Zbycie nieruchomości.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 lutego 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 22 lutego 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełniła go Pani pismem z 11 marca 2024 r. (wpływ 11 marca 2024 r.) oraz – w odpowiedzi na wezwania – pismami z: 12 marca 2024 r. (wpływ 12 marca 2024 r.), 18 marca 2024 r. (wpływ 18 marca 2024 r.), 25 marca 2024 r. (wpływ 25 marca 2024 r.), z 7 kwietnia 2024 r. (wpływ 7 kwietnia 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku z 18 marca 2024 r.)

W dniu (…) kwietnia 2023 r. Wnioskodawczyni sprzedała mieszkanie odziedziczone w drodze spadku po dziadkach. Dziadkowie Wnioskodawczyni byli właścicielami mieszkania i garażu (każde z nich było właścicielem połowy). Oboje sporządzili testamenty, w których Wnioskodawczyni zapisali mieszkanie, natomiast wujowi Wnioskodawczyni (swojemu synowi) zapisali garaż.

(…) czerwca 2010 r. Sąd Rejonowy stwierdził, iż na podstawie testamentu babci Wnioskodawczyni nabyła spadek (w skład którego wchodziły udziały w wysokości 50% w prawie lokalu położonego (…) i prawie własności garażu) w 9/10 części, a wuj Wnioskodawczyni w 1/10 części.

W następnym postanowieniu o dział spadku w dniu (…) listopada 2010 r. Sąd zapisał, że Wnioskodawczyni wraz z wujem dokonała działu spadku w ten sposób, że wuj przeniósł na Wnioskodawczynię przypadające mu udziały w prawie własności lokalu, a Wnioskodawczyni przeniosła na niego przypadające Wnioskodawczyni udziały w prawie własności garażu. Udziały przyjęte zostały przez obie strony bez obowiązku dopłat.

Po śmierci dziadka Wnioskodawczyni Sąd Rejonowy postąpił tak samo. Dnia (…) marca 2022 r. Wnioskodawczyni otrzymała zapisany w testamencie spadek w wysokości 9/10 części, a wuj w wysokości 1/10. Dnia (…) stycznia 2023 r. Sąd wydał postanowienie, w którym postanowił ustalić, że w skład spadku po zmarłym dziadku wchodzi udział wynoszący 1/2 w lokalu stanowiącym odrębną nieruchomość i udział wynoszący 1/20 w nieruchomości, czyli garażu. Sąd dokonał działu spadku po dziadku Wnioskodawczyni w ten sposób, że połowę lokalu mieszkalnego otrzymała na wyłączną własność Wnioskodawczyni, natomiast połowę garażu otrzymał na wyłączną własność wuj Wnioskodawczyni. Bez wzajemnych spłat i dopłat. Zarówno Wnioskodawczyni, jak i wuj Wnioskodawczyni nie wnosili do tych decyzji sprzeciwu, ani roszczeń wobec siebie.

Garaż jest cały czas własnością wuja Wnioskodawczyni. Natomiast Wnioskodawczyni sprzedała mieszkanie. Spadkodawcy byli właścicielami mieszkania dłużej niż pięć lat, od (…) października 1989 r. Wnioskodawczyni nie prowadzi i nigdy nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej. Nie dokonywała wcześniej żadnych sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawczyni nie zamierza nabywać żadnych nieruchomości i ich sprzedawać. Mieszkanie zostało nabyte przez dziadków w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej. Tytuł prawny mieszkania to – lokal mieszkalny stanowiący odrębną własność. Wartość majątku nabytego przez Wnioskodawczynię w drodze działu spadku nie przekroczyła wartości majątku, jaki przysługiwał Wnioskodawczyni pierwotnie w całej masie spadkowej.

Pytanie

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z 7 kwietnia 2024 r.)

Czy Wnioskodawczyni ma obowiązek odprowadzenia podatku od sprzedaży mieszkania (podstawa prawna: Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawa PIT))?.

Pani stanowisko w sprawie

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z 7 kwietnia 2024 r.)

