Obowiązki płatnika w związku z wypłatą wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest:

–prawidłowe– w części dotyczącej powstaniaprzychodu ze stosunku pracy niekorzystającego ze zwolnienia z opodatkowania w związku z wypłatą pracownikowi wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy,

–prawidłowe – w części dotyczącej obowiązku pobrania przez Państwa zaliczki od wypłacanego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy,

–nieprawidłowe – w części dotyczącej obowiązku złożenia korekty PIT.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 września 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z możliwością zastosowania zwolnienia z opodatkowania.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Zatrudniony przez X pracownik, który został zwolniony dyscyplinarnie w 2017 r. odwołał się do Sądu Pracy. Z pracownikiem rozwiązano umowę o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy.

W pozwie pracownik żądał odszkodowania oraz przywrócenia do pracy i wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy - drugie z żądań uwzględniono. Pozew został wniesiony przez pracownika na podstawie art. 56 § 1 i § 2 Kodeksu pracy oraz 57 § 2 w związku z art. 39 Kodeksu pracy.

Aktualnie zapadł wyrok prawomocny II instancji, w którym Sąd przywrócił pracownika do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz zasądził kwotę (...) zł. Jak czytamy w orzeczeniu „tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, przy czym kwotę tę zasądza pod warunkiem podjęcia pracy w wyniku przywrócenia do pracy”. Czas pozostawania bez pracy, obejmuje okres od 2017 r. do 2024 r.

W ocenie Sądu doszło do naruszenia art. 52 § 1 i § 2 Kodeksu pracy. Prawo do przyznania pracownikowi świadczenia (wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy), o którym mowa we wniosku wynikało z art. 57 § 2 w zw. z art. 39 Kodeksu pracy. Wysokość przyznanego wynagrodzenia za czas bez pracy wynika z wyroku sądowego wyliczonego przez biegłego na podstawie angażu. Wysokość przyznanego świadczenia wynikała z umowy o pracę opartej na ustawie o pracownikach samorządowych. Wyrok dotyczy w całości żądania powoda i w tym zakresie wyczerpuje żądanie.

Pracownik po przejściu niezbędnych badań rozpoczął pracę na stanowisku, na które został przywrócony, twierdząc że zasądzona kwota stanowi odszkodowanie, które korzysta ze zwolnienia podatkowego.

X natomiast uważa, że jest to wynagrodzenie, zgodnie z osnową wyroku sądu, w którym wprost się wskazuje, że na jego mocy jest zasądzenie kwoty tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Oznacza to obowiązek opodatkowania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Pytania

1.Czy kwota zasądzona wyrokiem Sądu od Państwa na rzecz pracownika z tytułu wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na skutek przywrócenia przez Sąd pracownika do pracy stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy PIT i podlega opodatkowaniu, a jednocześnie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania?

2.Czy tym samym wypłacając pracownikowi wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy należnie pobiorą Państwo zaliczkę na podatek PIT?

3.W nawiązaniu do pytania nr 2 w sytuacji uznania, że wypłacając pracownikowi wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy nienależnie pobiorą Państwo zaliczkę na podatek PIT jako płatnik będą Państwo uprawnieni do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku PIT?

4.Czy w związku z sądowym przysądzeniem wypłacenia wynagrodzenia należy opodatkować wynagrodzenie za każdy rok podatkowy oddzielnie dokonując jednocześnie korekty PIT-u czy też jednorazowo, uznając przysądzoną kwotę za wynagrodzenie na rok bieżący?

Państwa stanowisko w sprawie

1.Tak, przysądzone wynagrodzenie stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu, a jednocześnie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania.

2.Odpowiedź twierdząca.

3.Odpowiedź twierdząca.

4.Przyjmują Państwo stanowisko, że wypłata zasądzonego wynagrodzenia wymaga opodatkowania w rozbiciu na lata i dokonania korekty PIT-u.

Ponadto w przeważającej i w znakomitej większości w akceptowanej linii orzeczniczej świadczenia orzeczone w wyroku o przywróceniu do pracy oraz zasądzeniu kwoty za okres pozostawania bez pracy traktuje się jako wynagrodzenie ściśle związane ze stosunkiem pracy i jako takie podlegające oskładkowaniu i opodatkowaniu (wyrok NSA 8 marca 2016 II FSK 3966/13, NSA z 18 lutego 2010 FSK 1504/08, NSA z 21 stycznia 2015r. FSK 2918/12; szereg wyroków WSA).

Uzasadnienie w skrócie takiego stanowiska opiera się na literalnej wykładni przepisów KP, pdof, oraz ubezpieczeniowych, która prowadzi do prostego wniosku: Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.

Zasądzone na rzecz pracownika przywróconego do pracy wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania. Tym samym należy pobrać od niego zaliczkę na podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 32 ustawy o pdof.

Należy jednak zauważyć, że istnieją również judykaty przeciwne. Wyrokiem NSA z dnia 27 maja 2021 r. II FSK 3420/18 Sąd zdecydował odmiennie, uznając takie świadczenie jako odszkodowanie oraz tym samym niepodlegające oskładkowaniu i opodatkowaniu.

