Interpretacja indywidualna z dnia 19 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.199.2024.1.JM
Temat interpretacji
Obowiązki płatnika w związku z umowami zlecenia dotyczącymi świadczenia usług opieki domowej wykonywanej na terytorium Niemiec.
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
20 lutego 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku z umowami zlecenia dotyczącymi świadczenia usług opieki domowej wykonywanej na terytorium Niemiec.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
A. sp. z o.o. (Spółka) będzie świadczyła usługi opieki nad mieszkającymi w Niemczech osobami niepełnosprawnymi, przewlekle chorymi lub w podeszłym wieku. Usługi te będą świadczone w miejscu zamieszkania tych osób (Usługi i Klienci). Spółka będzie w tym zakresie działać na zlecenie innej spółki z siedzibą w Polsce (Spółka Zlecająca). Klienci będą zawierać umowę na Usługi ze Spółką Zlecającą, a ta będzie podzlecać ich wykonanie Spółce. Faktycznymi wykonawcami Usług będą osoby fizyczne mające stałe miejsce zamieszkania w Polsce i zatrudniane do tego celu przez Spółkę na podstawie umów zlecenia, z których wynagrodzenie stanowić będzie dla nich przychód ze źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 2 oraz art. 13 pkt 8 ustawy o pit (Zleceniobiorcy). Zleceniobiorcy będą także świadczyć Spółce inne usługi na terytorium Polski. Te inne usługi będą odrębnie wynagradzane i zarówno one, jak i wypłacane za nie wynagrodzenie nie są przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację indywidualną. Czas świadczenia usług w Polsce i w Niemczech będzie mniej więcej równy, tj. będą to okresy ok. 4-12 tygodni pracy w Niemczech, po których następować będą podobne okresy pracy w Polsce i odwrotnie. Na czas wykonywania zadań w Niemczech, Zleceniobiorcy będą tam przez Spółkę czasowo delegowani. Wynagrodzenie zleceniobiorców za pracę w Niemczech będzie każdorazowo określane przy konkretnym oddelegowywaniu (Wynagrodzenie). Wynagrodzenie wypłacane będzie według stawki za godzinę, a ilość tych ostatnich wynikać będzie z raportów szczegółowo wskazujących ilość godzin przepracowanych w każdym dniu kalendarzowym przypadającym na określone delegacje do Niemiec. Zleceniobiorcy będą samodzielnie troszczyć się o swoje wyżywienie i zakwaterowanie, gdyż ani Spółka, ani Spółka Zlecająca, ani też sami Klienci nie będą wobec nich zobowiązani do tego typu świadczeń. Z tego powodu, niezależnie od Wynagrodzenia, Spółka będzie dodatkowo wypłacać Zleceniobiorcom diety oraz zwrot kosztów noclegów (w wysokości stwierdzonej rachunkiem lub ryczałtowo) – na zasadach i do wysokości określonych w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Wydatki na wyżywienie i zakwaterowanie ponoszone przez Zleceniobiorców w związku z delegacjami do Niemiec nie będą przez nich zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Zleceniobiorcy nie będą prowadzili działalności gospodarczej, a swoje usługi będą świadczyć wyłącznie na podstawie umów zlecenia. Przedmiotowe wydatki będą ponoszone przez Zleceniobiorców w ścisłym związku z wykonywaniem powierzonych im przez Spółkę zadań – bez ich ponoszenia wykonywanie tych zadań nie byłoby możliwe.
Pytanie
Czy Spółka będzie zobowiązana jako płatnik pobierać zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanych Zleceniobiorcom diet oraz zwrotów kosztów noclegów?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Spółki, nie będzie ona zobowiązana jako płatnik pobierać zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych Zleceniobiorcom diet oraz zwrotów kosztów noclegów. Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o PIT, podmioty dokonujące świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać zaliczki na podatek dochodowy. Przepis ten nakłada na Spółkę obowiązek pobierania zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych Zleceniobiorcom wynagrodzeń. Zgodnie jednak z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o PIT, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13. Zgodnie z art. 21 ust. 13 pkt 1 ustawy o PIT, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Delegacje Zleceniobiorców do Niemiec będą podróżami. Ponadto, Zleceniobiorcy nie będą zaliczać wydatków na wyżywienie oraz zakwaterowanie do kosztów uzyskania przychodów. Ponoszenie zwiększonych kosztów wyżywienia oraz wydatków noclegowych niewątpliwie będzie miało na celu osiągnięcie przychodów (z wykonywanych zleceń). Zatem, wypłacane Zleceniobiorcom diety oraz zwroty kosztów noclegów będą zwolnione z PIT. W konsekwencji, Spółka nie będzie zobowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od tych świadczeń.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Przepisy ogólne
Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania.
W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy:
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca dokonał podziału przysporzeń majątkowych uzyskiwanych przez podatników na różne źródła przychodów.
Z pkt 2 tego przepisu wynika, że:
Źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.
W myśl art. 13 pkt 8 ww. ustawy:
Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:
a.osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
b.właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,
c.przedsiębiorstwa w spadku
- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.
Obowiązki płatnika
Obowiązki płatnika z tytułu wypłacanych świadczeń reguluje zapis art. 41 ust. 1 ustawy. W świetle tego przepisu:
Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.
Zwolnienie z opodatkowania świadczeń: wyżywienia i noclegu
W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy:
Wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13 i 15c.
Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:
1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
Na podstawie art. 21 ust. 15c ustawy:
Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 16 i 20, nie mają zastosowania do przychodów otrzymanych przez kierowcę z tytułu wykonywania międzynarodowych przewozów drogowych na podstawie stosunku pracy lub umowy zlecenia, o której mowa w art. 13 pkt 8.
W powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów świadczeniobiorców oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.
Aby osoba niebędąca pracownikiem mogła skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) w zw. z ust. 13 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinna odbyć podróż, której celem jest osiągnięcie przychodu. Nadto otrzymane świadczenie nie może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Podróż nie może być utożsamiana z podróżą służbową.
We wniosku Spółka przedstawiła następujące informacje:
1) Spółka działa na zlecenie Spółki z siedzibą w Polsce (Spółka Zlecająca), tzn. jest podwykonawcą usług świadczenia opieki nad zamieszkałymi w Niemczech osobami niepełnosprawnymi, przewlekle chorymi lub w podeszłym wieku. W tym celu Spółka zatrudnia zleceniobiorców na umowę zlecenia.
2) Zleceniobiorcy posiadają miejsce zamieszkania w Polsce. Będą oni świadczyć usługi opieki na zasadzie czasowego oddelegowania do Niemiec.
3) Spółka będzie wypłacać Zleceniobiorcom diety oraz zwrot kosztów noclegów (w wysokości stwierdzonej rachunkiem lub ryczałtowo) – na zasadach i do wysokości określonych w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.
4) Wydatki na wyżywienie i zakwaterowanie nie będą przez Zleceniobiorców zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.
5) Zleceniobiorcy nie będą prowadzili działalności gospodarczej, a swoje usługi będą świadczyć wyłącznie na podstawie umów zlecenia.
6) Wydatki będą ponoszone przez Zleceniobiorców w ścisłym związku z wykonywaniem powierzonych im przez Spółkę zadań – bez ich ponoszenia wykonywanie tych zadań nie byłoby możliwe.
W sytuacji gdy delegują Państwo zleceniobiorców (opiekunów) do wykonywania zadań za granicę, to wyjazdy te spełniają definicję podróży, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zasady rozliczania podróży zagranicznych reguluje ww. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 167).
Według § 2 powołanego rozporządzenia:
Z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:
1. diety;
2. zwrot kosztów:
a. przejazdów,
b. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
c. noclegów,
d. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
W myśl § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia:
Dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki.
Na podstawie § 13 ust. 2 ww. rozporządzenia:
Dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej. W przypadku podróży zagranicznej odbywanej do dwóch lub więcej państw pracodawca może ustalić więcej niż jedno państwo docelowe.
Na mocy § 13 ust. 4 wskazanego rozporządzenia:
Wysokość diety za dobę podróży zagranicznej w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do rozporządzenia (§ 13 ust. 4 ww. rozporządzenia).
W ww. załączniku, dieta za dobę podróży zagranicznej do Niemiec została określona w wysokości 49 euro, natomiast limit na nocleg w wysokości 150 euro.
Stosownie do treści § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia:
Pracownikowi, któremu zapewniono w czasie podróży zagranicznej bezpłatne, całodzienne wyżywienie, przysługuje 25% diety ustalonej zgodnie z § 13 ust. 3.
Natomiast w myśl § 14 ust. 2 rozporządzenia:
Kwotę diety zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując że każdy posiłek stanowi odpowiednio:
1) śniadanie – 15% diety;
2) obiad – 30% diety;
3) kolacja – 30% diety.
Zgodnie z § 14 ust. 4 ww. rozporządzenia:
Pracownikowi, który otrzymuje w czasie podróży zagranicznej należność pieniężną na wyżywienie, dieta nie przysługuje. Jeżeli należność pieniężna jest niższa od diety, pracownikowi przysługuje wyrównanie do wysokości należnej diety.
Stosownie do treści § 16 ust. 1 cytowanego rozporządzenia:
Za nocleg podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia.
Jak wynika § 16 ust. 2 ww. rozporządzenia:
W razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg, pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 25% limitu, o którym mowa w ust. 1. Ryczałt ten nie przysługuje za czas przejazdu.
Kwoty z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za granicą obliczone według zasad zawartych w przepisach ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, wypłacane zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski – korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w tym rozporządzeniu.
Na Państwu, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy ww. kwot.
Natomiast jeżeli należności wypłacane przez Państwo będą wyższe od limitów określonych w przepisach ww. rozporządzenia, to nadwyżka ponad ten limit podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
W takiej sytuacji z tytułu ich wypłaty będą mieli Państwo obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy.
Państwa stanowisko jest prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).