Skutki podatkowe odpłatnego zbycia samochodu wykupionego z leasingu operacyjnego - problematyka kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych - jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 sierpnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu wykupionego z leasingu operacyjnego. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pan osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym.

Prowadził Pan działalność gospodarczą od 3 lutego 2020 r. do 29 grudnia 2022 r. (data 30 stycznia 2020 r. jest datą założenia działalności ze skutkiem od 3 lutego 2020 r., zaś data 29 grudnia 2022 r. jest datą zaprzestania wykonania działalności gospodarczej, z tym że 30 grudnia 2022 r. doszło do wykreślenia wpisu z CEIDG).

Od 1 stycznia 2021 r. działalność gospodarcza Pana była zawieszona (wpisu zawieszenia dokonano 5 stycznia 2021 r.).

Do momentu likwidacji działalność nie została odwieszona.

Powyższe dane wynikają z rejestru CEIDG.

Historia prowadzenia przez Pana działalności gospodarczej ma swoje źródło w historii Pana zatrudnienia.

Do 31 października 2019 r. pracował Pan w A. Upłynął wtedy 3-miesięczny okres wypowiedzenia. Został Pan zwolniony w ramach zwolnień grupowych, zaś 1,5 miesiąca później została zwolniona Pana żona, która również pracowała w A.

Otrzymał Pan propozycję współpracy z B i z tego powodu założył działalność gospodarczą. Umowa między stronami została podpisana 19 lutego 2020 r., tydzień przed wybuchem pandemii. Warunkiem współpracy z B było posiadanie samochodu służbowego i dlatego jako przedsiębiorca zawarł Pan z C umowę leasingu operacyjnego.

W czasie prowadzenia działalności był Pan opodatkowany podatkiem liniowym (art. 30c ustawy o PIT). Nie był Pan zarejestrowany jako podatnik VAT czynny - z tego względu wartości podawane we wniosku są kwotami z należnym podatkiem VAT (wartości brutto).

Od kwietnia 2020 r. do grudnia 2020 r. ujął Pan w kosztach uzyskania przychodów wartość dziewięciu rat leasingowych o łącznej wartości 11 677,19 zł. Ponieważ wartość samochodu nie przekraczała 80 tys. zł, w Pana przypadku nie miało zastosowanie ograniczenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o PIT.

21 grudnia 2020 r. zmienił Pan formę współpracy na umowę o pracę i z tego powodu od 1 stycznia 2021 r. zawiesił działalność gospodarczą (wpisu zawieszenia dokonano 5 stycznia 2021 r.).

Od stycznia 2021 r. spłacał Pan już leasing jako osoba prywatna i nie ujmował rat leasingowych w kosztach działalności. Spłacał Pan leasing jeszcze kilka miesięcy po likwidacji działalności.

Łączna wartość opłat leasingowych, które Pan płacił w okresie zawieszenia działalności oraz po jej likwidacji, a których nie ujmował Pan w kosztach uzyskania przychodów, wynosiła 75 611,93 zł (raty poniesione w okresie zawieszenia działalności wyniosły 33 378,86 zł, zaś raty płacone już po likwidacji działalności wyniosły 42 233,07 zł, łącznie z ratą wyrównawczą, o której mowa w kolejnym akapicie).

20 października 2023 r. podpisał Pan porozumienie z B o rozwiązaniu umowy o pracę, z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, czyli ze skutkiem na 31 stycznia 2024 r. Ponieważ rata leasingowała Panu ciążyła, to postanowił Pan zakończyć leasing wcześniej o rok - z otrzymanej odprawy zapłacił Pan ratę wyrównawczą (niecałe 19 tys. zł), co pozwoliło dokonać wykupu auta z leasingu. Ta rata wyrównawcza mieści się w sumie rat, których nie zaliczył Pan do kosztów podatkowych (75 611,93 zł).

28 lutego 2024 r. C wystawił na Pana fakturę sprzedaży samochodu po zakończeniu umowy leasingu na kwotę 778 zł brutto. Z oczywistych względów (brak działalności gospodarczej) faktura ta nie została ujęta w kosztach uzyskania przychodów.

Dzień później, tj. 29 lutego 2024 r. sprzedał Pan samochód za 69 000 zł. Kwota ta stanowiła wartość rynkową samochodu w dniu sprzedaży.

