Obowiązki płatnika w związku planem zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia obywateli Filipin, Boliwii i Ekwadoru. - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 22 maja 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT1.4011.165.2024.2.MN

Temat interpretacji

Obowiązki płatnika w związku planem zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia obywateli Filipin, Boliwii i Ekwadoru.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest

–nieprawidłowe w zakresie obowiązków płatnika w sytuacji złożenia przez zleceniobiorców oświadczenia o zamiarze przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres przekraczający 183 dni;

–prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 lutego 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku planem zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia obywateli Filipin, Boliwii i Ekwadoru. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca – X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej Spółka lub Wnioskodawca) jest polskim rezydentem podatkowym, który opodatkowany jest podatkiem dochodowym od osób prawnych. Z uwagi na fakt posiadania przymiotu pracodawcy jest również płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność (...). Spółka, jako pracodawca, zatrudnia na podstawie, między innymi, umów zlecenia. Spółka zatrudnia zarówno obywateli polskich, jak i obywateli innych państw – obecnie też obywateli Ukrainy. W przyszłości Spółka zamierza zatrudnić obywateli Filipin, Boliwii i Ekwadoru. Jednakże przy zawieraniu umów zleceń z zagranicznym zleceniobiorcą mogą zaistnieć sytuacje, gdy nie będzie mógł On przedstawić certyfikatu rezydencji podatkowej (polskiego lub zagranicznego) i nie będzie to w żaden sposób zależne od Wnioskodawcy.

W związku z takimi przypadkami Wnioskodawca przy zawieraniu umów zlecenia zamierza:

·poinformować zagranicznych zleceniobiorców w formie pisemnej – w tłumaczeniu na ich język ojczysty lub język dla nich zrozumiały – o zasadach ustalania rezydencji podatkowej w Polsce ze wskazaniem przepisów regulujących tę tematykę;

·uzyskać od zagranicznych zleceniobiorców stosowne oświadczenia.

Wnioskodawca planuje, żeby oświadczenie w polskiej wersji językowej (cudzoziemcowi zostanie przedstawione tłumaczenie w wersji językowej zrozumiałej dla niego) wyglądało w sposób następujący:

„Na podstawie przepisów art. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350) za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce (polskiego rezydenta podatkowego) uważa się osobę fizyczną, która:

1.posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2.przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przy spełnieniu jednego z tych warunków można uznać podatnika za polskiego rezydenta podatkowego, który całość swoich dochodów zobowiązany jest opodatkować w Polsce. Osoby, które nie mają miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce (tzw. nierezydenci), mają ograniczony obowiązek podatkowy, tj. opodatkowują w Polsce wyłącznie dochody osiągnięte na terytorium Polski (np. dochody z działalności) i podlegają zryczałtowanemu 20% opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub, w przypadku posiadania certyfikatu rezydencji innego kraju, mogą znaleźć zastosowanie regulacje zawarte w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Rzeczpospolitą Polską a tym krajem.

(...)

Należy podkreślić, że w ocenie Wnioskodawcy mogą zachodzić również takie przypadki, w których podczas okresu trwania umowy zlecenia rezydencja podatkowa zleceniobiorcy ulegnie zmianie. Będzie to miało miejsce w sytuacji, gdy zleceniobiorca złoży oświadczenie o zagranicznej rezydencji podatkowej, a następnie, gdy jego centrum interesów życiowych będzie w Polsce, złoży oświadczenie o polskiej rezydencji podatkowej.

Podkreślić trzeba, że oświadczenie składane przez zleceniobiorcę pozostaje jedynie w jego gestii i w związku z tym powinny cechować się wysoką wiarygodnością, gdyż leży to w ich interesie. Wnioskodawca nie ma jednak pełnej możliwości weryfikowania takich oświadczeń i może jedynie opierać się na informacjach podanych przez zagranicznych zleceniobiorców.

Zaznaczyć trzeba, że w sytuacjach, gdy Wnioskodawca będzie wiedział, iż cudzoziemiec na pewno nie posiada centrum interesów życiowych w Polsce, to nie będzie przedkładał mu takiego oświadczenia i będzie rozliczał podatek dochodowy od osób fizycznych za niego na zasadach dotyczących nierezydentów.

