Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup garniturów, koszul, krawatów, butów.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 25 września 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 25 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 14 listopada 2024 r. (wpływ 14 listopada 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Decyzją Ministra Sprawiedliwości z dnia (…) 2023 r. został Pan powołany na stanowisko Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w (…).

W związku z prowadzoną działalnością jako Komornik Sądowy zamierza Pan dokonać zakupu: eleganckich koszul, garniturów, eleganckich butów, krawatów. Elegancka odzież, której Pan używa pochodząca jeszcze sprzed powołania na Komornika Sądowego, w przyszłości będzie musiała być wymieniona ze względu na jej zużycie. W związku z tym istnieje konieczność kupienia nowej odzieży eleganckiej.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku udzielił Pan odpowiedzi na następujące pytania:

Czy odzież, o której mowa we wniosku, będzie opatrzona stałym logo Pana „działalności jako Komornik Sądowy” w widocznym miejscu lub innym oznaczeniem, które jednoznacznie wskazuje, że prowadzi Pan określoną działalność (proszę dokładnie opisać)?

Odzież nie będzie opatrzona żadnym logo. Komornik Sądowy nie używa logo, zgodnie z kodeksem etyki Komornik Sądowy nie może prowadzić działalności w zakresie reklamowania – § 17 Kodeksu etyki – Komornika obowiązuje zakaz stosowania reklamy, w tym osobistej, w jakiejkolwiek postaci.

W związku z tym należy stwierdzić, że noszenie ubrań z logo kancelarii komornika sądowego lub innymi elementami wskazującymi na Pana kancelarię Komornika Sądowego naruszałoby kodeks etyki, a w konsekwencji prowadziłoby do postępowania dyscyplinarnego i wydalenia z zawodu.

Ponadto zgodnie z art. 6 Ustawa z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych Komornik używa okrągłej pieczęci urzędowej z godłem Rzeczypospolitej Polskiej, wskazującej w otoku pełnioną funkcję, sąd rejonowy, przy którym działa, siedzibę kancelarii oraz oznaczony cyfrą rzymską jej numer porządkowy. Komornik używa również pieczęci imiennej.

W związku z powyższym Komornik Sądowy nie może posiadać „loga”. Ponadto zgodnie z art. 33.1. Komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 33.3. Do komornika stosuje się przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 226, 232, 854, 858, 859 i 863), ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1230) oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 146, 858 i 1222), dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

Czy odzież ta będzie przez Pana wykorzystywana wyłącznie w prowadzonej przez Pana „działalności jako Komornik Sądowy” czy również dla celów prywatnych – proszę udzielić jednoznacznej odpowiedzi?

Odzież zakupiona w ramach prowadzonej kancelarii komornika będzie wykorzystywana jedynie w działalności jako Komornik Sądowy.

Czy wydatki, które zamierza Pan ponieść na zakup tej odzieży są ściśle związane z prowadzoną przez Pana „działalnością jako Komornik Sądowy”, są niezbędne do prowadzenia przez Pana czynności „jako Komornik Sądowy”?

Wydatki, które zamierza Pan ponieść, są ściśle związane z prowadzoną przez Pana „działalnością jako Komornik Sądowy”, są niezbędne do prowadzenia przez Pana czynności „jako Komornik Sądowy”.

W jaki sposób opodatkowuje Pan uzyskiwane dochody w ramach wykonywanych czynności „jako Komornik Sądowy”?

Uzyskiwane dochody opodatkowuje Pan podatkiem liniowym.

Jaki rodzaj dokumentacji dla celów podatkowych Pan prowadzi?

Prowadzi Pan księgę przychodów i rozchodów dla celów podatkowych.

Kiedy zamierza Pan ponieść poszczególne wydatki będące przedmiotem wniosku?

Planuje Pan zakup odzieży w styczniu 2025 i dalej według potrzeb.

Czy wydatki opisane we wniosku będą udokumentowane; jeśli tak – to w jaki sposób?

Wydatki będą dokumentowane fakturą VAT wystawioną na prowadzoną przez Pana kancelarię Komornika Sądowego.

Pytanie

Czy poniesione przez Pana koszty zakupu eleganckich koszul, garnituru, eleganckich butów, krawatów będą stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o który będą mogły być pomniejszone przychody uzyskane w prowadzonej przez Pana Kancelarii Komornika Sądowego?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie – koszty zakupu eleganckich koszul, garnituru, eleganckich butów, krawatów będą stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o który będą mogły być pomniejszone przychody uzyskane w prowadzonej przez Pana Kancelarii Komornika Sądowego.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że ustawodawca nie uregulował stroju służbowego Komornika Sądowego. Komornicy Sądowi nie posiadają umundurowania. W przeciwności do adwokatów, radców prawnych, sędziów nie posiadają togi. Należy zauważyć, że radcowie prawni czy też adwokaci mogą odliczyć od kosztów uzyskania przychodów właśnie togę jako strój służbowy.