Obecnie nie prowadzi Pan żadnej działalności i jest Pan zatrudniony na podstawie umowy o pracę.

We wniosku przez ustawę o PIT rozumie się ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pytanie

Czy w sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego u Pana za 2024 r. powstanie dochód z działalności gospodarczej do opodatkowania (i czy powstanie należny podatek do zapłaty) w zeznaniu rocznym i czy Pan ma obowiązek złożyć PIT-36L za 2024 rok?

Pana stanowisko w sprawie

Uważa Pan, że z tytułu sprzedaży samochodu, o której mowa w opisie stanu faktycznego, za 2024 r. nie powstanie dochód do opodatkowania i nie powstanie zobowiązanie podatkowe, lecz powstanie strata podatkowa, którą powinien Pan wykazać w zeznaniu PIT-36L składanym do 30 kwietnia 2025 r.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 19 ustawy o PIT, przychodem z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia składników będących rzeczami ruchomymi, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, na podstawie umowy leasingu (tj. umowy, o której mowa w art. 23b ust. 1 ustawy), przy czym przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Stosowany odpowiednio przepis art. 14 ust. 1 oznaczają, że przychodem jest kwota należna, choćby nie została faktycznie otrzymana, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Stosowany z kolei odpowiednio przepis art. 19 ustawy oznacza, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Z kolei, na mocy art. 10 ust. 2 pkt 4 ustawy o PIT, za odpłatne zbycie rzeczy ruchomych po upływie pół roku od ich nabycia (tzw. sprzedaż prywatna) nie rozumie się zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 19, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z działalności gospodarczej, i dniem ich odpłatnego zbycia nie upłynęło 6 lat.

Przepisy art. 14 ust. 2 pkt 19 oraz art. 10 ust. 2 pkt 4 ustawy o PIT obowiązują od 1 stycznia 2022 r. i zostały wprowadzone do tej ustawy w wyniku tzw. Polskiego Ładu, a więc ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (t. j. Dz. U. z 2021 r., poz. 2105 ze zm.).

Uzasadnienie do tej zmiany sformułowano następująco (uzasadnienie do projektu ustawy, druk sejmowy nr 1532, projekt z dnia 8 września 2021 r.):

Na gruncie ustawy PIT, przychody ze sprzedaży środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej po wycofaniu ich z działalności lub po likwidacji działalności, kwalifikowane są do przychodów z działalności gospodarczej, jeżeli sprzedaż nastąpiła w okresie 6 lat po wycofaniu lub likwidacji. Inaczej jest w przypadku rzeczy ruchomych, które wykorzystywane są w działalności na podstawie tzw. leasingu operacyjnego. Na gruncie ustawy PIT, składniki takie nie są traktowane jako składniki firmy i nie są amortyzowane. Do kosztów podatkowych zaliczane są natomiast raty leasingowe. W sytuacji, gdy leasingobiorca wykupi taki składnik po wycofaniu z działalności gospodarczej, czyli do majątku prywatnego, przychód z jego sprzedaży nie jest kwalifikowany jako przychód z działalności gospodarczej. Jeżeli sprzedaż rzeczy ruchomej nastąpi po upływie 6 miesięcy od dnia nabycia, przychód ze sprzedaży nie podlega opodatkowaniu. Proponuje się więc zaliczenie do przychodów z działalności gospodarczej przychodów z odpłatnego zbycia składników będących rzeczami ruchomymi, o których mowa w art. 23b ust. 1, jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 14 ust. 2 pkt 19 ustawy PIT). Zmiana koresponduje ze zmianą art. 10 ust. 2 pkt 4 ustawy PIT.

Nowelizacja zmierzała więc do ukrócenia powszechnie stosowanej praktyki, polegającej na tzw. „prywatnym wykupie” samochodu dotychczas leasingowanego, a następnie odczekaniu pół roku i sprzedaży go bez naliczania podatku (ściślej rzecz ujmując: brak podatkowy był wynikiem braku powstania źródła przychodu). Jednocześnie wszystkie raty były w trakcie trwania umowy leasingu zaliczone do kosztów podatkowych. Oczywiście w takim układzie, w kosztach nie księgowano faktury wykupu. Praktyka ta była znana podatnikom i organom podatkowym i była powszechnie stosowana i akceptowana.