Analizując otoczenie orzecznicze wokół zagadnienia powstałego po wyroku II FSK 3420/18 zauważa się, że wyrok ten nie poddaje się jednak bezkrytycznemu przyjęciu do stosowania.

Oto indywidualne interpretacje podatkowe wydawane już po publikacji tego orzeczenia, a dotyczące kwalifikacji wynagrodzenia pomijają ten judykat, nakazując pobierać podatek od wynagrodzenia zasądzonego w wyroku o przywrócenie do pracy, traktując literalnie te świadczenia jako wynagrodzenie (interpretacja z dnia 18 lipca 2022 r.; z dnia 10 maja 2023 r.; z 5 października 2023 r.; 2 lutego 2024 r.). Co więcej, znajduje się również już orzeczenie WSA oddalające skargę podatnika na podobną interpretację (WSA z 26 marca 2024 II FSK 832/21).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z ww. przepisem:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zatem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź od których zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 32 ust. 1 ww. ustawy:

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Stosownie do art. 38 ust. 1 cytowanej ustawy:

Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Jak stanowi art. 38 ust. 1a ww. ustawy:

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 32-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru.

Natomiast zgodnie z art. 39 ust. 1 ww. ustawy:

Płatnicy, o których mowa w art. 32, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74, 148 i 152-154. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z informacji przedstawionych przez Państwa wynika, że:

1.Rozwiązali Państwo z pracownikiem umowę o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy;

2.Pracownik odwołał się do Sądu Pracy i w pozwie żądał odszkodowania oraz przywrócenia do pracy i wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy - drugie z żądań uwzględniono;

3.Prawomocnym wyrokiem Sąd przywrócił pracownika do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz zasądził kwotę (...) zł „tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, przy czym kwotę tę zasądza pod warunkiem podjęcia pracy w wyniku przywrócenia do pracy”;

4.Pracownik po przejściu niezbędnych badań rozpoczął pracę na stanowisku, na które został przywrócony.

Aby zatem ocenić, czy w związku z wypłatą zasądzonej kwoty ciążą na Państwu obowiązki płatnika, należy przeanalizować, czy wypłata wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy spowoduje powstanie u pracownika przychodu ze stosunku pracy i czy przychód ten korzysta ze zwolnienia od opodatkowania.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2023 r. poz. 1465), z wyjątkiem:

a) określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b) odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c) odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d) odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g) odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy:

Wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

a) otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

b) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Podkreślić należy, że zwolnienia są wyjątkami od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia wynikającego z przepisów prawa pracy pozwala na zastosowanie zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy jednoczesnym braku wyłączeń, o jakich mowa w lit. a)-g) tego przepisu.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek, jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a więc jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie.

Jak stanowi bowiem art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465):

W sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 45, art. 56, art. 99 Kodeksu pracy).

Stosownie do art. 9 § 1 Kodeksu pracy:

Ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Zgodnie z art. 52 § 1 Kodeksu pracy:

Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

1)ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych;

2)popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem;

3)zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.

W myśl art. 45 § 1-3 ww. Kodeksu:

§ 1. W razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony lub umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

§ 2. Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Jeżeli przed wydaniem orzeczenia upłynął termin, do którego umowa o pracę zawarta na czas określony miała trwać, lub jeżeli przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.

§ 3. Przepisu § 2 zdanie pierwsze nie stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 39 i 177, oraz w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych w art. 41¹; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Stosownie do art. 47 Kodeksu pracy:

Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży oraz w okresie urlopu macierzyńskiego lub od dnia złożenia przez pracownika wniosku o udzielenie urlopu macierzyńskiego albo jego części - do dnia zakończenia tego urlopu, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy. Dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.

W myśl natomiast art. 47¹ ww. Kodeksu:

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony, której termin, do którego umowa ta miała trwać, określony w umowie upłynął przed wydaniem orzeczenia przez sąd pracy, lub gdy przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres 3 miesięcy.

Zgodnie zaś z art. 56 § 1 ww. Kodeksu:

Pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

W myśl art. 57 § 1 ww. Kodeksu:

Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc.

Z powyższych regulacji wynika, że zgodnie z art. 57 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Wynagrodzenia tego nie można traktować jako odszkodowania za bezprawne rozwiązanie stosunku pracy przysługującego na podstawie art. 56 § 1 Kodeksu pracy. Kodeks pracy wprowadza wyraźne rozgraniczenie pomiędzy wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy, a odszkodowaniem. Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługuje wówczas, gdy orzeczono o przywróceniu do pracy (art. 57 § 1 Kodeksu pracy), natomiast o odszkodowaniu można mówić w sytuacji, gdy rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisów, a pracownik nie żąda przywrócenia do pracy (art. 56 § 1 Kodeksu pracy).

Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 maja 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 2029/07. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że:

(…) pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie, przy czym zasadą jest wybór roszczenia przez pracownika. Zgodnie z art. 57 Kodeksu pracy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za trzy miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż zasądzone na rzecz skarżącej wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy, w związku z jej przywróceniem do pracy, nie jest odszkodowaniem i nie ma charakteru odszkodowawczego. Odmienna - zgodna z wnioskiem strony – kwalifikacja rzeczonego świadczenia stawiałaby skarżącą w korzystniejszej sytuacji od tych, którzy podatek od przychodu ze stosunku pracy uiścili, a tym samym stałaby w sprzeczności z zasadą powszechności i równości opodatkowania gwarantowaną w art. 84 Konstytucji.

W wyroku z dnia 18 lutego 2010 r. sygn. akt II FSK 1504/08 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że:

Z treści uzasadnienia wyroku wynika, że w sprawie miał zastosowanie art. 55 Kodeksu pracy, w myśl którego, skarżącej przysługiwało roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Wybór roszczenia pozostawiono woli skarżącej. W sytuacji, gdy zdecydowała się ona na podjęcie pracy w wyniku przywrócenia do niej, przysługiwało jej wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Świadczenie, o którym mowa, nie było więc odszkodowaniem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., lecz wynagrodzeniem za okres pozostawania bez pracy.

Ponadto, w wyroku z dnia 8 marca 2016 r. sygn. akt II FSK 3966/13 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że:

Reasumując należy stwierdzić, że wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie jest odszkodowaniem, uprawniającym do zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. (por. wyroki NSA: z dnia 18 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1504/08 oraz z 21 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 2918/12).

Powyższe orzeczenia potwierdzają stanowisko organu przedstawione w niniejszej interpretacji.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia jasno wynika, że Państwa pracownik wniósł o odszkodowanie oraz o przywrócenie do pracy i o zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Sąd częściowo uwzględnił roszczenie pracownika i zasądził przywrócenie do pracy, jak również wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Ze złożonego przez Państwa wniosku wynika, że sąd nie uwzględnił żądania przyznania pracownikowi odszkodowania.

Zatem zasądzone wynagrodzenie nie jest odszkodowaniem. Jest to świadczenie związane bezpośrednio ze stosunkiem pracy. Kwota wypłaconego wynagrodzenia stanowi więc przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do wypłaty zasądzonej przez sąd na mocy wyroku, będącej wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy, nie ma przy tym zastosowania zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3 ani z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ww. przepisy odnoszą się literalnie do odszkodowań i zadośćuczynień, a w niniejszej sprawie pracownik został przywrócony do pracy i otrzymał wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. W sprawie tej wystąpił ciąg zdarzeń przyczynowo-skutkowych, w których jedno zdarzenie warunkowało powstanie kolejnego. Ponieważ pracownik został przywrócony do pracy, to przysługiwało mu wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Gdyby natomiast Sąd orzekł, że pracownikowi przysługuje roszczenie o odszkodowanie, przywrócenie do pracy by nie wystąpiło, a pracownikowi należne byłoby odszkodowanie w wysokości określonej na podstawie wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Decyzja Sądu o przywróceniu do pracy implikowała zatem dalszy kierunek przysługujących świadczeń, tj. ich podstawę i rodzaj.

W konsekwencji, Państwo jako płatnik wypłacając to świadczenie powinni naliczyć, pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wskazać należy, że w świetle zacytowanego powyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód ze stosunku pracy powstaje w momencie jego otrzymania przez podatnika lub postawienia mu go do dyspozycji.

W związku z powyższym powinni Państwo odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczkę.

Zatem dokonując wypłaty wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy nie powinni Państwo korygować deklaracji PIT-4R i informacji PIT-11. We wskazanych formularzach sporządzanych za rok podatkowy, w którym podatnik otrzymał lub postawiono mu do dyspozycji przedmiotowe świadczenie należy wykazać przychód jak i pobraną zaliczkę.

Reasumując, kwota zasądzona wyrokiem Sądu na rzecz pracownika z tytułu wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na skutek przywrócenia przez Sąd pracownika do pracy stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu tym podatkiem, a jednocześnie nie podlega zwolnieniu z art. 21 ww. ustawy. W związku z tym, należy pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do pytania nr 3 wskazać należy, że miało ono charakter warunkowy i oczekiwali Państwo odpowiedzi na nie w sytuacji uznania, że X wypłacając pracownikowi wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy nienależnie pobierze zaliczkę na podatek PIT. Z uwagi zatem na powyższe rozstrzygnięcie, odstępuję od udzielenia odpowiedzi na pytanie nr 3.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wskazać należy, że wyroki, które powołali Państwo we wniosku nie mogą wpłynąć na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie, ponieważ zapadły one w odniesieniu do indywidualnej, i właściwej tylko temu orzecznictwu, sprawy. W związku z powyższym należy zauważyć, że moc obowiązująca zaprezentowanych przez Państwa wyroków zamyka się w obrębie spraw, dla których zostały wydane, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych – zauważyć należy, że interpretacje indywidualne stanowią rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych oraz prawnych i tylko do nich się odnoszą, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. W konsekwencji, nie mogą wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.