Jednocześnie ustawodawca narzucił Komornikowi Sądowemu prowadzenie licytacji pod nadzorem sędziego (art. 972 kpc), które odbywają się w salach Sądu.

Zgodnie z art. 222: komornik odpowiada dyscyplinarnie za następujące zawinione działania lub zaniechania (przewinienia dyscyplinarne): 1) naruszenie powagi lub godności urzędu albo inne uchybienie zasadom etyki zawodowej – niewątpliwie brak eleganckiego stroju na licytacji podczas jej przeprowadzania (czynności służbowe) będzie prowadzić do zainicjowania postępowania dyscyplinarnego oraz wydaleniu ze służby komorniczej, w związku z tym zakup tego stroju zabezpiecza przychody z prowadzonej działalności. Brak należytego stroju podczas wykonywania czynności egzekucyjnych – licytacji w dodatku w sądzie na sali rozpraw stanowi niewątpliwie uchyleniu godności urzędu.

Trudno sobie wyobrazić, żeby Komornik Sądowy będący organem władzy państwowej przeprowadzał licytację w dresach, bluzie, krótkich spodenkach, czyli stroju nieformalnym, którego Pan używa poza pracą na stanowisku Komornika Sądowego.

Przede wszystkim brak eleganckiego stroju na licytacji podczas wykonywania czynności służbowych byłaby to obraza Sądu. Zgodnie bowiem z art. 49 Prawo ustroju sądów powszechnych § 1: w razie naruszenia powagi, spokoju lub porządku czynności sądowych albo ubliżenia sądowi, innemu organowi państwowemu lub osobom biorącym udział w sprawie, sąd może ukarać osobę, która dopuściła się tego czynu karą porządkową: grzywny w wysokości do 3000 złotych lub karą pozbawienia wolności do czternastu dni; osobie pozbawionej wolności, w tym także tymczasowo aresztowanej, jako karę porządkową można wymierzyć karę przewidzianą w przepisach o wykonywaniu kary pozbawienia wolności albo w przepisach o wykonywaniu tymczasowego aresztowania.

Nosząc strój nieformalny, Komornik niewątpliwie zostałby ukarany grzywną, a nawet sędzia nadzorujący licytację mógłby skierować wniosek o ukaranie do rzecznika dyscyplinarnego, powiadomić właściwą Izbę Komorniczą.

Wydatki poczynionej powyżej nie można postrzegać jako wydatku na reprezentację, czy też wydatków osobistych, są do wydatki mające na celu zachowanie przychodu w prowadzonej kancelarii komorniczej oraz wydatki mające na celu uniknięcie grzywien, postępowań dyscyplinarnych, które mogą prowadzić do wydalenie ze służby komorniczej.

Ww. stanowisko odnosi się do czynności przyszłych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 33 ust. 1, ust. 2 oraz ust. 3 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1691 ze zm.):

Na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) – komornicy są zatem podatnikami podatku dochodowego, a przychody uzyskiwane przez komorników z tytułu nałożonych na nich obowiązków wynikających z ustawy o komornikach zaliczane są do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy. Tym samym komornik jest również uprawniony do rozliczania kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztów a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Zauważam, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodów), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodów z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednak ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Przy czym, związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to koszty, które zostały poniesione, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodów w przyszłości.

Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

-musi być poniesiony przez podatnika,

-musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

-musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-musi być definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie może zostać podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-musi zostać właściwie udokumentowany,

-wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie podkreślam, że nie każdy wydatek, choćby jego poniesienie – z punktu widzenia podatnika – posiadało racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie, może stanowić koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej. Prowadząc działalność gospodarczą, podatnik ponosi szereg wydatków, zarówno takich, których poniesienie w sposób bezpośredni związane jest z działaniami firmy (np. zakup towarów i usług mających na celu zabezpieczenie podstawowej działalności), jak również i takich, których cechy – po przedstawieniu odpowiedniej argumentacji – uzasadniałyby ich związek z potencjalnym uzyskaniem przychodów, utrzymaniem źródła przychodów bądź jego zabezpieczeniem.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 4 kwietnia 2017 r. sygn. akt II FSK 3499/16 wskazał, że:

Zwracam uwagę, że aby wydatki mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, muszą być poniesione wyłącznie na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej. Oznacza to, że wydatki nie mogą mieć charakteru osobistego, ponieważ wydatki osobiste nie mają na celu uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, czy też zachowania lub zabezpieczenia tego źródła przychodów. W konsekwencji wydatki ponoszone w celach prywatnych (osobistych) nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że w (…) 2023 r. został Pan powołany na stanowisko Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym. W związku z tą działalnością zamierza Pan kupić eleganckie koszule, garnitury, eleganckie buty, krawaty. Wskazał Pan, że elegancka odzież, której Pan używa, pochodząca jeszcze sprzed powołania na Komornika Sądowego, w przyszłości będzie musiała być wymieniona ze względu na jej zużycie. Dlatego też istnieje konieczność kupienia nowej odzieży eleganckiej. Wyjaśnił Pan również, że odzież ta nie będzie opatrzona żadnym logo, ponieważ Komornik Sądowy nie używa logo – zgodnie z kodeksem etyki Komornik Sądowy nie może prowadzić działalności w zakresie reklamowania. Ponadto dodał Pan, że odzież zakupiona w ramach prowadzonej kancelarii komornika będzie wykorzystywana jedynie w Pana działalności jako Komornika Sądowego.

