Możliwość opodatkowania dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej preferencyjną stawką podatkową (IP Box).

Interpretacja indywidualna po wyroku

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

1)ponownie rozpatruję sprawę Pana wniosku z 6 sierpnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 24 października 2023 r. sygn. akt I SA/Wr 22/23;

2)stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 sierpnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

I. Podstawowe dane przedsiębiorcy

Wnioskodawca od (...) 2022 roku prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod adresem ul. A X/XX, XX-XXX B w województwie C, zarejestrowaną w CEIDG pod numerem NIP (...). Wnioskodawca ma nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.; dalej ustawa o PIT). Wnioskodawca nie posiada statusu centrum badawczo-rozwojowego określonego w ustawie z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (Dz. U. z 2021 r. poz. 706).

Wnioskodawca w związku z prowadzeniem jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jako formę opodatkowania Wnioskodawca wybrał opodatkowanie liniowe stawką 19%.

II. Profil działalności gospodarczej

Wnioskodawca w okresie maj 2022 do dnia dzisiejszego współpracował z firmą D (dalej: Kontrahent D, Firma D, Zleceniodawca D) – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą przy ulicy E X, XX-XXX F, świadczenie usług programistycznych od (...) 2022 roku do dnia dzisiejszego.

Wnioskodawca świadczy usługi tworzenia oprogramowania (dalej określane również jako: programy komputerowe, programy źródłowe, kod źródłowy, aplikacje komputerowe) w zakresie integracji i analizy danych w projektach informatycznych realizowanych przez wymieniony podmiot w modelu outsourcingu, w którym końcowymi odbiorcami usług świadczonych przez Wnioskodawcę są Klienci Firmy D. Sam Kontrahent D jest każdorazowo jedynie pośrednikiem pomiędzy Wnioskodawcą oraz swoimi Klientami.

Wskutek współpracy z zespołami programistycznymi Wnioskodawca współtworzy, rozwija oraz ulepsza (...) oraz (...) (dalej określane również jako: produkty klienta, programy klienta, systemy Klienta) poprzez pisanie nowych programów komputerowych. Współpracując ze Zleceniodawcą D Wnioskodawca świadczy usługi programistyczne obejmujące w szczególności:

a)tworzenie od podstaw (...),

b)tworzenie modelu (...),

c)tworzenie procedur (...),

d)eksploracja (...),

e)tworzenie systemów (...).

Realizując usługi dla Kontrahenta D Wnioskodawca może je wykonywać w dowolnym miejscu oraz dowolnym czasie. Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich (Klientów Zleceniodawcy D) za rezultaty swojej pracy:

1)W przypadku, gdy Wykonawca nie wykona całości Zamówienia w ramach Umowy, Zamawiający może odstąpić od Umowy lub Zamówienia;

2)Zamawiający może dochodzić odszkodowania z tytułu niewykonania lub niewłaściwego wykonania Zamówienia na zasadach ogólnych.

Wnioskodawca ponosi pełne ryzyko gospodarcze, ponieważ prowadząc działalność jest uzależniony od zmienności otoczenia bliższego i dalszego, szczególnie rozwiązań technologicznych wykazujących się dużą zmiennością i mających realny wpływ na zapotrzebowanie na rynku.

Można więc jednoznacznie stwierdzić, że od 2 maja 2022 roku do dnia dzisiejszego przez Wnioskodawcę była i jest prowadzona działalność gospodarcza w rozumieniu art. 3 Prawa przedsiębiorców (Dz. U. z 2021 r. poz. 162 ze zm.) bez naruszeń warunków zawartych w art. 5b ustawy PIT.

Wnioskodawca świadcząc usługi wobec Klientów Kontrahenta D nie wykonuje czynności, które nie skutkują wytworzeniem przez Niego programów komputerowych rozwijających oferowane przez wspomnianych Klientów produkty, usługi czy wewnętrzne systemy. Samo oprogramowanie Wnioskodawcy każdorazowo odznacza się twórczym i indywidualnym charakterem oraz wzbogaca produkty Klientów Zleceniodawcy D o nową funkcjonalność.

III. Charakterystyka prac programistycznych

Wnioskodawca w ramach współpracy z Kontrahentem D świadczy dla jego Klientów usługi w zakresie (...) tworząc programy komputerowe, które można podzielić na trzy niżej opisane grupy:

1)Procedury (...) (np. (...)) służące do (...).

Tworzenie procedur (...) wykonuje się za pomocą dedykowanych narzędzi (np. (...)) i języków proceduralnych (np. (...)). Stworzenie jednej procedury polega na zdefiniowaniu kroków procedury, wybraniu dla każdego kroku odpowiedniego elementu wykonawczego z biblioteki w systemie do budowania procedur (lub stworzenie własnego elementu), wyspecjalizowaniu każdego z elementów wykonawczych, tak aby generyczne elementy budowy procedur mogły wykonywać specyficzne dla (...) zadania oraz połączeniu wszystkich elementów wykonawczych w procedurę. Jedna procedura integracyjna jest w domenie (...) odpowiednikiem programu komputerowego, który może samodzielnie wykonywać zaprogramowaną procedurę (...).

2)Systemy (...) polegające na tworzeniu (...) w dedykowanych systemach (np. (...)).

(...) polega na tworzeniu procedur (...), (...) oraz (...). Podobnie jak w przypadku procedur (...), (...) buduje się w oparciu o konfiguracje i specjalizacje elementów wykonawczych dostępnych w bibliotekach systemów do tworzenia (...) oraz programowaniu własnych elementów wykonawczych i wizualizacyjnych. (...) w tym przypadku polega najczęściej na tworzeniu (...), na podstawie już dostępnych, za pomocą wzorów i procedur matematycznych.

Każdy (...) jest samodzielnym programem komputerowym realizującym stawiane przed nim specyficzne zadania. (...) jest interaktywny. Użytkownik może kontrolować jego działanie, wchodzić z nim w interakcje poprzez modyfikowanie filtrów, wywoływanie procedur, przełączania widoków, wprowadzanie pewnych zmian w (...) itp.

Przygotowanie (...) wymaga pisania kodu, co więcej wymaga pisania kodu w kilku różnych językach, co jest typowe właśnie dla programów komputerowych (frontend, backend). W tym przypadku (...).

3)Narzędzia wspomagające (...) w wyżej wymienionych obszarach, tworzone poprzez pisanie nowych programów komputerowych za pomocą języków programowania (...) i innych. Przykładem mogą być programy do (...) lub programy do (...).

Programy komputerowe stworzone przez Wnioskodawcę składają się z kodu źródłowego w formie tekstowej, zestawu instrukcji przetwarzanych przez komputer w formie graficznej, reguł i algorytmów matematycznych i logicznych, algorytmów stworzonych za pomocą określonego języka programowania.

Wnioskodawca pisząc kod źródłowy do programów Klientów Kontrahenta D modyfikuje je w celu dodania do nich nowych funkcjonalności, poprawy ich wydajności lub zwiększenia ich automatyzacji. Kod źródłowy stworzony przez Wnioskodawcę współpracuje z kodem napisanym wcześniej, zawartym w poprzednich wersjach programów Klientów Kontrahenta D, stworzonym nie tylko przez Wnioskodawcę, ale i przez pozostałych członków zespołu programistycznego. Jednak kody źródłowe napisane przez Wnioskodawcę są osobnymi programami komputerowymi, są odpowiednio ustalone, wywołują określone wyniki w systemach Klienta, co prowadzi do wzbogacenia ich o nowe funkcjonalności i podlegają one ochronie autorskiej na podstawie ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1062.; dalej ustawa o PAIPP).

Oprogramowania tworzone dla Klientów Zleceniodawcy D jest silnie powiązane z budową architektoniczną i technologiczną (...) (dla której jest tworzone), (...) oraz oczekiwaniem działania danego oprogramowania. Tworzenie nowego oprogramowania jest podyktowane brakiem możliwości używania istniejących rozwiązań do realizacji nowych potrzeb biznesowych.

Tworzenie nowego oprogramowania każdorazowo wymaga od Twórcy zrozumienia wymagań biznesowych i ich zaadresowanie odpowiednim, nowo stworzonym kodem komputerowym, funkcjonalnością z uwzględnieniem dynamicznej natury (...) oraz gwałtownym rozwojem technologii w obszarze (...). Biorąc pod uwagę specyfikę tworzenia programów komputerowych rozwijających Produkty Klientów Kontrahenta D przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że bez wątpienia w ramach tej współpracy opracowuje on nowe koncepcje, narzędzia oraz rozwiązania.

Oprogramowanie tworzone przez Wnioskodawcę jest wynikiem określonych procesów myślowych, wymagających od twórcy kreatywności i nie jest skutkiem mechanicznych działań. Wskutek prac Wnioskodawcy powstają programy komputerowe stanowiące nowy wytwór intelektu i są innowacyjne na skalę przedsiębiorstw Klientów Kontrahenta D. Dzięki oprogramowaniu tworzonemu przez Wnioskodawcę wspomniani Klienci mogą wdrażać nowe funkcjonalności do swoich systemów, które zezwalają na ich optymalizację oraz lepszą organizację działań z zakresu (...), co realnie przekłada się na ich wydajność w zarządzaniu przedsiębiorstwem.

Ponadto programy komputerowe tworzone przez Wnioskodawcę biorą udział w ulepszaniu i tworzeniu nowych produktów oferowanych przez Klientów Kontrahenta D. Oprogramowanie stworzone przez Wnioskodawcę jest tworem ustalonym, przechowywanym w repozytorium (...) oraz (...) Wnioskodawcy oraz zespołów, z którymi współpracuje.

Pracując w zespole programistów Wnioskodawca otrzymuje zadania do wykonania w systemie ewidencji pracy (...). Zadania są realizowane tylko przez Wnioskodawcę, pozostałe osoby w zespole realizują swoje zadania niezależnie od zadań Wnioskodawcy. Zadania zespołu są ze sobą powiązane o tyle, że wszystkie dotyczą wspólnego fragmentu (...). Jakakolwiek zależność zadań między członkami zespołu wynika z pracy w tym samym obszarze (...), przez co wymaga koordynacji czasowej i sekwencyjnej różnych działań, używania wspólnej nomenklatury, realizowanie mapy drogowej (roadmap) Klienta końcowego.

Zespół składa się z kilku specjalistów (...) i programistów, do których należy Wnioskodawca. Pracę zespołu koordynuje Product Owner, który zgodnie z metodyką Scrum jest odpowiedzialny za backlog zespołu. Zespół projektowy, którego członkiem jest Wnioskodawca, odbywa się w metodologii Agile, co wymaga od Wnioskodawcy odpowiedniej organizacji pracy i bieżącej reakcji na problemy, które pojawiają się podczas rozwijania systemu Klienta Kontrahenta D.

Współpraca z zespołami deweloperów oraz specyfika tworzenia programu komputerowego wymaga od Wnioskodawcy odpowiedniej organizacji pracy pozwalającej na dostosowywanie swoich działań do działań osób biorących udział w projekcie, a także zastosowania działań uporządkowanych oraz metodycznych. Ponadto Wnioskodawca, aby stworzyć część programu Klienta Firmy D, która stanowi osobny program komputerowy, planuje całokształt swoich prac programistycznych zarówno pod względem optymalizacji poświęconego czasu jak i stworzonych rozwiązań. Do tego celu planuje i analizuje wykonywane czynności by zminimalizować wszelkie błędy i pomyłki, musi więc działać systematycznie nie tylko w obrębie działań zespołu, ale również i pracy samodzielnej.