W ocenie Wnioskodawczyni, nie posiada ona wystarczającej wiedzy by jednoznacznie zinterpretować przepisy, dlatego pyta. Ale uważa, że nie powinna zapłacić podatku od sprzedaży mieszkania.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa majątkowego nastąpi po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, nie stanowi ono źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze zbycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa majątkowego w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonywaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Według art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jeżeli nieruchomości lub prawa majątkowe określone przez art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c tej ustawy zostały nabyte w drodze spadku, to ich odpłatne zbycie (dokonane poza działalnością gospodarczą) stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, jeżeli nastąpiło ono przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości bądź nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę.

Na podstawie art. 10 ust. 7 ww. ustawy:

Wobec powyższego w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, nabytej w drodze spadku i dziale spadku istotne znaczenie ma ustalenie daty nabycia tej nieruchomości przez spadkodawcę oraz czy w wyniku dokonania działu spadku nie następuje nabycie majątku przekraczające pierwotnie posiadany udział w spadku.

Do wyliczenia 5-letniego okresu, od którego uzależnione jest opodatkowanie sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych nabytych w drodze spadku, wliczany jest zatem nie tylko okres własności nieruchomości (praw majątkowych) przez spadkobiercę, który dokonuje sprzedaży, ale także okres własności nieruchomości (praw majątkowych) spadkodawcy. Jeżeli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie nieruchomości bądź nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę, do momentu odpłatnego zbycia nieruchomości (praw majątkowych) przez spadkobiercę upłynęło 5 lat – to sprzedaż nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c w związku z art. 10 ust. 5 ww. ustawy (czyli nabytych w drodze spadku), decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma forma prawna ich nabycia oraz moment nabycia przez spadkodawcę.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „spadek” ani też „nabycie w drodze spadku”, dlatego też zasadnym jest odwoływanie się do regulacji zawartych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.).

Zgodnie z art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego:

W myśl art. 924 i art. 925 Kodeksu cywilnego:

Na podstawie art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego:

Powyższe oznacza, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei, postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Na mocy art. 1035 Kodeksu cywilnego:

Zgodnie z art. 1037 § 1 Kodeksu cywilnego:

W myśl art. 1038 § 1 Kodeksu cywilnego:

Stosownie do art. 195 Kodeksu cywilnego:

Współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, nigdy o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy.

W świetle art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego:

Według art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego:

Art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że:

Na podstawie art. 211 Kodeksu cywilnego:

Zgodnie z art. 212 Kodeksu cywilnego:

Z powyższych przepisów wynika, że zniesienie współwłasności może nastąpić m.in. przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, poprzez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych.

Co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy – w wyniku tego zniesienia – podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału, jaki pierwotnie mu przysługiwał.

Podobne wnioski wynikają z ukształtowanej już linii orzeczniczej Naczelnego Sądu Administracyjnego, który twierdzi, że nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku dokonanego zniesienia współwłasności, jeśli:

a)podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty, lub

b)wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku mieści się w udziale, jaki przysługiwał tej osobie we współwłasności.

Analogicznie sytuacja kształtuje się przy dziale spadku, bowiem za datę nabycia nieruchomości lub prawa majątkowego – w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku działu spadku, należy przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa majątkowego w wyniku działu mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz dział spadku został dokonany bez spłat i dopłat. Natomiast, gdy w wyniku działu spadku udział danej osoby ulega powiększeniu, mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego.

Z instytucją działu spadku mamy więc do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. Wskutek działu spadku poszczególni spadkobiercy stają się podmiotami wyłącznie uprawnionymi względem przyznanych im praw majątkowych, stanowiących do chwili działu przedmiot wspólności. Nie zmienia to faktu, że dział spadku jest zawsze konsekwencją wcześniejszego nabycia spadku. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Dział spadku, w wyniku którego udział w nieruchomości lub prawie majątkowym nie zwiększył się, zmienia wyłącznie charakter własności. Jednakże nabycie nieruchomości lub prawa majątkowego w drodze działu spadku (nawet jeżeli działu spadku dokonano bez spłat lub dopłat) w części przekraczającej udział spadkowy stanowi w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nabycie nieruchomości lub prawa majątkowego w tym udziale, który przekracza udział nabyty w spadku. Wszelkie przypadki, gdy udział danej osoby ulega powiększeniu, traktowany być musi w kategorii nabycia, gdyż w ten sposób ulega powiększeniu zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad nieruchomością lub prawem majątkowym. Bezsprzeczne jest, że udziały, jakie otrzymuje spadkobierca powyżej swojego udziału (jeżeli nabywa majątek w dziale spadku o wartości większej od swojego udziału w spadku) były własnością pozostałych spadkobierców. Spadkobierca nie miał do nich żadnych praw aż do momentu działu spadku. Nabycie w wyniku działu spadku części majątku, który należał do innych spadkobierców, należy więc traktować jako nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za datę nabycia tej części nieruchomości, która przekracza dotychczasowy udział w spadku, należy przyjąć datę dokonania działu spadku, tj. dzień zawarcia umowy bądź uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli dział spadku dokonany był na drodze postępowania sądowego.

