Obowiązki płatnika w związku z dofinansowaniem pracownikowi zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego dla celów służbowych w jazdach lokalnych.

Interpretacja indywidualna

stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 marca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący obowiązków płatnika w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z opodatkowaniem zwrotu pracownikowi kosztów używania samochodu prywatnego w jazdach lokalnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej: spółka, pracodawca) zajmuje się przetwarzaniem odpadów głównie złomu. Spółka zatrudnia pracowników. Jednemu z pracowników odpowiedzialnemu za pozyskiwanie i kontakt z klientami (dostawcami złomu) pracodawca zamierza przyznać ryczałt za jazdy lokalne. Dotychczas pracownik używał auta służbowego jednak wymaga ono wymiany.

Spółka zamierza zamiast kupować samochód podpisać porozumienie z pracownikiem na mocy, którego Spółka zwracałaby pracownikowi koszt używania samochodu w jazdach lokalnych zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Byłoby to rozwiązanie korzystne dla Spółki, gdyż ponosiłaby mniejsze koszty. Przy ryczałcie 700 km i stawce 1,15 zł za kilometr otrzymujemy kwotę 805 zł. Jest to znacznie mniej niż wynosiłaby sama rata leasingowa za samochód a ponadto Spółka musiałaby ponosić jeszcze koszty eksploatacji samochodu. A przy rozważanym rozwiązaniu kwota ….  zł pokrywałaby wszystkie koszty.

Pracownik po podpisaniu stosownej umowy z pracodawcą przestałby korzystać z samochodu służbowego a zamiast tego do wypełniania swoich obowiązków używałby własnego samochodu.

Pytania:

1.Czy zwrot kosztów poniesionych z tytułu używania samochodu prywatnego stanowi przychód pracownika?

2.Czy pracodawca jest zobowiązany pobrać zaliczkę na podatek dochodowy z tego tytułu?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Przedmiotowy zwrot kosztów nie stanowi przychodu pracownika. Przychód pracownika może stanowić tylko przysporzenie majątkowe skutkujące powiększeniem aktywów bądź zaoszczędzeniem wydatków pracownika. W omawianej sytuacji mamy do czynienia z ryczałtowym zwrotem kosztów poniesionych na rzecz pracodawcy. To w interesie pracodawcy jest by pracownik używał swojego samochodu w czasie pracy. Ustawodawca w art. 21. ust. 1 pkt 13 przewidział taką sytuację zwalniając z opodatkowania „ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność”.  

Jak słusznie zauważa NSA w wyroku z 14 września 2023 r., II FSK 2632/20: „Za przychody (dochody) ze stosunku służbowego i stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., skutkujące powstaniem dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, można uznać tylko te świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, które prowadzą do pojawienia się po stronie pracownika korzyści majątkowej w postaci powiększenia aktywów albo zaoszczędzenia wydatków. Wnioskując a contrario stwierdzić należy, że nie jest przychodem ze stosunku pracy (dochodem) podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych wypłacone pracownikowi świadczenie pieniężne, którego tytułem jest zwrot wydatków poniesionych przez owego pracownika na rzecz jego pracodawcy. W tym także zwrot należności dokonywany na podstawie stosownych umów zawartych pomiędzy pracownikiem i pracodawcą, dotyczących wykorzystywania przez pracownika jego prywatnego samochodu osobowego na rzecz pracodawcy (do celów służbowych)”.

Stanowisko powyższe znajduje swoje oparcie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., K 7/13 który stwierdza: „Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków”.

Powyższe orzeczenia oraz treść art. 21 ust. 1 pkt 13 jasno wskazują, iż ryczałtowy zwrot kosztów używania prywatnego samochodu w jazdach lokalnych nie stanowi przychodu pracownika a jest jedynie zwrotem kosztów poniesionych przez pracownika na rzecz pracodawcy.

Należy również zwrócić uwagę, że zwrot kosztów używania samochodu prywatnego w podróżach służbowych jest zwolniony z opodatkowania. Z systemowego punktu widzenia trudno znaleźć uzasadnienie dlaczego pracownik ponoszący koszty używania prywatnego samochodu w jazdach lokalnych miałby być gorzej traktowany od pracownika ponoszącego koszty używania prywatnego samochodu w podróży służbowej.

Reasumując, omawiany zwrot kosztów nie stanowi przychodu dla pracownika.