Cudzoziemcy będą zawierali z Wnioskodawcą umowy zlecenia jako osoby nieprowadzące działalności gospodarczej. Umowy zlecenia zawierane przez Wnioskodawcę z cudzoziemcami będą odpłatne i każdorazowo będą przekraczać kwotę 200 zł. Oświadczenia, o których mowa we wniosku będą na bieżąco aktualizowane wraz z początkiem każdego kolejnego roku podatkowego, w którym cudzoziemiec będzie świadczyć pracę.

Okres przebywania cudzoziemców będących zleceniobiorcami będzie zróżnicowany (może wynosić więcej niż 183 dni lub mniej niż 183 dni) i nie jest to w żaden sposób zależne od Wnioskodawcy. Należy jednak podkreślić, że cudzoziemcy, których okres przebywania będzie krótszy niż 183 dni, nadal mogą mieć na terenie RP swoje centrum interesów życiowych.

Pytania

1.Czy w przypadku, gdy zleceniobiorca z Filipin, Boliwii lub Ekwadoru złoży oświadczenie, w którym oświadczy, że jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce, Wnioskodawca, działając w zaufaniu do treści tego oświadczenia, będzie mógł traktować go od początku współpracy jako polskiego rezydenta podatkowego i tym samym obliczać zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, a nie na zasadach dotyczących nierezydentów (ryczałt lub zastosowanie regulacji wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania)?

2.Czy w przypadku, gdy zleceniobiorca z Filipin, Boliwii lub Ekwadoru złoży oświadczenie, w którym oświadczy, że przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca, działając w zaufaniu do treści tego oświadczenia, będzie mógł traktować go od początku współpracy jako polskiego rezydenta podatkowego i tym samym obliczać zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, a nie na zasadach dotyczących nierezydentów (ryczałt lub zastosowanie regulacji wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania)?

3.Czy w przypadku, gdy zleceniobiorca z Filipin, Boliwii lub Ekwadoru złoży oświadczenie, w którym oświadczy, że będzie przebywać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca, działając w zaufaniu do treści tego oświadczenia, będzie mógł traktować go od początku współpracy jako polskiego rezydenta podatkowego i tym samym obliczać zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, a nie na zasadach dotyczących nierezydentów (ryczałt lub zastosowanie regulacji wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania)?

Państwa stanowisko w sprawie

Z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 13 pkt 8 powyższej ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

a.osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

b.właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,

c.przedsiębiorstwa w spadku - z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21 (art. 41 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 42 ust. 1 cytowanej ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Ponadto należy zaznaczyć, że z uwagi na to, że Wnioskodawca – Spółka planuje zatrudnić na podstawie umowy zlecenia obywateli Filipin do wynagrodzeń wypłacanych z tego tytułu będą miały odpowiednio zastosowanie następujące przepisy: Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Filipin w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Manili dnia 9 września 1992 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 127, poz. 817).

W myśl art. 4 ust. 1 ww. Umowy, w rozumieniu niniejszej Umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo z uwagi na inne kryteria o podobnym charakterze.

Zdaniem Wnioskodawcy odnośnie pytania nr 1, gdy zagraniczny zleceniobiorca złoży oświadczenie, w którym oświadczy, że jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce, Wnioskodawca, działając w zaufaniu do treści tego oświadczenia, będzie mógł traktować go od początku współpracy jako polskiego rezydenta podatkowego i tym samym obliczać zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, a nie na zasadach dotyczących nierezydentów (ryczałt lub zastosowanie regulacji wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania). Obowiązki płatników podatku dochodowego w związku z zawartymi umowami zlecenia określa art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Artykuł ten dotyczy zarówno poboru przez płatników zaliczek na podatek odnośnie rezydentów podatkowych, tj. art. 41 ust. 1, jak i poboru przez płatników zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodu nierezydentów art. 41 ust. 4.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności osobom określonym w przepisach art. 3 ust. 1, z tytułu działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, są obowiązane jako płatnicy pobierać zaliczki na podatek dochodowy.

