Usługi fryzjerskie oraz wydatki dotyczące zakupu strojów jako koszt uzyskania przychodów w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (oprawa artystyczna wydarzeń muzycznych).

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 lipca 2024 r. wpłynął Pana wniosek o z 16 lipca 2024 r. wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kosztów uzyskania przychodów. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 8 września 2024 r. (wpływ 11 września 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Prowadzi Pan od marca działalność gospodarczą zajmującą się oprawą artystyczną wydarzeń muzycznych (90.01.Z Działalność związana z wystawianiem przedstawień artystycznych, 59.20.Z Działalność w zakresie nagrań dźwiękowych i muzycznych, 93.29.B Pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna, gdzie indziej niesklasyfikowana). Polega ona w głównej mierze na zapewnieniu oprawy muzycznej podczas występu zespołów muzycznych oraz dodatkowo świadczy Pan usługi DJ-skie. Podczas tych występów mających charakter artystycznych, odpowiednie dopasowanie wyglądu zewnętrznego do imprezy artystycznej wiąże się z ponoszeniem przez Pana wydatków, dotyczących zakupu ubiorów oraz usług fryzjerskich, a nabywana odzież estradowa będzie wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności i nie będzie jej Pan użytkować w życiu codziennym.

Jednorazowa wartość każdego zakupionego stroju nie będzie przekraczała kwoty 10 000 zł.

Jest Pan opodatkowany w formie zasad ogólnych i w związku z tym prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów, a podatek dochodowy od osób fizycznych wyliczany jest wg zasad określonych w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg skali podatkowej.

Przedmiotowe stroje i zakup usługi np. fryzjerskiej nie zostaną zaliczone do środków trwałych, dlatego też poniesione z tego tytułu wydatki zostaną bezpośrednio wpisane do podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako koszty uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku z 8 września 2024 r. (wpływ 11 września 2024 r.) wskazuje Pan, że posiada Pan nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zapewnienie oprawy muzycznej podczas występów zespołów muzycznych polega na odtworzeniu na specjalistycznej konsoli muzycznej podkładu muzycznego niezbędnego do wykonania artysty. Jednocześnie występuje Pan wokalnie towarzysząc artyście.

Koszty ponoszone przez Pana związane są ściśle z prowadzoną działalnością gospodarczą. W profilu Pana działalności odzieżą estradową i ubiorem jest: odzież codziennego użytku -powszechnie nazywana t-shirtem, spodniami, bluzą, czapką , obuwiem (wszystko to co jest aktualnie podciągnięte pod pojęcie outfitu) charakterystyczna dla popkultury HIP HOP w której Pan funkcjonuje.

Odnośnie związku tej „odzieży estradowej” i „ubioru” z profilem Pana działalności wskazuje Pan, że specyfika nurtu HIP HOP narzuca tworzenie odpowiedniego wizerunku, który jest definiowany uznawanymi przez odbiorców tej muzyki markami odzieżowymi. Obecnie strój estradowy nie jest definiowany artystyczno-designerskim stylem funkcjonującym w powszechnym wyobrażeniu publiczności, tj. dedykowanemu konkretnemu artyście - wymagającym szycia kreacji nie wykorzystywanych w życiu codziennym. Strój w hip hopie jest odzwierciedleniem codziennego ubioru miłośników tego rodzaju muzyki. W specyfice Pana działalności gospodarczej, będąc artystą, outfit używany podczas występu spełnia definicję „kostium sceniczny, strój artystyczny” pomimo braku szycia na miarę. Stroje te nie są ściśle związane z konkretnym występem i używa ich Pan wielokrotnie.

Pana ubiory podczas występów nie wynikają w nijaki sposób z wymogów kontraktu czy umów. Wręcz odwrotnie - zatrudniany jest Pan nie tylko na podstawie kwalifikacji branżowych, ale tego w jaki sposób jest Pan postrzegany przez odbiorców wizerunkowo.

W odpowiedzi na pytanie zawarte w wezwaniu, tj. czy odzież ta służyć będzie zapewnieniu odpowiedniego pozytywnego wizerunku, prestiżu, wskazał Pan, że odzież ta służy przede wszystkim osiągnięciu przez Pana przychodu (będąc ubrany w garnitur nie byłby Pan wiarygodny i nikt by Pana nie angażował).

Finansuje Pan odzież bezpośrednio sam z własnych zarobionych środków, co i tak skutkuje przyszłościowo osiąganiu przychodów.