Ad 2

Pracodawca nie jest zobowiązany do potrącania zaliczki z tytułu zwrotu kosztów, gdyż jak wykazano wyżej nie stanowi to przychodu pracownika. Jeśli nawet uznano by, że kwota ta stanowi przychód dla pracownika to nie jest to przychód ze stosunku pracy. Omawiany zwrot kosztów nie wynika z umowy o pracę a z osobnej umowy na mocy, której pracodawca zobowiązuje się do zwrotu kosztów używania samochodu. Taka umowa jest stosunkiem cywilno-prawnym i nie ma podstaw do twierdzenia, że jest to przychód ze stosunku pracy gdyż równie dobrze Spółka może taką umowę zawrzeć ze zleceniobiorcą lub przedsiębiorcą. Umowa ta nie stanowi elementu umowy o pracę a warunki na jakich jest ustalana nie są regulowane przez prawo pracy.

Reasumując, zwrot kosztów używania samochodu nie powoduje powstania przychodu a jeśli nawet przyjąć, że ten przychód powstaje to jest to przychód z innych źródeł a nie ze stosunku pracy. Oznacza to, że nie ma podstaw do pobierania z tego tytułu podatku przez Spółkę.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy:

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Art. 11 ust. 2b ww. ustawy stanowi, że:

Za przychody, należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne świadczenie, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu świadczenie, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W uchwałach z 18 listopada 2002 r., sygn. akt II FPS 9/02 oraz z 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 NSA, ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar.

W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i ust. 3 tej ustawy.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że zamierzają Państwo zamiast kupować samochód podpisać porozumienie z pracownikiem na mocy, którego zwracaliby Państwo pracownikowi koszty używania samochodu w jazdach lokalnych zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ww. ustawy:

Z powołanego przepisu wynika reguła, że spoczywają na Państwu obowiązki płatnika w sytuacji, gdy osoby, z którymi łączy Państwa stosunek pracy uzyskują od Państwa przychody ze stosunku pracy.

Z kolei, według art. 38 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 38 ust. 1a tej ustawy:

Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2201 ze zm.):

Natomiast § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. nr 27 poz. 271 ze zm.) stanowi, że:

Wobec powyższego, kwota przedmiotowego zwrotu wydatków za jazdy lokalne stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Dokonując oceny zdarzenia przyszłego przedstawionego w złożonym wniosku, wyjaśnić należy, że ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną. Stanowisko to potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Trybunał orzekł, że: art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że inne nieodpłatne świadczenie oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji.

Wyrok ten dotyczył zatem wyłącznie świadczeń nieodpłatnych, dlatego też nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Należy bowiem zwrócić uwagę, że orzeczenie to zapadło na wniosek o zbadanie zgodności z art. 2 i art. 217 Konstytucji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b) w zakresie, w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń:

-które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy,

-które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę,

-których wartości nie da się wyliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w wymienionej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracownika, a więc również do zwrotu kosztów używania przez pracownika samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych nie jest uzasadnione.

Zatem, w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, dotyczący nieodpłatnych świadczeń, gdyż pracownik Państwa będzie otrzymywał środki pieniężne.

Obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają na pracodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikowi ww. wydatku, tak jak ma to miejsce w przypadku podróży służbowej zgodnie z art. 77⁵ Kodeksu pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 ze zm.). To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji nieotrzymania zwrotu poniesionych kosztów przez pracownika, byłby on zobowiązany do ich pokrycia z własnych środków. Zatem przyjęcie dodatkowego świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku jaki musiałby ostatecznie ponieść, gdyby pracodawca nie dokonał jego zwrotu.

Wobec tego, zwrot kosztów poniesionych przez pracownika tytułem wykorzystywania, na podstawie właściwej umowy, prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych związanych z Państwa działalnością – stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy, a w konsekwencji przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości dotyczących zwolnienia z opodatkowania przychodu pracownika w związku ze zwrotem kosztów używania samochodu prywatnego w celach służbowych w jazdach lokalnych należy podnieść, że jest ono uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, nie zaś w podanym przez Państwa we wniosku art. 21 ust. 1 pkt 13 powyższej ustawy.

W świetle przepisu art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych :

Odwołując się do definicji słownikowej pojęcia „ekwiwalent”, należy wyjaśnić, że oznacza on rzecz zastępującą inną rzecz o równej wartości, odpowiednik, równoważnik (Współczesny słownik języka polskiego, Dunaj B. Warszawa 2007), a ponadto, koszty używania samochodu prywatnego w celach służbowych nie mieszczą się w pojęciu „narzędzia, materiały lub sprzęt”, stanowiący własność pracownika, o których mowa we wskazanym przez Państwa przepisie.