Oprogramowanie tworzone jest ściśle z wymaganiami Klienta Zleceniodawcy D, więc nie może być stworzone przy użyciu gotowych rozwiązań. Wnioskodawca jest zmuszony do nieustannego nabywania wiedzy oraz łączenia jej ze zdobytym już doświadczeniem w celu osiągnięcia optymalnego rozwiązania problemu. Dziedzina, w której Wnioskodawca prowadzi działalność jest dynamiczna i ulega stałemu postępowi, przez co nie ma jednego sposobu na rozwiązania problemów natury programistycznej. Z tego powodu Wnioskodawca podczas realizacji zlecenia nawet jeżeli korzysta z gotowych bibliotek, to jest zmuszony łączyć je i modyfikować za pomocą własnej nabytej wiedzy oraz doświadczenia. W ten sposób tworzy program komputerowy o nowych funkcjonalnościach, rozwiązaniach nieistniejących do tej pory w systemie Klienta Kontrahenta D, zaś łączenie tych bibliotek nie jest pracą odtwórczą – wymaga to od Wnioskodawcy uruchomienia procesów myślowych i nie może być wykonywane mechanicznie.

Wytworzone programy komputerowe są rezultatem działań Wnioskodawcy mających charakter kreacyjny, indywidualny oraz oryginalny i są innowacyjne w praktyce gospodarczej Klientów Firmy D.

W celu ulepszania systemu Klientów Firmy D (poprzez tworzenie odrębnego, nowego oprogramowania) Wnioskodawcy jest udostępniany cały kod źródłowy tego systemu, który Wnioskodawca współtworzy z zespołami programistycznymi. Wnioskodawca nie nabywa praw do niego oraz nie jest jego użytkownikiem na podstawie licencji wyłącznej lub niewyłącznej, ponieważ nie może korzystać z praw autorskich do Programu Klienta Kontrahenta D na określonych polach eksploatacji oraz udzielać do niego licencji ani odnosić żadnych innych korzyści z udostępnionego mu kodu źródłowego tego programu. Program ten jest Wnioskodawcy udostępniany jedynie w celu jego rozbudowy przez Wnioskodawcę.

Wskutek współpracy Wnioskodawcy z Kontrahentem D jego Klienci odnotowują realne, wymierne i wysokie zyski finansowe oraz wizerunkowe z tytułu funkcjonalności i rozwiązań wdrożonych przez Wnioskodawcę. Klienci Kontrahenta D osiągają zysk dzięki tworzonym, ulepszanym oraz rozwijanym przez Wnioskodawcę i zespoły programistyczne produktom oraz dzięki optymalizacji ich wewnętrznych systemów, co przekłada się na większe i bardziej efektywne możliwości analityczne, które niwelują ryzyko związane z nieprawidłowym zarządzaniem jednostką.

Bez wątpienia można stwierdzić, że wytworzone przez Wnioskodawcę oprogramowanie stanowi wytwór intelektu na tyle innowacyjny, że nie występowały wcześniej w praktyce gospodarczej Klientów Kontrahenta D i tworzą dla nich wartość dodaną.

IV. Autorskie prawa do programu komputerowego

Wskutek czynności opisanych w dziale II wniosku powstają programy komputerowe (kod źródłowy) stanowiące przejaw działalności twórczej Wnioskodawcy o indywidualnym charakterze, które zostają odpowiednio ustalone w środowisku programistycznym. Programy źródłowe są dziełami odrębnymi, których wyodrębnienie jest możliwe poprzez system kontroli wersji (…) i spełniają definicję programów komputerowych.

Program komputerowy jest zbiorem instrukcji (rozkazów, poleceń) adresowanych do komputera, których wykonanie przez komputer prowadzi do uzyskania określonych wyników

(Z. Okoń [w:] „Prawo autorskie i prawa pokrewne...”, red. D. Flisak, s. 949-950).

Program komputerowy jest zestawem instrukcji komend kierowanych do komputera, który ma doprowadzić po odpowiednim przetworzeniu tych instrukcji przez komputer do wywołania określonych funkcji (określonego działania) komputera, przy czym instrukcje te mogą być wyrażane w jakiejkolwiek formie lub postaci, a także mogą stanowić materiały projektowe, pod warunkiem jednak, że wyłącznie na ich podstawie możliwe jest stworzenie programu komputerowego

(A. Wachowska, „Problematyczny status gier komputerowych (...)” [w:] „Ochrona gry komputerowej. Aktualne wyzwania prawne”, red. E. Traple, Warszawa 2015, s. 32-33).

Program źródłowy tworzony przez Wnioskodawcę, spełniający definicję programu komputerowego, podlega ochronie na podstawie art. 74 ustawy o PAIPP. Pisemna umowa z Kontrahentem D szczegółowo określa przeniesienie autorskich praw majątkowych do programów komputerowych, jeżeli takowe powstaną podczas świadczenia usług w ramach tejże umowy. Przeniesienia majątkowych praw autorskich do utworów oraz ich elementów następuje z chwilą powstania utworu (programu komputerowego) i/lub przekazania go Zleceniodawcy D. Umowa określa również pola eksploatacji, na których zostaną przeniesione autorskie prawa majątkowe.

Wynagrodzenie, które otrzymuje Wnioskodawca za całokształt świadczenia usług programistycznych, w całości zaspokaja wszelkie roszczenia Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług dla Kontrahenta D oraz jego Klientów, w tym przeniesienia autorskich praw majątkowych do wytworzonych przez Wnioskodawcę programów komputerowych. Po przekazaniu autorskich praw majątkowych do tychże programów komputerowych prawa te nie przysługują Wnioskodawcy.

Wynagrodzenie należne Wnioskodawcy za świadczenie usług programistycznych (w tym przeniesienie autorskich praw majątkowych do programów komputerowych) jest ustalane indywidualnie na podstawie zakresu zadań z Zamówienia, które każdorazowo jest podpisywane przez Wnioskodawcę i Kontrahenta D wraz z rozpoczęciem nowego okresu rozliczeniowego. Okres ten jest stały i zamyka się w jednym miesiącu kalendarzowym. Okres rozliczeniowy rozpoczyna się od wystawienia zamówienia przez Kontrahenta D na określone prace programistyczne i programy komputerowe oraz ustaleniu na jego podstawie wysokości wynagrodzenia (kwota ta każdorazowo zostaje zawarta w treści zamówienia). Następnie Wnioskodawca i Kontrahent D podpisują ustalone zamówienia, a Wnioskodawca może przystąpić do realizacji zadań. Po ich wykonaniu Wnioskodawca przekazuje Kontrahentowi D wytworzony program komputerowy i tym samym następuje przeniesienie autorskich praw majątkowych do tego programu. Wnioskodawca następnie wystawia rozliczenie zamówienia, które jest podpisywane przez obie strony oraz wystawia fakturę dla Kontrahenta, co zamyka okres rozliczeniowy. Termin zapłaty za fakturę jest ściśle określony w umowie zawartej pomiędzy stronami.

Wynagrodzenie jest wypłacane co miesiąc, a jego kwota obejmuje przychód ze sprzedaży praw autorskich do oprogramowania wytworzonego przez Wnioskodawcę, wliczony w cenę usług programistycznych. Umowa nie określa wysokości wynagrodzenia przysługującego za samo przeniesienie autorskich praw majątkowych do wytworzonych programów komputerowych. Wnioskodawca wyodrębnia to wynagrodzenie stosując ewidencje czasu pracy, gdzie w przeznaczonym do tego arkuszu wyodrębnia czas pracy twórczej (tj. wyłącznie czas pracy twórczej poświęcony na tworzenie programów komputerowych, z podziałem na każdy wytworzony w danym miesiącu program komputerowy), czas pracy pozostałej (tj. czas poświęcony na pozostałe czynności zawarte w zamówieniu podpisanym z Kontrahentem, inne niż tworzenie oprogramowania, nieposiadające twórczego charakteru), co łącznie sumuje się do czasu pracy ogółem. W ten sposób Wnioskodawca liczy wskaźnik stanowiący proporcję czasu pracy twórczej danego programu komputerowego w stosunku do czasu pracy ogółem w miesiącu.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że od podjęcia współpracy z Kontrahentem i świadczenia dla niego usług programistycznych w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, do tej pory za każdym razem czynności wykonywane w ramach tej umowy oraz zawarte na podpisywanych przez obie strony zamówieniach dotyczyły tylko wytwarzania programów komputerowych, charakteryzujących się twórczym, indywidualnym charakterem, będących wynikiem określonych procesów myślowych i twórczej kreatywności Wnioskodawcy, natomiast sam proces powstawania tych programów komputerowych wykluczał jakiekolwiek odtwórcze, mechaniczne działania, czy też działania polegające na wprowadzaniu rutynowych i okresowych zmian do produktów Kontrahenta D i jego klientów.

W związku z tym do dnia dzisiejszego 100% otrzymywanego wynagrodzenia stanowiło przychód z tytułu sprzedaży wytworzonych programów komputerowych i przeniesienia do nich autorskich praw majątkowych, a sam wskaźnik opisany wyżej w takim przypadku był liczony jako proporcja czasu pracy twórczej poświęconego na konkretny program komputerowy w stosunku do łącznego czasu pracy twórczej poświęconego na wytworzenie wszystkich programów komputerowych w danym miesiącu.

Wnioskodawca tworząc oprogramowanie rozwija i ulepsza system Klientów Kontrahenta D, jednak to ulepszanie i rozwijanie ma charakter tworzenia nowych funkcjonalności i rozwiązań poprzez samodzielne tworzenie nowych programów źródłowych przez Wnioskodawcę. W wyniku ulepszania i rozwijania tego systemu staje się on wzbogacony o elementy niewystępujące do tej pory. Ulepszenie go nie ma charakteru rutynowego i nie jest powiązane z dokonywaniem niezbędnych poprawek w oprogramowaniu.

Wnioskodawca ma dostęp do kodu źródłowego programu Klienta Kontrahenta D tworzonego wspólnie z poszczególnymi zespołami, z tym że w celu ulepszenia lub rozwinięcia go Wnioskodawca nie nabywał praw autorskich do jego części, do których musiał mieć dostęp w celu jego ulepszenia. Udzielanie dostępu do tego programu nie odbywało się również na zasadzie udzielania licencji przez Kontrahenta D lub jego Klientów dla Wnioskodawcy – Wnioskodawca nie był jego użytkownikiem na podstawie licencji niewyłącznej lub wyłącznej, ponieważ nie mógł korzystać z praw autorskich do programu na określonych polach eksploatacji oraz udzielać licencji do tego programu ani odnosić żadnych innych korzyści z udostępnionego mu kodu źródłowego programu Klienta Kontrahenta D.

Wnioskodawca ma dostęp do wspólnego repozytorium kodu oprogramowania Klienta Firmy D, jednak ulepszanie go odbywa się poprzez wytwarzanie nowych programów wzbogacających jego funkcjonalność, które stanowią osobne oprogramowanie. Wnioskodawca jest samodzielnym twórcą i jedynym właścicielem tego oprogramowania do czasu przeniesienia do niego praw na Kontrahenta D.