Ustawodawca nie jest w stanie przewidzieć wszystkiego i często zdarza się tak, że próba powstrzymania negatywnej - z punktu widzenia fiskusa - praktyki może uderzać w osoby, które nie powinny być jej adresatami. Tak jest w Pana przypadku.

Czytając bowiem literalnie przepis art. 14 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT, przychodem Pana winna być kwota 69 000 zł i zgodnie z treścią tego przepisu przychód ten powinien być zaliczony do źródła pt. pozarolnicza działalność gospodarcza. Jednocześnie nie wolno zapominać, że Pan w koszty tej działalności wrzucił zaledwie niecałe 14% faktur leasingowych z przyczyn opisanych w opisie stanu faktycznego.

Został Pan więc pokrzywdzony przez nowelizację przepisów, która była wymierzona w inne podmioty niż Pan. Wykładni przepisów w Pana sytuacji należy więc dokonywać w świetle regulacji art. 2a Ordynacji podatkowej, a więc na jego korzyść.

Na marginesie należy nadmienić, że na omawianą nowelizację podatnicy znaleźli natychmiastowe rozwiązanie, które polega na darowiźnie samochodu po wykupie dla osoby najbliższej, która po odczekaniu pół roku sprzedaje ten samochód bez obciążeń podatkowych w podatku PIT. Zgłoszenie darowizny w określonym terminie do właściwego organu powoduje, że nie ma również podatku od spadków i darowizn. Taki sposób postępowania uznaje za poprawny również Krajowa Informacja Skarbowa w wydawanych interpretacjach podatkowych.

Można więc zadać symboliczne pytanie: czemu miała służyć nowelizacja, którą podatnicy w łatwy sposób obchodzą ku przyzwoleniu organów podatkowych? Nie szukając jednak daremnej odpowiedzi, w niniejszej sprawie trzeba zwrócić uwagę, że Pan tak nie postąpił. Ciążył bowiem Panu niepotrzebny leasing, a samochód sprzedał Pan natychmiast po wykupie, gdyż nie był już Panu potrzebny. Zachował się Pan zatem zgodnie z własnymi potrzebami, nie bacząc na skutki podatkowe, które w Pana przypadku okazują się niesprawiedliwe, jeśli przepisy czytać zgodnie z ich literalnym brzmieniem.

Krzywdzące dla Pana jest bowiem to, że musi rozpoznać przychód w wartości rynkowej, przy jednoczesnym pominięciu w kosztach podatkowych prawie 86% wartości faktur leasingowych. Koszty w Pana działalności gospodarczej trudno byłoby jednak obronić w świetle art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, gdyż po zawieszeniu tej działalności nie doszło do jej wznowienia. Tymczasem mimo braku działalności, przepis art. 14 ust. 1 pkt 19 w zw. z art. 10 ust. 2 pkt 4 ustawy o PIT nakazuje przychód ze sprzedaży samochodu traktować jako przychód z tej działalności.

Są to więc wątpliwości, których nie da się usunąć przy zastosowaniu wyłącznie wykładni językowej. Wykładni przepisów należy zatem dokonać w Pana przypadku stosownie do art. 2a Ordynacji podatkowej, uwzględniając wykładnię celowościową, w sposób następujący:

1)Przychód u Pana powstał. Wynika to z faktu sprzedaży samochodu dzień po zakupie. Gdyby nie istniała regulacja art. 14 ust. 1 pkt 19 i art. 10 ust. 2 pkt 4 ustawy, to nawet „prywatny” wykup auta z leasingu prowadziłby do powstania przychodu ze sprzedaży tego auta dzień później na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy. Wykładnia przepisów prowadzi więc do wniosku, że u Pana powstał przychód ze sprzedaży samochodu.

2)Gdyby nie było regulacji art. 14 ust. 1 pkt 19 i art. 10 ust. 2 pkt 4 ustawy o PIT, to przychodem ze sprzedaży „prywatnej” byłaby w Pana przypadku kwota 69 000 zł.

Podsumowując powyższe dwa punkty, należy dojść do wniosku, że przychodem ze sprzedaży samochodu jest kwota 69 000 zł.

