Możliwość skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 luty 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z dnia 10 kwietnia 2024 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego                                                                                                         

W dniu 6 grudnia 2019 r. zawarł Pan z … sp. z o.o. z siedzibą w … (dalej: „Pracodawca”) umowę o pracę na czas nieokreślony na stanowisku … w pełnym wymiarze czasu pracy od dnia 1 stycznia 2020 r.

W dniu 18 maja 2023 r. Pracodawca wręczył Panu pisemne oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, wskazując jako przyczynę rozwiązania stosunku pracy utratę zaufania do pracownika związaną z naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych.

Pozwem datowanym na dzień 7 czerwca 2023 r. wniósł Pan o zasądzenie od Pracodawcy na Pana rzecz kwoty 37 200 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione i niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia odpisu pozwu Pracodawcy oraz zasądzenie od Pracodawcy na Pana rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Sąd Rejonowy dla … w … Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zarejestrował sprawę pod sygn. akt ….

Postanowieniem z dnia 21 lipca 2023 r. Sąd Rejonowy dla … w … Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, skierował strony postępowania zainicjowanego wskazanym powyżej pozwem do mediacji. W toku postępowania mediacyjnego w dniu 14 grudnia 2023 r. strony zawarły ugodę, którą Pracodawca zobowiązał się zapłacić Panu kwotę 17 500 zł w terminie 14 dni od dnia zawarcia ugody wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności.

W treści ugody Strony ustaliły ponadto, że wskazana powyżej kwota wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia stron, w tym koszty procesu objęte postępowaniem prowadzonym przed Sądem Rejonowym dla … w … za sygn. akt ….

Sąd postanowieniem z dnia 28 grudnia 2023 r. postanowił zatwierdzić ugodę zawartą pomiędzy stronami w dniu 14 grudnia 2023 r. w … przed mediatorem i umorzyć postępowanie w sprawie. Jest to zatem ugoda sądowa.

W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, że:

-Pozwem z dnia 7 czerwca 2023 r. wnosił Pan o zasądzenie od pozwanego Pracodawcy kwoty 37 200 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione i niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu pozwanemu, a także zasądzenie od pozwanego na Pana rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Podstawę Pana roszczenia stanowił art. 45 Kodeksu pracy oraz art. 47¹ ww. Kodeksu w zakresie ustalenia wysokości należnego Panu odszkodowania. Sprawę zarejestrowano w Sądzie Rejonowym dla .. w … za sygn. akt ….

-W ugodzie ustalono, że … sp. z o.o. z siedzibą w … ma zapłacić Panu kwotę 17 500 zł w terminie 14 dni od dnia zwarcia ugody, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności. Strony ustaliły, że zapłata wyżej wskazanej kwoty wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia stron w tym koszty procesu objęte postępowaniem prowadzonym przez Sądem Rejonowym dla … w … za sygn. akt ….

-Zastosowano art. 47¹ Kodeksu pracy do ustalenia wysokości należnego Panu odszkodowania jako mieszczącej się w ustawowo wyznaczonych granicach. Art. 47¹ Kodeksu pracy przewiduje odszkodowanie ryczałtowe w określonych widełkach. Stanowi on, że odszkodowanie w razie bezprawnego wypowiedzenia umowy o pracę, o którym mowa w art. 45, orzeczenia sądu pracy w razie bezprawnego wypowiedzenia umowy o pracę, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Według ustaleń poprzedzających złożenie pozwu Pana miesięczne wynagrodzenie wynosiło 12 400 zł brutto, a tym samym wysokość dochodzonego odszkodowania została ustalona jako trzykrotność miesięcznego wynagrodzenia.

-Odszkodowanie zostało ustalone zgodnie z brzmieniem art. 47¹ Kodeksu pracy, jednak w drodze negocjacji, ze względu na chęć polubownego, szybkiego rozwiązania sporu Strony uzgodniły wysokość odszkodowania, która pozwalała na zawarcie ugody.

-Wskazane we wniosku odszkodowanie nie dotyczyło szkody rzeczywistej.

