gratyfikacji/ wynagrodzenia za pracę.

Przekazanie pracownikom artykułów spożywczych, nie ma na celu bezpośredniego motywowania ich do bardziej efektywnego wykonywania obowiązków służbowych. Artykuły te są przeznaczone do codziennego użytku w ramach działalności, a ich celem jest zapewnienie komfortu. Otrzymywanie przez pracowników artykułów spożywczych będzie wynikało z zawartych ze Spółką umów o pracę lub regulaminu pracy.

Korzystanie z artykułów spożywczych będzie miało charakter otwarty, tj. będą mogli z nich korzystać wszyscy pracownicy i inne osoby uprawnione.

Spółka nie jest zobowiązana do zapewnienia pracownikom wymienionych we wniosku artykułów spożywczych na podstawie przepisów prawa. Spółka nie będzie w stanie dokładnie przyporządkować, jaka część nabytych artykułów spożywczych będzie wykorzystywana na potrzeby udostępniania podczas: wewnętrznych narad, spotkań z pracownikami, spotkań ze współpracownikami i spotkań z kontrahentami.

Spółka nie będzie ewidencjonować i weryfikować, kto i w jakich okolicznościach skorzystał z artykułów spożywczych dostępnych w pomieszczeniach ogólnodostępnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka będzie wykonywać wyłącznie czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług, które nie korzystają ze zwolnienia.

Pytania

1.Czy wydatki na nabycie artykułów spożywczych, takich jak kawa, herbata, cukier, mleko, napoje bezalkoholowe, słodycze, owoce, jogurty, pieczywo, sery oraz produkty mięsne (gotowane), na podstawie art. 86 ustawy o VAT podatnik będzie uprawniony do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu zakupu wyżej wymienionych artykułów spożywczych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej?

2.Czy Spółka jako płatnik, będzie miała obowiązek poboru i odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) w związku z przekazaniem artykułów spożywczych uczestnikom spotkań biznesowych i narad, które będą wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej?

3.Czy wydatki ponoszone na nabycie artykułów spożywczych, takich jak kawa, herbata, cukier, napoje bezalkoholowe, słodycze, owoce, jogurty, pieczywo, sery i produkty mięsne (gotowane), wykorzystywane podczas spotkań z kontrahentami oraz ponoszone w celu poprawy komfortu i atmosfery podczas spotkań biznesowych, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i odliczone w ramach podatku dochodowego od osób prawnych (CIT)?

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób prawnych zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Pani stanowisko w sprawie

Spółka jako płatnik nie będzie miała obowiązku poboru i odprowadzania podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) w związku z przekazaniem artykułów spożywczych uczestnikom spotkań biznesowych i narad, które będą wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2024 r. poz. 226 ze zm.):

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżniono źródła przychodów, gdzie wymieniono m.in.:

W świetle art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Jak wynika z art. 11 ust. 2a tej ustawy:

Na mocy art. 11 ust. 2b ustawy:

Na podstawie art. 12 ust. 1 tej ustawy:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego od pracodawcy świadczenia. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 13 pkt 8 ww. ustawy:

W myśl art. 41 ust. 1 omawianej ustawy:

Jak stanowi art. 14 ust. 1 tej ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 8 tej ustawy,

Na podstawie art. 44 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Natomiast artykuł 20 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Z art. 42a ust. 1 ustawy wynika, że:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

Zauważyć trzeba się, że w uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leży w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w majątku pracownika. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że zaoszczędzenie wydatku przez pracownika może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko wtedy, gdy świadczenia te pracodawca spełnia na wniosek pracownika lub dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. Zgoda pracownika na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie.

W konsekwencji, „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.

Jeżeli którykolwiek z warunków nie zostanie spełniony, nieodpłatnego świadczenia nie będzie można uznać za przychód pracownika.

Powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć nieodpłatne świadczenia i przywołane ustalenia pozostają aktualne również do sytuacji innych osób. 

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego – słowo „dobrowolny” – oznacza „wynikający z wolnej woli”, „działający bez przymusu”.

Ponadto warunkiem uznania, że dane świadczenie w naturze stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów podatkowych jest faktyczne otrzymanie świadczenia przez pracownika.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy - po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego.

Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione. Na marginesie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że przepisy podatkowe – niezależnie od konieczności realizacji obowiązku ustalonego w art. 84 Konstytucji – nie mogą prowadzić do takiego ukształtowania pozycji pracowników, aby pozostawanie w stosunku pracy w nadmierny sposób obciążało strony tego stosunku w porównaniu do samozatrudnienia bądź pracy na czarno.

Z treści wniosku wynika, że planuje Pani zarejestrować spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością na terenie Polski. Spółka będzie zajmować się świadczeniem usług prawnych oraz księgowych. W ramach prowadzonej działalności planuje Pani zatrudniać osoby fizyczne, zarówno na podstawie umów o pracę, jak i umów cywilnoprawnych (np. umów zlecenia, umów o dzieło). Ponadto, zamierza Pani współpracować z różnymi kontrahentami, w tym z osobami prowadzącymi działalność gospodarczą. W związku z prowadzeniem działalności planuje Pani ponosić wydatki na nabycie artykułów spożywczych na rzecz swoich kontrahentów, pracowników oraz współpracowników. Przykładowe zakupy obejmują produkty takie jak kawa, herbata, cukier, mleko, bezalkoholowe napoje chłodzące, słodycze, owoce, jogurty, pieczyw, sery oraz produkty mięsne (gotowane). Wydatki te będą miały charakter podstawowy, nie wykraczający poza standardy przyjęte w biznesie i będą związane bezpośrednio z działalnością gospodarczą. Wskazane artykuły spożywcze będą udostępniane podczas wewnętrznych narad, spotkań pracowników, spotkań ze współpracownikami oraz z kontrahentami. Produkty te będą dostępne w pomieszczeniach ogólnodostępnych, takich jak kuchnie, sale konferencyjne oraz pomieszczenia socjalne. Artykuły spożywcze będą finansowane ze środków obrotowych Spółki. Celem tych wydatków jest poprawa komfortu uczestników spotkań oraz stworzenie pozytywnej atmosfery, co ma pozytywny wpływ na efektywność rozmów, negocjacji oraz ogólną skuteczność działań biznesowych. Wydatki te, choć pośrednio, przyczyniają się do korzyści o charakterze ekonomicznym, gdyż wpływają na zwiększenie efektywności prowadzonych działań oraz poprawę relacji z kontrahentami.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy wyjaśnić, że pierwszy warunek zostanie spełniony, bowiem skorzystanie z oferowanych artykułów spożywczych zależeć będzie od woli pracownika lub współpracowników i kontrahentów.

Odnosząc się do drugiego warunku Trybunału Konstytucyjnego - otrzymane przez pracownika świadczenie w postaci darmowego posiłku będzie stanowić dla niego realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. Taka też sytuacja będzie miała miejsce w przedmiotowym przypadku – pracownik lub współpracownik uzyska dochód w postaci zaoszczędzenia wydatków, które poniósłby, gdyby nie otrzymał nieodpłatnego świadczenia od Spółki.

Kluczowe znaczenie w przedmiotowej sprawie ma trzeci warunek opisany w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. W ww. wyroku Trybunał orzekł, że aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy, powinna być to korzyść przypisana konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi lub współpracownikowi), w ustalonej dla niej indywidualnie wysokości. Tym samym, nie można mówić o przychodzie podatkowym, w sytuacji gdy przypisana wartość świadczenia byłaby jedynie wartością statystyczną (ustaloną np. przez podzielenie kosztów zakupu artykułów spożywczych przez całkowitą liczbę pracowników lub współpracowników), a nie odzwierciedlałyby rzeczywistej korzyści odniesionej przez daną osobę.

Zatem bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika (lub inną osobę uprawnioną) nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, zapewnienie artykułów spożywczych, nie oznacza uzyskania przychodu przez te osoby, gdyż nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Mając na uwadze powyższe, udostępnienie wszystkim pracownikom i uprawnionym osobom artykułów spożywczych przez Spółkę, w sytuacji gdy nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretną osobę, nie będzie stanowiło dla ww. osób przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, nie będą ciążyły na Spółce obowiązki płatnika związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Zatem Pani stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 7 lipca 2023 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz.U. z 2023 r. poz. 1634); dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).