3)Pierwszy problem pojawia się przy określaniu źródła przychodu. W obecnym stanie prawnym jest to „pozarolnicza działalność gospodarcza”. Przed 2022 r. byłoby to „odpłatne zbycie rzeczy” poza działalnością gospodarczą (art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT). Właściwe określenie źródła ma swoje konsekwencje w przedmiocie kosztów podatkowych.

4)Gdyby nie nowelizacja z 2022 r., to niezależnie od tego, czy Pan sprzedałby samochód po upływie pół roku od „prywatnego wykupu”, czy wcześniej, to w kosztach podatkowych ująłby ponad 87 tys. zł (dokładnie 87 289,12 zł). W przypadku sprzedaży przed upływem pół roku od nabycia, rozpoznałby dodatkowy koszt w wysokości 778 zł, zaś w razie sprzedaży po upływie pół roku od nabycia nie rozpoznałby tego kosztu, gdyż nie uzyskałby przychodu.

5)Racjonalna wykładnia przepisów w Pana sprawie prowadzi więc do wniosku, że co prawda kwota 69 000 zł stanowi Pana przychód ze źródła „działalność gospodarcza”, ale jednocześnie powinien Pan mieć prawo do rozpoznania kosztu podatkowego w wysokości 75 611,93 zł - czyli w tej wysokości, której nie uznał za koszty podatkowe w trakcie trwania umowy leasingu. Literalna wykładnia pozwalająca na uznanie w kosztach tylko kwoty 778 zł prowadziłaby bowiem do rażącego Pana pokrzywdzenia.

Realnie rzecz ujmując, nie nabył Pan przecież samochodu za 778 zł. Oczywiście tyle zapłacił Pan za sam zakup (potocznie nazywany „wykupem z leasingu”), ale wyłącznie dlatego, że wcześniej odpowiednią wartość uiścił w ratach leasingowych. Wartość tych rat powinna być więc uznania za koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, stosowanym w duchu art. 2a Ordynacji podatkowej.

Ostatecznie kwotowo poniósł Pan stratę podatkową, gdyż koszty przekroczyły wysokość przychodów. Z tego względu uważa Pan, że ma obowiązek złożyć PIT-36L za 2024 rok, wykazując przychód w wysokości 69 000 zł i koszty uzyskania przychodu w wysokości 75 611,93 zł.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Natomiast w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy wynika, że:

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

a)środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

b)składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,

c)składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,

d)składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie zaś z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Odrębnym od pozarolniczej działalności gospodarczej źródłem przychodu jest wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a)nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b)spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c)prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d)innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód ze sprzedaży rzeczy ruchomej kwalifikowany jest do źródła przychodów, o którym mowa w cytowanym art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) tej ustawy, czyli do odpłatnego zbycia rzeczy, chyba że sprzedaż następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Wyłączenie zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 obejmuje w szczególności te składniki majątku, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej lub zostały z niej wycofane, a przy tym spełniają warunki określone w art. 14 ust. 2 pkt 1, a więc podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

We wniosku wprost wskazał Pan, że:

–Od 3 lutego 2020 r. prowadził Pan działalność gospodarczą i był Pan opodatkowany podatkiem liniowym oraz nie był Pan zarejestrowany jako podatnik VAT czynny;

–Zawarł Pan jako przedsiębiorca umowę leasingu operacyjnego na samochód, którego wartość nie przekraczała 80 tyś. zł;

–21 grudnia 2020 r. zmienił Pan formę współpracy na umowę o pracę i z tego powodu od 1 stycznia 2021 r. zawiesił Pan działalność gospodarczą;

–Od kwietnia 2020 r. do grudnia 2020 r. ujął Pan w kosztach uzyskania przychodów dziewięć rat leasingowych;

–Od stycznia 2021 r. twierdzi Pan, że spłacał leasing jako osoba prywatna i nie ujmował Pan rat leasingowych w kosztach działalności;

–29 grudnia 2022 r. zaprzestał Pan wykonywania działalności gospodarczej, a 30 grudnia 2022 r. doszło do wykreślenia Pana wpisu z CEIDG;

–28 lutego 2024 r. C wystawił na Pana fakturę sprzedaży samochodu na kwotę 778 zł;

–29 lutego 2024 r. dokonał Pan sprzedaży tego samochodu.