Natomiast zgodnie z art. 41 ust. 4 płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Zgodnie z przepisami art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl przepisów art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepis art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1)pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

2)działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

3)działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

4)położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

5)papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

6)tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogół praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

7)tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia ich źródeł. Natomiast jeżeli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Należy zaznaczyć, że nie każdy z cudzoziemców, których zatrudniać będzie Wnioskodawca, posiada certyfikat rezydencji wydany przez właściwy organ skarbowy. Właśnie dla takich przypadków mają być przeznaczone planowane przez Wnioskodawcę oświadczenia o posiadaniu centrum interesów życiowych lub gospodarczych w Polsce lub przebywaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Jak bowiem zostało wskazane wyżej, przepisy art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazują dwa warunki, od spełnienia których zależy kwalifikacja danej osoby jako mającej zamieszkanie w Polsce.

Pierwszym warunkiem, o którym stanowią powyższe przepisy, jest posiadanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). W związku z użyciem w przepisie spójnika "lub" wystarczy, żeby jedna z tych przesłanek została spełniona. Tym samym nawet osoba, która posiada rodzinę w innym państwie i tak może podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, jeżeli ma w Polsce powiązania biznesowe lub gospodarcze.

Poprzez centrum interesów osobistych w doktrynie rozumie się miejsce, w którym dana osoba posiada najwięcej powiązań osobistych, tj. rodzinnych (tzw. ognisko domowe), towarzyskich, miejsce, w którym podejmuje aktywność społeczną, kulturalną, polityczną, obywatelską, w którym należy do organizacji/klubów, uprawia hobby itp.

Trzeba zauważyć, że nawet w sytuacji, gdy cudzoziemiec przyjeżdża do Polski wraz ze swoją najbliższą rodziną, to należy uznać, że tym samym przeniósł tutaj swoje centrum interesów osobistych. Z kolei poprzez centrum interesów gospodarczych najczęściej rozumie się miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, czyli państwo, w którym dana osoba uzyskuje większość swoich dochodów (przychodów).

Tym samym za centrum interesów gospodarczych należy uznać państwo, w którym dana osoba np. wykonuje pracę, wolny zawód, prowadzi działalność gospodarczą. Nawet w sytuacji, gdy cudzoziemiec posiada konto bankowe za granicą, jednak pracuje w Polsce i co za tym idzie to tutaj uzyskuje większość swoich dochodów, i tak za jego centrum interesów gospodarczych należy uznać Polskę.

Jednocześnie należy zauważyć, że druga z przesłanek posiadania rezydencji podatkowej, tj. kwestia przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, z całą pewnością zostanie spełniona w chwili, gdy cudzoziemiec rozpocznie 184 dzień swojego pobytu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Wobec tego zleceniobiorca, który oświadczy, że już przebywa ponad 183 dni na terytorium Polski w danym roku podatkowym (co zasadniczo możliwe jest najwcześniej począwszy od 184 dnia w roku podatkowym – przy założeniu pobytu od 1 stycznia danego roku), wówczas informacja taka, w braku innych danych przeciwnych, może stanowić podstawę do uznania miejsca zamieszkania zleceniobiorcy w Polsce i przyjęcia nieograniczonego obowiązku podatkowego, a w konsekwencji do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ww. ustawy).

Należy wskazać, że Wnioskodawca nie będzie w stanie w każdym przypadku ocenić, czy oświadczenie złożone przez cudzoziemca jest zgodne z prawdą, gdyż nie posiada odpowiednich do tego instrumentów prawnych. Jednakże w niektórych przypadkach, gdy rzeczywiście będzie to w stanie zweryfikować, takie osoby nie dostaną w ogóle oświadczeń do wypełnienia i zaliczka na ich podatek dochodowy od osób fizycznych odprowadzana będzie ryczałtem przeznaczonym dla cudzoziemców nieposiadających polskiego certyfikatu rezydencji podatkowej.

Podkreślić trzeba, że w podobnych stanach faktycznych Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznawał, że samo oświadczenie cudzoziemca wystarczy, aby płatnik mógł traktować go jak polskiego rezydenta podatkowego. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej:

·z 9 lipca 2018 r., o sygn. 0114-KDIP3-3.4011.211.2018.2.JM wskazał, że:

„Zaznaczyć więc należy, że płatnik może przyjąć na podstawie złożonego przez obcokrajowca oświadczenia, że jego centrum interesów życiowych i gospodarczych zostało przeniesione do Polski, jednakże oświadczenie to musi odzwierciedlać sytuację faktyczną obcokrajowca na terytorium Polski. Przy czym oświadczenie takie winno zostać potwierdzone uzyskanym od obcokrajowca certyfikatem rezydencji w Polsce. (...) Natomiast w przypadku pobytu ww. obywateli Ukrainy na terytorium Polski przekraczającego 183 dni w trakcie roku podatkowego, zostaje spełniony warunek, o którym mowa w art. 3 ust. 1a pkt 2 ww. ustawy. W związku z tym osoby te stają się podatnikami podlegającymi w Polsce opodatkowaniu na zasadach przewidzianych dla nieograniczonego obowiązku podatkowego, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

·z 1 lutego 2019 r., o sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.573.2018.1.AKR wskazał, że:

„Płatnik pobiera zaliczki opierając się jedynie na posiadanych przez siebie informacjach oraz tych przedstawionych przez podatnika. Nie jest obowiązany do ustalania faktycznej liczby dni pobytu podatnika na terytorium Polski”.

·z 3 października 2019 r., o sygn. 0112-KDIL3-1.4011.193.2019.2.AMN wskazał, że:

„Także w przypadku kiedy zleceniobiorcy będący obywatelami Ukrainy, Indii, Filipin nie przebywają w kraju 183 dni i złożą oświadczenie o wskazanej treści (oświadczenie o centrum interesów życiowych w Polsce, że pozostają polskimi rezydentami podatkowymi), posiadają meldunek i numer Pesel, ale nie posiadają certyfikatu rezydencji, zostaje spełniony warunek, o którym mowa w art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na posiadanie na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych. Z racji posiadania przez te osoby na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych – będą podlegać w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W konsekwencji Wnioskodawca jako płatnik obowiązany będzie do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i sporządzenia deklaracji PIT-4R i informacji PIT-11”.

·z 26 maja 2020 r., 0113-KDIPT2-3.4011.88.2020.2.MS wskazał, że:

„W świetle przedstawionych regulacji należy zatem wskazać, że od wynagrodzeń wypłacanych zleceniobiorcom zatrudnionym na podstawie umowy zlecenia, którzy:

–złożyli oświadczenia o posiadaniu ośrodka interesów życiowych w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy (niezależnie od długości ich pobytu w Polsce) lub

–przebywają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca (płatnik) obowiązany jest do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ww. ustawy).

Należy zaznaczyć, że rozliczanie cudzoziemców na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) obowiązywać będzie od dnia spełnienia przesłanek wynikających z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do dnia ich ustania.

Zatem w stosunku do zleceniobiorców - obywateli Ukrainy i Filipin, którzy złożyli oświadczenie o posiadaniu centrum interesów osobistych i gospodarczych na terytorium Polski, zasada powyższa będzie obowiązywać od dnia złożenia takiego oświadczenia do dnia uzyskania informacji o zmianie posiadanych danych”.

W związku z powyższym Wnioskodawca wskazuje, że gdy cudzoziemiec zleceniobiorca złoży oświadczenie, w ramach którego oświadczy, że jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) znajduje się w Polsce lub oświadczy, że przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować go jako polskiego rezydenta podatkowego i tym samym obliczać zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

Zdaniem Wnioskodawcy odnośnie pytania nr 2 i 3, gdy zagraniczny zleceniobiorca złoży oświadczenie, w którym oświadczy, że będzie przebywać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca, działając w zaufaniu do treści tego oświadczenia, będzie mógł traktować go od początku współpracy jako polskiego rezydenta podatkowego i tym samym obliczać zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, a nie na zasadach dotyczących nierezydentów (ryczałt lub zastosowanie regulacji wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania). Ustalenie czy podatnik ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej powinno być rozpatrywane każdorazowo indywidualnie, w oparciu o ogół dostępnych płatnikowi danych.

Jeżeli osoba zatrudniana złoży oświadczenie na przyszłość, w ramach którego twierdzi, że będzie przebywać na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to powyższa czynność powinna umożliwiać traktowanie jej jako osoby mającej miejsce zamieszkania na terytorium RP, a w konsekwencji pobierania zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

W opinii Wnioskodawcy nieuzasadnione jest uznawanie, że dopiero oświadczenie osoby która przebywa ponad 183 dni na terytorium Polski w danym roku podatkowym (co zasadniczo możliwe jest najwcześniej począwszy od 184 dnia w roku podatkowym – przy założeniu pobytu od 1 stycznia danego roku), w braku innych danych przeciwnych, może stanowić podstawę do uznania miejsca zamieszkania zleceniobiorcy w Polsce i przyjęcia nieograniczonego obowiązku podatkowego, a w konsekwencji do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ww. ustawy), nie zaś na zasadzie ryczałtu.

