Skutki podatkowe odpłatnego zbycia nieruchomości w Holandii.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 lipca 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 17 lipca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 4 września 2024 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W 2013 roku wyjechała Pani do Holandii, gdzie żyła Pani do końca (...) 2021 roku. W czasie pobytu w Holandii była Pani tam zameldowana na stałe i tam również płaciła Pani podatki. Pani centrum interesów życiowych znajdowało się w Holandii.

W 2018 roku zakupiła Pani dom w Holandii. Zakup ten był sfinansowany kredytem hipotecznym, co zostało udokumentowane umową kredytową z bankiem holenderskim oraz aktem notarialnym potwierdzającym nabycie nieruchomości.

W 2021 roku sprzedała Pani tę nieruchomość z zyskiem. Transakcja sprzedaży została również udokumentowana aktem notarialnym, który potwierdza cenę sprzedaży i datę przeniesienia własności. Zysk ze sprzedaży nieruchomości został odnotowany w dokumentacji bankowej.

Na przełomie (...) i (...) 2021 roku wróciła Pani na stałe do Polski, co wiązało się z wymeldowaniem z Holandii i ponownym zameldowaniem w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT) rezydentem podatkowym jest osoba, która posiada miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub przebywa na jej terytorium dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W tym okresie Pani miejsce zamieszkania znajdowało się w Holandii.

W czasie pobytu w Holandii urodził się Pani syn, który uczęszczał tam do przedszkola. Otrzymywała Pani również świadczenie na dziecko, co zostało potwierdzone dokumentacją z holenderskiego urzędu ds. świadczeń rodzinnych.

Podczas Pani pobytu w Holandii posługiwała się Pani holenderskim prawem jazdy. Niestety, nie posiada Pani certyfikatu rezydencji podatkowej w Holandii, gdyż nie była Pani świadoma potrzeby jego uzyskania. Brak tego dokumentu utrudnia Pani udokumentowanie Pani rezydencji podatkowej w Holandii.

Chciałaby Pani uniknąć opłaty podatku w Polsce z tytułu zysku ze sprzedaży nieruchomości w Holandii, ponieważ Pani centrum interesów życiowych znajdowało się w Holandii, a sprzedaż nieruchomości odbyła się zgodnie z prawem holenderskim.

W uzupełnieniu wniosku z 4 września 2024 r. wskazuje Pani, że w 2013 r. wyjechała Pani do Holandii i cały czas tam mieszkała, pracowała oraz płaciła Pani podatki.

(...) 2018 roku kupiła Pani dom na terenie Holandii, a (...) 2021 r. sprzedała Pani ten dom i wróciła Pani do Polski (...) 2021 r.

Do końca (...) 2021 r. zgodnie z prawem Holandii podlegała Pani tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania. Posiadała Pani miejsce zamieszkania do celów podatkowych w Holandii zgodnie z wewnętrznym prawem tego kraju. Do końca (...) 2021 r. w Polsce przebywała Pani podczas urlopów, tj. maksymalnie 2 razy w roku. Przeważnie były to 2-tygodniowe urlopy, które spędzała Pani u rodziców.

Od (...) 2021 r. mieszka Pani na stałe w Polsce z rodziną, gdzie ma Pani więzi rodzinne, towarzyskie, hobby i podejmuje Pani w Polsce aktywność społeczną, kulturalną, obywatelską, itd.

W 2021 r. przebywała Pani na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej krócej niż 183 dni.

Do końca (...) 2021 r. posiadała Pani na terytorium Holandii centrum interesów gospodarczych, czyli źródła dochodów, nieruchomość, polisy ubezpieczeniowe, kredyty (nieruchomość, sprzęty rtv), rachunki, konto bankowe, zobowiązania związane ze żłobkiem dziecka.

Do końca (...) 2021 r. miała Pani powiązania gospodarcze z Polską jedynie w formie konta bankowego, z którego korzystałam Pani podczas urlopów w Polsce. Założyła Pani to konto jeszcze przed wyjazdem do Holandii na stałe, czyli przed 2013 r.