Z uwagi na fakt, że wątpliwości Pana budzi kwestia skutków podatkowoprawnych związanych ze sprzedażą przedmiotowego samochodu koniecznym jest odwołanie się do ustawa z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 2105), która wprowadziła m.in. zmiany w omawianym temacie.

Skutkiem wprowadzenia ww. ustawy zmieniającej jest m.in. fakt, że do art. 10 ust. 2 dodano pkt 4, zgodnie z którym:

Przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia: składników, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 19, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z działalności gospodarczej, i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Natomiast do art. 14 do ust. 2 dodano m.in. punkt 19, na podstawie którego:

Przychodem z działalności gospodarczej są również: przychody z odpłatnego zbycia składników będących rzeczami ruchomymi, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, na podstawie umowy, o której mowa w art. 23b ust. 1, przy czym przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Ww. przepis ma także zastosowanie do składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyjaśniam, że na podstawie art. 51 ustawy zmieniającej, przepisy art. 10 ust. 2 pkt 4 i art. 14 ust. 2 pkt 19 ustawy zmienianej w art. 1 mają zastosowanie do składników nabytych po 31 grudnia 2021 r.

Zatem, skoro samochód osobowy wykorzystywał Pan w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego, jego wykup z leasingu nastąpił 28 lutego 2024 r., a sprzedaż 29 lutego 2024 r., tj. przed upływem 6 lat licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym samochód ten został wycofany z działalności gospodarczej, to przychód uzyskany z tej sprzedaży będzie stanowił przychód z działalności gospodarczej w związku z art. art. 14 ust. 2 pkt 19 i art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy.

Wątpliwości Pana budzi kwestia ustalenia, czy może Pan w związku ze sprzedażą samochodu zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane ze spłatą rat leasingowych, których ze względu na fakt, że najpierw zawiesił Pan działalność, a następnie zamknął nie uznał za koszty podatkowe w trakcie trwania umowy leasingu.

Przechodząc do wyjaśnienia Pana wątpliwości należy odwołać się do art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że:

U podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, powinien - w myśl powołanego przepisu - spełniać łącznie następujące warunki:

–musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

–musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

–musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

–mu zostać poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

–musi zostać właściwie udokumentowany,

–nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Ponadto należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony.

Co więcej, w oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli są one racjonalnie uzasadnione, a każdy wydatek powinien być oceniany przede wszystkim z tego punktu widzenia. Wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione koszty pozwalają na normalne funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a w sensie podatkowym zabezpieczają źródło przychodów.

Wyjaśniam również – co szczególnie istotne na tle analizowanej sprawy - że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

U podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl z art. 22 ust. 6 ww. ustawy:

Zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Stosownie zaś do art. 22 ust. 6b tej ustawy:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Z art. 44 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika dodatkowo, że:

Podatnicy osiągający dochody: z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14 – są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Na podstawie art. 44 ust. 10 ww. ustawy:

Podatnik, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, który na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej, jest zwolniony, w zakresie tej działalności, z obowiązków wynikających z ust. 1 pkt 1, ust. 3, 3f, 3g, 6 i 6b za okres objęty zawieszeniem.

Natomiast zgodnie z art. 44 ust. 13 tej ustawy:

Po okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej podatnicy, o których mowa w ust. 10 i 11, wpłacają zaliczki według zasad, o których mowa w ust. 3, 3f, 3g, 6 i 6b.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób fizycznych reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 wskazanej wyżej ustawy:

Ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei, art. 23a pkt 2 cytowanej ustawy stanowi, że:

Ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu - rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona.

W myśl art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1)umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;

2)umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;

3)suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 23b ust. 2 ww. ustawy:

Jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1)art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

2)przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,

3)art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178)19)

– do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Na podstawie powyższego wyjaśniam, że jeżeli zawarta umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki oraz finansujący w dniu zawarcia nie korzysta ze zwolnień wymienionych w art. 23b ust. 2 powołanej ustawy, to korzystający może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie poniesione koszty związane z przedmiotem umowy leasingu.

Jednocześnie podkreślam, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 47a cytowanej ustawy:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

a)podatek naliczony:

–jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

–w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Ww. przepis stanowi, że kosztem podatkowym może być podatek od towarów i usług w sytuacji, gdy zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, podatek naliczony nie może zostać odliczony od podatku należnego lub zwrócony.