V. Koszty uzyskania przychodów

Wnioskodawca w ramach swojej działalności programistycznej ponosi lub będzie ponosił następujące koszty:

1)Usługi księgowe z podziałem na:

a)prowadzenie ksiąg i ewidencji podatkowych – jest to niezbędne do prawidłowego i rzetelnego dopełnienia obowiązków wobec państwa i organów podatkowych. Dzięki powierzeniu tych czynności zewnętrznemu podmiotowi Wnioskodawca ma pewność o nienagannym i starannym wywiązywaniu się z obowiązku, a także ma dostęp do specjalistycznej pomocy i porady w sprawie prowadzenia działalności. W ten sposób Wnioskodawca może całkowicie skupić się na świadczonych usługach programistycznych, aby jak najlepiej spełnić oczekiwania Kontrahenta. Koszt ten dotyczy całej działalności opisanej w dziale II wniosku.

b)prowadzenie ewidencji dochodów ze sprzedaży programów komputerowych – Wnioskodawca dla odpowiedniego rozliczenia przychodów i kosztów przypadających na każdy wytworzony program komputerowy zobowiązany jest do prowadzenia w tym celu osobnych ewidencji. Dzięki powierzeniu tej czynności specjalizującemu się w tym zewnętrznemu podmiotowi Wnioskodawca ma pewność o ich prawidłowym prowadzeniu oraz ma więcej czasu na czynności programistyczne. Pozwala to na wyliczenie dochodu osiąganego ze sprzedaży wytworzonych programów komputerowych z podziałem na każdy z nich. Koszt ten dotyczy całej działalności opisanej w dziale II wniosku.

2)Zakup i serwis sprzętu komputerowego – wydatki te są niezbędne, aby Wnioskodawca mógł tworzyć programy komputerowe oraz ich części. W zawodzie programisty sprzęt komputerowy jest niezbędnym narzędziem i w celu prawidłowego i sprawnego wytwarzania oprogramowania spełniającego oczekiwania Kontrahentów konieczne jest stałe serwisowanie oraz aktualizowanie sprzętu do najnowszych standardów i wymagań rynkowych. Komputer jest bezsprzecznym elementem tworzenia oprogramowania oraz dokumentacji niezbędnej do rzetelnego świadczenia usług. Równie ważnymi elementami są części i akcesoria komputerowe pozwalające na prawidłową prace sprzętu. Wnioskodawca pod pojęciem zakup i serwis sprzętu komputerowego mówi o zakupie szczególnie: komputera i jego części składowych, monitorów, klawiatur, myszek komputerowych, kabli zasilających, kabli USB, nośników pamięci. Koszt ten dotyczy całej działalności opisanej w dziale II wniosku.

3)Odpisy amortyzacyjne sprzętu komputerowego – jest to koszt niezbędny i nierozłączny podczas tworzenia oprogramowania na sprzęcie komputerowym. Zakupiony sprzęt podlega stałemu zużyciu poprzez normalne użytkowanie, które Wnioskodawca ujmuje w księgach jako odpisy amortyzacyjne. Dlatego jednoznacznie tak jak koszty zakupu i serwisu sprzętu komputerowego odpisy amortyzacyjnego tego sprzętu również stanowią koszt uzyskania przychodu dla całej prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności opisanej w dziale II.

4)Usługi telekomunikacyjne (w tym Internet) – koszt ten pozwala na utrzymywanie kanałów kontaktowych niezbędnych do świadczenia usług dla Kontrahenta na odległość. Brak tego kosztu całkowicie uniemożliwiłby jakąkolwiek współpracę z zespołem programistów, w którym znajduje się Wnioskodawca. Internet służy również programiście jako narzędzie do pozyskiwania wiedzy niezbędnej podczas programowania. W dzisiejszych realiach przy szybko zmieniającej się technologii, niemożliwym jest czerpanie aktualnej wiedzy z zakresu programowania wyłącznie z książek. Internet pozwala na dostęp do wciąż aktualizowanej (...), z której Wnioskodawca może korzystać na bieżąco, w celu spełnienia oczekiwań i wymagań projektowych w jak najlepszym stopniu. Koszt ten dotyczy całej działalności opisanej w dziale II wniosku.

5)Ujemne różnice kursowe – zarówno ujemne różnice kursowe od środków własnych, jak i ujemne różnice kursowe transakcyjne są niezbędnym kosztem ponoszonym przez Wnioskodawcę podczas świadczenia usług programistycznych dla zagranicznych Kontrahentów. Koszt ten dotyczy całego oprogramowania wytwarzanego przez Wnioskodawcę. Jednocześnie w przypadku dodatnich różnic kursowych transakcyjnych Wnioskodawca w osobnej ewidencji (opisanej w dziale VII wniosku) powiększy o ich wartość przychód z faktury ze sprzedaży programów komputerowych (jeżeli dana różnica kursowa transakcyjna będzie tej faktury dotyczyć). W przypadku dodatnich różnic kursowych od środków własnych zostanie ona przez Wnioskodawcę zaksięgowana i rozliczona jako pozostały przychód.

6)Zakup licencji na środowiska programistyczne – Wnioskodawca dla celów tworzenia oprogramowania jest zmuszony nabyć licencje na programy komputerowe oraz specjalistyczne środowiska programistyczne, które będą stanowić jego narzędzia pracy tak samo jak sam komputer. Bez nich Wnioskodawca nie byłby w stanie napisać kodu źródłowego swoich programów komputerowych. Programy te służą jednak Wnioskodawcy jedynie jako narzędzia, i w żaden sposób nie są częścią programów komputerowych tworzonych przez Wnioskodawcę, nie stanowią część napisanego przez Niego kodu. Koszt ten dotyczy całej działalności opisanej w dziale II Wniosku.

7)Koszt szkoleń oraz materiałów dydaktycznych – branża działalności Wnioskodawcy opisanej w dziale II Wniosku stale i dynamicznie podlega rozwojowi technologicznemu. W związku z tym Wnioskodawca, aby zachować konkurencyjność na rynku oraz aktualność oferowanych przez siebie usług, jest zmuszony do stałego rozwoju zarówno swoich umiejętności, jak i wiedzy z dziedziny oprogramowania. Dzięki dodatkowym szkoleniom oraz materiałom dydaktycznym z dziedziny programowania Wnioskodawca może stale i sprawnie aktualizować swoją wiedzę i umiejętności. Wnioskodawca pod pojęciem materiałów dydaktycznych z dziedziny programowania rozumie: książki, e-booki, prezentacje, kursy wideo. Koszt ten dotyczy całej działalności opisanej w dziale II Wniosku.

8)Wyposażenie biura – Wnioskodawca w celu poprawy ergonomii swojego miejsca pracy oraz polepszenia samej organizacji pracy będzie ponosił koszt zakupu wyposażenia biurowego. Pod pojęciem wyposażenie biurowe Wnioskodawca rozumie: meble (biurko, fotel do biurka, regały, szafa na dokumenty, uchwyty i stojaki na sprzęt komputerowy), podkładki pod mysz i klawiaturę, oświetlenie, urządzenie wielofunkcyjne, materiały biurowe (toner, papier do drukarki, przyrządy biurowe, teczki itp.). Dzięki temu kosztowi Wnioskodawca jest w stanie poprawić swoją organizację pracy i tym samym poświęcić więcej uwagi na wykonywanie usług dla Kontrahenta D oraz jego klientów, a także zwiększyć jakość tychże usług. Koszt ten dotyczy całej działalności opisanej w dziale II wniosku.

9)Koszty związane z podróżami służbowymi – Wnioskodawca odbywa podróże służbowe w celu odbycia szkoleń, które są niezwykle istotne dla rozwoju jego technicznych kompetencji. W związku z tym ponosi on liczne koszty związane z podróżami służbowymi: koszty biletów środków transportu, koszt wynajmu samochodu, zakup paliwa, usługi hotelowe. Dzięki tym kosztom Wnioskodawca jest w stanie uczestniczyć w tych szkoleniach, a tym samym podnosić swoje kwalifikacje, co zwiększa jego konkurencyjność na rynku oraz poprawia jakość świadczonych usług. Koszt ten dotyczy całej działalności opisanej w dziale II wniosku.

10)Szkolenia językowe – Wnioskodawca w ramach współpracy z klientami Kontrahenta D jest zmuszony do pracy z dokumentacją oraz danymi zapisanymi w języku niemieckim. Koszt ten jeszcze nie został poniesiony, Wnioskodawca planuje szkolenie językowe w przyszłości w celu lepszego rozumienia danych przechowywanych i opracowywanych w tworzonych rozwiązaniach. Ma to znaczny wpływ na sprawność tworzenia programów komputerowych oraz sprawność przebiegu współpracy (co znacznie skraca czas wykonywania zlecenia), a także wpływa na jakość świadczonych przez Wnioskodawcę usług. Koszt ten dotyczy całej działalności opisanej w dziale II wniosku.

11)Koszt domeny Internetowej – Wnioskodawca w celach marketingowych planuje stworzyć własną stronę internetową i z tego tytułu poniesie koszt domeny oraz hostingu. Koszt ten dotyczy całej działalności opisanej w dziale II wniosku.

Powyżej wymienione koszty są w całości ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, i są one niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej, jednak w sytuacji pojawienia się więcej niż jednego źródła przychodów nie mogą być przypisane określonemu rodzajowi przychodów. Wnioskodawca określa je jako koszty pośrednie lub koszty bezpośrednie ogólne działalności, ponieważ ich ponoszenie jest niezbędne w działalności gospodarczej, jednak nie da się ich jednoznacznie powiązać z jedną kategorią przychodów z powodu ich powiązania z ogółem usług świadczonych przez Wnioskodawcę. Bez ponoszenia kosztów bezpośrednich ogólnych byłoby niemożliwe wytworzenie programów źródłowych, jednak wykazują one związek również z pozostałą działalnością Wnioskodawcy.

Kosztami pośrednimi działalności są: usługi księgowe z pkt a, ujemne różnice kursowe, koszt szkoleń oraz materiałów dydaktycznych, wyposażenie biura, koszty związane z podróżami służbowymi, koszt domeny Internetowej.

Kosztami bezpośrednimi ogólnymi działalności są lub będą: usługi księgowe z pkt b, zakup i serwis sprzętu komputerowego, odpisy amortyzacyjne sprzętu komputerowego d. usługi telekomunikacyjne, zakup licencji na środowiska programistyczne, szkolenie językowe.

Jako że Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej sporadycznie uzyskuje lub może uzyskać przychody z innych źródeł niż z tytułu sprzedaży autorskich praw majątkowych (np. z tytułu dodatnich różnic kursowych od środków własnych, potencjalnych dodatkowych zleceń na usługi niezwiązane z wytwarzaniem oprogramowania), wyżej wymienione koszty dotyczą wytworzenia oprogramowania w określonej proporcji, stanowiącej udział miesięcznego przychodu ze sprzedaży oprogramowania do wszystkich przychodów osiągniętych przez Wnioskodawcę w danym miesiącu.

Mówiąc ściślej, Wnioskodawca, aby ustalić część kosztów przypadających na wytworzenie danego oprogramowania, stosuje przychodowy klucz podziału kosztów pośrednich, który unormowany jest w art. 22 ust. 3 i 3a ustawy o PIT do poszczególnych rodzajów przychodów – do przychodów dotyczących wytworzenia programów źródłowych oraz do przychodów pozostałych powiązanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Wysokość kosztów dotyczących konkretnego utworu oblicza się wzorem:

przychód ze sprzedaży programu źródłowego / przychód z działalności gospodarczej * koszty pośrednie lub koszty bezpośrednie ogólne działalności.

Wysokość przychodu z tytułu przeniesienia praw autorskich do programu źródłowego jest ustalana na podstawie ewidencji czasu pracy i liczbie godzin poświęconych na wytworzenie danego utworu, w stosunku do liczby godzin pracy ogółem (co zostało opisane w dziale IV wniosku).