Powyższe znajduje potwierdzenie w cytowanym wcześniej art. 10 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu sprawy wynika, że (…) kwietnia 2023 r. sprzedała Pani mieszkanie odziedziczone w drodze spadku po dziadkach. Pani dziadkowie byli właścicielami mieszkania i garażu (każde z nich było właścicielem połowy). Mieszkanie zostało nabyte (…) października 1989 r. przez Pani dziadków w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej. Tytuł prawny mieszkania to – lokal mieszkalny stanowiący odrębną własność. Pani dziadkowie sporządzili testamenty, w których Pani zapisali mieszkanie, natomiast Pani wujowi (swojemu synowi) zapisali garaż. (…) czerwca 2010 r. Sąd Rejonowy stwierdził, iż na podstawie testamentu Pani babci nabyła Pani spadek (w skład którego wchodziły udziały w wysokości 50% w prawie lokalu położonego (…) i prawie własności garażu) w 9/10 części, a Pani wuj w 1/10 części. W następnym postanowieniu o dział spadku w dniu (...) listopada 2010 r. Sąd zapisał, że Pani wraz z wujem dokonała działu spadku w ten sposób, że wuj przeniósł na Panią przypadające mu udziały w prawie własności lokalu, a Pani przeniosła na niego przypadające Panu udziały w prawie własności garażu. Udziały przyjęte zostały przez obie strony bez obowiązku dopłat. Po śmierci Pani dziadka Sąd Rejonowy postąpił tak samo. Dnia (…) marca 2022 r. otrzymała Pani zapisany w testamencie spadek w wysokości 9/10 części, a wuj w wysokości 1/10. Dnia (…) stycznia 2023 r. Sąd wydał postanowienie, w którym postanowił ustalić, że w skład spadku po zmarłym dziadku wchodzi udział wynoszący 1/2 w lokalu stanowiącym odrębną nieruchomość i udział wynoszący 1/20 w nieruchomości, czyli garażu. Sąd dokonał działu spadku po Pani dziadku w ten sposób, że połowę lokalu mieszkalnego otrzymała na wyłączną własność Pani, natomiast połowę garażu otrzymał na wyłączną własność Pani wuj. Bez wzajemnych spłat i dopłat. Zarówno Pani, jak i Pani wuj nie wnosili do tych decyzji sprzeciwu, ani roszczeń wobec siebie. Wartość majątku nabytego przez Panią w drodze działu spadku nie przekroczyła wartości majątku, jaki przysługiwał Pani pierwotnie w całej masie spadkowej. Nie prowadzi Pani i nigdy nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej. Nie dokonywała wcześniej żadnych sprzedaży nieruchomości. Nie zamierza Pan nabywać żadnych nieruchomości i ich sprzedawać.

W przedmiotowej sprawie kluczowe jest ustalenie, kiedy nastąpiło faktyczne nabycie przez Panią mieszkania, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 5 i ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Użyty w ww. przepisie termin „nabycie” oznacza każde uzyskanie tytułu własności (nabycie własności) lub każde uzyskanie określonego prawa (nabycie prawa) bez względu na fakt czy jest to nabycie w części ułamkowej, czy w całości. Poprzez „nabycie” należy rozumieć każde zwiększenie aktywów podatnika.

Moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określony jest zgodnie z normami prawa cywilnego.