Z uwagi na fakt, że Pana działalność została zawieszona podczas trwania umowy leasingu koniecznym jest również odwołanie się do ustawy z dnia 6 marca 2018 r. prawo przedsiębiorców (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 236).

W myśl art. 25 ust. 1 ww. ustawy:

W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie natomiast z art. 25 ust. 2 tej ustawy:

W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca:

1)może wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, w tym rozwiązywania zawartych wcześniej umów;

2)może przyjmować należności i jest obowiązany regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;

3)może zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;

4)ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;

5)wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa;

6)może osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;

7)może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą;

8)może powołać albo odwołać zarządcę sukcesyjnego, o którym mowa w ustawie z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej i innych ułatwieniach związanych z sukcesją przedsiębiorstw (Dz.U. z 2021 r. poz. 170).

Z powyższych przepisów wynika, że przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej i w tym czasie nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z tej działalności. Może jednak wykonywać czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przyjmować należności lub regulować zobowiązania powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności lub wynikające z umów zobowiązujących podatnika do ich poniesienia podpisanych przed zawieszeniem działalności gospodarczej.

W opisie sprawy wskazał Pan, że w okresie od zawieszenia działalności do jej zamknięcia nie zaliczał Pan rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powyższe przepisy prawa podatkowego stwierdzam, że miał Pan prawo w okresie zawieszenia działalności gospodarczej ująć w kosztach uzyskania przychodów raty leasingowe w ich wysokości netto. Ponadto, jeżeli Pan nie miał prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego – to przysługuje Panu prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT naliczonego od poniesionych wydatków na nabycie do celów tej działalności towarów i usług, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Koszty rat leasingowych w okresie zawieszenia działalności gospodarczej można bowiem uznać za niezbędne dla zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Tym samym za nieprawidłowe uznaję Pana stanowisko zgodnie z którym:

Krzywdzące dla Wnioskodawcy jest bowiem to, że musi rozpoznać przychód w wartości rynkowej, przy jednoczesnym pominięciu w kosztach podatkowych prawie 86% wartości faktur leasingowych. Koszty w działalności gospodarczej Wnioskodawcy trudno byłoby jednak obronić w świetle art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, gdyż po zawieszeniu tej działalności nie doszło do jej wznowienia.

Bez znaczenie dla niniejszej sprawy pozostaje fakt, że po zawieszeniu działalności doszło do jej zamknięcia. Jeśli podjął Pan decyzję, że dokona Pan zawieszenia działalności gospodarczej, czyli czasowo zaprzestanie Pan jej wykonywania to widocznie istniały przesłanki, że działalność ta zostanie przez Pana wznowiona w przyszłości. Jeśli byłoby inaczej to nie zdecydowałby się Pan na zawieszenie działalności, a od razu na jej zamknięcie.

Dlatego też wydatki poniesione przez Pana na spłatę rat leasingowych w okresie zawieszenia działalności mogły zostać przez Pana zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności, ponieważ obowiązek ich zapłaty powstał jeszcze przed zawieszeniem tej działalności. Miały one związek z zachowaniem Pana źródła przychodów. Wydatki na raty leasingowe musiały być przez Pana ponoszone, gdyż wynikały z zawartej umowy przez Pana jako przedsiębiorcy oraz pozwalały na utrzymanie Pana firmy do zakładanego wznowienia działalności. Powinien je Pan również bieżąco ewidencjonować, aby zapewnić rzetelne prowadzenie dokumentacji podatkowej.

Z uwagi natomiast na zwolnienie z obowiązku uiszczania zaliczek w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej wynikające z art. 44 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozliczenia wydatków wynikających z opłaconych rat leasingowych powinien Pan dokonać w zeznaniu rocznym.

Nie mogę jednak uznać za prawidłowe Pana stanowiska, że powinien mieć Pan prawo do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów przy sprzedaży samochodu wszystkich zapłaconych rat leasingowych, bowiem część rat zapłaconych w okresie zawieszenia Pana działalności gospodarczej – jak już wcześniej wyjaśniłem – powinien Pan na bieżąco wykazywać w prowadzonej ewidencji dla celów podatkowych oraz wykazać w zeznaniach rocznych.

Natomiast koszty poniesione po zamknięciu działalności gospodarczej, a związane z ratami leasingowymi oraz cena jego wykupu mogą zostać przez Pana uznane za koszty uzyskania przychodów przy sprzedaży samochodu jednak w takiej części w jakiej dotyczą spłaty wartości samochodu.

Podsumowując:

–przychód uzyskany przez Pana ze sprzedaży samochodu osobowego będzie stanowił przychód z działalności gospodarczej w związku z art. art. 14 ust. 2 pkt 19 i art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy;

–jest Pan zobowiązany rozliczyć uzyskany dochód i złożyć zeznanie podatkowe zgodnie z ostatnią formą opodatkowania (w Pana przypadku jest to PIT-36L);

–jeśli chce Pan pomniejszyć przychód ze sprzedaży opisanego we wniosku samochodu może Pan dokonać korekt zeznań rocznych za okresy, gdzie miał Pan zawieszoną działalność gospodarczą, a nie ujmował Pan zapłaconych rat leasingowych w kosztach uzyskania przychodów;

–przy sprzedaży samochodu może Pan rozliczyć jako koszty uzyskania przychodów koszty poniesione po zamknięciu działalności gospodarczej, a związane z ratami leasingowymi oraz ceną jego wykupu w takiej części w jakiej dotyczą spłaty wartości samochodu.

Co do powołanego przez Pana art. 2a Ordynacji podatkowej zaakcentować należy, że stanowi on, iż niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika. Wobec tego, po pierwsze, muszą istnieć wątpliwości dotyczące treści przepisów prawa podatkowego. Po drugie, istniejące wątpliwości powinny mieć taki charakter, że nie da się ich rozstrzygnąć. Jeśli więc wątpliwości istnieją, ale mogą zostać wyeliminowane w procesie wykładni, wspomniana zasada nie ma zastosowania (wyrok WSA w Bydgoszczy z 11 października 2017 r., sygn. akt I SA/Bd 781/17).

Podkreślam natomiast, że w przepisie art. 2a Ordynacji podatkowej chodzi o wątpliwości organu podatkowego, a nie wątpliwości podatnika. Wyjaśniam, że podatnik nie może oczekiwać, aby art. 2a tej ustawy był stosowany w każdej sytuacji, gdy wynik wykładni przedstawiony przez organ podatkowy oznacza dla podatnika konsekwencje mniej korzystne niż zakładał (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 30 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1509/16; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 23 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Po 1261/16).

Końcowo odnosząc się do Pana stwierdzenia, że:

(…) na omawianą nowelizację podatnicy znaleźli natychmiastowe rozwiązanie, które polega na darowiźnie samochodu po wykupie dla osoby najbliższej, która po odczekaniu pół roku sprzedaje ten samochód bez obciążeń podatkowych w podatku PIT. Zgłoszenie darowizny w określonym terminie do właściwego organu powoduje, że nie ma również podatku od spadków i darowizn. Taki sposób postępowania uznaje za poprawny również Krajowa Informacja Skarbowa w wydawanych interpretacjach podatkowych.

wyjaśniam, że każdą sprawę organ rozpoznaje indywidualnie. W sytuacji, gdy Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej poweźmie wątpliwość, że zaprezentowany we wniosku opis sprawy budzi uzasadnione przypuszczenie, że może być czynnością określoną w art. 119a § 1 Ordynacji podatkowej (unikaniem opodatkowania) lub elementem takiej czynności to wydaje postanowienie o odmowie wydania interpretacji.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Podkreślam, że przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Istotą interpretacji indywidualnej jest rozstrzygnięcie, czy Zainteresowany prawidłowo postrzega, jakie skutki prawne na gruncie określonych przepisów prawa podatkowego wywołuje przedstawiony przez niego stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe.

Organ nie dokonuje wyliczeń kwoty przychodu, dochodu (straty) oraz wysokości zaliczek na podatek. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji podatkowoprawnej, a po jego dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego.

Tym samym w przedmiotowej interpretacji nie odnoszę się i nie potwierdzam prawidłowości zaprezentowanych przez Pana kwot.

Końcowo wyjaśniam, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Pełna weryfikacja prawidłowości Pana stanowiska może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).