-Odszkodowanie nie zostało wypłacone jako wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy, jako odszkodowanie za nieuzasadnione i niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy i ustalone na podstawie art. 47¹ miało ono charakter kompensacyjno-represyjny i było oderwane od rzeczywistej szkody. Tym samym nie miało rekompensować utraconych, spodziewanych korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny odpowiedzialność odszkodowawcza pracodawcy i jej wysokość nie jest uzależniona od wystąpienia realnej szkody po stronie pracownika oraz że w tym aspekcie odpowiedzialność pracodawcy to szczególnego rodzaju odpowiedzialność z tytułu dokonania wadliwej czynności prawnej, występująca bez względu na powstanie rzeczywistej szkody (zob. wyroki Trybunału Konstytucyjnego: z dnia 18 października 2005 r., SK 48/03, OTK-A 2005 nr 9, poz. 101; z dnia 27 listopada 2007 r., SK 18/05, OTK-A 2007 nr 10, poz. 128).

-W toku zawartej ugody nie doszło do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę.

-Odszkodowanie zostało wypłacone w dniu 27 grudnia 2023 r.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Mając na uwadze, że były Pracodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych obliczył, pobrał, wypłacił na rzecz organu podatkowego kwotę zaliczki podatku dochodowego od wypłaconego Panu odszkodowania, zwraca się Pan z następującym pytaniem: czy Pracodawca prawidłowo odprowadził i uiścił na rzecz organu podatkowego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty 17 500 zł, ugodzonej przed Sądem z byłym Pracodawcą z tytułu odszkodowania w związku ze skierowaniem stron do mediacji przez Sąd Rejonowy dla … w …, w sprawie o sygn. akt … i zawarciem ugody przed mediatorem, zatwierdzonej przez Sąd, w ramach prowadzonego postępowania o nieuzasadnione i niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę (odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem)?

Pana stanowisko w sprawie (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku)

W Pana opinii, Pracodawca nieprawidłowo odprowadził i uiścił na rzecz organu podatkowego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty 17 500 zł, ugodzonej przed Sądem z byłym Pracodawcą z tytułu odszkodowania w związku ze skierowaniem stron do mediacji przez Sąd Rejonowy dla … w …, w sprawie o sygn. akt … i zawarciem ugody przed mediatorem, zatwierdzonej przez Sąd, w ramach prowadzonego postępowania o nieuzasadnione i niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę (odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem), a tym samym przysługuje Panu zwrot nadpłaconego podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

a)otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

b)dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Odszkodowanie uzyskane przez Pana od Pracodawcy mieści się w pojęciu jednego z wyjątków zwolnienia od podatku dochodzonego wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3b, jednocześnie nie zalicza się ono do jednej z kategorii odszkodowań wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) lub b). Zatem, w Pana opinii odszkodowanie to jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Tym samym, w Pana opinii Pracodawca nie jest zobowiązany do odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty 17 500 zł, od ugodzonych kwot z tytułu odszkodowania w związku ze skierowaniem stron do mediacji przez Sąd Rejonowy dla … w …, w sprawie o sygn. akt … i zawarciem ugody przed mediatorem, zatwierdzonej przez Sąd, w ramach prowadzonego postępowania o nieuzasadnione i niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że:

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że podstawą nabycia prawa m.in. do odszkodowania wypłaconego pracownikowi lub byłemu pracownikowi jest łączący lub uprzednio łączący tę osobę z pracodawcą stosunek pracy, a zatem odszkodowania takie stanowią przychód ze stosunku pracy, opodatkowany lub zwolniony od podatku.

Stosownie do art. 32 ust. 1 ww. ustawy:

W myśl art. 38 ust. 1 ww. ustawy:

Należy podkreślić, że odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu przytoczonego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zwolnieniem określonym w przytoczonym powyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy:

Zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, obejmuje swym zakresem odszkodowania lub zadośćuczynienia przyznane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z regulacji wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy. Przy czym ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy wyłączone są świadczenia otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz świadczenia dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zakres tego zwolnienia obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z racji tego, że odszkodowania i zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej mogą korzystać ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, zaś zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy ma „pierwszeństwo” przed zastosowaniem zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, możliwość skorzystania przedmiotowego odszkodowania ze zwolnienia należy rozpatrywać we wskazanej wyżej kolejności.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek, jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a więc jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 ze zm.).

Stosownie do art. 32 § 1 ustawy Kodeks pracy:

W myśl art. 36 § 1 ww. Kodeksu:

Zgodnie z art. 45 ww. Kodeksu:

Na postawie art. 47¹ ww. Kodeksu:

Przepis art. 47¹ Kodeksu pracy określa zatem dolną i górną granicę wysokości odszkodowania, o którym mowa w art. 45 ww. Kodeksu.

Z powyższych przepisów wynika, że w kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie w sytuacji, gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy). Jednocześnie zgodnie z art. 47¹ Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę.

Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik – na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy – poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

Wysokość świadczenia wskazanego we wniosku wynikała z zawartej przez strony ugody i została ustalona skutek dokonanych uzgodnień w oparciu o wzajemne ustępstwa.

Stosownie do art. 183⁸ § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1550 ze zm.):

W myśl art. 183¹³§ 2 ww. Kodeksu:

Z art. 183¹⁴ § 1 i § 2 ww. Kodeksu wynika, że:

Na mocy art. 183¹⁵ ww. Kodeksu:

Z ww. przepisów wynika zatem, że ugoda mediacyjna zatwierdzona przez sąd ma moc ugody sądowej, czyli wywołuje takie same skutki prawne, jak ugoda zawarta przed sądem. Natomiast w powołanym przez Państwa art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wyłączył ze zwolnienia te odszkodowania lub zadośćuczynienia, które wynikają z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe. Jednakże z samego faktu, że odszkodowanie wypłacone zostało na mocy ugody sądowej nie sposób wywodzić, że objęte jest zwolnieniem wynikającym z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 917 ustawy Kodeks cywilny:

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego (w omawianym stanie faktycznym stosunku pracy) stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w zawartej przez strony ugodzie ustalono, że były pracodawca ma zapłacić Panu kwotę 17 500 zł w terminie 14 dni od dnia zwarcia ugody, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności. Strony ustaliły, że zapłata wyżej wskazanej kwoty wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia stron, w tym koszty procesu objęte postępowaniem prowadzonym przez Sądem. Odszkodowanie zostało ustalone w drodze negocjacji, ze względu na chęć polubownego, szybkiego rozwiązania sporu Strony uzgodniły wysokość odszkodowania, która pozwalała na zawarcie ugody. Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika, aby w ugodzie nie stwierdzono naruszenia konkretnych przepisów prawa pracy.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że wypłacona Panu kwota wynika z ustaleń pomiędzy stronami ugody, ma charakter umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Jednocześnie, w przedmiotowej sprawie, zgodnie z warunkami zawartej ugody kwota odszkodowania została określona na kwotę niższą niż wynagrodzenie za okres wypowiedzenia – w Pana przypadku trzymiesięcznego wynagrodzenie za pracę, a więc poniżej kwoty, która potencjalnie mogłaby zostać zasądzona przez Sąd w oparciu o art. 47¹ Kodeksu pracy. Ustalenie wysokości przedmiotowego świadczenia we wskazany wyżej sposób nie pozwala zatem przyjąć, że podstawę określenia jego wysokości stanowił art. 47¹ Kodeksu pracy.

Ponadto wskazać należy, że przedstawionej przez Pana w opisie sprawy z treści ugody nie wynika, iż ustalone świadczenie ma charakter odszkodowania. Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika, aby w ugodzie nie stwierdzono naruszenia konkretnych przepisów prawa pracy. W opisie sprawy wskazał Pan, że w ugodzie ustalono, iż były pracodawca ma zapłacić Panu „kwotę” oraz że zapłata ww. „kwoty” wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia stron.

Ponadto wskazał Pan, że wysokość wypłaconego Panu świadczenia została ustalona w drodze negocjacji – ze względu na chęć polubownego, szybkiego rozwiązania sporu Strony uzgodniły wysokość odszkodowania, która pozwalała na zawarcie ugody.

Wobec powyższego, mając na względzie przedstawiony opis sprawy oraz powołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że wysokość wypłaconego Panu świadczenia wynikała z zawartej przez strony ugody i została ustalona na skutek dokonanych uzgodnień w oparciu o wzajemne ustępstwa. Zatem wypłacona Panu kwota ma charakter umowny, gdyż wynika jedynie z ustaleń pomiędzy stronami ugody, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Tym samym określone w ugodzie świadczenie nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co nie pozwala na zastosowania przedmiotowego zwolnienia. Do wypłaconego Panu świadczenia nie ma również zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Świadczenie to, co prawda zostało wypłacone na podstawie ugody zatwierdzonej przez Sąd, jednak nie stanowi odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w tym przepisie, nie dotyczy ono, bowiem szkody rzeczywistej, lecz ma rekompensować Panu utracone przez Pana, w wyniku rozwiązania umowy o pracę spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Zatem skoro ww. świadczenie nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to stanowi dla Pana przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu tym podatkiem. Oznacza to, że Pana były pracodawca, jako płatnik, wypłacając wskazane we wniosku świadczenie zobowiązany był do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli zatem, przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:          

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).