Podatnik, który zwrócił się do KIS z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej realizował prace ślusarskie na terenie Stacji Uzdatniania Wody, będą... - Interpretacja - null
Temat interpretacji
Temat interpretacji
Przedawnione wierzytelności jako koszty uzyskania przychodów
Podatnik, który zwrócił się do KIS z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej realizował prace ślusarskie na terenie Stacji Uzdatniania Wody, będąc podwykonawcą firmy, która współpracowała z generalnym wykonawcą projektu. Po zakończeniu prac i odbiorze technicznym, wystawił faktury VAT za wykonane usługi, które rozliczył zgodnie z obowiązującymi przepisami. W umowach z zamawiającym przewidziano zatrzymanie 10% wynagrodzenia netto jako kaucji gwarancyjnej. Zwolnienie części kaucji miało nastąpić po odbiorze końcowym, a pozostała część miała być zwrócona po upływie okresu rękojmi.
Pomimo podpisania protokołów odbioru, zamawiający zatrzymał część wynagrodzenia z powodu problemów finansowych i potencjalnych roszczeń dotyczących innych prac gwarancyjnych, nieobjętych zakresem ślusarskim podatnika. Podatnik w wyniku cesji otrzymał częściowe płatności, ale ostatecznie nie odzyskał całej kwoty, co skłoniło go do dochodzenia roszczeń na drodze sądowej.
Podatnik chciał się dowiedzieć, czy kwota zatrzymana jako kaucja gwarancyjna, uznana przez sąd za przedawnioną, może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.
Podatnik uważał, że cała kwota powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ nigdy nie otrzymał zatrzymanych środków, a rozliczył od nich podatek. Argumentował, że powinien mieć prawo do odliczenia kwoty w następnym okresie po uzyskaniu decyzji organu podatkowego.
Stanowisko organu podatkowego
Według interpretacji Krajowej Informacji Skarbowej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przedawnione wierzytelności nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy wyraźnie wyklucza takie wierzytelności z katalogu kosztów uzyskania przychodów, gdyż przedawnienie powoduje brak możliwości skutecznego żądania ich spełnienia.
Organ wyjaśnił, że fakt uznania wierzytelności za przedawnioną nie jest uzależniony od jej księgowego zarachowania, lecz od przepisów kodeksu cywilnego, które przewidują trzyletni termin przedawnienia roszczeń związanych z działalnością gospodarczą. W przypadku wierzytelności związanych z roszczeniami majątkowymi, upływ tego terminu skutkuje niemożnością ich dochodzenia, chyba że dłużnik zrezygnuje z zarzutu przedawnienia.
Organ podkreślił, że przedawnione wierzytelności nie mogą być kosztami uzyskania przychodów, nawet jeśli wcześniej były uznane za przychody należne. Przepisy wskazują, że wydatek musi być celowy i uzasadniony, a podatnik ma obowiązek wykazania jego związku z prowadzoną działalnością. Przedawnione wierzytelności nie spełniają tego kryterium, ponieważ ich odzyskanie staje się niemożliwe.