Interpretacja indywidualna z dnia 12 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-2.4011.117.2024.2.KP
Temat interpretacji
Możliwość zaliczenia wartość samochodu wraz z częściami oraz usługą modyfikacyjną w całości zaliczyć w koszty uzyskania przychodu, nie biorąc pod uwagę ograniczeń wynikających z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o PIT.
Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych zdarzeń przyszłych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
Dnia 8 lutego 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 7 lutego 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 4 kwietnia 2024 r. (wpływ 4 kwietnia 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzeń przyszłych
Przedsiębiorstwo handlowo-usługowe (...) jest czynnym podatnikiem VAT. Przeważająca działalność gospodarcza to 43.41.Z – Transport drogowy towarów.
Działalność opiera się głównie na transporcie samochodów osobowych na przyczepach typu (...).
Przedsiębiorstwo zajmuje się również sprzedażą samochodów osobowych, furgonetek oraz części i akcesoriów do pojazdów samochodowych.
Właściciel firmy – Pan chce przekazać do przedsiębiorstwa prywatny samochód osobowy. Ten samochód zostałby stuningowany i przerobiony tak, aby był to samochód rajdowy. Po pewnych dokładnych modyfikacjach miałby startować w wyścigach oraz pokazach typu drift. Modyfikacje dotyczyłyby silnika, wewnętrznej zabudowy oraz karoserii. Na samochodzie z zewnętrznej części zostałoby umieszczone Logo firmy, napisy typu: (...) oraz nazwa przedsiębiorstwa i numery telefonów do spedytora i sklepu z częściami oraz osoby zajmującej się sprzedażą samochodów.
Modyfikacja samochodu może zająć kilka miesięcy, samochód ten nie będzie wykorzystywany do celów prywatnych.
Informuje Pan, że przeciwko Panu nie toczy się żadne postępowanie karno-skarbowe.
W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku udzielił Pan odpowiedzi na następujące pytania:
Jaka jest forma opodatkowania Pana działalności gospodarczej?
Podatek liniowy.
Czy prowadzi Pan działalność gospodarczą również w innym zakresie niż wskazany we wniosku; jeśli tak – prosimy wskazać w jakim?
W swojej działalności zajmuje się Pan głównie:
-49.41.Z Transportem drogowym towarów,
-45.11.Z Sprzedażą hurtową i detaliczną samochodów osobowych i furgonetek,
-45.19.Z Sprzedażą hurtową i detaliczną pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli,
-45.20.Z Konserwacją i naprawą pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli,
-45.31.Z Sprzedażą hurtową części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli,
-45.32.Z Sprzedażą detaliczną części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli,
-45.40.Z Sprzedażą hurtową i detaliczną motocykli, ich naprawą i konserwacją oraz sprzedażą hurtową i detaliczną części i akcesoriów do nich.
Czy samochód rajdowy w chwili wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie kompletny i zdatny do użytku?
Tak.
Czy z uczestnictwa w wyścigach oraz pokazach typu drift będzie Pan uzyskiwał przychody; jeśli tak – jakie to przychody, z jakiego dokładnie tytułu będą to przychody, czy ich podstawę będą stanowić umowy zawierane z organizatorami tych wyścigów/pokazów?
Za uczestnictwa w wyścigach oraz pokazach typu drift nie będzie Pan uzyskiwał przychodów.
Czy samochód rajdowy nie będzie samochodem osobowym w rozumieniu art. 5a pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.)?
Będzie to samochód osobowy, samochód będzie miał dwa miejsca siedzące z przodu oddzielone od tylnej części klatką bezpieczeństwa, waga nie będzie przekraczać 3,5 tony.
Jakie konkretnie koszty poniesie Pan w związku z przerobieniem, stiuningowaniem samochodu?
Będzie przerobione zawieszenie, silnik oraz dostosowanie wnętrza oraz karoserii do tego typu wyścigów, całkowity koszt jest szacowany na około 400 000 zł.
Czy będzie Pan posiadać dokumenty (faktury, rachunki), z których będzie wynikać poniesienie przez Pana wydatków związanych z przerobieniem, stiuningowaniem samochodu.
Będzie Pan posiadał faktury oraz rachunki, z których będą wynikać poniesione koszty związane z przerobieniem, stuningowaniem samochodu.
Pytanie
1. Czy może Pan wartość samochodu wraz z częściami oraz usługą modyfikacyjną w całości zaliczyć w koszty uzyskania przychodu, nie biorąc pod uwagę ograniczeń wynikających z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o PIT?
2. Czy taki samochód wraz z przerobieniem traktuje się jako inwestycja i trzeba ten koszt rozliczyć w czasie?
Pytanie nr 1 wynika z uzupełnienia wniosku.
Pana stanowisko w sprawie
Pana zdaniem – może Pan zaliczyć całość kosztów przerobienia oraz wartości samochodu w koszty przedsiębiorstwa, gdyż będzie to reklama dla Pana przedsiębiorstwa.
Powinien Pan traktować całość jako inwestycję i zaliczyć w koszty dopiero, jak całość będzie zakończona. Wtedy zaliczyć w koszty amortyzację.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
To oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.
Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:
- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztów uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
- został właściwie udokumentowany,
- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.