VI. Koszty będące elementami wskaźnika nexus

We wskaźniku nexus Wnioskodawca umieszcza koszty stanowiące koszty bezpośrednie ogólne w wartości obliczonej tak, jak opisano w dziale V wniosku, oraz koszty bezpośrednie w całości. Są to: usługi księgowe z pkt b, zakup i serwis sprzętu komputerowego, odpisy amortyzacyjne sprzętu komputerowego, usługi telekomunikacyjne, zakup licencji na programy komputerowe oraz środowiska programistyczne, szkolenie językowe.

Prowadzenie ewidencji dochodów ze sprzedaży programów komputerowych jest niezbędne do prawidłowego ustalenia wysokości wynagrodzenia przysługującego Wnioskodawcy za samo przeniesienie autorskich praw majątkowych do wytworzonych programów komputerowych. Zlecając tę czynność zewnętrznemu podmiotowi Wnioskodawca ma gwarancję prawidłowego i rzetelnego prowadzenia tychże ewidencji. Bez poniesienia wydatków na usługi księgowe z pkt b nie byłoby możliwe ustalenie wysokości przychodów z tytułu przeniesienia autorskich praw majątkowych do wytworzonych programów komputerowych oraz ustalenie dochodu ze sprzedaży praw autorskich do programu komputerowego. Koszt ten jest ujmowany we wskaźniku nexus w literze a według proporcji opisanych we wniosku. Koszt nie może być w całości przypisany do danego oprogramowania, ponieważ ewidencje te uwzględniają wszystkie przychody osiągane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności.

Sprzęt komputerowy jest niezbędnym narzędziem do wytwarzania oprogramowania. Jest na nim tworzony kod źródłowy, dlatego ważne jest, aby Wnioskodawca miał stały dostęp do sprawnych urządzeń komputerowych niezbędnych do realizowania projektów programistycznych. Aktualnie branża technologiczna rozwija się stosunkowo szybko, przez co Wnioskodawca jest zmuszony do stałego ulepszania swojego sprzętu do poziomu zezwalającego na bezproblemową i skuteczną realizację projektu.

W przypadku przyjęcia przez Wnioskodawcę sprzętu komputerowego na środek trwały, analogicznie do sytuacji z zakupem sprzętu komputerowego, jego odpisy amortyzacyjne wyrażają jego wartość zużycia w czasie. Amortyzowany sprzęt stale służy do wytwarzania kwalifikowanych IP, dlatego wydatki poniesione zarówno na zakup nowego sprzętu oraz jego serwis, jak i odpisy amortyzacyjne, mają decydujący wpływ na wytwarzanie oprogramowania i są ujmowane we wskaźniku nexus w literze a według proporcji opisanych we wniosku. Koszt nie może być w całości przypisany do danego oprogramowania, ponieważ zakupiony sprzęt jest wykorzystywany w całej działalności Wnioskodawcy.

Usługi telekomunikacyjne mają szczególny wpływ na przebieg prac programistycznych, ponieważ zezwalają na szybki kontakt z Kontrahentem oraz prowadzenie działalności programistycznej o większym zakresie. Wnioskodawca dzięki dostępowi do Internetu może wykonywać usługi na rzecz podmiotów zagranicznych. Ponadto Internet jest źródłem do szerokiej bazy wiedzy o zagadnieniach programistycznych, a także daje dostęp do wielu innych narzędzi niezbędnych do sprawnego świadczenia usług na rzecz kontrahentów. Dlatego wydatki poniesione na usługi telekomunikacyjne mają decydujący wpływ na wytwarzanie oprogramowania i są ujmowane we wskaźniku nexus w literze a według proporcji opisanych we wniosku. Koszt ten nie może być w całości przypisany do danego oprogramowania, ponieważ usługi telekomunikacyjne są wykorzystywane w całej działalności Wnioskodawcy.

Licencje na środowiska programistyczne są równie istotnymi elementami tworzonego przez Wnioskodawcę oprogramowania. Specjalistyczne środowiska programistyczne biorą bezpośredni udział w samym procesie programowania. Stanowią one narzędzia w codziennej pracy programisty, równie podstawowe jak sam sprzęt komputerowy. Dlatego wydatki poniesione na zakup licencji środowisk programistycznych mają znaczący wpływ na wytwarzanie oprogramowania i są ujmowane we wskaźniku nexus w literze a według proporcji opisanych we wniosku. Koszt ten nie może być w całości przypisany do danego oprogramowania, ponieważ zakupione licencje są wykorzystywane w całej działalności Wnioskodawcy.

Szkolenie językowe pozwoli Wnioskodawcy na szybszą i dokładniejsza analizę danych, kodu oraz dokumentacji technicznej (które są w obcym języku), co przełoży się na efektywniejsze i bardziej precyzyjne świadczenie usług tworzenia programów komputerowych. Wnioskodawca dzięki nauce języka niemieckiego będzie też w stanie lepiej zrozumieć tworzone programy komputerowe, co przełoży się na spójne tworzenie kodu oraz efektywniejsze projektowanie wprowadzanych funkcjonalności. Dlatego wydatki poniesione w przyszłości na szkolenie językowe zostaną ujęte we wskaźniku nexus w literze a według proporcji opisanych we wniosku. Koszt ten nie może być w całości przypisany do danego oprogramowania, ponieważ nabyte umiejętności językowe będą wykorzystywane w całej działalności Wnioskodawcy polegającej na tworzeniu programów komputerowych.

VII. Prowadzenie ewidencji do celów ip box

Na podstawie ewidencji czasu pracy prowadzonych przez Wnioskodawcę w arkuszu kalkulacyjnym jest możliwe wyodrębnienie czasu pracy przeznaczonego na prace twórcze, z podziałem na czas pracy poświęcony na wytworzenie poszczególnych programów komputerowych (do których prawa z kolei są przenoszone z chwilą powstania utworu i/lub jego przekazaniem), oraz czasu pracy pozostałej (dotyczy czynności niezwiązanych z wytwarzaniem programów komputerowych, jednak od momentu rozpoczęcia działalności do dnia dzisiejszego Wnioskodawca nie wykonywał takich czynności dla kontrahenta). Na podstawie tak wydzielonego czasu pracy Wnioskodawca oblicza wskaźnik, który stanowi proporcję czasu pracy poświęconego na działalność twórczą w stosunku do czasu pracy ogółem (suma czasu pracy twórczej i czasu pracy pozostałej).

Wynagrodzenie otrzymywane od kontrahenta udokumentowane fakturą jest następnie przemnażane przez ten wskaźnik, co stanowi część wynagrodzenia przypadającą za przeniesienie do niego autorskich praw majątkowych.

Następnie Wnioskodawca oblicza przychód przypadający za przeniesienie autorskich praw majątkowych do każdego programu z osobna poprzez przemnożenie uzyskanego wcześniej przychodu przez proporcję czasu pracy twórczej, poświęconej na wytworzenie konkretnego kwalifikowanego IP, do czasu pracy twórczej ogółem w miesiącu.

Wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych jest pomniejszane o koszty uzyskania przychodu z programu komputerowego, obliczone w sposób opisany w punkcie V (według klucza podziału kosztów pośrednich).

Obliczony w przedstawiony sposób dochód ze sprzedaży prawa do programu jest mnożony przez wskaźnik nexus, obliczony dla każdego prawa autorskiego, zaś po przemnożeniu suma tych dochodów stanowi podstawę opodatkowania stawką 5%.

Wnioskodawca dokonuje powyższych obliczeń w ewidencjach w formie arkuszy kalkulacyjnych, które pozwalają na wyodrębnienie poszczególnych praw majątkowych do wytworzonych programów komputerowych, ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu bądź straty przypadających na każde prawo autorskie do programu komputerowego, oraz na wyodrębnienie kosztów dla każdego prawa, o których mowa w ustawie PIT w art. 30ca ust. 4.

Wszystkie ewidencje są prowadzone na bieżąco od (...) 2022 roku.

VIII. Podsumowanie

Wnioskodawca rozważa coroczne korzystanie z preferencyjnego opodatkowania 5% stawką podatkową wobec dochodów uzyskiwanych z wytwarzania programów komputerowych na podstawie przepisów o IP BOX, poczynając od zeznania rocznego składanego za rok podatkowy 2022 i w następnych latach.

Wnioskodawca planuje kontynuować współpracę z dotychczasowym Kontrahentem D na opisanych warunkach w kolejnych latach oraz nie wyklucza podjęcia współpracy z nowymi Kontrahentami bądź Klientami.

Projekty, które Wnioskodawca planuje realizować w przyszłości, dotyczyć mogą firm z różnych branż, a tematyka i funkcjonalności tworzonych programów komputerowych mogą być zróżnicowane, ale opisany we wniosku charakter prowadzonej przez Wnioskodawcę przedmiotowej działalności pozostanie niezmieniony.

W przypadku nawiązania współpracy z nowymi Kontrahentami bądź Klientami za każdym razem za określonym wynagrodzeniem będzie przenosił autorskie prawa majątkowe do wytworzonych dla nich programów komputerowych, co każdorazowo będzie zawarte w podpisanej przez obie strony umowie.

Pytania

1.Czy podejmowana przez Wnioskodawcę działalność polegająca na tworzeniu programów źródłowych (wskazanych we wniosku również jako: programy komputerowe, kod źródłowy, aplikacje komputerowe, oprogramowanie) rozwijających produkty Klientów Kontrahenta D (opisana w dziale II wniosku) stanowi działalność badawczo-rozwojową w rozumieniu art. 30ca ust. 2 w zw. z art. 5a pkt 38 ustawy o PIT?

2.Czy w przedstawionym powyżej stanie faktycznym do dochodów ze sprzedaży oprogramowania rozwijającego programy Klientów Kontrahenta D (obliczanych na podstawie ewidencji o której mowa w art. 30cb ustawy o PIT) możliwe jest zastosowanie stawki opodatkowania 5%?

3.Które z wymienionych poniżej kosztów:

a)Usługi księgowe pkt a – prowadzenie ksiąg i ewidencji podatkowych,

b)Usługi księgowe pkt b – prowadzenie ewidencji dochodów ze sprzedaży programów komputerowych,

c)Zakup i serwis sprzętu komputerowego,

d)Odpisy amortyzacyjne sprzętu komputerowego,

e)Usługi telekomunikacyjne (w tym Internet),

f)Ujemne różnice kursowe,

g)Zakup licencji na środowiska programistyczne,

h)Koszt szkoleń oraz materiałów dydaktycznych,

i)Wyposażenie biura,

j)Koszty związane z podróżami służbowymi,

k)Szkolenia językowe,

l)Koszt domeny internetowej,

po uwzględnieniu odpowiedniej proporcji, są kosztami faktycznie poniesionymi przez podatnika na prowadzoną bezpośrednio przez niego działalność badawczo- rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 4 ustawy o PIT?

4.Czy dla celów prawidłowego ustalenia dochodów ze sprzedaży praw do programów źródłowych, koszt związany z zakupem sprzętu komputerowego o wartości poniżej 10 000 zł, który będzie w księdze przychodów i rozchodów ujęty i zamortyzowany jednorazowo, a będzie wykorzystywany przez cały rok podatkowy do tworzenia programów źródłowych, w ewidencji o której mowa w art. 30cb ustawy o PIT, powinien obciążać dochód ze sprzedaży wszystkich praw autorskich do programów źródłowych wytworzonych w danym roku podatkowym oraz dochód z tytułu opłat licencyjnych do programu licencyjnego uzyskany w danym roku podatkowym, począwszy od daty poniesienia kosztu, aż do końca rozliczanego roku podatkowego, i w ten sam sposób być ujmowany we wskaźniku nexus danego prawa?