W odpowiedzi na pytanie zawarte w wezwaniu, tj. czy „odzież estradowa” i „ubiór” opatrzone będą logo Pana firmy, wskazuje Pan, że dopuszcza Pan możliwość opatrywania swoim logo ubiorów.

Jak wspominał Pan powyżej Pana wygląd zewnętrzny w tym fryzura jest całością wizerunku i nie wymaga każdorazowo wizyty u fryzjera.

W odpowiedzi na pytanie zawarte w wezwaniu, tj. czy usługi fryzjerskie służyć będą zapewnieniu wizerunku nałożonego w ramach danej umowy z kontrahentem/będą potrzebne do zbudowania odpowiedniego wizerunku scenicznego, którego wymagać będzie kontrahent, czy też służyć będą po prostu kształtowaniu właściwego Pana wizerunku dla np. pozytywnego postrzegania, wskazał Pan [odsyłając do odpowiedzi w zakresie ubioru], że usługi fryzjerskie nie wynikają w nijaki sposób z wymogów kontraktu czy umów, zatrudniany jest Pan nie tylko na podstawie kwalifikacji branżowych, ale tego w jaki sposób jest Pan postrzegany przez odbiorców wizerunkowo.

Finansuje Pan fryzjera bezpośrednio sam z własnych zarobionych środków.

Nabywana odzież i usługi fryzjerskie służyć będą budowaniu wizerunku i konkretnego postrzegania przez odbiorców.

Specyfika tej odzieży nakłada na Pana konieczność ubierania się w tym stylu poza sceną. Jaka byłaby Pana wiarygodność, gdyby na co dzień ubierał się Pan niezgodnie z propagowanym przez Pana stylem odzwierciedlającym charakter hip hopu. To definiuje Pana jako członka tej społeczności.

Wydatki te będą dokumentowane fakturami zakupu.

Pytanie

Czy opisane wydatki wymienione w opisie zdarzenia przyszłego mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w Pana działalności gospodarczej?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie, poniesione wydatki na zakup usług fryzjerskich, jak również wydatki dotyczące zakupu strojów potrzebnych do prowadzenia działalności artystycznej, stanowią koszty uzyskania przychodów w świetle wyżej powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na ich związek z osiąganymi przez Pana przychodami.

Wygląd na scenie stanowi ważny element Pana pracy, świadczący o postrzeganiu Pana przez odbiorców Pana działalności, co z kolei przedłoży się również na dalsze kontrakty i popyt na Pana usługi. Branża ta charakteryzuje się różnorodnością elementów świadczących o sukcesie - nie tylko sama wartość muzyki, ale również przedmioty i usługi tworzące Pana wizerunek.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, dlatego przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W takim ujęciu kosztami tymi są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Podkreślam, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów nie tyle co z działalnością gospodarczą, ale przede wszystkim okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W złożonej rzeczywistości życia gospodarczego istnieje obiektywna i zasadnicza trudność w precyzyjnym wyznaczeniu linii rozgraniczającej poszczególne przejawy aktywności gospodarczej, wykazywanej przez przedsiębiorców. Chodzi tu o ich podstawową działalność (produkcję, handel, usługi) i towarzyszące tej działalności przedsięwzięcia o charakterze marketingowym, promocyjnym, reklamowym, reprezentacyjnym - dotyczące sprzedaży towarów i usług oraz relacji z aktualnymi i potencjalnymi kontrahentami.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednak ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego na wstępie przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

•pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

•nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

•być właściwie udokumentowany.

Dokonując powyższej kwalifikacji należy mieć na uwadze negatywny katalog kosztów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl przepisu art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia reprezentacji, reklamy oraz promocji, zatem przy wykładni powyższych pojęć, należy odnieść się do ich wykładni językowej.

Reprezentacja odnosi się do dobrego reprezentowania firmy. W konsekwencji o reprezentacji należy mówić w odniesieniu do całokształtu działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami.

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez przedsiębiorcę ma na celu stworzenie o nim takiego wyobrażenia, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku podatnika jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług). Podnosi się także, że reklama polega na przedstawianiu towarów i usług oraz nakłanianiu do ich nabycia w sposób bezpośredni, zaś reprezentacja pośrednio promuje podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, rok 2007, Komentarz, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2007, teza 438 do art. 16, s. 568).

Reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtującego popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, zachwalanie, mające na celu skłonienie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego przedmiotu gospodarczego.