Od (...) 2021 r. posiada Pani na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów gospodarczych, źródła dochodów, polisy ubezpieczeniowe, kredyt, konta bankowe.

Od (...) 2021 r. nie ma Pani powiązań gospodarczych z Holandią.

Od 2013 r. do (...) 2021 r. była Pani obywatelką Holandii, a od (...) 2021 r. do (...) 2021 r. była Pani obywatelką Polski i wciąż nią Pani jest do chwili obecnej.

Dom w Holandii nabyła Pani (...) 2018 r., a sprzedała go Pani (...) 2021 roku.

Pytania (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy na moment sprzedaży nieruchomości miała Pani ograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej?

Jakie są skutki podatkowe dokonanej transakcji sprzedaży nieruchomości opisanej we wniosku?

Pani stanowisko w sprawie (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku)

Na moment sprzedaży nieruchomości miała Pani ograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, ponieważ do (...) 2021 r. podlegała Pani opodatkowaniu w Holandii, gdzie posiadała Pani centrum interesów życiowych i gospodarczych. Dopiero od (...) 2021 r. mieszka Pani na stałe w Polsce.

Sprzedaż nieruchomości opisana we wniosku nie powinna skutkować obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego w Polsce, gdyż w momencie dokonania transakcji miała Pani ograniczony obowiązek podatkowy na terytorium RP, a nieruchomość znajdowała się w Holandii.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Według art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W myśl art. 3 ust. 2b ustawy:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

a)pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

b)działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

c)działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

d)położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

e)papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

f)tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw – jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

6a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

g)tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

h)niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że w 2013 roku wyjechała Pani do Holandii i cały czas tam Pani mieszkała, pracowała oraz płaciła Pani podatki.

Do końca (...) 2021 r. posiadała Pani na terytorium Holandii centrum interesów życiowych oraz centrum interesów gospodarczych, czyli źródła dochodów, nieruchomość, polisy ubezpieczeniowe, kredyty (nieruchomość, sprzęty rtv), rachunki, konto bankowe, zobowiązania związane ze żłobkiem dziecka. Posiadała Pani też miejsce zamieszkania do celów podatkowych w Holandii zgodnie z wewnętrznym prawem tego kraju.

(...) 2018 roku kupiła Pani dom na terenie Holandii, a (...) 2021 r. sprzedała Pani ten dom i wróciła Pani na stałe do Polski z dniem (...) 2021 r.

Od (...) 2021 r. mieszka Pani na stałe w Polsce z rodziną, gdzie ma Pani więzi rodzinne, towarzyskie, hobby i podejmuje Pani w Polsce aktywność społeczną, kulturalną, obywatelską, itd. Od (...) 2021 r. posiada Pani na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów gospodarczych, źródła dochodów, polisy ubezpieczeniowe, kredyt, konta bankowe.

W przedmiotowym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie więc Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie eliminowania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz zapobiegania uchylaniu się i unikaniu opodatkowania z 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216 poz. 2120).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji w stanie prawnym obowiązującym na moment sprzedaży nieruchomości opisanej we wniosku:

W rozumieniu niniejszej konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji:

Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

a)osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b)jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;

c)jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Art. 4 ust. 2 omawianej Konwencji to tzw. reguła kolizyjna stosowana w przypadku, gdy nie można jednoznacznie ustalić miejsca zamieszkania na podstawie ust. 1.

Z powyższego wynika, że ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Innymi słowy, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są tylko tacy podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. W takiej sytuacji podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik ma miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na gruncie przepisów krajowych, tj. art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można zatem uznać, że w okresie do końca (...) 2021 r. nie miała Pani nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce bowiem do tego czasu to w Holandii znajdowało się Pani centrum interesów życiowych i gospodarczych. Ponadto – co istotne na gruncie ww. art. 4 ust. 1 ww. Konwencji – do końca (...) 2021 r. Pani miejsce zamieszkania do celów podatkowych znajdowało się w Holandii zgodnie z wewnętrznym prawem tego kraju.

