Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem i eksploatacją oraz amortyzacją samochodu.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 sierpnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 21 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem i eksploatacją oraz amortyzacją samochodu. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 21 października 2024 r. (wpływ 22 października 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą od 2018 r. pod nazwą (…), zarejestrowaną w CEiDG, NIP: (…), REGON: (…).

Przedmiotowa działalność związana jest z usługami szkoleniowymi, consultingowymi oraz doradczymi (PKD 70.22.Z oraz PKD 70.21.Z). Posiada Pan obowiązek podatkowy w Polsce i rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów - podatek rozliczany jest na zasadach ogólnych. Jest Pan również zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Nie zatrudnia Pan żadnych pracowników. Pana działalność wiąże się z częstymi podróżami i wyjazdami do klientów, dlatego samochód jest Pana podstawowym narzędziem pracy.

Obecnie posiada Pan jeden samochód osobowy z silnikiem benzynowym w środkach trwałych firmy, który jest intensywnie użytkowany. Już teraz spotyka się Pan z sytuacjami, w których brak możliwości korzystania z pojazdu poważnie zakłóca realizację Pana zobowiązań wobec klientów. Te niespodziewane zdarzenia powodują opóźnienia, które bezpośrednio przekładają się na utratę dochodów i obniżenie jakości usług.

W związku z tym chce Pan wprowadzić drugi samochód osobowy, o którym mowa w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do ewidencji środków trwałych firmy. Ten pojazd będzie pełnił funkcję zastępczą, pomocniczą, a także rezerwową, co umożliwi Panu zachowanie ciągłości operacyjnej i terminową realizację zleceń, nawet w przypadku braku możliwości użytkowania pierwszego samochodu.

Posiadanie dwóch pojazdów zapewni Panu niezbędne zabezpieczenie w sytuacjach, gdy jeden z nich ulegnie awarii lub będzie wymagał serwisowania. W ten sposób będzie Pan mógł zminimalizować zakłócenia w prowadzeniu działalności, utrzymać terminy realizacji projektów i zabezpieczyć źródło przychodów przed dalszymi stratami.

Choć oba samochody będą osobowe, to jeden z silnikiem benzynowym zapewni dynamiczną jazdę i lepsze osiągi na krótszych trasach miejskich, natomiast drugi z silnikiem diesla, dzięki większej oszczędności paliwa, sprawdzi się lepiej podczas długich podróży służbowych po całym kraju, pozwalając na obniżenie kosztów eksploatacji przy przemieszczaniu się na większe odległości. Oba pojazdy będą się uzupełniać, spełniając obecne wymogi środowiskowe narzucone przez duże miasta, a ich przestrzeń bagażowa będzie umożliwiać Panu ciągłość realizacji działań. Drugi samochód będzie stanowił składnik majątku w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, a jego wartość nie przekroczy wartości 150 000 zł. Ponieważ oba samochody będą wykorzystywane do celów mieszanych, tj. zarówno do działalności gospodarczej, jak i prywatnie, poza godzinami pracy, a ewidencja o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o VAT nie będzie prowadzona, to opłaty oraz koszty związane z utrzymaniem i eksploatacją drugiego samochodu będą rozliczane zgodnie z ustawą o pdof, tj. 75% wydatków związanych z użytkowaniem auta w kosztach uzyskania przychodów oraz 50% odliczenia VAT.

W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, że rozważa dwa warianty użytkowania drugiego samochodu:

·  Wariant A - zakup za gotówkę: drugi samochód zostanie kupiony za gotówkę i wprowadzony do ewidencji środków trwałych jako składnik majątku trwałego firmy;

• Wariant B - leasing operacyjny: samochód będzie użytkowany na podstawie umowy leasingu operacyjnego, bez wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych. Koszty związane z leasingiem (raty leasingowe) oraz eksploatacją będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wskazał Pan, że wydatki związane z użytkowaniem i eksploatacją pojazdu, takie jak paliwo, serwis, naprawy, będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

W przypadku zakupu za gotówkę (wariant A), wartość samochodu będzie amortyzowana zgodnie z przepisami dotyczącymi amortyzacji środków trwałych.

W przypadku leasingu operacyjnego (wariant B), raty leasingowe będą stanowiły koszty uzyskania przychodów.

Pytania (ostatecznie przeformułowane w uzupełnieniu wniosku)

1.Czy przysługuje Panu prawo do odliczenia VAT od zakupu samochodu (wariant A) lub rat leasingowych (wariant B), a także od wydatków związanych z eksploatacją pojazdu (paliwo, naprawy, serwis)?

2.Czy wydatki związane z użytkowaniem i eksploatacją pojazdu oraz amortyzacja (wariant A), mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów?

Przedmiotem interpretacji jest tylko pytanie Nr 2, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie pytania Nr 1 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pana stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Uważa Pan, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na eksploatację pojazdu mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ, samochód będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej. Amortyzacja pojazdu (w wariancie A) również może być zaliczona do kosztów, zgodnie z art. 22a ustawy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym powyżej przepisie oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Zauważam, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodów), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie stwierdzić, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychodów).

Dlatego kosztem uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodów z tego źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, powinien – w myśl powołanego przepisu – spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub źródłem przychodów i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą. Przedmiotowa działalność związana jest z usługami szkoleniowymi, consultingowymi oraz doradczymi (PKD 70.22.Z oraz PKD 70.21.Z). Posiada Pan obowiązek podatkowy w Polsce i rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów – podatek rozliczany jest na zasadach ogólnych. Jest Pan również zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Nie zatrudnia Pan żadnych pracowników. Pana działalność wiąże się z częstymi podróżami i wyjazdami do klientów, dlatego samochód jest Pana podstawowym narzędziem pracy.

Obecnie posiada Pan jeden samochód osobowy z silnikiem benzynowym w środkach trwałych firmy, który jest intensywnie użytkowany. Już teraz spotyka się Pan z sytuacjami, w których brak możliwości korzystania z pojazdu poważnie zakłóca realizację Pana zobowiązań wobec klientów. Te niespodziewane zdarzenia powodują opóźnienia, które bezpośrednio przekładają się na utratę dochodów i obniżenie jakości usług. W związku z tym chce Pan wprowadzić drugi samochód osobowy, o którym mowa w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do ewidencji środków trwałych firmy. Ten pojazd będzie pełnił funkcję zastępczą, pomocniczą, a także rezerwową, co umożliwi Panu zachowanie ciągłości operacyjnej i terminową realizację zleceń, nawet w przypadku braku możliwości użytkowania pierwszego samochodu. Posiadanie dwóch pojazdów zapewni Panu niezbędne zabezpieczenie w sytuacjach, gdy jeden z nich ulegnie awarii lub będzie wymagał serwisowania. W ten sposób będzie Pan mógł zminimalizować zakłócenia w prowadzeniu działalności, utrzymać terminy realizacji projektów i zabezpieczyć źródło przychodów przed dalszymi stratami. Choć oba samochody będą osobowe, to jeden z silnikiem benzynowym zapewni dynamiczną jazdę i lepsze osiągi na krótszych trasach miejskich, natomiast drugi z silnikiem diesla, dzięki większej oszczędności paliwa, sprawdzi się lepiej podczas długich podróży służbowych po całym kraju, pozwalając na obniżenie kosztów eksploatacji przy przemieszczaniu się na większe odległości. Oba pojazdy będą się uzupełniać, spełniając obecne wymogi środowiskowe narzucone przez duże miasta, a ich przestrzeń bagażowa będzie umożliwiać Panu ciągłość realizacji działań. Drugi samochód będzie stanowił składnik majątku w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, a jego wartość nie przekroczy wartości 150 000 zł. Ponieważ oba samochody będą wykorzystywane do celów mieszanych, tj. zarówno do działalności gospodarczej, jak i prywatnie, poza godzinami pracy, a ewidencja o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o VAT nie będzie prowadzona, to opłaty oraz koszty związane z utrzymaniem i eksploatacją drugiego samochodu będą rozliczane zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. 75% wydatków związanych z użytkowaniem auta w kosztach uzyskania przychodów oraz 50% odliczenia VAT. Drugi samochód zostanie kupiony za gotówkę i wprowadzony do ewidencji środków trwałych jako składnik majątku trwałego firmy. Wydatki, o których mowa we wniosku to wydatki związane z użytkowaniem i eksploatacją pojazdu, takie jak paliwo, serwis, naprawy, będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. W przypadku zakupu za gotówkę, wartość samochodu będzie amortyzowana zgodnie z przepisami dotyczącymi amortyzacji środków trwałych.