Pana wątpliwości sprowadzają się do ustalenia, czy poniesione przez Pana wydatki na zakup eleganckich koszul, garnituru, butów, krawatów będą stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zakupy odpowiednich ubrań, tj. koszul, garnituru, butów oraz krawatów, pod kątem wykonywania działalności gospodarczej należy oceniać na tle przepisów prawa pracy lub innych przepisów branżowych. Generalnie zakupy tego rodzaju stanowią wydatki związane z faktem funkcjonowania danej jednostki w życiu społecznym. Zatem, niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowaną do własnych wymagań odzież i obuwie. Dlatego też zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży, czy też obuwia, w sytuacji gdy rzeczy te utraciły charakter osobisty, na przykład z uwagi na dostosowanie ich do pełnienia określonych funkcji bądź zawodów.

Wskazuję, że uzyskiwanie przychodów w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej nie jest uzależnione od rodzaju noszonej odzieży (koszuli, garnituru, butów oraz krawatów). Obowiązujące zasady życia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące swoje interesy w ramach działalności gospodarczej posiadały schludny wygląd, podobnie zresztą, jak osoby zatrudnione w innych zawodach. Uzyskiwanie przychodów w ramach działalności gospodarczej nie jest zatem uzależnione od rodzaju noszonej odzieży, gdyż schludny wygląd niezbędny jest dla wykonywania wielu zawodów poza sferą działalności gospodarczej, np. nauczycieli, urzędników itp.

Niewątpliwie w świadczonych przez Pana usługach w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jako komornika sądowego dbałość o wizerunek zewnętrzny jest bardzo istotna, jednak nie można tu mówić o sytuacji znacząco odbiegającej od ogólnie przyjętych norm społecznych. Poprawa wizerunku dzięki odpowiedniej odzieży nie może stanowić przesłanki pozwalającej uznać wskazane przez Pana wydatki za koszty uzyskania przychodów.

Zauważam też, że wydatek osoby fizycznej na zakup odpowiedniej odzieży osobistej nie może być uznany za koszt uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, gdyż jego poniesienie uwarunkowane jest głównie innymi względami, aniżeli uzyskiwanie przychodów z tej działalności. Przede wszystkim zwracam uwagę na fakt, że koszty powinny być poniesione „w celu uzyskania przychodów”, a nie np. „w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą”.

Wskazanym przez Pana we wniosku o interpretację celem poniesienia wymienionych w nim wydatków na zakup eleganckich koszul, garnituru, butów oraz krawatów ma być realizacja standardów dotyczących ubioru w związku z wykonywaną działalnością jako komornika sądowego.

Moim zdaniem nie istnieją żadne szczególne standardy dotyczące ubioru przy prowadzeniu działalności gospodarczej jako komornika sądowego. Nie sposób również przyjąć, aby wydatek na zakup eleganckich koszul, garnituru, butów oraz krawatów został poniesiony wyłącznie w celu uzyskania przychodów z Pana działalności gospodarczej. W konsekwencji należy przyjąć, że wydatek ten w istocie rzeczy ma charakter osobisty i służy zaspokojeniu osobistych Pana potrzeb wizerunkowych, a co za tym idzie nie można uznać go za koszt uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, ponieważ nie spełnia przesłanek wyrażonych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zwracam też uwagę, że nie będzie traktowany jako koszt uzyskania przychodów wydatek, który poddany obiektywnej ocenie nie pozostaje w związku z osiągnięciem przychodów ani też nie ma realnego wpływu na źródło ich powstania. Elegancka koszula, garnitur, buty oraz krawaty są ze swej natury rzeczami osobistymi, których zakup nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów, bez względu na to, czy i w jakim stopniu są używane w trakcie wykonywanej działalności. Wydatki na ten cel są wydatkami ściśle osobistymi, związanymi z realizacją osobistych potrzeb, niezależnie od prowadzonej działalności bądź wykonywanej pracy (wyrok NSA z 17 października 2003 r. sygn. akt SA/Rz 2341/01; wyrok WSA w Warszawie z 27 września 2004 r. sygn. akt III SA 3430/03; wyrok NSA z 25 czerwca 2003 r. sygn. akt I SA/Ka 1328/02 i wcześniejsze wyrok SA sygn. akt I SA/Wa 1261/98 z 15 września 1999 r.; wyrok NSA I SA/Lu 742/98 z 10 września 1999 r.).

Podsumowanie: poniesione przez Pana koszty zakupu eleganckich koszul, garnituru, eleganckich butów, krawatów nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o które będą mogły być pomniejszone przychody uzyskane w prowadzonej przez Pana Kancelarii Komornika Sądowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).