Organ interpretacyjny nie podziela także Państwa stanowiska, że:

W rozpatrywanej sprawie bowiem wykorzystywanie samochodu prywatnego do celów służbowych pracownika jest niewątpliwie związane z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy i osiąganiem z tego tytułu przychodów w świetle art. 12 ust. 1 ww. ustawy, nie zaś z osiąganiem przychodów „z innych źródeł”, wskazanych w art. 20 ust. 1 powyższej ustawy.

W świetle powyższego przepisu:

W kontekście powyższego należy wskazać, że gdyby wolą ustawodawcy nie było zaliczenie omawianych świadczeń do przychodów, to nie zawarłby w katalogu zwolnień przepisu określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Powyższa regulacja ogranicza jednak krąg podatników mogących skorzystać z omawianego zwolnienia do tych, którym przepisy odrębnych ustaw gwarantują możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów, bądź nakładają na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów.

Odrębnymi aktami prawnymi, do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

-ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 2064),

-ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1356 ze zm.),

-ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 901 ze zm.),

-ustawa z 27 lipca 2001 r. o kuratorach sądowych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1095).

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw. W pozostałych przypadkach zwrot taki stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy.

Zatem, ww. zwolnienie przedmiotowe swoim zakresem obejmuje określone kategorie osób, o których mowa w odrębnych ustawach, do których odwołał się ustawodawca.

Powyższe oznacza, że jeżeli zamierzają Państwo dokonywać pracownikowi zwrotu kosztów dotyczących używania samochodu prywatnego w celach służbowych do jazd lokalnych, do którego nie mają zastosowania uregulowania prawne  mieszczące się w zakresie odrębnych ustaw, o których mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, to należy stwierdzić, że nie zostały spełnione przesłanki uprawniające do zastosowania zwolnienia od podatku uregulowanego w ww. przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu należy wyraźnie zaakcentować, że na gruncie konstrukcji i systematyki ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzenie przez ustawodawcę powyższego zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy dowodzi, że każdy zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych stanowi przychód tegoż pracownika. Nie można bowiem stracić   z pola widzenia faktu, że aby dane świadczenie wymienione w katalogu zwolnień z art. 21 ust. 1 ww. ustawy, w ogóle mogło korzystać ze zwolnienia od podatku, najpierw (wyjściowo) musiałoby stanowić przychód. Gdyby bowiem takie świadczenie ustawodawca ulokował poza źródłem przychodu, byłoby z opodatkowania wyłączone, a nie zwolnione, do tego bowiem w istocie sprowadza się różnica między zwolnieniem podatkowym a wyłączeniem z opodatkowania, których to instytucji pod żadnym pozorem nie należy mylić, a tym bardziej stosować zamiennie, mimo nawet zbliżonych skutków ekonomicznych.

Stanowisko Organu dotyczące opodatkowania zwrotu pracownikom kosztów używania samochodów prywatnych w celach służbowych w jazdach lokalnych, znajduje potwierdzenie w ugruntowanym obecnie orzecznictwie sądów administracyjnych zawartym, m. in. w wyrokach: WSA w Lublinie z 1 marca 2019 r., sygn. akt I SA/Lu 814/18 i sygn. akt I SA/Lu 815/18, WSA w Warszawie z 30 maja 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 816/23 oraz wyrokach NSA: z 22 października 2020 r., sygn. akt II FSK 1695/18, z 12 maja 2021 r., sygn. akt II FSK 434/20, z 5 lipca 2022 r., sygn. akt II FSK 3036/19, z 1 lutego 2023 r., sygn. akt II FSK 1153/21, z 6 października 2023 r., sygn. akt II FSK 294/21, z 12 października 2023 r., sygn. akt II FSK 397/22.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że dokonywany przez Państwa na rzecz pracownika zwrot poniesionych kosztów w postaci ryczałtu, z tytułu wykorzystywania, na podstawie zawartej umowy, prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych w jazdach lokalnych, będzie stanowił po stronie tego pracownika przychód podlegający opodatkowaniu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy.

W związku z powyższym na Państwu będą spoczywać obowiązki płatnika wynikające z art. 32 ust. 1 ww. ustawy.

Tym samym stanowisko Państwa należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

W odniesieniu natomiast do powołanego we wniosku orzeczenia Naczelnego  Sądu Administracyjnego wskazać należy, że orzeczenie to nie jest wiążące dla tutejszego Organu. Organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią źródła materialnego prawa podatkowego.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania tej interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”. 

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).