Koszty z wykonaniem usługi transportowej podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 3 lipca 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 3 lipca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kosztów uzyskania przychodów. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 4 września 2024 r. (wpływ 4 września 2024 r.) oraz pismem z 6 września 2024 r. (wpływ 6 września 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Sytuacja 1

Pozyskał Pan klienta na zakup samochodu i od tej sprzedaży właściciel pojazdu wynagrodził Pana prowizją. Zaproponował Pan klientowi dowóz tego samochodu w miejsce wskazane przez niego. Pan jako pośrednik wystawił fakturę za transport na klienta. Transport zrealizował Pan lawetą wyszukaną z giełdy.

Sytuacja 2

Pozyskał Pan klienta na zakup samochodu i od tej sprzedaży właściciel pojazdu wynagrodził Pana prowizją. Zaproponował Pan klientowi dowóz tego samochodu w miejsce wskazane przez niego. Pan jako pośrednik wystawił fakturę za transport na klienta. Transport zrealizował Pan fizycznie na kołach na dwa samochody na dwóch kierowców. Prowadził Pan pojazd od klienta w miejsce wskazane przez niego.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

Jest Pan czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Głównym profilem działalności jest pośrednictwo w sprzedaży samochodów.

Ze sprzedawcą samochodu łączy Pana umowa pośrednictwa ze sprzedawcą samochodu (dealerem samochodów).

Wystawia Pan fakturę z tytułu usługi transportowej na rzecz kupującego.

Nie jest Pan stroną sprzedaży.

Sprzedaż samochodu dokumentowana jest przez dealera pojazdu (fakturą sprzedaży na kupującego).

Nabytą usługę transportu auta klienta lawetą wykorzystał Pan do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Na pytanie czy paliwo nabyte do samochodu klienta (sytuacja opisana w pkt 2) jest związane bezpośrednio i wyłącznie ze świadczoną przez Pana usługą transportu tego pojazdu na rzecz klienta podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wskazał Pan, tak paliwo jest nabyte do samochodu klienta (kupującego) i związane tylko i wyłącznie z tą transakcją.

Działalność prowadzi Pan od 1 lutego 2015 r. Wcześniej zajmował się Pan transportem towarów. Od wznowienia działalności 6 czerwca 2019 r. zajmuje się Pan pośrednictwem w sprzedaży samochodów.

Dla przychodów/dochodów uzyskiwanych z tej działalności gospodarczej wybrał Pan skalę/zasady ogólne.

Dla celów działalności gospodarczej prowadzi Pan książkę przychodów i rozchodów.

Wydatki jakie chce Pan zaliczyć to paliwo lub laweta. To jedyne koszty jakie Pan ponosi z tytułu usługi transportowej samochodu do kupującego. W zależności od sytuacji, raz udaje się Panu znaleźć lawetę, a raz jest to zatankowanie paliwa.

Ponosi Pan koszty realizacji tej usługi transportowej.

Wydatki, które chce Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zostały udokumentowane oraz czy faktura została wystawiona na Pana wskazał Pan, że na koszty (laweta, paliwo) zostały wystawione faktury VAT na Pana.

Na pytanie jakie przesłanki świadczą o bezpośrednim powiązaniu wydatków, które chce Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą wskazał Pan, że koszty zatankowanie paliwa (samochodu kupującego/klienta) oraz laweta potrzebuje Pan do zrealizowania usługi transportowej. To jedynie dwie możliwości jakie może Pan zaproponować klientowi do realizacji usługi transportowej. Bez tych dwóch kosztów nie jest Pan w stanie wygenerować faktury przychodu za wykonanie tej usługi.

Wydatki nie będą zwracane w jakiejkolwiek formie. Wydatki są po Pana stronie jako osoby załatwiającej transport. Kupujący dostaje fakturę jedną za usługę transportową.

Na prośbę, aby wyjaśnił Pan, jak należy rozumieć stwierdzenie: „Ja jako pośrednik wystawię fakturę za transport na klienta.”, wskazał Pan, że pośrednictwo jest osobną usługą w etapie nabycia samochodu przez kupującego, natomiast usługa transportowa dotyczy sprzedanego już samochodu i obciąża bezpośrednio kupującego.

Pytania

1.Czy VAT z faktury dotyczącej wynajmu lawety (sytuacja 1) oraz zakupu paliwa (sytuacja 2) zgodnie z przepisami ustawy o VAT można rozliczyć w 100 %?

2.Czy w sytuacji 1 i 2 należy wziąć pod uwagę wyłączenia zgodnie z art. 23 ustawy o PIT, w szczególności art. 23 ust. 1 pkt 46a oraz art. 23 czyli odliczyć tylko 25% kosztów?

Przedmiotem nieniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 2 dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych. Na pytanie Nr 1 dotyczące podatku od towarów i usług odpowiedź udzielona została odrębnie.

Pana stanowisko w sprawie

Według Pana, w omawianych przypadkach, tj. w sytuacji 1 i 2, nie ma zastosowanie art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub źródłem przychodów i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Powołany przepis wskazuje, że przy ocenie danego wydatku przede wszystkim musi istnieć źródło przychodów. Z zasadą tą skorelowane są przepisy ustanawiające reguły potrącania wydatków w określonym czasie.

Stwierdzenie, że określone wydatki poniesione przez podatnika spełniają wszystkie wskazane przez ustawodawcę warunki podatkowego uznania ich za koszty uzyskania przychodów, stanowi bowiem niezbędną przesłankę odliczenia ich przez podatnika od osiągniętych przychodów.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast kosztami służącymi zabezpieczeniu źródła przychodów są koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodów w przyszłości.

