Określenie wysokości przychodu pracownika z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 września 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 2 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy określenia wysokości przychodu pracownika z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 23 września 2024 r. (wpływ 23 września 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Zwracają się Państwo z prośbą o indywidualną interpretację podatkową dotyczącą ustalenia podstawy opodatkowania przychodu dla pracownika, jakim jest „ryczałt” za użytkowanie rowerów elektrycznych zakupionych przez Spółkę dla pracowników celem dojazdu do pracy. Pracodawca w całości sfinansował zakup rowerów dla pracowników. Rowery pozostaną własnością pracodawcy.

Koszty naprawy, eksploatacji rowerów oraz koszty dotyczące zużycia energii elektrycznej w celu doładowania baterii będą leżały po stronie pracownika. Rowery będą przekazane wszystkim pracownikom, bez względu na miejsce zamieszkania.

Zakup rowerów elektrycznych był świadomą inwestycją pracodawcy celującą w poprawę jakości życia zdrowia pracowników oraz redukcję zanieczyszczenia powietrza.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo poniższe informacje.

1)W zakres prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej nie wchodzi najem rowerów elektrycznych.

2)Pracownicy zgodnie z zapisem zawartym w wewnątrzzakładowym dokumencie będą mogli korzystać z rowerów elektrycznych jedynie w zakresie dojazdu z domu do pracy/z zakładu pracy do domu.

3)Rowery będą udostępnianie pracownikom za ich pełną zgodą/korzystanie z rowerów celem dojazdów do pracy i z powrotem będzie w pełni dobrowolne.

4)W nawiązaniu do pkt. 1 poz. 97/I niniejszego wniosku - maksymalna prędkość zakupionych przez pracodawcę rowerów wynosi 25 km/h, zatem rowery te nie kwalifikują się do kategorii pojazdów samochodowych - w nawiązaniu do Art. 2 pkt 33 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Art. 2 pkt 12 Ustawy z dnia 1 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych wskazuje, że "Pojazd elektryczny to pojazd samochodowy w rozumieniu art. 2 pkt 33" ww. Ustawy Prawo o ruchu drogowym, zatem Wnioskodawca wysuwa wniosek, że zakupione przez niego rowery elektryczne nie stanowią pojazdów samochodowym i tym samym nie zaliczają się do grupy pojazdów elektrycznych.

Pytanie

Czy ryczałt oszacowany na podstawie uśrednionych cen rynkowych najmu rowerów elektrycznych pomniejszony o uśrednione koszty eksploatacji oraz energii elektrycznej zużytej na potrzeby ładowania baterii stanowi właściwie określony przychód dla pracownika i czy podlega tym samym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

1)Wnioskodawca przeanalizował definicje ustawowe, czym jest pojazd samochodowy, pojazd elektryczny i skonfrontował wymienione cechy charakterystyczne z cechami roweru elektrycznego. Wnioskodawca, opierając się na wykładni artykułów:

Art. 2 pkt 12 Ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych,

Art. 2 pkt 33 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym,

Art. 12 pkt 2a Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych

wywnioskował, że rowery elektryczne nie kwalifikują się do kategorii pojazdów elektrycznych ani pojazdów samochodowych. Maksymalna prędkość, jaką osiągają zakupione przez pracodawcę rowery elektryczne wynosi 25 km/h.

2)Powyższe stanowisko – odnoszące się do zakwalifikowania rowerów elektrycznych do kategorii samochodu/motoroweru – Wnioskodawca dodatkowo skonsultował z kilkoma stacjami kontroli pojazdów.

Wnioskodawca, ustalając wysokość miesięcznego ryczałtu za użytkowanie roweru elektrycznego w odniesieniu do pojedynczego pracownika uznał wysokość ryczałtu za przychód ze stosunku pracy stanowiący nieodpłatne świadczenie, podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 12 pkt 1 Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania roweru służbowego do celów prywatnych płatnik ustalił opierając się częściowo na założeniach art. 12 pkt 2 Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych:

„Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy”.

W związku z powyższym wnioskodawca dokonał przeglądu rynku zajmującego się wynajmem rowerów elektrycznych na godziny, ustalił uśrednioną kwotę w skali miesiąca, podzielił ją przez uśrednioną liczbę dni do przepracowania w miesiącu: otrzymaną wartość pomniejszył o średnioroczne koszty eksploatacji oraz koszty ładowania baterii (koszty energii elektrycznej będą występowały po stronie pracownika).

Wyliczenia i przyjęte założenia:

1)1 h dziennie przeznaczona na dojazd (X- Y/odległość ~6 km) – po 0,5 h na dojazd do zakładu pracy oraz powrót z zakładu pracy do miejsca zamieszkania.

2)Średnia cena najmu roweru elektrycznego za 1 h użytkowania w oparciu o cenniki zamieszczane na stronach internetowych: 25 zł.

3)Średnia liczba dni do przepracowania w miesiącu: 21 dni (liczba dni roboczych waha się na ogół pomiędzy 19 dniami a 23 dniami).

25 zł *21 dni = 525 zł

4)Średnie koszty eksploatacji przyjęte na podstawie cenników warsztatów naprawy rowerów (koszty naprawy i eksploatacji po stronie pracownika): 200 zł (m.in. przegląd, wymiana baterii).

