Opodatkowanie renty otrzymywanej z Włoch po zmarłym mężu.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 sierpnia 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 22 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy sposobu opodatkowania renty, którą otrzymuje Pani z Włoch po zmarłym mężu. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 9 października 2024 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Od 2004 r. do 2019 r. Pani stałym miejscem zamieszkania były Włochy. Posiada Pani obywatelstwo włoskie przyznane w 2000 r. i od tegoż roku przyznano Pani rentę po śmierci męża. Przez wszystkie lata rozliczała się Pani z pobieranej renty z urzędem skarbowym we Włoszech.

W 2020 r. Urząd Skarbowy w (...) wezwał Panią do rozliczenia z pobieranej renty rodzinnej z Włoch za okres od 2015 r. bez możliwości odliczenia kwoty wolnej od podatku w wysokości 30.000 zł. Kwota ta przysługiwała polskim podatnikom ale Pani nie przyznano takiej możliwości. Ww. rozliczenie wykonała Pani i wpłaciła kwotę w całości (bez skorzystania z ulgi).

We wrześniu 2019 r. powróciła Pani na stałe do Polski. Nie zrezygnowała Pani z obywatelstwa włoskiego, rozliczania (fizycznego) i składania zeznania podatkowego od renty rodzinnej pobieranej we Włoszech.

Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy 2023 r. Przez cały 2023 r. mieszkała Pani w Polsce. Rezydencję podatkową posiada Pani również we Włoszech, w okolicach lipca wyjeżdża tam Pani na około 10 dni w celu złożenia deklaracji podatkowej.

Renta rodzinna wypłacana jest do włoskiego banku na Pani konto. W Polsce pobiera Pani emeryturę od 2015 r. Za 2023 r. – po odliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne – za cały rok wyniosła 17.891,20 zł.

Renta rodzinna pobierana z Włoch w 2023 r. to 7.700 euro.

W bieżącym roku, od 21 lipca do 26 lipca 2024 r. przebywała Pani we Włoszech w celu złożenia rozliczenia podatkowego od pobieranej renty.

Jest Pani obywatelką Polski. W Polsce mieszka Pani na stałe.

Doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

Zgodnie z wewnętrznym prawem, Pani miejscem zamieszkania jest Polska. Polska jest stałym miejscem Pani zamieszkania. W Polsce posiada Pani dom w zabudowie szeregowej (tzw. segment) i pobiera Pani emeryturę (za rok w kwocie 17.891,80 zł). Posiada Pani konto bankowe, na które wpływa Pani emerytura i z którego są płacone bieżące zobowiązania.

We Włoszech odziedziczyła Pani dom, który notarialnie przekazała Pani na rzecz dwojga tam zamieszkałych dzieci.

Na stałe przebywa Pani w Polsce (w (...)) od 2019 r. Mieszka Pani sama, nie ma Pani męża. W (...) mieszka Pani najstarszy syn. Nie mieszkają Państwo razem. Zdecydowała się Pani mieszkać w Polsce, ponieważ ma tu Pani dalszą rodzinę i znajomych.

We Włoszech nie posiada Pani żadnego majątku, a jedynie konto bankowe, na które wpływa Pani renta rodzinna.

Pytania

1.Czy renta rodzinna pobierana we Włoszech, gdzie również mieszkała Pani na stałe, podlegała opodatkowaniu w Polsce?

2.Czy w tym przypadku nie jest to podwójne opodatkowanie? (mieszkała Pani we Włoszech i tam składała Pani rozliczenie finansowe);

3.Czy w myśl umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w Unii Europejskiej Pani to nie dotyczy?

4.Czy w Pani przypadku istnieje możliwość odliczenia kwoty wolnej od podatku w wysokości 30.000 zł?

Pani stanowisko w sprawie

Pani zdaniem renta rodzinna pobierana we Włoszech (podwójne obywatelstwo) nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

W Pani odczuciu, przy tak niskiej emeryturze polskiej (staż pracy tylko 12 lat składkowych i 8 lat nieskładkowych), a także niezbyt wysokiej rencie rodzinnej z Włoch – przy zastosowaniu zasady unikania podwójnego opodatkowania - powinna być Pani zwolniona z płacenia podatku w Polsce.

W Pani ocenie renta rodzinna jest rodzajem renty socjalnej, którą rząd włoski wypłaca jako pomoc w egzystencji, zgodnie z ustaleniami prawa włoskiego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Art. 4a tejże ustawy stanowi, że:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Co istotne, posiadanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ściśle związane ze spełnieniem ww. przesłanek. Podatnik spełniający kryteria wymienione w art. 3 ust. 1a ustawy, jest uznawany za osobę mającą nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, natomiast podatnik który tych kryteriów nie spełnia podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Objęcie obowiązkiem podatkowym w Polsce nie jest więc warunkowane decyzją podatnika, lecz spełnieniem przesłanek wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto zauważyć należy, że wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z opisu zdarzenia wynika m.in., że od 2004 r. do 2019 r. Pani stałym miejscem zamieszkania były Włochy. We wrześniu 2019 r. powróciła Pani na stałe do Polski. W 2000 r. przyznano Pani rentę po śmierci męża. Przez cały 2023 r. mieszkała Pani w Polsce. Polska jest stałym miejscem Pani zamieszkania. W Polsce posiada Pani dom w zabudowie szeregowej (tzw. segment) i pobiera Pani emeryturę oraz posiada Pani konto bankowe, na które wpływa Pani emerytura i z którego są płacone bieżące zobowiązania.

We Włoszech odziedziczyła Pani dom, który notarialnie przekazała Pani na rzecz dwojga tam zamieszkałych dzieci.