Takie twierdzenie oznaczałoby, że oświadczenie złożone przez cudzoziemca byłoby skuteczne najdalej do końca roku, bowiem w nowym roku podatkowym konieczne stałoby się ponowne odczekanie 183 dni w nowym roku podatkowym i dopiero od 184 dnia możliwe byłoby złożenie analogicznego oświadczenia przez obywatela Filipin, Boliwii lub Ekwadoru. Taka wykładnia art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest w opinii Wnioskodawcy prawidłowa.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w treści interpretacji indywidualnej wydanej prze Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 lipca 2018 r. o sygn. 0114-KDIP3-3.4011.211.2018.2.JM, w której wskazał, że:

„Jeżeli cudzoziemiec złoży oświadczenie, w ramach którego oświadczy, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Spółki jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce, lub będzie przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, bądź też przedstawi płatnikowi certyfikat rezydencji potwierdzający miejsce zamieszkania w Polsce, winien być rozliczany podatkiem dochodowym od osób fizycznych od początku współpracy (bądź od momentu zaistnienia powyższych okoliczności) jak osoba mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem. Zasada ta będzie obowiązywać od dnia złożenia takiego dokumentu do dnia uzyskania informacji o zmianie posiadanych danych; w sytuacji bowiem wypłaty wynagrodzenia w kolejnym roku podatkowym (kalendarzowym) płatnik może posłużyć się jedynie informacjami, które są w jego posiadaniu, i na ich podstawie nadal pobierać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy); informacje takie płatnik ocenia w każdym przypadku indywidualnie, działając w dobrej wierze i wyłącznie na podstawie dostępnych mu danych. Przy czym płatnik odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany, a niewpłacony. Jeśli, zgodnie z uzyskanym oświadczeniem oraz potwierdzającym go certyfikacie rezydencji, Wnioskodawca wykona obowiązki wynikające z ustawy zgodnie z jej wymogami, to nie przejmie odpowiedzialności za zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych wpłacone w nieprawidłowej wysokości”.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, gdy zagraniczny zleceniobiorca złoży oświadczenie, w którym oświadczy, że będzie przebywać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca, działając w zaufaniu do treści tego oświadczenia, będzie mógł traktować go od początku współpracy jako polskiego rezydenta podatkowego i tym samym obliczać zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, a nie na zasadach dotyczących nierezydentów (ryczałt lub zastosowanie regulacji wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawiłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Artykuł 3 ust. 2b ww. ustawy stanowi, że:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

2)działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

3)działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

5a)umorzenia, odkupienia, wykupienia i unicestwienia w inny sposób tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych utworzonych na podstawie przepisów obowiązujących w Rzeczypospolitej Polskiej oraz odpłatnego zbycia tych tytułów uczestnictwa;

6)tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

6a)tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

7)tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

8)niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

Na podstawie art. 4a ww. ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wspomniany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynika to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy ww. analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jak już bowiem wspomniano, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ocena, czy osoba fizyczna podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z tym, że planują Państwo zatrudnić na podstawie umowy zlecenia obywateli Filipin, do wynagrodzeń wypłacanych z tego tytułu ma zastosowanie odpowiednia umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawarta między Rzeczpospolitą Polską a Filipinami.

I tak, w świetle art. 4 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Filipin w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Manili dnia 9 września 1992 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 127 poz. 817), w rozumieniu niniejszej Umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo z uwagi na inne kryteria o podobnym charakterze.

