Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie prawa do wyłącznego korzystania przez czas nieoznaczony z miejsca postojowego znajdującego się w garażu podziemnym.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lipca 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 26 lipca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie prawa do wyłącznego korzystania przez czas nieoznaczony z miejsca postojowego znajdującego się w garażu podziemnym.

Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 16 września 2024 r. (wpływ 16 września 2024 r.) oraz pismem z 25 września 2024 r. (wpływ 25 września 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Dnia 4 kwietnia 2024 r. Aktem Notarialnym Repertorium A (…) oraz fakturą nr FV (…) zakupił Pan, jako osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą A., lokal z przeznaczeniem na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zakupiony lokal ma przeznaczenie inne niż mieszkalne, którego wartość w kwocie netto (363 216,00 zł) pierwotnie została ujęta jako środki trwałe w budowie. Po zwiększeniu wartości o wydatki na przystosowanie do użytkowania wartość lokalu została wprowadzona na środki trwałe i rozpoczęto jego amortyzację.

Tym samym aktem notarialnym nabył Pan uprawnienie do wyłącznego (tj. z wyłączeniem innych współwłaścicieli nieruchomości wspólnej budynku w którym znajduje się zakupiony lokal) korzystania przez czas nieoznaczony z miejsca postojowego znajdującego się w Garażu Podziemnym (stanowiącym nieruchomość wspólną) za jednorazowym wynagrodzeniem w wysokości 58 425,00 zł i wydatek ten zamierza Pan zaliczyć jednorazowo i bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym zakupione uprawnienie również pierwotnie zostało ujęte jako środki trwałe w budowie do momentu uzyskania odpowiedzi na niniejszą interpretację.

Na mocy art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, m. in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia zakupionego lokalu niemieszkalnego do ewidencji zamierza go Pan amortyzować metodą liniowa według stawki 2,5% rocznie.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Jako właściciel lokalu ma Pan nabyte jedynie prawo do użytkowania części wspólnej (miejsca parkingowego) ze wskazaniem tj. quoad usum. Miejsce w garażu podziemnym nie jest częścią składową lokalu niemieszkalnego. Budynek w którym znajduje się miejsce postojowe jest sklasyfikowany jako 110 - BUDYNKI MIESZKALNE.

Garaż podziemny, w którym usytuowane jest miejsce postojowe nie ma założonej odrębnej księgi wieczystej. W księdze wieczystej budynku jest zapisane prawo do korzystania z danego miejsca o brzmieniu:

Podział do korzystania z nieruchomości wspólnej, w ten sposób, iż każdoczesnemu Właścicielowi lokalu o przeznaczeniu innym niż mieszkalne nr (…), przysługiwać będzie wyłączne i bezterminowe prawo do korzystania z miejsca postojowego nr (…) o pow. około 13,50m² (trzynaście i pięćdziesiąt setnych metra kwadratowego) oraz miejsca postojowego zewnętrznego oznaczonego numerem (…) o pow. około 13,50m² (trzynaście i pięćdziesiąt setnych metra kwadratowego), znajdującego się przed budynkiem, przylegającego do lokalu (…), zgodnie z załącznikami graficznymi. Jednocześnie może Pan to prawo odsprzedać, ale tylko jednemu z właścicieli lokali w tym budynku.

Uprawnienie do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego jest powiązane z opisanym we wniosku lokalem niemieszkalnym, przy czym to miejsce nie jest Pana własnością, zostało także oddzielnie zafakturowane.

Pytanie

Czy wydatek na uprawnienie do wyłącznego korzystania przez czas nieoznaczony z miejsca postojowego może zostać zaliczony jednorazowo, bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w 2024 roku z uwagi na fakt, iż zakupione uprawnienie nie spełnia warunków określonych w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i stąd nie podlega amortyzacji?

Pana stanowisko w sprawie

Wydatek na uprawnienie do wyłącznego korzystania przez czas nieoznaczony z miejsca postojowego może zostać zaliczony jednorazowo, bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w 2024 roku z uwagi na fakt, iż zakupione uprawnienie nie spełnia warunków określonych w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i stąd nie podlega amortyzacji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez Podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność Podatnika przez osoby inne niż Podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została Podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez Podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodów, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Jak z powyższego wynika, podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych przez siebie wydatków, które nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy - pod warunkiem, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy:

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy:

Środki trwałe stanowią jeden ze składników majątku trwałego firmy. Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy:

Oprócz powyższych przesłanek określonych przez ustawodawcę w ustawie podatkowej przy rozstrzyganiu problemu, czy dany podmiot może być uznany za środek trwały należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych zawartą w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r.  poz. 1864) – gdzie poszczególne środki trwałe, zakwalifikowane są do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się według ww. Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe itp.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Z opisu sprawy wynika, że jako osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą zakupił Pan lokal, który ma przeznaczenie inne niż mieszkalne. Tym samym aktem notarialnym nabył Pan uprawnienie do wyłącznego (tj. z wyłączeniem innych współwłaścicieli nieruchomości wspólnej budynku, w którym znajduje się zakupiony lokal) korzystania przez czas nieoznaczony z miejsca postojowego znajdującego się w garażu podziemnym (stanowiącym nieruchomość wspólną).

Wskazał Pan, że uprawnienie do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego jest powiązane z opisanym we wniosku lokalem niemieszkalnym. Zatem nabyte przez Pana prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego jest bezpośrednio powiązane z Pana lokalem niemieszkalnym, co oznacza, że ma charakter pomocniczy tego lokalu niemieszkalnego i nie posiada osobnej księgi wieczystej.

W związku z powyższym miejsce postojowe (prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego) – jako powiązane z lokalem - stanowi  wraz z nim jeden obiekt inwentarzowy.

Biorąc pod uwagę treść wniosku oraz przytoczone przepisy prawa w tym zakresie, należy stwierdzić, że wydatki na nabycie prawa do wyłącznego korzystania przez czas nieoznaczony z miejsca postojowego znajdującego się w garażu podziemnym zwiększą wartość początkową lokalu niemieszkalnego i będą stanowić koszty uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tego lokalu. W konsekwencji – wbrew Pana twierdzeniom - nie może Pan zaliczyć wydatków związanych z prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego jednorazowo do kosztów uzyskania przychodu, lecz poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej lokalu niemieszkalnego.

Tym samym Pana stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).      

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).