Dlatego stwierdzam, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.
Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodów musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tych przychodów, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważam, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.
Jak wynika z powyższego, podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych przez siebie wydatków, które nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – pod warunkiem że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodów (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów).
Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. W przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:
- stanowi własność lub współwłasność podatnika,
- został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
- jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania (jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem; przez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego jego użytkowania,
- przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
- składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 cyt. ustawy.
Zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.
Na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia, a jeżeli były używane przez podatnika przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie były wcześniej amortyzowane – cenę ich nabycia, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.
Stosownie do art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.
W myśl powołanego przepisu – na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego będą miały wpływ wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. W związku z tym do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć zarówno wydatki poniesione na jego nabycie, jak również wydatki związane z jego modyfikacją (przystosowaniem) poniesione do dnia przyjęcia tego środka trwałego do używania.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:
a) 225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2022 r. poz. 1083 i 1260) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy,
b) 150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych;
Zatem wydatki na zakup samochodów osobowych, jeżeli spełniają przesłanki do ich zakwalifikowania do środków trwałych, mogą być kosztem podatkowym przez odpisy amortyzacyjne. Przy czym ustawodawca wprowadził ograniczenie w zaliczaniu tych odpisów w koszty podatkowe. Nie są kosztem uzyskania przychodów odpisy w części ustalonej od wartości samochodu osobowego ponad kwotę 150 000 zł.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu; te wydatki i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.
Przepis ten dotyczy wydatków z tytułu eksploatacji (np. paliwo, naprawy) samochodu osobowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej stanowiącego własność podatnika. Ponadto przepis ten odnosi się do samochodu osobowego, który nie stanowi środka trwałego w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.
Natomiast jak stanowi art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.
Zatem 25% poniesionych wydatków (np. paliwo, naprawy) na samochód osobowy stanowiący środek trwały z tytułu kosztów jego użytkowania, jeżeli taki samochód jest wykorzystywany także do celów innych niż działalność gospodarcza (np. do celów prywatnych), nie stanowi kosztów podatkowych.
Zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:
a) pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
– klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
– z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
b) pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
c) pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
– agregat elektryczny/spawalniczy,
– do prac wiertniczych,
– koparka, koparko-spycharka,
– ładowarka,
– podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
– żuraw samochodowy,
d) pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług;
Zgodnie z art. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w:
1) art. 5a pkt 19a lit. a i b stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
2) art. 5a pkt 19a lit. c stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.
Z opisu sprawy wynika, że zamierza Pan przekazać do swojego przedsiębiorstwa prywatny samochód osobowy. Samochód ten zmierza Pan przerobić (stiuningować) tak, aby był to samochód rajdowy. Po dokonanych modyfikacjach samochód miałby startować w wyścigach i pokazach typu drift. Modyfikacje dotyczyłyby przerobienia zawieszenia, silnika oraz dostosowanie wnętrza i karoserii do tego typu wyścigów. Całkowity koszt jest szacowany na około 400 000 zł. Będzie Pan posiadał dokumenty oraz rachunki, z których będą wynikać poniesione koszty w związku z przerobieniem, stiuningowaniem samochodu. Z tytułu uczestnictwa w wyścigach oraz pokazach typu drift nie będzie uzyskiwał Pan przychodów. W chwili wprowadzenia samochodu do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych będzie on kompletny i zdatny do użytku. Na samochodzie z zewnętrznej części zostałoby umieszczone logo Pana firmy, napisy reklamujące Pana firmę oraz nr telefonów. Samochód ten nie będzie wykorzystywany do celów prywatnych. Wskazał Pan także, że samochód będzie samochodem osobowym zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Ponieważ – jak sam Pan wskazał – opisany przez Pana samochód ma służyć celom reklamowym, to zachodzi związek przyczynowo-skutkowy, dający podstawy do zaliczenia poniesionych przez Pana wydatków w koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.
Jednak nie może Pan zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów całości wartości (ceny nabycia) samochodu osobowego wraz z częściami i usługą modyfikacyjną. W Pana sprawie nie znajdzie także zastosowanie art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ dotyczy on kosztów eksploatacji samochodu osobowego.
Podkreślam, że samochód po dokonaniu modyfikacji (stiuningowaniu) będzie spełniał definicję środka trwałego. Wartość samochodu (cena nabycia) oraz koszty związane ze stiuningowaniem samochodu, tj. koszty przerobienia zawieszenia, silnika oraz dostosowania wnętrza i karoserii będą stanowić wartość początkową samochodu. Od tak ustalonej wartości początkowej samochodu może Pan dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Jednak do kosztów uzyskania przychodów może Pan zaliczyć odpisy amortyzacyjne w części ustalonej do wartości 150 000 zł, ponieważ wskazał Pan, że samochód ten jest samochodem osobowym.
Podsumowanie: samochód osobowy po dokonaniu modyfikacji będzie środkiem trwałym podlegającym amortyzacji. Do kosztów uzyskania przychodów może Pan zaliczyć odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej tego samochodu w części ustalonej do wartości 150 000 zł.
Dodatkowe informacje
Przy wydawaniu tej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na opisie sprawy przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzeń przyszłych i zastosuje się Pan do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).