Z treści wniosku wynika więc, że w Pani przypadku nie znajdzie zastosowania art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, który stosuje się, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz uwzględniając zapisy ww. Konwencji stwierdzić należy, że do (...) 2022 r., tj. do momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych i gospodarczych do Polski, w Polsce podlega Pani ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów uzyskanych na terytorium Polski. Dopiero od momentu przeniesienia centrum interesów życiowych i gospodarczych do Polski (od (...) 2021 r.) – zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podlega Pani w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem Konwencji.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 Konwencji polsko-holenderskiej:

Dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.

W myśl art. 6 ust. 2 Konwencji polsko-holenderskiej:

Określenie „majątek nieruchomy” ma takie znaczenie, jakie nadaje mu prawo tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego dany majątek jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których mają zastosowanie przepisy prawa powszechnego dotyczące nieruchomości gruntowych, prawa użytkowania nieruchomości, jak również prawa do stałych lub zmiennych świadczeń z tytułu eksploatacji lub prawa do eksploatacji złóż mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych. Statki morskie i statki powietrzne oraz statki eksploatowane w żegludze śródlądowej nie stanowią majątku nieruchomego.

Użycie w tym przepisie słowa „może być opodatkowany” oznacza, że przychody, o których w nim mowa, są opodatkowane w kraju miejsca położenia nieruchomości zawsze – o ile prawo podatkowe tego państwa przewiduje opodatkowanie takiego dochodu.

Sformułowanie, że dochód ten „może” być opodatkowany nie zezwala na dowolne wybranie państwa, w którym dochód ten ma zostać opodatkowany. Przepis ten oznacza, że dochód taki oprócz tego, że podlega opodatkowaniu w państwie, w którym osoba osiągająca ten dochód ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, to podlega również opodatkowaniu w tym państwie, w którym położony jest dany majątek, zgodnie z prawem tego państwa.

Stosownie do art. 13 ust. 1 ww. Konwencji:

Zyski, osiągane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z przeniesienia własności majątku nieruchomego w rozumieniu artykułu 6 i położonego w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Należy wyjaśnić, że użyte w przepisie 13 ust. 1 Konwencji polsko-holenderskiej sformułowanie: „zyski z przeniesienia własności majątku nieruchomego mogą być opodatkowane w drugim państwie” oznacza, że drugie państwo (w rozpatrywanym przypadku państwo, w którym położona jest zbywana nieruchomość) ma prawo opodatkować taki dochód, jeżeli na podstawie przepisów tego państwa dochód ze sprzedaży nieruchomości podlega w tym państwie opodatkowaniu. Sformułowanie to oznacza zatem brak wyłączności do opodatkowania tego dochodu przez państwo, w którym podatnik ma miejsce zamieszkania.

Wobec powyższego, mając na uwadze przedstawione informacje – w szczególności, że w 2013 roku wyjechała Pani do Holandii, gdzie żyła Pani do końca (...) 2021 roku, (...) 2018 roku kupiła Pani dom na terenie Holandii, a (...) 2021 r. sprzedała Pani ten dom i wróciła Pani do Polski z dniem (...) 2021 r. – uznać należy, że do (...) 2021 r. w Polsce podlegała Pani ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wyłącznie od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski.

Skoro na dzień sprzedaży nieruchomości położonej w Holandii posiadała Pani miejsce zamieszkania w Holandii, to w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 13 Konwencji polsko – holenderskiej.

W konsekwencji od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości położonej na terytorium Holandii, nie jest Pani zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce.

W momencie dokonania sprzedaży nieruchomości nie posiadała Pani bowiem miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, zatem w tym okresie podlegała Pani ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski.

Pani stanowisko jest prawidłowe.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pana do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

·Zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej:

Interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).