Zwracam przy tym uwagę, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a przychodami uzyskanymi z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tych przychodów – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Ustawodawca, posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów”, przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika przyporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę pojęcia „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że wykaże, że świadomie poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów. Zależność między poniesionymi w danym czasie kosztami a możliwością uzyskania przychodów trzeba zatem rozpatrywać na podstawie adekwatnego związku przyczynowego. Przy kwalifikowaniu określonych wydatków poczynionych przez podatnika do kosztów podatkowych należy jednocześnie brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość), jak też potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodów podatnika.

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym, wskazuje się, że: „(...) zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku” – wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11 oraz z dnia 17 stycznia 2017 r. sygn. akt II FSK 3813/14.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Powyższy przepis dotyczy samochodów osobowych będących własnością podatnika, ale niebędących składnikiem majątku w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej (takiego samochodu osobowego, który nie spełnia definicji środków trwałych).

Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 46a tej ustawy:

W przepisie art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzono regułę ograniczającą w sposób ryczałtowy zaliczane do kosztów uzyskania przychodów wydatki z tytułu używania samochodu osobowego przez podatników do tzw. celów mieszanych.

Omawiana regulacja dotyczy zarówno samochodów osobowych wpisanych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również używanych przez podatnika np. na podstawie umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy.

Podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 75% poniesionych wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego, jeżeli wykorzystuje ten samochód również do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością, czyli również do celów prywatnych.

Okoliczność, że samochód jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą powoduje, że z kosztów podatkowych należy wyłączyć 25% poniesionych przez podatnika wydatków z tytułu kosztów używania takiego samochodu. Omawiane ograniczenie nie ma zastosowania, gdy samochód osobowy wykorzystywany jest przez podatnika wyłącznie do celów prowadzonej działalności.

Samochód osobowy jest wykorzystywany dla celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika również w przypadku, gdy samochód jest wykorzystywany dla celów prywatnych przez pracownika podatnika oraz inne osoby związane z podatnikiem, np. zleceniobiorców, członków zarządu, akcjonariuszy, udziałowców.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazuje jednoznacznie, że jego brzmienie ma zastosowanie jedynie do samochodów osobowych stanowiących składniki majątku podatnika. Stąd należy uznać, że ma zastosowanie do każdego samochodu osobowego używanego, czy to na podstawie umowy leasingu, najmu, dzierżawy, czy też każdej innej umowy cywilno-prawnej, w tym także samochodu będącego własnością członka zarządu, zleceniobiorcy, udziałowca używanego przez niego w celu odbycia podróży służbowej.

Wątpliwości Pana dotyczą wskazania, czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, w odniesieniu do ww. wydatków znajdzie zastosowanie ograniczenie wynikające z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Analiza cyt. powyżej art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ograniczenie w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów kosztów eksploatacyjnych dotyczy wydatków związanych z samochodami osobowymi używanymi na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej na podstawie tytułu prawnego.

Tymczasem w rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do pojazdu samochodowego, co do którego poniósł Pan koszty dotyczące zatankowania paliwa samochodu kupującego/klienta, aby dostarczyć pojazd od klienta w miejsce wskazane przez niego, nie posiada Pan żadnego tytułu ani uprawnienia do użytkowania, czy eksploatacji tego pojazdu na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Zobowiązany jest Pan jedynie do transportu tego samochodu do miejsca wskazanego przez klienta. Zatem należy uznać, że pojazd ten nie jest używany czy eksploatowany stricte na potrzeby prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej. Jest Pan wyłącznie uprawniony do wykonania określonych czynności związanych z usługą transportową tego pojazdu.

W konsekwencji należy przyjąć, że przepis art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania w rozpatrywanym przypadku, tj. w przypadku zatankowania paliwa do samochodu klienta.

Również przepis art. 23 ust. 1 pkt 46a ww. ustawy nie będzie miał zastosowania do poniesionego kosztu wynajmu lawety. Laweta nie jest samochodem osobowym.

Ponadto, z treści wniosku wynika, że koszty zatankowania paliwa (samochodu kupującego/klienta) oraz koszty wynajmu lawety potrzebuje Pan do zrealizowania usługi transportowej. To jedynie dwie możliwości jakie może Pan zaproponować klientowi do realizacji usługi transportowej. Bez tych dwóch kosztów nie jest Pan w stanie wygenerować faktury przychodu za wykonanie tej usługi.

Wskazać należy, że przedmiotem Pana działalności gospodarczej jest pośrednictwo w  sprzedaży samochodów a ponoszone przez Pana wydatki na wynajem lawety nie miały związku z użytkowanymi przez Pana pojazdami samochodowymi wykorzystywanymi w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej. Jak wskazał Pan w opisie sprawy poniesione przez Pana wydatki na wynajem lawety były związane ze świadczeniem usług transportu aut klienta.

Zatem poniesiony przez Pana koszt wynajmu lawety, który jest niezbędny do zrealizowania usługi transportowej, spełnia przesłanki do zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pamiętać przy tym należy, że to na Panu, jako podmiocie odnoszącym korzyść z faktu zaliczenia wskazanego we wniosku wydatku do kosztów uzyskania przychodu wynika obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego poniesionego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą, jak również obowiązek właściwego jego udokumentowania.

W związku z powyższym – należy przyjąć, że przepis art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania w rozpatrywanej sprawie. Tym samym, przy zaliczeniu do kosztów podatkowych niniejszych wydatków, ograniczenie wynikające z art. 23 ust. 1 pkt 46a nie znajdzie zastosowania. To oznacza, że 100% poniesionych przez Pana wydatków, tj. koszt zatankowanego paliwa do samochodu klienta oraz koszt wynajmu lawety, które są związane z wykonaniem usługi transportowej podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Pana stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).      

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).