Interpretacja indywidualna z dnia 17 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.139.2024.2.KK
Temat interpretacji
Skutki podatkowe sprzedaży w nieruchomości.
Interpretacja indywidualna
– stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
6 lutego 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 3 lutego 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży w nieruchomości. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem złożonym 4 kwietnia 2024 r.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Aktem notarialnym sporządzonym przez (…), notariusza w (…), 23 maja 2018 r., Rep (…), ustanowiona została odrębna własność lokalu mieszkalnego nr 2 w (…) przy ulicy (…), o pow. użytkowej 127,75 m2. Z własnością tego lokalu związany jest udział 1/2 części w działce gruntu nr 7/7 (…) o pow. 0,0989 ha (KW gruntowa (…)), a następnie lokal ten kupił Pan wraz z żoną do wspólności ustawowej.
3 listopada 2023 r. sporządzona została mapa z projektem podziału nieruchomości, stanowiącej działkę gruntu nr 7/7 o pow. 0,0989 ha na dwie działki gruntu nr 7/1 (…) o pow. 0,0494 ha i nr 7/2 (…) o pow. 0,0495 ha, który to podział zatwierdzony został ostateczną decyzją nr (…) z 14 listopada 2023 r.
Zamierza Pan z właścicielem lokalu nr 1, z własnością którego to lokalu związany jest udział wynoszący 1/2 części w działce gruntu nr 7/7, zamknąć księgi wieczyste prowadzone dla Pana lokalu nr 2 i dla ich lokalu nr 1 i znieść współwłasność działki gruntu nr 7/7 w ten sposób, żeby Pana sąsiedzi stali się właścicielami zabudowanej budynkiem mieszkalnym, nieruchomości oznaczonej numerem działki 7/1 o pow. 0,0494 ha, a Pan wraz z żoną staniecie się właścicielami zabudowanej domem mieszkalnym działki gruntu nr 7/2 o pow. 0,0495 ha.
Nadmienia Pan, że powierzchnia domu jest taka sama, jak powierzchnia dotychczasowego lokalu i powierzchnia działki jest taka sama, jak przed podziałem. Nie nabywa Pan z żoną nic ponad udział, niż mieliście wcześniej.
W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, że aktem notarialnym, sporządzonym przez (…), notariusza w (…) 23 maja 2018 r., Rep. akt (…), ustanowiono akt notarialny lokalu mieszkalnego nr 1, w (…) przy ulicy (…), o pow. użytkowej 127,75 m2. Do tego lokalu przypisany jest udział 1/2 części w działce gruntu nr 7/7 o pow. 0,0989 ha (KW gruntowa (…)). W akcie notarialnym Rep (…) zapisany jest paragraf 5 oświadczający, iż Sprzedający ustanawia odrębną własność opisanego samodzielnego lokalu mieszkalnego nr 1 (jeden) w (…) przy ulicy (…), o łącznej powierzchni 127,75 m2, z którym to lokalem związany jest udział 12775/25550 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo własności gruntu nr 7/7 oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Po zamknięciu ksiąg wieczystych dla lokali mieszkaniowych nr 1 i nr 2, stanowiących odrębną własność, właściciele lokali 1 i 2, nie staną się współwłaścicielami nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym. Zarówno właściciel lokalu nr 1 i jak i właściciel lokalu nr 2 będą posiadać niezależną i odrębną własność każdego z lokali. Właściciele lokali mieszkaniowych nr 1 i nr 2 wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej nabyli je od dewelopera i nie uczestniczyli w procesie budowy. W trakcie sporządzania aktu notarialnego uzgodniony został sposób korzystania z działki i budynku mieszkalnego. Współwłaściciele działki nie mają wzajemnie roszczeń w korzystaniu z poszczególnych części budynku i działki. Wszystkie udziały rozdzielone są po równo pomiędzy właścicielami lokalu nr 1 i lokalu nr 2. Żadna ze stron nie poniosła i po zniesieniu współwłasności nie poniesie dodatkowych korzyści i/lub strat. Wszystkie udziały dzielone są po równo. Ani Pan, ani Pana żona nie uzyskacie przysporzenia majątkowego. Wartość rynkowa przed zniesieniem współwłasności i po jej zniesieniu jest i będzie taka sama.
