Mając na uwadze, że w 2023 r. Wnioskodawca przebywał zazwyczaj w Norwegii, uznać należy, że miejscem zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych była Norwegia.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 września 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 6 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia rezydencji podatkowej. Uzupełnił go Pan pismem z 26 września 2024 r. (data wpływu). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która ma problem z ustaleniem rezydencji podatkowej za rok 2023, a w związku z tym interpretacji tego, czy w rozliczeniu za rok 2023 powinien wykazać cały światowy dochód czy tylko ten uzyskany w Polsce.

Wnioskodawca w 2023 r. (zdarzenie przeszłe w momencie składania wniosku) miał następujące powiązania z Polską i Norwegią:

Pobyt: Pobyt w Polsce 51 dni. Pobyt w Norwegii: 300 dni. W Norwegii Wnioskodawca prowadził działalność jednoosobową. W Polsce w 2023 r. Wnioskodawca pracował przez 5 miesięcy na 1/4 etatu. W Norwegii Wnioskodawca ma nadany d-nummer.

Rodzina: Żona i 12 letni syn mieszkają w Polsce.

Obywatelstwo: Polskie.

Nieruchomości: W Polsce mieszkanie w kredycie, w Norwegii Wnioskodawca wynajmował mieszkanie.

Praca: W Polsce w 2023 roku Wnioskodawca pracował przez 5 miesięcy na 1/4 etatu, gdzie zarobił (…) PLN netto. W Norwegii Wnioskodawca prowadzi działalność jednoosobową , której dochód za rok 2023 r. wyniósł: (…) NOK.

Przychody za 2023 r.: w Polsce: (…) PLN, w Norwegii: (…) NOK brutto.

Wartość majątku: w Polsce działka (…) m², której wartość Wnioskodawca szacuje na (…) PLN. W Norwegii: rusztowania, narzędzia, środki pieniężne na koncie bankowym - wartość ok (…) NOK.

Inne: w Polsce - kredyt na mieszkanie. Pozostało ok (…) PLN do spłaty do 2037 roku, w Norwegii Wnioskodawca nie posiada kredytu.

Konta bankowe w 2023 r.: Wnioskodawca posiada konto bankowe w Norwegii i w Polsce.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Wnioskodawca mieszka w Norwegii od 2017 roku. Wnioskodawca wyjechał z zamiarem przesiedlenia się na stałe. Wnioskodawca na razie nie zamierza wracać do Polski. W Norwegii mieszkanie przygotowane jest do przyjazdu żony i dziecka, którzy ze względów osobistych w 2023 r. nie mogli być z Wnioskodawcą w Norwegii. Docelowo, Wnioskodawca zamierza żonę i dziecko sprowadzić do Norwegii.

W Norwegii Wnioskodawca posiada tymczasowy adres zamieszkania. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca jest świadomy posiadania jednego adresu meldunkowego. Działając zgodnie z prawem meldunkowym, w Norwegii, Wnioskodawca zameldował się na pobyt czasowy - nie chciał działać wbrew przepisom prawa. Jednocześnie starając się o kredyt w Polsce Wnioskodawca nie mógł zmienić pobytu na tymczasowy.

Zdaniem Wnioskodawcy stałe miejsce zamieszkania w 2023 r. znajduje się w Norwegii.

W 2023 r. Wnioskodawca podlegał opodatkowaniu w Norwegii z uwagi na swoje miejsce zamieszkania. Wnioskodawca nie posiada certyfikatu rezydencji podatkowej. Od 2017 roku dokonuje rozliczenia podatkowego w Norwegii. Niestety Wnioskodawca nie był świadomy konieczności posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej. Na ten moment Wnioskodawca jest w trakcie starania się o numer personalny w Norwegii, który to uprawnia do uzyskania certyfikacji rezydencji podatkowej.

W 2023 r. Wnioskodawca nie był w Polsce właścicielem/współwłaścicielem jakichkolwiek innych nieruchomości oraz nieograniczonego prawa rzeczowego (użytkowanie, służebność, zastaw, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu oraz hipoteka), niż wskazane we wniosku mieszkanie w kredycie i działka (…) m², której wartość Wnioskodawca szacuje na (…) PLN. W Norwegii Wnioskodawca wynajmował mieszkanie. Wnioskodawca w 2023 r. w Polsce nie posiadał inwestycji, oszczędności, ubezpieczeń na życie lub majątkowych, ruchomości (np. samochód). Wnioskodawca w 2023 r. posiadał oszczędności na koncie bankowym w Norwegii.

Wnioskodawca w 2023 r. nie posiadał w Polsce innego dochodu niż praca przez 5 miesięcy na 1/4 etatu. Wnioskodawca w 2023 r. w Norwegii uzyskiwał dochody jedynie z działalności gospodarczej.

Aktywność społeczną Wnioskodawca prowadził w 2023 roku w Norwegii. Wnioskodawca spotykał się z przyjaciółmi, chodził do kina, na basen, grał w tenisa.

Pomiędzy Wnioskodawcą, a jego żoną istnieje wspólnota majątkowa. Małoletni syn mieszkający w Polsce pozostawał na utrzymaniu Wnioskodawcy.

Pytania

1.Czy Wnioskodawca był rezydentem Polski w roku 2023?

2.Czy Wnioskodawca ma nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce za rok 2023?

Pana stanowisko w sprawie

Wnioskodawca nie był rezydentem Polski w roku 2023.