Pana wątpliwość budzi kwestia, czy w przypadku, gdy drugi samochód zostanie kupiony za gotówkę i wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jako składnik majątku trwałego firmy, wydatki związane z użytkowaniem i eksploatacją pojazdu oraz amortyzacja, mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

W kontekście tych wątpliwości wyjaśniam, że decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie, wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodów. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodów, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ograniczają możliwości wykorzystywania na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu, w tym także samochodów osobowych oraz ilości zakupionych środków transportu. Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na określony składnik majątku, w tym przypadku samochodu osobowego, za koszt uzyskania przychodów jest jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W tym miejscu wskazuję również, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku, zgodnie z zasadą, że ciężar dowodu spoczywa na tym podmiocie, który z danego faktu wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.

W kontekście wskazanych wątpliwości wyjaśniam, że zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy:

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

·stanowić własność lub współwłasność podatnika,

·zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

·być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

·jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,

·być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 cytowanej ustawy:

W myśl art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do przepisu art. 22g ust. 1 pkt 1 powołanej na wstępie ustawy:

Za cenę nabycia, w myśl art. 22g ust. 3 powyższej ustawy:

W świetle powyższego, na cenę nabycia składa się cena uiszczona sprzedawcy za składnik majątku oraz koszty związane z zakupem, tj. wszystkie wydatki, które powstały w bezpośrednim związku z odpłatnym nabyciem.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jak wskazano powyżej - w przypadku składników majątku wykorzystywanych przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia - kosztami uzyskania przychodów są jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

W tym miejscu wskazuję, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje możliwość proporcjonalnego dokonywania odpisów amortyzacyjnych wyłącznie dla nieruchomości, wykorzystywanych częściowo do działalności gospodarczej.

Na podstawie bowiem z art. 22f ust. 4 ww. ustawy:

W przypadku środków trwałych innych niż nieruchomości, ustawodawca nie wskazał na możliwość proporcjonalnego ustalania wartości początkowej środków trwałych z uwagi na wykorzystywanie ich do innych celów, niż pozarolnicza działalność gospodarcza. Zatem w przypadku składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, spełniających kryteria do uznania ich za środki trwałe (innych niż nieruchomości), możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od pełnej wartości początkowej, niezależnie od tego czy są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, czy też częściowo – do celów prywatnych. Tym samym w przypadku samochodu osobowego zakupionego na potrzeby działalności gospodarczej, zaliczonego do środków trwałych i wykorzystywanego w tej działalności możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów pełnych odpisów amortyzacyjnych, niezależnie od tego, że samochód będzie częściowo wykorzystywany dla celów prywatnych.

Przy czym pamiętać należy o ograniczeniu kwotowym dotyczącym ww. odpisów amortyzacyjnych, wprowadzonym przepisem art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Jednocześnie jak wynika z treści art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) omawianej ustawy:

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 46a cytowanej na wstępie ustawy stanowi:

Odnosząc przedstawione powyżej przepisy do opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku, mając na uwadze zawarte we wniosku stwierdzenia, że:

wskazuję, że w sytuacji przedstawionej we wniosku do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej będzie Pan mógł zaliczyć:

• odpisy amortyzacyjne ustalone od wartości początkowej wynikającej z dokumentu nabycia samochodu osobowego,
• 75% wydatków związanych z użytkowaniem i eksploatacją pojazdu, tj. paliwo, serwis, naprawy.

Zatem Pana stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja indywidualna dotyczy tylko zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku jako Wariant A, gdyż to zdarzenie było przedmiotem zapytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Inne kwestie nieobjęte pytaniem nie podlegały analizie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).