Pana stanowisko w sprawie pierwszego pytania

Działalność badawczo-rozwojowa jest zdefiniowana w art. 5a pkt 38 ustawy o PIT. Według ustawy działalność badawczo-rozwojowa jest działalnością twórczą, obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny, w celu zwiększenia zasobów wiedzy, oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Badania naukowe są to:

a)badania podstawowe w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce – rozumiane jako prace empiryczne lub teoretyczne, mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowanych faktów, bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne;

b)badania aplikacyjne w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce – rozumiane jako prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych Produktów, procesów lub usług, lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń.

Prace rozwojowe w kontekście art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce są działalnością obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

Należy zauważyć, że ustawa o PIT nie wskazuje, że działalność badawczo-rozwojowa polega na wykonywaniu badań naukowych i prac rozwojowych jednocześnie; w świetle ustawy, w której w definicji działalności badawczo-rozwojowej między wyrażeniami „badania naukowe” i „prace rozwojowe” użycie spójnik „lub” wskazuje, że podatnik nie musi prowadzić jednocześnie badań naukowych i prac rozwojowych. Aby podatnik mógł określić swoją działalność jako badawczo-rozwojową wystarczy, że będzie prowadził albo prace naukowe albo prace rozwojowe.

Analizując powyższe definicje należy stwierdzić, że aby określić działalność jako badawczo-rozwojową działalność ta powinna być: twórcza, systematyczna, zwiększać zasoby wiedzy oraz wykorzystywać te zasoby do tworzenia nowych zastosowań.

Objaśnienia z 15 lipca 2019 roku dotyczące preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej IP BOX (dalej: Objaśnienia IP BOX) opierając się na orzecznictwie wskazują, że przez działalność twórczą należy rozumieć działalność, której rezultat powinien:

a)być odpowiednio ustalony, co może odbyć się w dowolnej formie (między innymi niezależnie od sposobu wyrażenia), przez co należy rozumieć jego uzewnętrznienie oraz możliwość wyodrębnienia, gdy stanowi część większej całości mającej charakter zbiorowy;

b)mieć charakter indywidualny, tj. nie może być wynikiem wyłącznie mechanicznych działań, lecz określonych procesów myślowych wymagających od twórcy kreatywności;

c)mieć charakter oryginalny (wnosić obiektywnie nową wartość; stanowić „nowy wytwór intelektu”), przy czym oryginalność należy rozpatrywać wstecznie (tj. rezultat pracy nie jest twórczy, jeżeli istnieje identyczne, uprzednio stworzone dzieło).

Zdaniem Wnioskodawcy jego działalność w zakresie tworzenia programów źródłowych rozwijających systemy klientów Kontrahenta D spełnia definicję twórczej. Rezultat działań Wnioskodawcy jest odpowiednio ustalony – Wnioskodawca tworząc kod źródłowy przenosi go do edytora kodu i repozytorium, przez co kod ten ulega uzewnętrznieniu, co umożliwia zapoznanie się z nim osobie trzeciej. Kod ten ma charakter indywidualny, ponieważ jest wynikiem procesów myślowych Wnioskodawcy, jego dotychczas nabytej wiedzy i doświadczenia. Twór ten ma charakter oryginalny – wnosi on nową wartość dla Kontrahentów, którzy w dalszej kolejności mogą go wykorzystać do ulepszania swoich Produktów, z których czerpią dochody.

Odwołując się do definicji systematyczności w słowniku języka polskiego PWN (przywołanym w Objaśnieniach IP BOX) są to działania prowadzone w sposób uporządkowany, według pewnego systemu, zaś efekty tych działań są planowe i metodyczne. W Objaśnieniach IP BOX jest podkreślone, że działalność, aby była prowadzona w sposób systematyczny, nie musi być prowadzona w sposób ciągły; wystarczy, że podatnik zaplanuje i przeprowadzi jeden projekt badawczo-rozwojowy, przyjmując dla niego określone cele, harmonogram i zasoby. W projektach, w których Wnioskodawca bierze udział, są określone cele, które są realizowane poprzez tworzenie nowych funkcjonalności programu.

Wnioskodawca współpracuje z zespołem działającym według określonego planu, a to wymaga od niego odpowiedniej organizacji i uporządkowania swojej pracy. Każdy projekt polegający na stworzeniu programu komputerowego musi być odpowiednio zaplanowany, ponieważ brak harmonogramu, celów oraz planu, według którego pracują programiści oraz inni członkowie zespołu, uniemożliwiłyby powstanie programów źródłowych Wnioskodawcy, jak i Produktów na dalszych etapach prac. Wnioskodawca tworząc Oprogramowanie zwiększa zasoby wiedzy Kontrahenta w zakresie technologii informatycznych używanych w analizie finansowej z zakresu ryzyka inwestycyjnego. Korzyści ze zwiększania zasobów wiedzy są obopólne: Wnioskodawca rozwija specjalistyczną wiedzę oraz umiejętności, które może wykorzystać w bieżących lub przyszłych projektach, zaś Kontrahent ma możliwość wdrożenia nowych rozwiązań do swoich systemów oraz produktów.

Zdaniem Wnioskodawcy wytwarzanie, ulepszanie czy rozwijanie Oprogramowania charakteryzuje się cechami prac rozwojowych, nie zaś badań naukowych. Wnioskodawca wykorzystuje już nabytą wiedzę do prowadzenia dalszych działań innowacyjnych, a nie przyczynia się do powstania takiej wiedzy.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca stwierdza, że jego zdaniem część działalności, w której skupia się na tworzeniu, rozwijaniu i ulepszaniu Oprogramowania spełnia kryteria działalności badawczo-rozwojowej w art. 5a pkt 38 ustawy o PIT.

Pana stanowisko w sprawie drugiego pytania

Według art. 30ca ust. 2 ustawy o PIT, kwalifikowanym prawem własności intelektualnej jest między innymi autorskie prawo do programu komputerowego, podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, których przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Wnioskodawca wytwarza programy komputerowe będące kombinacją komend adresowanych do komputera w formie kodu źródłowego. Mimo, że Wnioskodawca tworzy jedynie części składowe Serwisu, to części te zdaniem Wnioskodawcy spełniają definicję programu komputerowego.

Odwołując się do definicji zawartych w literaturze fachowej, program komputerowy można definiować jako:

„zakodowana sekwencja instrukcji wykonywanych bezpośrednio lub pośrednio przez komputer, albo inne urządzenie zdolne do przetwarzania informacji w celu uzyskania określonego rezultatu (realizacji określonych funkcji lub zadań)”

(J. Sobczak, Prawo autorskie i prawa pokrewne, Warszawa-Poznań 2000, s. 168).

Jako że implementacja kodu tworzonego przez Wnioskodawcę wywołuje określone wyniki w systemach klientów Kontrahenta D, co prowadzi do wzbogacenia systemu o nowe funkcjonalności, można stwierdzić, że definicja ta została spełniona.

Zdaniem Wnioskodawcy programy źródłowe wzbogacające Produkty o nowe funkcjonalności tworzone przez niego korzystają z ochrony prawno-autorskiej na podstawie art. 1 oraz 74 ustawy o PAIPP.

Według art. 1 ust. 1 ustawy o PAIPP przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Art. 1 ust. 3 tejże ustawy wskazuje, że twór podlega ochronie już w momencie ustalenia – nawet jeżeli miałby postać nieukończoną.

Art. 74 ustawy o PAIPP dodatkowo kwalifikuje programy komputerowe jako utwory będące przedmiotem jego ochrony z momentem ich ustalenia, bez konieczności spełnienia jakichkolwiek wymogów formalnych.

Zdaniem Wnioskodawcy tworzone przez niego Oprogramowanie oraz jego części posiadają wszystkie wymienione cechy zawarte w art. 1 ust. 1 ustawy o PAIPP (co zostało uargumentowane w stanowisku wobec pytania nr 1) i dodatkowo spełnia definicje techniczne Oprogramowania komputerowego – więc podlega ono ochronie prawnej na podstawie art. 74 ustawy o PAIPP.

Wytwarzanie, rozwijanie i ulepszanie programów komputerowych następuje wskutek prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności badawczo-rozwojowej – co również zostało poparte w stanowisku wobec pytania nr 1.

Wnioskodawca tworząc programy spełniające definicję programów komputerowych, będącymi utworami w rozumieniu ustawy o PAIPP, otrzymuje comiesięczne wynagrodzenie za usługi programistyczne, które obejmuje wynagrodzenie za przeniesienie praw autorskich do Oprogramowania na określonych polach eksploatacji na Kontrahenta, które przenosi w momencie określonym w umowie.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy prawa autorskie do programów komputerowych wytwarzanych samodzielnie przez niego są kwalifikowanym prawami własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 2 ust. 8 ustawy o PIT.

Według art. 30ca ust. 7 ustawy o PIT dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest obliczony zgodnie z art. 9 ust. 2 dochód (strata) z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie, w jakim został osiągnięty:

1)z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;

2)ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;

3)z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi;

4)z odszkodowania za naruszenie praw wynikających z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jeżeli zostało uzyskane w postępowaniu spornym, w tym postępowaniu sądowym albo arbitrażu.

W ramach swojej działalności Wnioskodawca wytwarza, rozwija oraz ulepsza Oprogramowanie, do którego prawa przeniósł z momentami określonymi w umowie z Kontrahentem, na określonych w umowie polach eksploatacji, zaś wynagrodzenie za przeniesienie praw do tych utworów otrzymuje po ustaleniu tych utworów i po wystawieniu faktury za całość usługi programistycznej w danym miesiącu.

Wnioskodawca za każdy miesiąc wystawia fakturę dla Kontrahenta za całokształt świadczonych przez niego usług programistycznych. Faktura dla Kontrahenta zawiera jedną pozycję, której wysokość uzależniona jest od stawki dziennej i ilości przepracowanych dni lub godzin w miesiącu, zaś zasady ustalania wynagrodzenia są zawarte w umowach z Kontrahentem. Część wynagrodzenia dotyczy przeniesienia praw autorskich do programu komputerowego.

Autorskie prawa do programów źródłowych wytwarzanych przez Wnioskodawcę są według niego kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej, co zostało wcześniej odpowiednio uargumentowane. Wynagrodzenie za przeniesienie tych praw Wnioskodawca oblicza na podstawie ewidencji czasu pracy, opisanej w dziale II wniosku.

Aby ustalić dochód ze sprzedaży utworów Wnioskodawca prowadzi ewidencję kosztów i przychodów przypadających na każde autorskie prawo do programu komputerowego, w której ustala różnicę między przychodami i kosztami osiągniętymi i poniesionymi w związku ze sprzedażą konkretnego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, zaś różnica ta stanowi dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej. Dochód ten jest mnożony przez indywidualnie ustalony dla danego prawa własności intelektualnej wskaźnik nexus. Ewidencja jest prowadzona w sposób umożliwiający określenie dochodu ze sprzedaży każdego programu źródłowego w roku podatkowym.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że dochód ze sprzedaży praw do programów źródłowych wytwarzanych samodzielnie przez niego stanowi kwalifikowany dochód z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, o którym mowa w art. 30ca ust. 7 pkt 3, i jest to dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie, w jakim został osiągnięty z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, uwzględnionego w cenie usługi jaką jest usługa programistyczna.

Zgodnie z art. 30ca ust. 1 ustawy o PIT, podatek od osiągniętego przez podatnika w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania.