Kryterium kolizyjne: Jeżeli nie można ustalić, w którym państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z państw, to uważa się ją za mającą rezydencję podatkową tylko w tym państwie, w którym zwykle przebywa. Biorąc pod uwagę kryterium kolizyjne, w 2023 roku Wnioskodawca przebywał powyżej 6 miesięcy w Norwegii. W roku 2023 posiadał zameldowanie w Polsce i w Norwegii. W roku 2023 prowadził na terenie Norwegii działalność gospodarczą. Główny dochód jaki osiągnął Wnioskodawca pochodzi z dochodów w Norwegii, w Polsce uzyskiwał tylko dochód z pracy przez 5 miesięcy na 1/4 etatu , który był znacząco niższy od dochodu uzyskiwanego w Norwegii. W Norwegii w 2023 roku prowadził aktywność społeczną.

Wnioskodawca nie ma nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce za rok 2023.

Osobę uważa się za mającą rezydencję podatkową tylko w tym umawiającym się państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu państwach, wówczas uważa się ją za mającą rezydencję podatkową tylko w tym państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych). Główny ośrodek interesów życiowych znajdował i znajduje się w Norwegii.

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy: Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Żadne z tych kryteriów nie zostały spełnione, ponieważ w 2023 roku Wnioskodawca przebywał dłużej niż 183 dni w Norwegii oraz Jego ośrodek interesów życiowych znajduje się w Norwegii.

I.W przypadku polskiego prawa podatkowego (Ustawy PIT): Zgodnie z kryteriami zawartymi w art. 3 ust. 1a ustawy PIT, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski jeżeli:

1)posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

II.Artykuł 4 pkt 2c KONWENCJI MIĘDZY RZECZĄPOSPOLITĄ POLSKĄ A KRÓLESTWEM NORWEGII W SPRAWIE UNIKANIA PODWÓJNEGO OPODATKOWANIA I ZAPOBIEGANIA UCHYLANIU SIĘ OD OPODATKOWANIA W ZAKRESIE PODATKÓW OD DOCHODU mówi, że w przypadku jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem.

III.2. Kryterium kolizyjne: Jeżeli nie można ustalić, w którym państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z państw, to uważa się ją za mającą rezydencję podatkową tylko w tym państwie, w którym zwykle przebywa.

Biorąc pod uwagę drugie kryterium kolizyjne, w 2023 roku Wnioskodawca przebywał powyżej 6 miesięcy w Norwegii. Wnioskodawca posiada wyłącznie obywatelstwo Polskie. Przebywał w roku 2023 56 dni w Polsce. W roku 2023 posiadał zameldowanie w Polsce oraz mieszkanie w kredycie i działkę. W roku 2023 prowadził na terenie Norwegii działalność gospodarczą. Główny dochód jaki osiągnął Wnioskodawca pochodzi z dochodów z Norwegii, w Polsce uzyskiwał tylko dochód przez 5 miesięcy na 1/4 etatu, który był znaczący niższy od dochodu uzyskiwanego w Norwegii. W Norwegii Wnioskodawca mieszka sam, żona i nieletni syn mieszkają w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

 Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Na podstawie art. 4a ww. ustawy:

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika ze stanu faktycznego, mieszka Pan i prowadzi działalność gospodarczą w Norwegii, a zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają przepisy Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Warszawie dnia 9 września 2009 r., oraz Protokołu do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 z późn. zm.).

Na podstawie art. 4 ust. 1 Konwencji:

W myśl art. 4 ust. 2 Konwencji:

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Norwegią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że spełnia Pan przesłanki pozwalające uznać Pana za osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce, jak i w Norwegii, z uwagi na fakt, że przebywa Pan w Norwegii i prowadzi tam działalność gospodarczą, natomiast w Polsce mieszka Pana żona oraz syn.

W konsekwencji Pana miejsce zamieszkania dla celów podatkowych należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 Konwencji.

Zgodnie z komentarzem do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, pkt a w art. 4 ust. 2 oznacza, że przy stosowaniu Konwencji (gdy istnieje kolizja ustawodawstw obu państw) uważa się, że miejsce zamieszkania osoby fizycznej znajduje się tam, gdzie osoba ta posiada stałe ognisko domowe, ognisko to musi być trwałe, co oznacza, że osoba ta urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwnym do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki okres.

Jeżeli osoba fizyczna posiada stałe ognisko domowe w obu Umawiających się Państwach, to postanowienia ust. 4 przyznają pierwszeństwo państwu, z którym jego osobiste i gospodarcze powiązania są ściślejsze. Przez takie powiązania rozumie się ośrodek interesów życiowych.

Po dokonaniu analizy stopnia Pana powiązań osobistych i gospodarczych, należy stwierdzić, że ośrodek interesów osobistych posiada Pan w Polsce (żona, syn), natomiast ośrodek interesów gospodarczych w Norwegii (źródło dochodów, oszczędności, aktywność społeczna). Zatem nie można określić państwa, w którym w 2023 r. znajduje się Pana ośrodek interesów życiowych. W związku z czym, zastosowanie znajdzie przepis art. 4 ust. 2 lit. b Konwencji, który pierwszeństwo opodatkowania przyznaje państwu, w którym osoba fizyczna zazwyczaj przebywa.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego większą część roku przebywa Pan poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Mając zatem na uwadze, że w 2023 r. przebywał Pan zazwyczaj w Norwegii, uznać należy, że Pana miejscem zamieszkania dla celów podatkowych ustalonym w oparciu o ww. normy kolizyjne była Norwegia.

Tym samym, w 2023 r. podlega Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w Polsce opodatkowaniu podlegały tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W konsekwencji Pana stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2024 r. poz. 935; (dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).