We wezwaniu do uzupełnienia wniosku sformułowano pytanie: Czy każdy z dotychczasowych lokali mieszkalnych znajduje się w samodzielnej części budynku mieszkalnego, który to budynek wskutek podziału działki i zniesienia współwłasności zostanie podzielony wzdłuż pionowych płaszczyzn, które tworzone są przez ściany oddzielenia przeciwpożarowego usytuowane na całej wysokości budynku od fundamentu do przykrycia dachu lub wzdłuż pionowych płaszczyzn, które tworzone są przez ściany usytuowane na całej wysokości budynku od fundamentu do przykrycia dachu, wyraźnie dzielące budynek na dwie odrębnie wykorzystywane części?, na które odpowiedział Pan: tak, potwierdzam, iż stan faktyczny zgadza się z opisem zawartym w tym pytaniu. Wskazał Pan, że zniesienie współwłasności nastąpi 2024 r. Stwierdził Pan, że nie jest w stanie odpowiedzieć na pytanie dotyczące terminu sprzedaży nieruchomości, jeszcze nie zaplanował takiego terminu. Przyszła sprzedaż udziału nieruchomości nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)
Czy po zniesieniu współwłasności gruntu z wpisem do księgi wieczystej w 2024 r. będzie Pan wraz z żoną zmuszony do zapłacenia podatku w przypadku sprzedaży nieruchomości?
Pana stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)
Naszym zdaniem, po zniesieniu współwłasności gruntu z wpisem do księgi wieczystej w 2024 r. nie będzie Pan wraz z żoną zmuszony do zapłacenia podatku w przypadku sprzedaży nieruchomości, gdyż upłynie już 5 lat od daty zakupu nieruchomości, wartość nieruchomości nie ulegnie zmianie. Zmiana nastąpi tylko w zapisie numeru księgi wieczystej.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Zgodnie natomiast z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Źródłami przychodów są odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
a)nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
b)spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
c)prawa wieczystego użytkowania gruntów
– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.
Przytoczony przepis formułuje generalną zasadę, zgodnie z którą nienastępujące w wykonaniu działalności gospodarczej odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu. Zatem, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, co do zasady decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment i sposób ich nabycia.
Aby stwierdzić, czy planowana przez Pana sprzedaż nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, należy ustalić, od jakiego momentu liczy się bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w powołanym wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wyjaśnić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia „nabycie”, nie wskazuje, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne. Nie określa również, na podstawie jakiej czynności prawnej może nastąpić nabycie nieruchomości, ich części oraz udziału w nieruchomości lub praw majątkowych. Zatem, pojęcie to należy rozumieć szeroko, co oznacza, że z nabyciem nieruchomości lub praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia z chwilą uzyskania prawa własności do nieruchomości lub tych praw, bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy lub praw. Zatem, poprzez „nabycie”, należy rozumieć każde zwiększenie aktywów podatnika.
Interpretacja pojęcia „nabycie” została przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 1489/08, w którym Sąd stwierdził, że aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według Kodeksu cywilnego nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem, aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Zdaniem Sądu, przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć, każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.
Moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określany jest zgodnie z normami prawa cywilnego.
Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U z 2023 r. poz. 1610 ze zm.):
Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Przy czym, umowa zobowiązująca do przeniesienia prawa własności nieruchomości powinna być dla jej ważności zawarta w formie aktu notarialnego, stosownie do art. 158 ww. Kodeksu.
Z treści wniosku wynika, że aktem notarialnym sporządzonym 23 maja 2018 r. ustanowiona została odrębna własność lokalu mieszkalnego nr 2 w (…) przy ulicy (…), o pow. użytkowej 127,75 m2. Z własnością tego lokalu związany jest udział 1/2 części w działce gruntu nr 7/7 o pow. 0,0989 ha (KW gruntowa …), a następnie lokal ten kupił Pan wraz z żoną do wspólności ustawowej. 3 listopada 2023 r. sporządzona została mapa z projektem podziału nieruchomości, stanowiącej działkę gruntu nr 7/17 o pow. 0,0989 ha na dwie działki gruntu nr 7/1 o pow. 0,0494 ha i nr 7/2 o pow. 0,0495 ha, który to podział zatwierdzony został ostateczną decyzją nr (…) z 14 listopada 2023 r.