Pojęcie „reklamy” należy rozumieć jako wszelkie celowe działania podatnika mające na celu rozpowszechnienie wiedzy o oferowanych przez niego produktach lub usługach, działania, których celem jest kształtowanie popytu, poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu, w celu zachęcenia do nabywania towarów, bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, Warszawa 1997, s. 159; zob. też wyrok NSA z dnia 10 listopada 1999 r., sygn. akt I SA/Lu 1030/98, Lex nr 46935).

Istotne zatem jest rozróżnienie między nakładami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), a wydatkami mającymi na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz nabywania towarów lub usług danej firmy (reklama). Ocena charakteru wydatku możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. Ocena ta powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji, jaką będzie spełniać w firmie.

Jednocześnie należy podkreślić, że nie każdy wydatek, choćby jego poniesienie – z punktu widzenia podatnika – posiadało racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie, może stanowić koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej. Prowadząc działalność gospodarczą podatnik ponosi szereg wydatków, zarówno takich, których poniesienie w sposób bezpośredni związane jest z działaniami firmy (np. zakup towarów i usług mających na celu zabezpieczenie podstawowej działalności), jak również i takich, których cechy – po przedstawieniu odpowiedniej argumentacji – uzasadniałyby ich związek z potencjalnym uzyskaniem przychodów, utrzymaniem źródła przychodów, bądź jego zabezpieczeniem.

Jak wskazano w wyroku NSA z 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11 oraz wyroku NSA z 17 stycznia 2017 r. sygn. akt II FSK 3813/14, wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku.

Natomiast w wyroku WSA we Wrocławiu z 17 października 2013 r., sygn. I SA/Wr 1291/13 wyjaśniono, że: Nie jest (…) wykluczone, że dany wydatek teoretycznie może się przyczynić do uzyskania przychodu, niemniej jednak faktycznie jest on obojętny dla uzyskiwania przychodu. W praktyce występują bowiem sytuacje, w których podatnicy zaliczają do kosztów uzyskania przychodów wydatki, które przeznaczone są na realizację ich potrzeb osobistych, a ich możność przyczynienia się do powstania przychodu jest czysto teoretyczna.

Kryterium celowości nie wyznacza w sposobu ostry granicy pozwalającej odróżnić wydatki, które można uznać za koszy uzyskania przychodów, od tych które już nimi nie są. Niemniej jednak kryterium to nie może służyć rekomendowaniu otwartego ciągu zdarzeń, tworząc w ten sposób niekończący się związek skutkowo-przyczynowy (patrz wyrok NSA z 8 sierpnia 2017 r. sygn. II FSK 1859/15)

Zauważyć należy również, że aby wydatki mogły stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, muszą być poniesione wyłącznie na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej. Oznacza to, że wydatki nie mogą mieć charakteru osobistego, bowiem wydatki osobiste nie mają na celu uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, czy też zachowania lub zabezpieczenia tego źródła przychodu. W konsekwencji wydatki ponoszone w celach prywatnych (osobistych) nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą zajmującą się oprawą artystyczną wydarzeń muzycznych. Polega ona w głównej mierze na zapewnieniu oprawy muzycznej podczas występu zespołów muzycznych oraz dodatkowo świadczy Pan usługi DJ-skie. Podczas tych występów mających charakter artystycznych, odpowiednie dopasowanie wyglądu zewnętrznego do imprezy artystycznej wiąże się z ponoszeniem przez Pana wydatków, dotyczących zakupu ubiorów oraz usług fryzjerskich.

Zapewnienie oprawy muzycznej podczas występów zespołów muzycznych polega na odtworzeniu na specjalistycznej konsoli muzycznej podkładu muzycznego niezbędnego do wykonania artysty. Jednocześnie występuje Pan wokalnie towarzysząc artyście.

Koszty ponoszone przez Pana związane są ściśle z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jak wyjaśnił Pan w uzupełnieniu wniosku, w profilu Pana działalności odzieżą estradową i ubiorem jest: odzież codziennego użytku -powszechnie nazywana t-shirtem, spodniami, bluzą, czapką, obuwiem (wszystko to co jest aktualnie podciągnięte pod pojęcie outfitu) charakterystyczna dla popkultury HIP HOP, w której Pan funkcjonuje.

Pamiętać trzeba, że zakupy np. odzieży czy też usług fryzjerskich dla potrzeb wykonywanej działalności gospodarczej należy oceniać na tle przepisów prawa pracy lub innych przepisów branżowych. Generalnie - co należy podkreślić - zakupy tego rodzaju stanowią wydatki związane z faktem funkcjonowania osoby w życiu społecznym. Niezależnie bowiem od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowane do własnych wymagań np. odzież, obuwie czy też korzysta z usług fryzjerskich.