Analizując artykuł 30ca ustawy o PIT należy zauważyć, że dla zastosowania 5% stawki podatku dochodowego konieczne jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

1)prowadzenie przez podatnika działalności badawczo-rozwojowej w rozumieniu ustawy o PIT;

2)wytwarzanie w ramach działalności kwalifikowanych praw własności intelektualnej;

3)uzyskiwanie dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej;

4)określenie wysokości dochodu jaki może być objęty preferencyjną stawką podatku za pomocą wskaźnika nexus dla każdego kwalifikowanego IP odrębnie;

5)prowadzenie odrębnej ewidencji operacji finansowych związanych z kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej.

Spełnienie powyższych przesłanek powoduje, że po zakończeniu roku podatkowego podatnik ma prawo do skorzystania z 5% stawki podatku dochodowego w stosunku do dochodów związanych ze sprzedażą kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

W opisanym przypadku Wnioskodawca:

1)prowadzi zarejestrowaną w Polsce działalność gospodarczą w ramach której realizowana jest działalność badawczo-rozwojowa w rozumieniu ustawy o PIT,

2)w następstwie działalności badawczo-rozwojowej wytwarza, rozwija i ulepsza programy komputerowe, które podlegają ochronie prawnej na podstawie art. 74 ustawy o PAIPP, stanowią one kwalifikowane prawa własności intelektualnej,

3)prowadzi zestawienie kwalifikowanych praw własności intelektualnej, ewidencję kosztów i przychodów przypadających na każde autorskie prawo do programu komputerowego oraz roczne zbiorcze zestawienia dochodów przypadających na poszczególne kwalifikowane IP.

Ewidencje prowadzone przez Wnioskodawcę:

a)wyodrębniają wszystkie prawa własności intelektualnej, nad którymi trwają prace od (...) 2022 do dnia dzisiejszego,

b)wyodrębniają koszty będące elementami wskaźnika nexus dotyczącego każdego prawa własności intelektualnej,

c)umożliwiają ustalenie sumy kosztów i przychodów przypadających na każde prawo własności intelektualnej, a w konsekwencji ustalenia dochodu z każdego prawa własności intelektualnej,

d)umożliwiają ustalenie sumy dochodów osiągniętych w danym roku ze sprzedaży kwalifikowanych praw własności intelektualnej, która podlega opodatkowaniu stawką 5%.

W ocenie Wnioskodawcy zostały spełnione wszystkie przesłanki, które uprawniają do zastosowania 5% stawki podatku dochodowego.

Pana stanowisko w sprawie trzeciego pytania

Według art. 30ca ust. 4 oraz 5 wysokość kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej ustala się jako iloczyn dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i wskaźnika obliczonego według wzoru:

[(a + b) * 1,3]/ [a + b + c + d],

w którym poszczególne litery oznaczają koszty faktycznie poniesione przez podatnika na:

a – prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej,

b – nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 3,

c – nabycie wyników prac badawczo rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4,

d – nabycie przez podatnika kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Do opisanych kosztów nie zalicza się kosztów, które nie są bezpośrednio związane z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, w szczególności odsetek, opłat finansowych oraz kosztów związanych z nieruchomościami.

Mając na uwadze przytoczone przepisy Wnioskodawca stwierdza, że kosztami faktycznie poniesionymi przez podatnika w rozumieniu art. 30ca ust. 4 ustawy o PIT po uwzględnieniu odpowiedniej proporcji będą: usługi księgowe z pkt b, zakup i serwis sprzętu komputerowego, odpisy amortyzacyjne sprzętu komputerowego, usługi telekomunikacyjne, zakup licencji na środowiska programistyczne, szkolenie językowe.

Powyższe koszty stanowią koszty poniesione przez Wnioskodawcę na prowadzoną bezpośrednio przez niego działalność w zakresie tworzenia programów źródłowych rozwijających Produkty Klientów i przy zachowaniu odpowiedniej metodologii alokacji zostaną elementem wskaźnika nexus.

Zdaniem Wnioskodawcy wymienione koszty powinno się w odpowiedniej wysokości podstawić do litery a wskaźnika, ponieważ część tych kosztów jest ponoszona na prowadzoną bezpośrednio przez Wnioskodawcę działalność badawczo-rozwojową, i w określonej wysokości są związane z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej.

Pozostałe koszty są kosztami pośrednimi, które są niezbędne w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, jednak nie są niezbędne do wytworzenia programu źródłowego, w związku z tym nie mogą znaleźć się we wskaźniku nexus.

Pana stanowisko w sprawie czwartego pytania

Zgodnie ze stanowiskiem do pytania nr 3, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na zakup i serwis sprzętu komputerowego są również kosztem w rozumieniu art. 22 w zw. z art. 23 ustawy o PIT i mają na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej.

Koszty te stanowią również część wskaźnika nexus odpowiadającej literze a – według Wnioskodawcy są kosztami faktycznie poniesionymi przez Wnioskodawcę na prowadzoną bezpośrednio przez niego działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej.

Jednocześnie zgodnie z art. 30cb ust. 1 pkt 2 i 3 tejże ustawy Wnioskodawca ma obowiązek kolejno prowadzić księgi rachunkowe w sposób zapewniający ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty), przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej oraz wyodrębnić koszty, o których mowa w art. 30ca ust. 4, przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu.

Według art. 30cb ust. 2 ustawy o PIT podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów wykazują informacje, o których mowa w ust. 1, w odrębnej ewidencji.

Zdaniem Wnioskodawcy koszty związane z zakupem sprzętu elektronicznego są kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła dochodów w okresie dłuższym, niż wytworzenie kwalifikowanego IP z okresu poniesienia kosztu, i przyczyniły się do powstania więcej niż jednego kwalifikowanego IP. W celu rzetelnego i prawidłowego określenia dochodu ze sprzedaży programu komputerowego, koszt ten powinien zostać rozliczony w czasie i podzielony według proporcji na więcej niż jedno kwalifikowane IP.

Zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy o PIT, Wnioskodawca ma prawo nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł, a wydatki na ich nabycie stanowią wówczas koszt uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Wnioskodawca ma więc prawo w trakcie roku, przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, ująć zakup sprzętu w kosztach jednorazowo, jednak ujęty jednorazowo w kosztach sprzęt komputerowy, rozliczany jako koszt uzyskania przychodu w danym miesiącu, powinien zostać dla celów odpowiedniej kalkulacji dochodów ze sprzedaży praw do programów źródłowych wytwarzanych przez Wnioskodawcę, oraz dochodów z opłat licencyjnych dotyczących kwalifikowanych praw własności intelektualnej w postaci programów komputerowych wytworzonych przez Wnioskodawcę, rozdzielony na każdy program źródłowy w odpowiedniej proporcji zarówno jako koszt uzyskania przychodu ze sprzedaży praw do programu komputerowego, jak i koszt będący częścią wskaźnika nexus.

Koszt zakupu sprzętu należy rozliczyć w czasie za pomocą ewidencji, o której mowa w art. 30cb ustawy o PIT, począwszy od momentu poniesienia kosztu do końca roku podatkowego, w którym nastąpił wydatek.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Pana wniosek – 7 listopada 2022 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0115-KDIT1.4011.496.2022.1.MT, w której uznałem Pana stanowisko za nieprawidłowe. Interpretację doręczono Panu 8 listopada 2022 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Wniósł Pani skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Wniósł Pan o uchylenie interpretacji.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 24 października 2023 r. sygn. akt I SA/Wr 23/22 uchylił interpretację indywidualną. Wyrok stał się prawomocny od 7 grudnia 2023 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

–uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu;

–ponownie rozpatruję Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Preferencyjna stawka opodatkowania 5% (tzw. ulga IP-Box)

Zgodnie z art. 30ca ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Podatek od osiągniętego przez podatnika w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania.

Przedmiotem opodatkowania preferencyjną stawką opodatkowania 5% (tzw. ulga IP-Box) jest dochód, który łącznie spełnia następujące warunki:

–został osiągnięty w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, a więc działalności która spełnia warunki określone w art. 5a pkt 6 w zw. z art. 5b ustawy;

–jest „kwalifikowanym dochodem z kwalifikowanych praw własności intelektualnej”.

Aby wyjaśnić znaczenie pojęcia „kwalifikowany dochód z kwalifikowanych praw własności intelektualnej”, należy odnieść się do:

–art. 30ca ust. 2 ustawy, który określa, czym jest kwalifikowane prawo własności intelektualnej;

–art. 30ca ust. 7 ustawy, który wyjaśnia, jakie kategorie dochodów mogą być uznane za dochody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, oraz

–art. 30ca ust. 4, który określa, w jaki sposób ustala się kwalifikowany dochód z kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

Kwalifikowane prawa własności intelektualnej

I tak, zgodnie z art. 30ca ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej są:

1)patent,

2)prawo ochronne na wzór użytkowy,

3)prawo z rejestracji wzoru przemysłowego,

4)prawo z rejestracji topografii układu scalonego,

5)dodatkowe prawo ochronne dla patentu na produkt leczniczy lub produkt ochrony roślin,

6)prawo z rejestracji produktu leczniczego i produktu leczniczego weterynaryjnego dopuszczonych do obrotu,

7)wyłączne prawo, o którym mowa w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. z 2021 r. poz. 213),

8)autorskie prawo do programu komputerowego

– podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, których przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Kwalifikowanym prawem własności intelektualnej (tzw. kwalifikowanym IP) jest więc prawo własności intelektualnej, które spełnia wszystkie następujące warunki:

–jest jednym z rodzajów praw własności intelektualnej, które ustawodawca wymienił w art. 30ca ust. 2;

–podlega ochronie prawnej na podstawie odrębnych przepisów;

–jego przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Autorskie prawo do programu komputerowego jako kwalifikowane IP

Jednym z rodzajów praw własności intelektualnej wymienionych w art. 30ca ust. 2 ustawy jest autorskie prawo do programu komputerowego. Ustawa o podatku dochodowym nie zawiera definicji „programu komputerowego”, ani też nie odsyła w tym zakresie do żadnych konkretnych regulacji. W języku powszechnym program komputerowy to zestaw instrukcji, zaimplementowanych interfejsów i zintegrowanych danych, przeznaczonych dla komputera do realizacji wyznaczonych celów. Program komputerowy jest więc pewną odrębną całością, która pozwala użytkownikowi komputera na realizację określonych działań.

Co istotne, tak rozumiany program komputerowy jest przedmiotem prawa autorskiego, jeśli spełnia definicję „utworu” będącego przedmiotem prawa autorskiego z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Stosownie do tego przepisu przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie definiuje „programu komputerowego”. Wymienia „programy komputerowe” jako rodzaj utworów będących przedmiotem prawa autorskiego wyrażanych słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (art. 1 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

Autorskie prawo do programu komputerowego objęte jest ochroną na mocy art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1231 ze zm.). Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy Rozdziału 7 ustawy nie stanowią inaczej. Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Ochronie nie podlegają natomiast idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego (art. 74 ust. 2 ww. ustawy).

Autorskie prawo do programu komputerowego podlegające ochronie prawnej może być uznane za kwalifikowane prawo własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy wyłącznie wówczas, gdy przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej. A zatem warunkiem skorzystania z omawianej preferencji IP Box jest:

–prowadzenie działalności badawczo-rozwojowej przez podatnika, który chce skorzystać z tej preferencji;

–wytworzenie, rozwinięcie lub ulepszenie przez podatnika przedmiotu ochrony autorskim prawem do programu komputerowego w ramach tej działalności badawczo-rozwojowej.