Stosownie do art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego:

Nabyć nieruchomość lub prawo majątkowe można więc, np. w drodze zakupu, bądź uzyskując pod tytułem darmym (w formie darowizny, spadku), a w przypadku zaś ograniczonych praw rzeczowych również zawierając umowę o ustanowieniu tego prawa.

Należy ponownie podkreślić, że w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej w spadku i dziale spadku istotne znaczenie ma ustalenie daty nabycia tej nieruchomości przez spadkodawcę oraz czy w wyniku dokonania działu spadku nie nastąpiło nabycie majątku przekraczające pierwotnie posiadany udział w spadku. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku działu spadku – należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku działu spadku mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w spadku. Jeżeli wartość nieruchomości lub prawa (udziałów w nieruchomości lub prawie) nabytych w wyniku działu spadku jest zgodna z udziałem posiadanym przed działem spadku – nie następuje nabycie, ponieważ w ten sposób nie ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad nieruchomością lub prawem, jak i stan jej majątku osobistego. Dział spadku, w wyniku którego udział w nieruchomości lub prawie nie zwiększył się, zmienia wyłącznie charakter własności.

Dokonując analizy przedstawionej sytuacji faktycznej sprawy stwierdzić należy, że (…) kwietnia 2023 r. sprzedała Pani mieszkanie odziedziczone w drodze spadku po dziadkach. Pani dziadkowie byli właścicielami mieszkania i garażu (każde z nich było właścicielem połowy). Mieszkanie zostało nabyte (…) października 1989 r. przez Pani dziadków w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej. Sąd Rejonowy (…) czerwca 2010 r. stwierdził, iż na podstawie testamentu Pani babci nabyła Pani spadek (w skład którego wchodziły udziały w wysokości 50% w prawie lokalu położonego (…) i prawie własności garażu) w 9/10 części, a Pani wuj w 1/10 części. W następnym postanowieniu o dział spadku w dniu (…) listopada 2010 r. Sąd zapisał, że Pani wraz z wujem dokonała działu spadku w ten sposób, że wuj przeniósł na Panią przypadające mu udziały w prawie własności lokalu, a Pani przeniosła na niego przypadające Panu udziały w prawie własności garażu. Udziały przyjęte zostały przez obie strony bez obowiązku dopłat. Dnia (…) marca 2022 r. otrzymała Pani zapisany w testamencie spadek w wysokości 9/10 części, a wuj w wysokości 1/10. Dnia (…) stycznia 2023 r. Sąd wydał postanowienie, w którym postanowił ustalić, że w skład spadku po zmarłym dziadku wchodzi udział wynoszący 1/2 w lokalu stanowiącym odrębną nieruchomość i udział wynoszący 1/20 w nieruchomości, czyli garażu. Sąd dokonał działu spadku po Pani dziadku w ten sposób, że połowę lokalu mieszkalnego otrzymała na wyłączną własność Pani, natomiast połowę garażu otrzymał na wyłączną własność Pani wuj. Bez wzajemnych spłat i dopłat. Zarówno Pani, jak i Pani wuj nie wnosili do tych decyzji sprzeciwu, ani roszczeń wobec siebie. Wartość majątku nabytego przez Panią w drodze działu spadku nie przekroczyła wartości majątku, jaki przysługiwał Pani pierwotnie w całej masie spadkowej. Zatem po Pani stronie nie wystąpiło przysporzenie majątku ponad udział w spadku, posiadany przed dokonaniem tej czynności.

Jeżeli więc w wyniku działu spadku dokonanego między spadkobiercami, wartość mieszkania nie przekroczyła wartości, która pierwotnie przysługiwała Pani w masie spadkowej, w niniejszej sprawie nie doszło do nowego nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że pięcioletni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do ww. nieruchomości, należy liczyć od końca 1989 r., tj. od końca roku nabycia nieruchomości przez Pani dziadków.

Zatem, sprzedaż przez Panią mieszkania nie stanowi dla Pani źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 5 i ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nastąpiła po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości przez spadkodawców (Pani dziadków).

Podsumowując należy stwierdzić, że sprzedaż przez Panią mieszkania odziedziczonego w drodze spadku po Pani dziadkach nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie stanowi odpłatnego zbycia nieruchomości stanowiącego źródło przychodu wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznych podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Panią chroniła.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).