5)Średnie koszty zużycia energii elektrycznej przeznaczonej na ładowanie rowerów elektrycznych (rowery ładowane przez pracowników we własnym zakresie): ~2 zł/miesiąc.

Wysokość miesięcznego ryczałtu: 525 zł - 200 zł - 2 zł = 323 zł

Dla pracowników mieszkających w innych miejscowościach niż Y wyliczenia będą przeprowadzane analogicznie.

Wnioskodawca, wobec braku umocowania prawnego, przyjmuje:

stanowisko w sprawie zakwalifikowania powyższego ryczałtu – jako świadczenia nieodpłatnego – do przychodów ze stosunku pracy za prawidłowe, oraz powyższe wyliczenia – wobec braku uregulowań prawnych – za poprawne.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne”. Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Zgodnie zaś art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z uregulowań prawnych zawartych w art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, że:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego od pracodawcy świadczenia. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Kwestia nieodpłatnych świadczeń dla pracowników została poruszona w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K7/13.

W wyżej wskazanym wyroku Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

-zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

-zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

-korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W kontekście pierwszej przesłanki, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie - z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej - jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugą przesłankę Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny - w ślad za uchwałami NSA - uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa.

Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi.

W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciej przesłanki, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie, kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego. Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważam, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Z opisanego we wniosku zdarzenia wynika, że Spółka zakupiła dla pracowników rowery elektryczne. Rowery pozostaną własnością pracodawcy, a pracownikom zostaną przekazane do używania celem dojazdu do pracy. Rowery będą przekazane wszystkim pracownikom. Koszty naprawy, eksploatacji rowerów oraz koszty dotyczące zużycia energii elektrycznej w celu doładowania baterii będą leżały po stronie pracownika.

Z powyższego wynika, że rowery zostały udostępnione pracownikom za ich zgodą. Ponadto przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku, jaki musiałby ponieść w związku z dojazdem do pracy innymi środkami transportu (pracodawca nie jest zobowiązany do zapewnienia pracownikom dojazdu do pracy) lub zaoszczędzeniem czasu jaki pracownik musiałby przeznaczyć na dojście do pracy. Można również określić, jaką korzyść uzyskał dany pracownik.

Zatem u pracowników, którzy otrzymają nieodpłatnie do użytkowania rowery elektryczne powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Przychód ten będzie zaliczony do źródła jakim jest stosunek pracy.

Kwestia ustalenia wysokości przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń została uregulowana w art. 12 i 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podstawie art. 12 ust. 2 ww. ustawy:

Stosownie do art. 12 ust. 2a ww. ustawy:

W myśl art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 12 ust. 2c ww. ustawy:

Z kolei stosownie do art. 12 ust. 3 powołanej ustawy:

Zgodnie zaś z art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych została ustalona ryczałtowo w wysokości określonej w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych.

Natomiast wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania roweru elektrycznego będącego własnością pracodawcy do celów prywatnych nie została wprost określona w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem wartość tę należy ustalić zgodnie z art. 11 ust. 2-2b w związku z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy:

Z kolei w myśl art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 2b omawianej ustawy:

Zatem nieodpłatne udostępnienie pracownikom rowerów elektrycznych będzie stanowiło dla pracowników przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Wysokość tego przychodu należy ustalić na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zatem w sytuacji, gdy udostępniają Państwo pracownikom rowery elektryczne na czas określony (są one udostępnione tylko na czas dojazdu do pracy i powrotu z pracy do domu), wysokość miesięcznego przychodu powinna być określona na podstawie cen rynkowych za udostępnienie roweru elektrycznego na godziny (iloczyn ceny najmu za godzinę i liczby godzin jakie pracownik przeznacza na dojazd do pracy i powrót z niej w ciągu miesiąca).

Ustalając wartość świadczenia należy wziąć pod uwagę ceny rynkowe tożsamych lub w przypadku braku tożsamych, najbardziej podobnych świadczeń.

Zatem w przedmiotowej sprawie przychód pracowników powinien być określony na podstawie cen rynkowych jakie obowiązują za godzinny najem (udostępnienie) roweru elektrycznego, w którym opłaty związane z użytkowaniem roweru ponosi korzystający a nie właściciel.

Obowiązek poboru zaliczek na podatek przez zakład pracy został wskazany w art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem:

Podsumowując, w przypadku udostępniania pracownikom nieodpłatnie rowerów elektrycznych powstaje u nich przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, zaliczany do przychodów ze stosunku pracy. Przychód ten podlega opodatkowaniu. Wartość pieniężną tego świadczenia należy ustalić na podstawie cen rynkowych jakie obowiązują dla tożsamych usług. Udostępniają Państwo nieodpłatnie pracownikom rowery elektryczne na czas określony (dojazd do i z pracy), a do ponoszenia kosztów związanych z użytkowaniem tych rowerów zobowiązani są pracownicy. W związku z powyższym miesięczna wartość świadczenia niepieniężnego powinna być określona na podstawie iloczynu ceny rynkowej jaka obowiązuje za godzinny najem (udostępnienie) roweru elektrycznego (w którym opłaty związane z użytkowaniem roweru ponosi korzystający a nie właściciel) i ilości godzin przeznaczanych w miesiącu na dojazd do pracy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).