Pojęcie działalności badawczo-rozwojowej

Definicje ustawowe

Znaczenie pojęcia „działalność badawczo-rozwojowa” zostało wyjaśnione w art. 5a pkt 38 ustawy – jest to:

działalność twórcza obejmująca badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowana w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Przy czym znaczenia pojęć „badania naukowe” i „prace rozwojowe” zostały określone odpowiednio w art. 5a pkt 39 i 40 ustawy.

I tak, stosownie do art. 5a pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć jest w niej mowa o badaniach naukowych oznacza to:

a)badania podstawowe w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (t. j. Dz. U. poz. 1668 ze zm.), a więc:

prace empiryczne lub teoretyczne mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowalnych faktów bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne;

b)badania aplikacyjne w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, czyli:

prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych produktów, procesów lub usług lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń.

Pracami rozwojowymi, o których mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych są natomiast – zgodnie z art. 5a pkt 40 tej ustawy – prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, czyli:

działalność obejmująca nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

Łącząc te elementy można stwierdzić, że działalnością badawczo-rozwojową jest działalność twórcza obejmująca:

–badania podstawowe w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 1 Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce, a więc prace empiryczne lub teoretyczne mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowalnych faktów bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne; lub

–badania aplikacyjne w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 2 Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce, czyli prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych produktów, procesów lub usług lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń; lub

–prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce, czyli działalność obejmująca nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń,

podejmowana w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Twórczy charakter działalności badawczo-rozwojowej

Działalność badawczo rozwojowa musi być działalnością twórczą. Twórczy to „mający na celu tworzenie”. Synonimy pojęcia twórczy (pomysł, praca) to „konstruktywny, kreatywny, kreacyjny, kreatorski, koncepcyjny”. Należy przy tym zwrócić uwagę na różnicę znaczeniową pojęcia „tworzyć” - określające czynność, której istotą jest element kreacyjny i „wytwarzać”, czyli „zrobić, wyprodukować coś”. Wytwarzanie także prowadzi do powstania rzeczy lub praw, ale nie ma w sobie indywidualnego elementu kreacyjnego – jest to proces wymagający wiedzy i umiejętności, ale nie prowadzi do powstania efektów niepowtarzalnych.

Badania podstawowe

Działalność badawczo rozwojowa może obejmować badania podstawowe w rozumieniu Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce, a więc:

–prace empiryczne – czyli prace doświadczalne; lub

–prace teoretyczne – czyli oparte na teorii naukowej, a nie na doświadczeniu;

mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowalnych faktów bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne.

Co istotne, aby prowadzone przez podmiot działania miały status badań podstawowych w rozumieniu Prawa o szkolnictwie wyższym, muszą być prowadzone z zachowaniem odpowiednich standardów.

Nie każde przeprowadzone doświadczenie jest badaniem podstawowym. Prace empiryczne muszą być prowadzone w odpowiednich warunkach (w odpowiednim środowisku), w oparciu o określoną metodę działań. Powinny być przeprowadzone w odpowiedniej próbie, uwzględniać stopień powtarzalność wyników. Prace te powinny być odpowiednio zarejestrowane lub opisane. Szczegółowe standardy prowadzenia prac empirycznych są uzależnione od przedmiotu badania.

Podobnie, nie każde rozważania prowadzone w oparciu o teorie naukowe będą miały status prac teoretycznych w rozumieniu Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce. Prace teoretyczne w rozumieniu tej ustawy także muszą spełniać określone standardy, w tym dotyczące metodologii badan naukowych, komparatystyki, zasad wnioskowania.

Badania aplikacyjne

Działalność badawczo-rozwojowa może również obejmować badania aplikacyjne w rozumieniu Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce, czyli prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych produktów, procesów lub usług lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń.

Aplikacja to m.in. „zastosowanie czegoś w praktyce”. Przedmiotem badań aplikacyjnych jest więc pozyskanie nowej wiedzy i umiejętności (opartych na wiedzy i doświadczeniu) dla potrzeb praktyki produkcyjnej lub usługowej w określonym zakresie. Podmiot podejmujący prace aplikacyjne – mając wiedzę o określonych produktach, procesach lub usługach (ich cechach, wadach) – podejmuje działalność badawczą, której celem jest zdobycie nowej wiedzy i umiejętności po to, aby:

–opracować nowe produkty, procesy lub usługi lub

–wprowadzić znaczące ulepszenia do istniejących produktów, procesów lub usług.

„Nowy” to „niedawno zrobiony, nabyty lub właśnie powstały, założony”, „taki, który zajął miejsce poprzedniego”, „spotykany po raz pierwszy, dopiero co poznany lub będący od niedawna w jakimś środowisku”, „od niedawna istniejący, właśnie wynaleziony”.

Celem prac aplikacyjnych jest zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności – czyli takiej wiedzy i takich umiejętności, których podmiot prowadzący prace (pomimo bycia specjalistą w danej dziedzinie) wcześniej nie posiadał. Nowym produktem, procesem lub usługą może być:

–produkt, proces lub usługa, które nie istniały wcześniej, czyli takie, które zostały opracowane po raz pierwszy w wyniku badan aplikacyjnych;

–produkt, proces lub usługi, które istniały już jako rodzaj produktu, procesu lub usługi, ale w wyniku badań aplikacyjnych opracowano ich nową koncepcję.

Ulepszenie natomiast to „to, co usprawniło funkcjonowanie czegoś”. Ulepszać to „zmienić coś tak, żeby stało się bardziej użyteczne lub funkcjonalne”. Celem prac aplikacyjnych dotyczących istniejących produktów, procesów lub usług nie są jakiekolwiek ulepszenia, ale ulepszenia znaczące – czyli mające duże znaczenie, dużą wagę, istotne z punktu widzenia funkcji i dotychczasowych cech ulepszanych produktów, procesów lub usług. Jednocześnie jednak skala zmian wprowadzonych do produktu, procesu lub usługi nie powoduje, że mówimy o nowym produkcie, procesie lub usłudze, ale o produkcie, procesie lub usłudze znacząco ulepszonych.

Analogicznie jak w przypadku badań podstawowych, także badania aplikacyjne muszą być prowadzone z zachowaniem odpowiednich standardów.

Prace rozwojowe

Pojęcie działalności badawczo-rozwojowej obejmuje również prace rozwojowe w rozumieniu Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce. Prace rozwojowe polegają na nabywaniu, łączeniu, kształtowaniu i wykorzystywaniu dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności – przy czym użyty przez ustawodawcę spójnik „i” wskazuje, że aby uznać działania za prace rozwojowe konieczne jest zaistnienie wszystkich tych czynności, tj.:

–nabycia dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności;

–łączenia dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności;

–kształtowania dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności; i

–wykorzystania dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności.

Prace rozwojowe bazują zatem na dostępnej wiedzy – w zależności od celów, jakie przyjęto dla prowadzenia prac, będzie to wiedza z określonej dziedziny lub dziedzin. Prace te obejmują kolejno:

–nabycie wiedzy i umiejętności, czyli pozyskanie wiedzy/umiejętności, zapoznanie się z wiedzą, zrozumienie jej;

–łączenie wiedzy i umiejętności, czyli znalezienie takich zależności pomiędzy wiedzą z różnych zakresów, dziedzin lub wiedzą wynikającej z różnych badań naukowych oraz pomiędzy umiejętnościami, które są istotne z punktu widzenia postawionych celów badan rozwojowych;

–kształtowanie wiedzy i umiejętności, czyli takie „ułożenie” efektów nabywania i łączenia wiedzy i umiejętności lub takie sformułowanie wniosków płynących z tych procesów, aby można je było wykorzystać dla realizacji postawionych celów prac rozwojowych;

–wykorzystanie wiedzy i umiejętności, czyli ich użycie, posłużenie się nimi dla osiągnięcia celów prac rozwojowych.

Co istotne, całość ww. czynności służy:

–planowaniu produkcji oraz

–projektowaniu i tworzeniu zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług.

Chodzi przy tym o konkretne produkty, konkretne procesy lub konkretne usługi albo konkretne rodzaje produktów, procesów lub usług. Podmiot prowadzący prace rozwojowe organizuje je z uwzględnieniem specyfiki konkretnych produktów, procesów lub usług – od niej zależą potrzeby prowadzenia prac rozwojowych i ich zakres.

Jednocześnie ustawodawca wyłączył z definicji prac rozwojowych działalność obejmującą rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do produktów, procesów lub usług, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń. O tym, jakie zmiany do produktów, procesów lub usług mają charakter rutynowy (wykonywany często i niemal automatycznie) i okresowy (powtarzający się, występujący co pewien czas), będzie każdorazowo decydował charakter konkretnych produktów, procesów bądź usług.

Systematyczność i cele działalności badawczo-rozwojowej

Działalność badawczo-rozwojowa jest podejmowana:

–w sposób systematyczny,

–w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Pojęcie „systematyczny” w odniesieniu do procesów oznacza „zachodzący stale od dłuższego czasu”; w odniesieniu do działań oznacza „prowadzony w sposób uporządkowany, według pewnego systemu; planowy, metodyczny”.

Z uwagi na charakter działań, jakie obejmuje działalność badawczo-rozwojowa, pojęcia systematyczności tych działań nie należy ograniczać wyłącznie do ich zwykłego organizacyjnego uporządkowania i częstotliwości podejmowanych czynności. Znaczenie pojęcia „systematyczności” będzie także wynikową przedmiotu prowadzonych działań (badań naukowych lub prac rozwojowych) – musi uwzględniać specyfikę podejmowanych badań lub prac.

Celem działalności badawczo-rozwojowej jest: zwiększenie zasobów wiedzy oraz wykorzystanie zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań. Punktem wyjściowym dla działalności badawczo-rozwojowej jest więc posiadanie pewnego poziomu (określonych zasobów) wiedzy w konkretnym temacie. Aby stwierdzić, czy podjęte działania prowadzą do zwiększenia poziomu wiedzy oraz służą wykorzystywaniu zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań, koniecznym jest określenie poziomu wiedzy „wyjściowej” i „wyjściowego” stanu wykorzystywania zasobów wiedzy, „wyjściowego” stanu jej zastosowań. Bez takiego nakreślenia „punktu wyjścia” dla działalności badawczo-rozwojowej, nie da się nakreślić celów podejmowanych działań.

Dochody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej

Ustawodawca określił, jakie rodzaje dochodów, które podatnik uzyskuje w ramach działalności gospodarczej, mogą być uznane za dochody z kwalifikowanych IP. Zgodnie z art. 30ca ust. 7 ustawy:

Dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest obliczony zgodnie z art. 9 ust. 2 dochód (strata) z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie, w jakim został osiągnięty:

1)z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;

2)ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;

3)z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi;

4)z odszkodowania za naruszenie praw wynikających z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jeżeli zostało uzyskane w postępowaniu spornym, w tym postępowaniu sądowym albo arbitrażu.

Katalog tytułów, z jakich może być osiągany dochód uznawany za uzyskany z kwalifikowanego IP, jest zamknięty. Wśród nich ustawodawca wymienił uwzględnienie kwalifikowanego prawa własności intelektualnej w cenie sprzedaży produktu lub usługi (art. 30ca ust. 7 pkt 3 ustawy). Przepis ten dotyczy sytuacji, gdy podatnik wykorzystuje posiadane kwalifikowane prawo własności intelektualnej dla potrzeb wytwarzania produktów lub dla potrzeb świadczenia usług, które oferuje w swojej działalności gospodarczej. Produkt lub usługa oferowane przez podatnika są wynikiem posiadania przez niego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej. Kształt, cechy, właściwości produktów lub usług są efektem wykorzystania w praktyce gospodarczej podatnika wartości intelektualnych, które powstały w wyniku prowadzonych przez niego prac badawczo-rozwojowych i które podlegają ochronie prawnej jako „przypisane” do podatnika.

