Sprzedaż środka trwałego finansowanego dotacją. - Interpretacja - null
Temat interpretacji
Temat interpretacji
Temat interpretacji
Sprzedaż środka trwałego finansowanego dotacją.
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
W dniu 15 września 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 15 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
W 2017 roku rozpoczął Pan prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej zajmującej się handlem detalicznym węgla. Działalność jest wykonywana w oparciu o kod PKWiU 46.71.11 (sprzedaż paliw stałych). Firma prowadzi podatkową książkę przychodów i rozchodów, rozlicza się na zasadach ogólnych. W 2018 roku skorzystał Pan z programu unijnego dotyczącego rozwoju obszarów wiejskich na lata 2014-2018 i otrzymał Pan premię na rozpoczęcie działalności pozarolniczej. W ramach projektów unijnych nabyte zostały maszyny piło-łuparka oraz wago-workownica wraz z osprzętem.
Zakup został sfinansowany dotacją w 100% poniesionych kosztów. Maszyny zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Odpisy amortyzacyjne sfinansowane dotacją nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dotacja nie stanowiła również przychodu dla firmy zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W sierpniu 2024 r. maszyny zostały sprzedane w oparciu o fakturę VAT, w związku z planowanym zamknięciem działalności gospodarczej, wygasła umowa z Instytucją udzielającą dotacji, minął okres, w jakim zgodnie z umową maszyny zakupione z dotacji nie mogły być sprzedane, a działalność zamknięta.
Pytanie
Czy prawidłowo ustalono, że w momencie sprzedaży nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, których zakup w całości został sfinansowany dotacją, kosztem uzyskania przychodu będzie cała niezamortyzowana wartość środków trwałych, pomimo braku wkładu własnego?
Pana stanowisko w sprawie
Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. koszt uzyskania przychodu ze sprzedaży środka trwałego stanowi jego niezamortyzowana wartość początkowa. Opierając się na regułach dotyczących ustalania dochodu z odpłatnego zbycia takich środków trwałych, wyrażonymi w art. 24 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., dochód ze zbycia ustala się, pomniejszając przychód z odpłatnego zbycia środków trwałych o wydatki na ich nabycie stanowiące ich wartość początkową.
Kosztem podatkowym przy sprzedaży środków trwałych będzie różnica między wartością początkową ustaloną zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, w tej sytuacji w całości niestanowiącej kosztów uzyskania przychodów.
Niezamortyzowana wartość sprzedanych środków trwałych, sfinansowanych w 100% dotacją, będzie stanowić koszt uzyskania przychodów w całości. Wartość początkową środka trwałego stanowią bowiem wydatki na jego nabycie. Dla ustalenia wartości początkowej środka trwałego nie ma znaczenia, czy i w jakiej części wydatek ten został pokryty z dotacji, stanowiącej przychód niepodlegający opodatkowaniu. Otrzymanie dotacji na całość wydatków na nabycie środków trwałych zobowiązuje do wyłączenia z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych.
Podsumowując, przy sprzedaży maszyn sfinansowanych w całości dotacją kosztem uzyskania przychodów jest cała niezamortyzowana wartość środka trwałego. Przychód uzyskany ze sprzedaży maszyn należy pomniejszyć o jego niezamortyzowaną wartość.
Potwierdzenie stanowiska: 0113-KDIPT2-1.4011.596.2022.1.MZ – Rozliczenia PIT w związku ze sprzedażą składników nabytych za środki z dotacji.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):
Jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.
Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.
Z kolei przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:
Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:
a)środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
b)składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
c)składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
d)składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych
– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.
W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważam, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z zastrzeżeniem zawartym w art. 14 ust. 2c ustawy) stanowią przychód z działalności gospodarczej. Dochód ze sprzedaży składnika majątku stanowiącego środek trwały w prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej ustala się na podstawie przepisu art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 (zdanie drugie) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.
Wskazuję również, że stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:
a)nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
b)nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
c)ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.
Z przepisu tego wynika zatem, że jeśli środek trwały został sfinansowany dotacją, to część odpisu amortyzacyjnego (w części sfinansowanej dotacją) nie stanowi kosztu uzyskania przychodów (jeśli środek trwały jest sfinansowany dotacją w całości, to odpisy w całości nie stanowią kosztów uzyskania przychodów). Z powołanego artykułu nie wynikają inne ograniczenia w zaliczaniu wydatków do kosztów uzyskania przychodów (w szczególności hipoteza tego przepisu nie odnosi się do sytuacji odpłatnego zbycia środka trwałego).
Przy uwzględnieniu wyżej już powołanego art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – dochód oblicza się jako różnicę między przychodem z odpłatnego zbycia a wydatkami na nabycie zbywanych składników majątku, pomniejszonymi o wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych, bez względu na to, czy odpisy zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, czy też nie. Inaczej mówiąc, przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodów jest różnica między wartością początkową środka trwałego a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Na sumę odpisów amortyzacyjnych, o której tu mowa, składają się zarówno odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jak również odpisy amortyzacyjne niestanowiące kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 23 ust. 1 tej ustawy.
Na podstawie powyższych regulacji i przedstawionego we wniosku stan faktyczny stwierdzam, że niezamortyzowana część środków trwałych, w części sfinansowanych z dotacji, w momencie ich sprzedaży będzie stanowić koszty uzyskania przychodów. Zatem przychód uzyskany ze sprzedaży tych środków trwałych winien Pan pomniejszyć o ich niezamortyzowaną wartość, tj. różnicę między wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych.
Podsumowanie: w momencie sprzedaży przez Pana nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, których zakup w całości został sfinansowany dotacją, Pana kosztem uzyskania przychodów będzie cała niezamortyzowana wartość środków trwałych, mimo braku Pana wkładu własnego.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).