Na stałe przebywa Pani w Polsce od 2019 r. Mieszka Pani sama, nie ma Pani męża. W (...) mieszka Pani najstarszy syn. Nie mieszkają Państwo razem. Zdecydowała się Pani mieszkać w Polsce, ponieważ ma tu Pani dalszą rodzinę i znajomych.

Rezydencję podatkową posiada Pani również we Włoszech. We Włoszech nie posiada Pani żadnego majątku, a jedynie konto bankowe, na które wpływa Pani renta rodzinna.

Mając zatem na uwadze, że przez cały 2023 r. mieszkała Pani w Polsce, i w tym roku w Polsce posiadała Pani ośrodek interesów życiowych, to w oparciu o art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w 2023 r. w Polsce posiadała Pani miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Ponadto, mając na uwadze, że rezydencję podatkową posiada Pani również we Włoszech, ustalając Pani miejsce zamieszkania dla celów podatkowych należy się odnieść do przepisów umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania sporządzonej w Rzymie w dniu 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374, ze zm.).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej Umowy:

W rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże niniejsze określenie nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Na podstawie art. 4 ust. 2 Umowy:

Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

a)osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b)jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zazwyczaj przebywa;

c)jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;

d)jeżeli miejsca zamieszkania tej osoby nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter a)-c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Wobec powyższego, skoro:

–we wrześniu 2019 r. powróciła Pani na stałe do Polski,

–w Polsce mieszka Pani na stałe, mieszka Pani sama, nie ma Pani męża,

–w Polsce posiada Pani dom w zabudowie szeregowej i pobiera Pani emeryturę oraz posiada Pani konto bankowe, na które wpływa Pani emerytura i z którego są płacone bieżące zobowiązania,

–zdecydowała się Pani mieszkać w Polsce, ponieważ ma tu Pani dalszą rodzinę i znajomych.

–do Włoch wyjeżdża Pani w lipcu na około 10 dni

uznać należy, że Pani miejscem zamieszkania dla celów podatkowych w 2023 r. ustalonym w oparciu o art. 4 ust. 2 ww. Umowy – jest Polska.

W konsekwencji oznacza to, że w przedstawionej we wniosku sytuacji w Polsce za cały 2023 r. podlegała Pani nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Jednakże uzyskiwane przez Panią dochody podlegają opodatkowaniu z uwzględnieniem ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Odnosząc się zatem do renty po zmarłym mężu, którą otrzymuje Pani z Włoch wskazać należy, że w myśl art. 18 powołanej powyżej Umowy polsko-włoskiej:

Z zastrzeżeniem artykułu 19 ustęp 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma miejsce zamieszkania.

Natomiast art. 19 ust. 2 ww. Umowy stanowi, że:

a)Każda emerytura wypłacana bezpośrednio bądź z funduszy Umawiającego się Państwa lub jego jednostki politycznej, administracyjnej bądź władzy lokalnej każdej osobie fizycznej z tytułu usług, świadczonych na rzecz tego Państwa lub jednostki, lub władzy, będzie opodatkowana wyłącznie w tym Państwie.

b)Jednakże taka emerytura będzie opodatkowana tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli osoba fizyczna jest obywatelem oraz ma miejsce zamieszkania w tym Państwie.

Z przepisów ww. Umowy wynika zatem, że skoro w 2023 r. miała Pani miejsce zamieszkania w Polsce, to renta po zmarłym mężu, którą otrzymuje Pani z Włoch podlegała opodatkowaniu tylko w Polsce, co oznacza, że w niniejszej sprawie nie zachodzi podwójne opodatkowanie.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Brzmienie tego przepisu wskazuje zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl natomiast art. 12 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych; rentą lub rentą rodzinną jest również świadczenie pieniężne, o którym mowa w ustawie z dnia 8 lutego 2023 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym członkom rodziny funkcjonariuszy lub żołnierzy zawodowych, których śmierć nastąpiła w związku ze służbą albo podjęciem poza służbą czynności ratowania życia lub zdrowia ludzkiego albo mienia (Dz. U. poz. 658).

Jednocześnie wskazać należy, że na gruncie ustawodawstwa krajowego, instytucja renty rodzinnej przysługującej po śmierci członka rodziny została uregulowana w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1251 ze zm.). Stosownie do art. 3 pkt 3 tej ustawy:

Świadczenia określone w ustawie obejmują rentę rodzinną

Stosownie do art. 65 ust. 1 ww. ustawy:

Renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń.

Świadczenie to – na gruncie polskich przepisów prawa – może zatem otrzymać uprawniony członek rodziny po śmierci bliskiej osoby, np. zmarłego małżonka, który w chwili śmierci miał ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniał warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń bądź też pobierał zasiłek przedemerytalny, świadczenie przedemerytalne lub nauczycielskie świadczenie kompensacyjne.

Otrzymywana przez Panią w 2023 r. renta z Włoch po zmarłym mężu stanowi zatem świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że w zeznaniu podatkowym za 2023 r. powinna Pani wykazać zarówno rentę z Włoch, którą otrzymuje Pani po zmarłym mężu, jak i swoją emeryturą, którą otrzymuje Pani z ZUS-u i od sumy tych świadczeń powinna Pani obliczyć podatek dochodowy według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem:

Podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 29-30f, pobiera się od podstawy jego obliczenia według następującej skali podatkowej:

Przy czym kwota zmniejszająca podatek - 3600 zł stanowi 12% kwoty wolnej od podatku, która w 2023 r. wynosiła 30.000 zł. Powyższe oznacza że przy obliczaniu podatku według skali podatkowej, kwota ta nie podlega opodatkowaniu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.