W przypadku uwzględnienia kwalifikowanego prawa własności intelektualnej w cenie sprzedaży produktu lub usługi nie dochodzi do sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej. Sprzedaż kwalifikowanego IP to odrębny tytuł uzyskiwania przychodów z kwalifikowanego IP (art. 30ca ust. 7 pkt 2 ustawy).

Co istotne, użyte przez ustawodawcę pojęcie dochodu (straty) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej odnosi się do dochodu (straty) z konkretnego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej. Tym samym, w celu skorzystania z ulgi IP Box podatnik nie ustala łącznego dochodu (straty) ze wszystkich posiadanych kwalifikowanych praw własności intelektualnej, ale odrębne dochody (straty) z poszczególnych praw.

Dochód ustala się według zasad z art. 9 ust. 2 ustawy. Przy ustalaniu przychodów należy mieć na względzie przepisy o momentach rozpoznawania przychodów. Jako koszty uzyskania przychodów z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej należy rozpoznać koszty funkcjonalnie związane z działalnością podatnika, które w sposób bezpośredni albo pośredni przyczyniły się do powstania takiego przychodu. Należy mieć również na względzie obowiązujące podatnika zasady potrącalności kosztów.

Kwalifikowany dochód z kwalifikowanego IP

Dochód o którym mowa w art. 30ca ust. 7 ustawy jest jednym z elementów, które służą ustaleniu przedmiotu opodatkowania preferencyjną stawką opodatkowania 5%, tj. ustaleniu kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Zasadę obliczania kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej określa art. 30ca ust. 4 ustawy. Kwalifikowanym dochodem z kwalifikowanego IP jest iloczyn:

–dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i

–wskaźnika obliczonego według wzoru podanego w przepisie (tzw. wskaźnika nexus).

Dopiero tak ustalony dochód jest przedmiotem opodatkowania preferencyjną stawką 5%.

Celem wskaźnika nexus nie jest „podatkowe rozliczenie” wydatków ponoszonych przez podatników (kwestia możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu z kwalifikowanego IP jest rozstrzygana na etapie ustalania dochodu z kwalifikowanego IP, o którym mowa w art. 30ca ust. 7 ustawy). Wskaźnik nexus służy określeniu, czy za kwalifikowany dochód z kwalifikowanego IP można uznać całość dochodu z kwalifikowanego IP, czy tylko jego część. Istotna jest tu proporcja wykazywanych przez podatnika wartości.

Podstawa opodatkowania preferencyjną stawką opodatkowania 5%

Suma ustalonych we wskazany sposób kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągniętych w roku podatkowym jest podstawą opodatkowania preferencyjną stawką opodatkowania 5% (art. 30ca ust. 3 ustawy).

Co istotne, podatnik, który chce skorzystać z ulgi IP-Box musi również spełnić obowiązki ewidencyjne, o których mowa w art. 30cb ustawy.

Ocena Pana sytuacji

W opisie okoliczności faktycznych sprawy wskazał Pan, że prowadzi działalność, której przedmiotem jest tworzenie oprogramowania. Opisując tę działalność wskazał Pan, że:

–nabywa Pan wiedzę oraz łączy ją ze swoim doświadczeniem, aby osiągać optymalne rozwiązania:

Wnioskodawca jest zmuszony do nieustannego nabywania wiedzy oraz łączenia jej ze zdobytym już doświadczeniem w celu osiągnięcia optymalnego rozwiązania problemu.

–tworzenie nowego oprogramowania każdorazowo wymaga od Pana zrozumienia wymagań biznesowych i ich zaadresowania odpowiednim, nowo stworzonym kodem komputerowym, funkcjonalnością:

Tworzenie nowego oprogramowania każdorazowo wymaga od Twórcy zrozumienia wymagań biznesowych i ich zaadresowanie odpowiednim, nowo stworzonym kodem komputerowym, funkcjonalnością z uwzględnieniem dynamicznej natury (...) oraz gwałtownym rozwojem technologii w obszarze (...).

–oprogramowanie, które Pan tworzy, zawsze wzbogaca produkty Klientów zleceniodawcy, z którymi Pan współpracuje, o nową funkcjonalność:

(…) oprogramowanie Wnioskodawcy każdorazowo odznacza się twórczym i indywidualnym charakterem oraz wzbogaca produkty Klientów Zleceniodawcy D o nową funkcjonalność.

(…) Wytworzone programy komputerowe są rezultatem działań Wnioskodawcy mających charakter kreacyjny, indywidualny oraz oryginalny i są innowacyjne w praktyce gospodarczej Klientów Firmy D.

–w ramach współpracy z kontrahentem opracowuje Pan nowe koncepcje narzędzia oraz rozwiązania:

Biorąc pod uwagę specyfikę tworzenia programów komputerowych rozwijających Produkty Klientów Kontrahenta D przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że bez wątpienia w ramach tej współpracy opracowuje on nowe koncepcje, narzędzia oraz rozwiązania.

Opisane przez Pana działania obejmujące nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej wiedzy i umiejętności dla celów tworzenia nowych zastosowań, nowych, innowacyjnych rozwiązań, a przez to – tworzenia ulepszonych lub nowych produktów, mają charakter prac rozwojowych, o których mowa w art. 5a pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie, działania te – jak Pan wskazał w opisie sprawy – mają twórczy charakter („działania mające charakter kreacyjny, indywidualny oraz oryginalny”), są podejmowane systematycznie i nie obejmują wprowadzania okresowych i rutynowych zmian do produktów.

W opisanych okolicznościach faktycznych można uznać je za Pana działalność badawczo-rozwojową w rozumieniu art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pana stanowisko do pytania pierwszego jest więc prawidłowe.

W opisie swojej działalności wskazał Pan również, że:

(…) kody źródłowe napisane przez Wnioskodawcę są osobnymi programami komputerowymi, są odpowiednio ustalone, wywołują określone wyniki w systemach Klienta, co prowadzi do wzbogacenia ich o nowe funkcjonalności i podlegają one ochronie autorskiej na podstawie ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1062.; dalej ustawa o PAIPP).

(…) Wskutek czynności opisanych w dziale II wniosku powstają programy komputerowe (kod źródłowy) stanowiące przejaw działalności twórczej Wnioskodawcy o indywidualnym charakterze, które zostają odpowiednio ustalone w środowisku programistycznym.

(…) Program źródłowy tworzony przez Wnioskodawcę, spełniający definicję programu komputerowego, podlega ochronie na podstawie art. 74 ustawy o PAIPP.

A zatem efektem prowadzonych przez Pana działań jest powstawanie programów komputerowych, które podlegają ochronie określonej w art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Wskazał Pan również, że przysługują Panu prawa autorskie do opisanych programów.

Wobec tego, przysługujące Panu majątkowe prawa autorskie do danego programu komputerowego, który wytworzył Pan w efekcie prowadzenia konkretnych prac rozwojowych – są kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, o którym mowa w art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej zwane także: kwalifikowanym IP).

Jak Pan wskazał, na podstawie umowy ze Zleceniodawcą przenosi Pan majątkowe prawa autorskie do takich programów na Zleceniodawcę – za wynagrodzeniem. Przychody z tego tytułu mieszczą się w kategorii przychodów ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, które są podstawą do ustalenia dochodu z kwalifikowanego IP (art. 30ca ust. 7 pkt 2 ustawy).

Co istotne, ponieważ w opisie okoliczności faktycznych sprawy wskazał Pan, że Pana wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych do programu komputerowego zawiera się w wynagrodzeniu całkowitym, które otrzymuje Pan z tytułu świadczenia usług programistycznych, przychodem ze sprzedaży kwalifikowanego IP jest tylko ta część uzyskanego przez Pana wynagrodzenia, która jest należnością z tytułu przeniesienia majątkowych praw autorskich do kwalifikowanego IP na Zleceniodawcę.

Pana stanowisko w zakresie pytania drugiego jest zatem prawidłowe.

Dochód z kwalifikowanego IP należy ustalić według zasad z art. 9 ust. 2 ustawy, tj. uwzględnić przychód z danego kwalifikowanego IP i koszty jego uzyskania.

Kosztami uzyskania przychodów z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej są te Pana koszty funkcjonalnie związane z Pana działalnością, które w sposób bezpośredni albo pośredni przyczyniły się do powstania takich przychodów.

Jednocześnie, dla obliczenia podstawy opodatkowania w trybie art. 30ca ustawy, należy ustalić dochody z poszczególnych kwalifikowanych IP. Wobec tego koszty uzyskania przychodów, które ponosi Pan w celu prowadzenia kilku prac rozwojowych i uzyskiwaniu przychodów z kliku kwalifikowanych IP, powinien Pan przypisywać – w odpowiednich częściach – do przychodów z każdego z tych kwalifikowanych IP.

Jak wskazał Pan w opisie sprawy, tego rodzaju kosztem są wydatki na zakup sprzętu komputerowego o wartości poniżej 10 000 zł, które podlegają jednorazowej amortyzacji. Sprzęt będzie wykorzystywany przez Pana do tworzenia różnych programów komputerowych w trakcie roku podatkowego. Wobec tego, prawidłowo zamierza Pan przypisać te koszty – odpowiednia proporcją – do przychodów z poszczególnych kwalifikowanych IP.

Wobec tego, Pana stanowisko w zakresie pytania czwartego w części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Aby ustalić podstawę opodatkowania musi Pan również ustalić wskaźniki nexus dla poszczególnych kwalifikowanych IP. Przy ustalaniu wskaźnika nexus należy wykluczyć koszty, które nie są, lub ze swej natury nie mogą być bezpośrednio związane z wytworzeniem konkretnego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Jak Pan wskazał w opisie okoliczności faktycznych sprawy – w odniesieniu do wydatków wymienionych przez Pana we wniosku i Pana trzecim oraz czwartym pytaniu:

–przyporządkowuje Pan konkretną wartość wskazanych we wniosku wydatków do wytworzenia konkretnych autorskich praw majątkowych do programów komputerowych – stosuje Pan w tym celu proporcję przychodową;

–nie zalicza Pan do wskaźnika nexus wszystkich wydatków jakie przypisuje do kosztów uzyskania przychodu, tylko te bezpośrednio związane z wytwarzaniem oprogramowania.

Wobec tego, wskazane w pytaniu trzecim i czwartym wydatki, w zakresie w jakim są przeznaczone na Pana poszczególne prace rozwojowe – ustalone z zachowaniem metody przyporządkowania, która najlepiej odzwierciedla związek poszczególnych wydatków z danymi pracami rozwojowymi i wytworzonym kwalifikowanym IP – będzie Pan mógł uwzględnić przy ustalaniu poszczególnych wskaźników nexus (art. 30ca ust. 4 lit. a ustawy).

Pana stanowisko do pytania trzeciego i do pytania czwartego w zakresie wskaźnika nexus jest prawidłowe.

Suma ustalonych we wskazany sposób Pana kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych IP będzie podstawą opodatkowania preferencyjna stawką podatku – 5%.

Podsumowując, przyjmując okoliczności faktyczne sprawy przedstawione przez Pana we wniosku, uznałem Pana stanowisko za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzeń.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.