Z tej też przyczyny zakup tych rzeczy stanowi co do zasady spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej.

Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać np. z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży/garderoby, czy też obuwia, a rzeczy te utraciły charakter osobisty (np. z uwagi na dostosowanie tychże do pełnienia określonych funkcji bądź zawodów, czy np. poprzez trwałe opatrzenie zakupionych elementów odzieży i garderoby.

Tymczasem nie potwierdził Pan, aby ubiór, o którym mowa we wniosku opatrzony jest/będzie logo Pana formy, jedynie dopuszcza Pan możliwość opatrywania swoim logo ubiorów.

Często determinantem decydującym o kwalifikacji kosztu jest specyfika prowadzonej działalności, kiedy dane wydatki wynikają, np. z kontraktu, a zakup odzieży i usług np. fryzjerskich służy wykonaniu konkretnej usługi. W przypadku, gdy koszty zakupu takiej odzieży czy usług np. fryzjerskich wynikają z kontraktu, służą kontentemu nałożonemu przez kontrahenta wizerunkowi na potrzeby danego występu, jako rzeczy i usługi niezbędne w celu wykonania danego kontraktu i bezpośrednio związane z możliwością uzyskania przychodu z danego kontraktu, spełniając – co do zasady – przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy podatkowej, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Warunkiem pozwalającym zaliczyć takie koszty w poczet kosztów uzyskania przychodów jest okoliczność, w świetle której wydatki te służyć będą wyłącznie charakteryzacji na potrzeby filmu/spektaklu/reklamy/występu, itp.

Z Pana wniosku wynika natomiast, że stroje te nie są ściśle związane z konkretnym występem i używa ich Pan wielokrotnie.

Ponadto, pomimo tego, że we wniosku pierwotnie wskazał Pan, że nie będzie Pan używać odzieży w życiu codziennym, to jednak w uzupełnieniu wniosku i w odpowiedzi na pytanie zawarte w wezwaniu, tj. czy odzież będzie ewidencjonowana w sposób umożliwiający jej odróżnienie od pozostałych tego rodzaju produktów wykorzystywanych przez Pana w życiu codziennym, wyjaśnił Pan, że specyfika tej odzieży nakłada na Pana konieczność ubierania się w tym stylu poza sceną, na co dzień.

Z wniosku nie wynika również, aby Pana fryzura miała być wymogiem danego kontraktu czy umowy.

Biorąc pod uwagę opis okoliczności faktycznych i Pana wyjaśnienia oraz przedstawioną uprzednio argumentację, tego typu wydatki noszą przede wszystkim znamiona wydatków o charakterze osobistym, a te nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowane do własnych wymagań odzież a nawet korzystać z usług fryzjerskich. Z tej też przyczyny zakupy tych rzeczy i usług stanowią spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej.

Obowiązujące zasady współżycia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą posiadały też wygląd adekwatny do wykonywanego zawodu. Niewątpliwie w wykonywanym przez Pana zawodzie dbałość o wygląd zewnętrzny jest bardzo istotna, jednakże nie można tu mówić o sytuacji znacząco odbiegającej od ogólnie przyjętych norm społecznych.

Wydatki opisane we wniosku wiążą się zatem z zaspokajaniem potrzeb osobistych, a w konsekwencji nie spełniają przesłanek do uznania ich za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wprawdzie wydatki te nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodu, jednakże nie stanowi to wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Ich związek z możliwością osiągania przez Pana przychodów jest zbyt ogólny/abstrakcyjny/teoretyczny.

We wniosku wskazał Pan również, że specyfika nurtu HIP HOP narzuca tworzenie odpowiedniego wizerunku, który jest definiowany uznawanymi przez odbiorców tej muzyki markami odzieżowymi. To w jaki sposób jest Pan postrzegany przez odbiorców decydować może o Pana zatrudnieniu. Nabywana odzież i usługi fryzjerskie służyć będą budowaniu wizerunku i konkretnego postrzegania przez odbiorców.

Gdyby zatem przyjąć, że zakup np. opisanej odzieży i usług fryzjerskich spełnia przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to zważywszy, że poniesienie wskazanych we wniosku wydatków w głównej mierze ma na celu budowanie odpowiedniego, w pewien sposób niepowtarzalnego wizerunku, zasadne jest wskazanie – na jego reprezentacyjny charakter, który tym samym przesądza, że nie może on stanowić kosztów podatkowych na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pana do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

•Zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej:

Interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.); (dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).