Zamierza Pan z właścicielem lokalu nr 1, z własnością którego to lokalu związany jest udział wynoszący 1/2 części w działce gruntu nr 7/7, zamknąć księgi wieczyste prowadzone dla Pana lokalu nr 2 i dla ich lokalu nr 1 i znieść współwłasność działki gruntu nr 7/7 w ten sposób, żeby Pana sąsiedzi stali się właścicielami zabudowanej budynkiem mieszkalnym, nieruchomości oznaczonej numerem działki 7/1 o pow. 0,0494 ha, a Pan wraz z żoną staniecie się właścicielami zabudowanej domem mieszkalnym działki gruntu nr 7/2 o pow. 0,0495 ha. Nadmienia Pan, że powierzchnia domu jest taka sama, jak powierzchnia dotychczasowego lokalu i powierzchnia działki jest taka sama, jak przed podziałem. Nie nabywa Pan z żoną nic ponad udział, niż mieliście wcześniej. Po zamknięciu ksiąg wieczystych dla lokali mieszkaniowych nr 1 i nr 2, stanowiących odrębną własność, właściciele lokali 1 i 2, nie staną się współwłaścicielami nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym. Zarówno właściciel lokalu nr 1 i jak i właściciel lokalu nr 2 będą posiadać niezależną i odrębną własność każdego z lokali. Właściciele lokali mieszkaniowych nr 1 i nr 2 wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej nabyli je od dewelopera i nie uczestniczyli w procesie budowy. W trakcie sporządzania aktu notarialnego uzgodniony został sposób korzystania z działki i budynku mieszkalnego. Współwłaściciele działki nie mają wzajemnie roszczeń w korzystaniu z poszczególnych części budynku i działki. Wszystkie udziały rozdzielone są po równo pomiędzy właścicielami lokalu nr 1 i lokalu nr 2. Żadna ze stron nie poniosła i po zniesieniu współwłasności nie poniesie dodatkowych korzyści i/lub strat. Wszystkie udziały dzielone są po równo. Ani Pan, ani Pana żona nie uzyskacie przysporzenia majątkowego. Wartość rynkowa przed zniesieniem współwłasności i po jej zniesieniu jest i będzie taka sama. Zniesienie współwłasności nastąpi 2024 r. Stwierdził Pan, że nie jest w stanie odpowiedzieć na pytanie dotyczące terminu sprzedaży nieruchomości, jeszcze nie zaplanował takiego terminu. Przyszła sprzedaż udziału nieruchomości nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W tym miejscu należy wskazać, że kwestie ustanowienia odrębnej własności lokalu reguluje ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1048).
Na mocy art. 2 ust. 1 wskazanej ustawy:
Samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej „lokalami”, mogą stanowić odrębne nieruchomości.
W świetle art. 2 ust. 2 przytoczonej ustawy:
Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.
Z art. 3 ust. 1 ustawy o własności lokali wynika, że:
W razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.
Wedle art. 3 ust. 2 wskazanej ustawy:
Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.
Art. 3 ust. 3 przywołanej ustawy stanowi, że:
Udział właściciela lokalu wyodrębnionego w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi. Udział właściciela samodzielnych lokali niewyodrębnionych w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej tych lokali wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.
Na gruncie art. 7 ust. 1 powołanej ustawy:
Odrębną własność lokalu można ustanowić w drodze umowy, a także jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność.
Stosownie do art. 7 ust. 2 wskazanej ustawy:
Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej.
Z art. 8 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że:
Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna określać w szczególności:
1) rodzaj, położenie i powierzchnię lokalu oraz pomieszczeń do niego przynależnych;
2) wielkość udziałów przypadających właścicielom poszczególnych lokali w nieruchomości wspólnej.
Dodatkowo na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1984):
Dla każdej nieruchomości prowadzi się odrębną księgę wieczystą, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Dotyczy to także nieruchomości lokalowych oraz nieruchomości, w których nieruchomości lokalowe zostały wyodrębnione.