W odniesieniu natomiast do kwestii zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia obywateli Boliwii i Ekwadoru, wobec braku podpisanej z tymi państwami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dla określenia rezydencji podatkowej zastosowanie będą miały wyłącznie przepisy polskie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:

przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

a)osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

b)właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,

c)przedsiębiorstwa w spadku

–z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) –pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20%

Na podstawie art. 29 ust. 2 ww. ustawy:

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy:

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do ust. 4 tego artykułu analizowanej ustawy:

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-17 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-13, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy:

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W świetle przedstawionych ww. regulacji, w przypadku gdy zleceniobiorcy z Filipin, Boliwii i Ekwadoru złożą oświadczenia, w których oświadczą, że:

·w okresie wykonywania zlecenia na Państwa rzecz ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce (pierwszy rodzaj oświadczenia) oraz

·w danym roku podatkowym przebywają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (drugi rodzaj oświadczenia),

Państwo, jako płatnik działający w zaufaniu do treści ww. oświadczeń, będą mogli traktować ich od początku jako polskich rezydentów podatkowych, a tym samym będą Państwo obowiązani do poboru zaliczek na poczet podatku dochodowego na zasadach ogólnych, o czym stanowi wyżej powołany art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tak więc, jeżeli zleceniobiorca nie ma w Rzeczpospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych i oświadczy, że już przebywa ponad 183 dni na terytorium Polski w danym roku podatkowym (co zasadniczo możliwe jest najwcześniej począwszy od 184 dnia w roku podatkowym ‒ przy założeniu pobytu od 1 stycznia danego roku), wówczas oświadczenie takie, w przypadku braku innych danych przeciwnych, może stanowić podstawę do uznania miejsca zamieszkania zleceniobiorcy w Polsce i przyjęcia nieograniczonego obowiązku podatkowego, a w konsekwencji do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ww. ustawy). Najdalej jednak do końca roku, bowiem w nowym roku podatkowym konieczne staje się ponowne odczekanie 183 dni w roku podatkowym i dopiero od 184 dnia możliwe jest złożenie analogicznego oświadczenia przez obywatela Filipin, Boliwii i Ekwadoru.

W sytuacji wypłaty wynagrodzenia obywatelowi Filipin, Boliwii i Ekwadoru którzy złożą oświadczenie, w którym oświadczą, że w roku podatkowym zamierzają przebywać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni, a których pobyt na terenie Polski nie przekroczył na moment podpisania takiego oświadczenia 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca obowiązany będzie pobierać od wypłacanego wynagrodzenia 20% zryczałtowany podatek, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy. Jeśli pobyt ten przekroczy 183 dni Wnioskodawca powinien od tego momentu stosować zasady jak dla osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Dodać należy, że od stycznia następnego roku pobiera się podatek zryczałtowany, a po przekroczeniu 183 dnia stosuje się zasady ogólne.

W związku z tym, Państwa stanowisko jest w tej części nieprawidłowe, ponieważ pobór zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ww. ustawy) będzie możliwy dopiero, jeśli faktyczny pobyt przekroczy 183 dni w roku podatkowym, a do tego dnia Wnioskodawca będzie obowiązany pobierać od wypłacanego wynagrodzenia 20% zryczałtowany podatek, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ww. ustawy.

W momencie wypłaty wynagrodzenia płatnik może posłużyć się jedynie faktycznymi informacjami, które są w jego posiadaniu (np. oświadczenie o posiadaniu ośrodka interesów życiowych przez zleceniobiorcę, czy potwierdzony fakt przebywania na terytorium Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym) i na ich podstawie pobierać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy). Informacje takie płatnik ocenia w każdym przypadku indywidualnie, działając w dobrej wierze i wyłącznie na podstawie dostępnych mu danych. Odnosząc się do kwestii odpowiedzialności za treść składanego oświadczenia, to zleceniobiorca składając podpisane oświadczenie potwierdza zawarte w nich dane. Należy również zauważyć, że w przypadku złożenia przez podatnika oświadczenia o posiadaniu ośrodka interesów w Polsce płatnik nie ma możliwości badania prawdziwości takiego oświadczenia, chyba że z informacji i dokumentów znajdujących się w jego posiadaniu wynikają ustalenia przeciwne, jak również w takiej sytuacji brak jest podstaw prawnych do żądania od zleceniobiorcy dodatkowych dokumentów, w tym certyfikatów rezydencji wydawanych przez polskie organy podatkowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacje indywidualne powołane przez Państwa dotyczą indywidualnych spraw odrębnych podmiotów. Niemniej jednak w toku rozważań nad sposobem rozstrzygnięcia wniosku organ miał na względzie także prezentowane w nich stanowiska i argumenty.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie