Interpretacja indywidualna z dnia 24 września 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.440.2024.2.GG
Temat interpretacji
Obowiązki płatnika w związku z dofinansowaniem świadczenia z ZFŚS emerytowi.
Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
1 lipca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 czerwca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem wypoczynku z ZFŚS byłemu pracownikowi - emerytowi.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca tworzy obowiązkowo zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (dalej: „ZFŚS”). Jednym ze świadczeń wypłacanych z ZFŚS jest tzw. dofinansowanie do wypoczynku pracownika w ustalonej kwocie. Warunkiem wypłaty ww. świadczenia jest: korzystanie przez pracownika (w ciągłości) z 14 dni kalendarzowych urlopu wypoczynkowego, złożenie przez pracownika wniosku o wypłatę dofinansowania, podjęcie przez komisję socjalną uchwały o przyznaniu pracownikowi dofinansowania. Ww. świadczenie dedykowane jest pracownikom, którzy korzystali z urlopu w wymaganym wymiarze, ponieważ tylko pracownik może korzystać z urlopu wypoczynkowego w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Wypłata świadczenia następuje po zakończeniu urlopu wypoczynkowego, w miesiącu następnym, po spełnieniu określonych powyżej warunków.
Ponieważ ustalenie kwoty dofinansowania na dany rok następuje corocznie w miesiącu kwietniu lub maju, wypłata świadczeń z ww. tytułu w związku z korzystaniem przez pracownika z urlopu wypoczynkowego w okresie styczeń marzec następuje dopiero po ustaleniu kwoty dofinansowania i po spełnieniu pozostałych ww. warunków.
Jeden z pracowników Wnioskodawcy w miesiącu lutym korzystał z 14 dniowego urlopu wypoczynkowego. Po wykorzystaniu urlopu została z nim rozwiązana umowa o pracę w związku z przejściem na emeryturę. Pracownik ten w trakcie trwania stosunku pracy złożył wniosek o wypłatę dofinansowania do wypoczynku, zaś sama uchwała przyznająca ww. osobie dofinansowanie do wypoczynku podjęta została po rozwiązaniu umowy o pracę i uzyskaniu przez pracownika statusu emeryta.
Zakład zamierza wypłacić byłemu pracownikowi (aktualnie emerytowi) dofinansowanie do wypoczynku.
Pytania:
1. Czy świadczenie z ZFŚS przyznane i otrzymane przez byłego pracownika (posiadającego aktualnie status emeryta) po rozwiązaniu umowy o pracę objęte pozostaje zwolnieniem z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 (tj. do kwoty 4 500 zł)? Czy też świadczenie z ZFŚS przyznane i otrzymane przez ww. osobę po rozwiązaniu umowy o pracę objęte pozostaje zwolnieniem z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 (tj. do kwoty 1 000 zł)?
2. Jeżeli w niniejszej sprawie zastosowanie ma zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 38, czy na Wnioskodawcy ciążyć będą obowiązki określone w art. 41 ust. 4, tj. Wnioskodawca od wypłaconej kwoty dofinansowania ponad kwotę 4 500 zł zobowiązany będzie pobrać i przekazać na rachunek właściwego urzędu skarbowego zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości wskazanej w art. 30 ust. 1 pkt 4?
Państwa stanowisko w sprawie
Ad 1
Świadczenie wypłacone z ZFŚS przyznane i otrzymane przez byłego pracownika (posiadającego aktualnie status emeryta) po rozwiązaniu umowy o pracę objęte pozostaje zwolnieniem z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38, tj. do kwoty 4 500 zł. Świadczenie to stanowić będzie świadczenie otrzymane przez emeryta w związku z łączącym go uprzednio z zakładem pracy stosunkiem pracy.
Ad 2
Wypłata ww. świadczenia w kwocie powyżej 4 500 zł stanowić będzie o obowiązku Wnioskodawcy pobrania i wpłacenia na rachunek właściwego urzędu skarbowego zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 10% nadwyżki ponad 4 500 zł.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.):
Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.
Ustawodawca ukształtował więc rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym. Czynności podejmowane przez płatnika, polegające na obliczeniu, pobraniu i wpłaceniu należności mają charakter czynności materialno-technicznych. Dlatego też płatnik pobiera podatek od podatnika i wpłaca go do organu podatkowego pełniąc rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym.
Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.
Stosownie do jego treści:
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.
Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów jest m.in. określony w art. 10 ust. 1 pkt 1 stosunek pracy.
Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.
W myśl art. 38 ust. 1 cyt. ustawy:
Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.
Stosownie do treści art. 39 ust. 1 ww. ustawy,
Płatnicy, o których mowa w art. 32, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74, 148 i 152-154. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.
Stosownie do uregulowań art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 288):
Przez osoby uprawnione do korzystania z Funduszu rozumie się pracowników i ich rodziny, emerytów i rencistów - byłych pracowników i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z funduszu.
Jak wynika z opisu zdarzenia, Wnioskodawca tworzy obowiązkowo ZFŚS. Jednym ze świadczeń wypłacanych z ZFŚS jest tzw. dofinansowanie do wypoczynku pracownika w ustalonej kwocie. Warunkiem wypłaty ww. świadczenia jest: korzystanie przez pracownika (w ciągłości) z 14 dni kalendarzowych urlopu wypoczynkowego, złożenie przez pracownika wniosku o wypłatę dofinansowania, podjęcie przez komisję socjalną uchwały o przyznaniu pracownikowi dofinansowania. Wypłata świadczenia następuje po zakończeniu urlopu wypoczynkowego, w miesiącu następnym, po spełnieniu określonych powyżej warunków. Jeden z pracowników Wnioskodawcy w miesiącu lutym korzystał z 14 dniowego urlopu wypoczynkowego. Po wykorzystaniu urlopu została z nim rozwiązana umowa o pracę w związku z przejściem na emeryturę. Pracownik ten w trakcie trwania stosunku pracy złożył wniosek o wypłatę dofinansowania do wypoczynku, zaś sama uchwała przyznająca ww. osobie dofinansowanie do wypoczynku podjęta została po rozwiązaniu umowy o pracę i uzyskaniu przez pracownika statusu emeryta. Zakład zamierza wypłacić byłemu pracownikowi (aktualnie emerytowi) dofinansowanie do wypoczynku.
Powzięli Państwo wątpliwość prawną, czy do świadczenia wypłaconego z ZFŚS (dofinansowanie do wypoczynku pracownika) przyznanego i otrzymanego przez byłego pracownika (posiadającego aktualnie status emeryta) po rozwiązaniu umowy o pracę zastosowanie znajdzie zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 67 tej ustawy.
Stosownie do uregulowań zawartych w art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wolne od podatku dochodowego są: świadczenia otrzymywane przez emerytów, rencistów lub osoby pobierające nauczycielskie świadczenie kompensacyjne, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 4 500 zł.
W związku z treścią art. 21 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy, aby świadczenie dla byłych pracowników (emerytów i rencistów) korzystało z tego zwolnienia, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:
- świadczenie ma otrzymać emeryt, rencista lub osoba pobierająca nauczycielskie świadczenie kompensacyjne,
- świadczenie to musi być przyznane ww. osobom w związku z istniejącym uprzednio stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy lub od związków zawodowych,
- wartość świadczenia nie może przekroczyć w roku podatkowym wysokości 4500 zł.
Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wolna od podatku dochodowego jest: wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1 000 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.
Jak wynika z powołanego powyżej przepisu, skorzystanie ze zwolnienia podatkowego możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:
- świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub świadczenia pieniężnego,
- źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
- świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej
- ze zwolnienia korzysta wartość świadczenia w kwocie nieprzekraczającej 1 000 zł.
Podsumowując powyższe w przedmiotowej sprawie należy przyjąć, że świadczenia otrzymywane przez emerytów lub rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem pracy, pobierający świadczenia jak dla pracowników, mogą być zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 powyższej ustawy. Jednakże warunkiem zastosowania tego zwolnienia jest to, aby beneficjentem świadczenia był emeryt (świadczenie przyznane zostało emerytowi).
W sytuacji natomiast, gdy o świadczenie ubiegał się pracownik i to jemu (na jego wniosek, a nie na wniosek emeryta) świadczenie zostało przyznane, świadczenie to będzie mogło korzystać wyłącznie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy – niezależnie od tego, kiedy (zgodnie z wewnętrznymi zasadami funkcjonującymi u zostanie ono faktycznie wypłacone.
Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie zasadniczą kwestią jest ustalenie, kto otrzymuje świadczenie od Państwa, a nie kiedy świadczenie to jest wypłacane. Zauważyć należy, że ani art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani też art. 21 ust. 1 pkt 67 tej ustawy nie wskazują, aby to moment wypłaty świadczenia decydował o możliwości jego zastosowania. Ważnym jest to, komu świadczenie to zostało przyznane.
Z uwagi na fakt, że warunkiem wypłaty dofinansowania do wypoczynku pracownika jest:
- korzystanie przez pracownika w ciągłości z 14 dni kalendarzowych urlopu,
- złożenie przez pracownika wniosku o wypłatę dofinansowania oraz
- podjęcie przez komisję socjalną uchwały o przyznaniu pracownikowi dofinansowania (ww. świadczenie dedykowane jest pracownikom, którzy korzystali z urlopu w wymaganym wymiarze, ponieważ tylko pracownik może korzystać z urlopu wypoczynkowego w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy),
to w sprawie zastosowanie znajdzie art. 21 ust. 1 pkt 67 powyższej ustawy – dla zastosowania ww. zwolnienia nie ma znaczenia fakt, że na moment uzyskania należności podatnik ma już status emeryta. Istotnym jest to, że źródło tej należności leży w stosunku pracy.
Zwolnieniem objęta będzie wartość świadczenia do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1 000 zł. Nadwyżka przychodu ponad kwotę 1 000 zł będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wówczas płatnik zobowiązany będzie do pobrania i odprowadzenia od przekazanego świadczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że świadczenie urlopowe z ZFŚS przyznane przez Państwa i otrzymane przez byłego pracownika (posiadającego aktualnie status emeryta) po rozwiązaniu umowy o pracę będzie korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Od nadwyżki powyżej limitu 1 000 zł od świadczenia wypłaconego emerytowi w danym roku podatkowym – zgodnie z art. 32 ust. 1 w związku z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Państwo, jako płatnik będą obowiązani pobrać podatek dochodowy od osób fizycznych.
Jednocześnie należy wskazać, że w sprawie nie ma zastosowania zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy.
W konsekwencji, Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).