Stosownie do Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 15 września 2023 r., sygn. akt I CSK 4419/22 :
„(...) Problem zniesienia odrębnej własności lokalu w związku z postępowaniem o zniesienie współwłasności nieruchomości wspólnej był wielokrotnie podejmowany w judykaturze Sądu Najwyższego. W szczególności, w motywach uchwały z dnia 8 grudnia 2017 r., III CZP 77/17, OSNC 2018, nr 12, poz. 113, Sąd Najwyższy wskazał - nawiązując do uprzedniej judykatury, w tym powołanej in casu przez Sąd Rejonowy uchwały Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2006 r., III CZP 53/06, OSNC 2007, nr 4, poz. 58 - na utrwalony pogląd, według którego art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1048, dalej - „....”) nie wyłącza dopuszczalności zniesienia przez sąd odrębnej własności lokali w postępowaniu o zniesienie współwłasności nieruchomości wspólnej, gdy możliwy jest fizyczny podział budynku, w którym ustanowiono odrębną własność lokali. Dochodzi wtedy do zniesienia odrębnej własności lokali po to, aby ponownie znieść współwłasność nieruchomości, najpierw więc znosi się współwłasność przez ustanowienie odrębnej własności lokali (art. 7 ust. 1 .....; por. uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 1974 r., III CZP 31/74, OSNCP 1975, nr 9, poz. 128), a następnie znosi się współwłasność nieruchomości przez jej fizyczny podział (art. 211 KC). Stanowisko to zostało podtrzymane w motywach uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2019 r., III CZP 1/19, OSNC 2020, nr 3, poz. 25; jest ono również podzielane w literaturze przedmiotu.”
Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny :
Współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.
Jak stanowi art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego:
Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika.
Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego rozdziału.
Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego :
Każdy ze współwłaścicieli w każdym czasie może domagać się zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.
Stosownie do art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego :
Zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. Jeżeli zniesienie współwłasności następuje przez podział rzeczy wspólnej, to co do zasady dokonuje się jej podziału na tyle części ilu jest współwłaścicieli z uwzględnieniem wartości udziałów posiadanych przed zniesieniem współwłasności. W przypadku różnicy pomiędzy wartością utworzonych części rzeczy a wielkością udziałów, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne.
Z powyższych przepisów wynika, że zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.
Jeżeli zniesienie współwłasności następuje przez podział rzeczy wspólnej, to co do zasady dokonuje się jej podziału na tyle części ilu jest współwłaścicieli z uwzględnieniem wartości udziałów posiadanych przed zniesieniem współwłasności. W przypadku różnicy pomiędzy wartością utworzonych części rzeczy a wielkością udziałów, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Punktem wyjścia do obliczenia podstawy opodatkowania jest wartość rynkowa zbywanych udziałów w składnikach majątkowych.
W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.
Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości – w przypadku jej sprzedaży, która przypadła danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę jej pierwotnego nabycia, ale tylko wówczas gdy wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej przed dokonaniem tej czynności oraz zniesienie współwłasności nastąpiło bez spłat i dopłat. Natomiast, jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, która przekracza udział jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał w rzeczy wspólnej. Zatem, jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad posiadany udział przed jego dokonaniem, oznacza to, że dla części udziału w nieruchomości lub prawie do lokalu nabytego w drodze zniesienia współwłasności, dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.
Skoro jak wskazał Pan w opisie, żadna ze stron nie poniosła i po zniesieniu współwłasności nie poniesie dodatkowych korzyści i/lub strat, a wartość rynkowa przed zniesieniem współwłasności i po jej zniesieniu jest i będzie taka sama, uznać należy, że w wyniku zniesienia współwłasności opisanej we wniosku nieruchomości nie dojdzie do nowego nabycia przez Pana części nieruchomości. Zatem okres 5-letni, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć od końca 2018 r., tj. od końca roku kalendarzowego, w którym nabył Pan mającą być przedmiotem sprzedaży nieruchomość.
Reasumując, przyszła sprzedaż zabudowanej nieruchomości wydzielonej w wyniku zniesienia współwłasności, po upływie okresu pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie poprzez ustanowienie odrębnej własności lokalu i zakup, nie będzie stanowić źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, nie będzie Pan zobligowany do zapłaty podatku dochodowego od sprzedaży nieruchomości.
Zatem, stanowisko Pana jest prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli zatem, przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różniło od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.
Końcowo wskazać należy, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa,w związku z czym, niniejsza interpretacja dotyczy Pana jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla Pana żony.
Informujemy, że w zakresie obowiązków podatkowych Pana żony zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).