Opodatkowanie w Polsce dochodów z działalności gospodarczej zarejestrowanej w Irlandii.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 stycznia 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 18 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania w Polsce dochodów z działalności gospodarczej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pani rezydentem podatkowym w Irlandii ze stałym miejscem pobytu czyli centrum życiowym. Pracuje Pani w Irlandii na stałe w pełnym wymiarze godzin. Dodatkowo ma Pani tam zarejestrowaną firmę, która polega na obróbce drewna i świadczeniu usług z tym związanych. Głównym miejscem wykonywania tej działalności jest Polska, gdzie znajduje się cały sprzęt potrzebny do wykonywania tej działalności. Usługi te są wykonywane na terenie Polski. Materiał, który jest przerabiany jest nabywany w Polsce. Fizycznie cała działalność jest wykonywana w Polsce. Cały materiał, który jest pozyskiwany jest sprzedawany na rynku polskim. Działalność ta jest prowadzona w sezonie od wiosny do jesieni bez przekroczenia 183 dni w roku. Wystawiane są rachunki bez podatku VAT i wszystko jest później rozliczane w irlandzkim urzędzie skarbowym, (…).

Dodała Pani, że działalność jest prowadzona w Polsce na działce, która ma pozwolenie na prowadzenie tartaku i tam są też rozwieszone reklamy. Gmina, w której znajduje się działka wyraziła zgodę na prowadzenie takiej działalności. 

Pytania

1.  Czy dochód uzyskany w Polsce powinien zostać rozliczony w Polsce, czy też w Irlandii wspólnie z dochodami z umowy o pracę skoro jest Pani irlandzkim rezydentem podatkowym?

2.  Czy w opisanej sytuacji powinna Pani dochody uzyskane w Polsce rozliczyć również w Polsce czy w Irlandii jako miejsce centrum życiowego i rezydentury podatkowej?

Pani stanowisko w sprawie

Według Pani, Pani centrum życiowe jest w Irlandii i cały Pani dochód również nabyty na terenie Polski powinien być rozliczony w Irlandii, gdzie jest Pani rezydentura podatkowa i gdzie do tej pory się Pani rozliczała. Według Pani, nie ma zastosowania art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ograniczony obowiązek podatkowy – przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 1a cyt. ustawy:

W świetle art. 3 ust. 2a ustawy:

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce. Wówczas osoba podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

W myśl art. 4a ww. ustawy:

Pani rezydencja podatkowa na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania

W Pani przypadku zastosowanie ma Umowa z 13 listopada 1995 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1996 Nr 29 poz. 129 ze zm.) zmodyfikowana przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mająca na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzona w Paryżu 24 listopada 2016 r., podpisana w Paryżu 7 czerwca 2017 r. (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1369).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Umowy:

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. Umowy:

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wskazana wyżej zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Rzeczpospolita Polska ma prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi, ale tylko w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonych na jej terytorium. Nie są natomiast w Polsce opodatkowane osoby fizyczne z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski miejsca zamieszkania lub zakładu.

Ze stanu faktycznego wynika, że jest Pani rezydentem podatkowym Irlandii. W Irlandii ma Pani stałe miejsce pobytu, czyli centrum życiowe. Pracuje Pani w Irlandii na stałe w pełnym wymiarze godzin. Dodatkowo ma Pani tam zarejestrowaną firmę, która polega na obróbce drewna i świadczeniu usług z tym związanych. Głównym miejscem wykonywania tej działalności jest Polska. Działalność ta jest prowadzona w sezonie od wiosny do jesieni bez przekroczenia 183 dni w roku.

Analizując Pani powiązania osobiste i gospodarcze, wskazuję, że podlega Pani w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W Polsce podlega Pani opodatkowaniu tylko od dochodów uzyskanych na terenie Polski z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Pani przychody z działalności gospodarczej a opodatkowanie w Polsce

W myśl art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Katalog dochodów (przychodów) wymienionych w art. 3 ust. 2b ww. ustawy, nie jest katalogiem zamkniętym. Ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski.

Na podstawie art. 3 ust. 2d ustawy:

W Polsce ma Pan ograniczony obowiązek podatkowy. Oznacza to, że podlega Pani obowiązkowi podatkowemu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na jej terytorium. Za takie dochody uważa się m.in. dochody (przychody) z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski, w tym poprzez położony na terytorium RP zagraniczny zakład (art. 3 ust. 2b pkt 3 ustawy).

Zakład

Zgodnie z art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jak stanowi art. 5 ust. 1 Umowy polsko – irlandzkiej:

Z ust. 2 tego przepisu wynika, że:

Stosownie do art. 5 ust. 3 Umowy:

W świetle ust. 4 art. 5 Umowy:

Tak więc, zgodnie z art. 5 Umowy, pojęcie „zakład” oznacza „stałą placówkę, przez którą przedsiębiorstwo prowadzi całkowicie lub częściowo swoją działalność”. Definicja ta zawiera następujące warunki:

• istnieje placówka działalności gospodarczej, tj. pomieszczeń, a w pewnych okolicznościach maszyn i urządzeń (miejsce gdzie działalność jest prowadzona)
• placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu z pewnym stopniem trwałości;
• prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki, oznacza to, że osoby, które w taki lub inny sposób są zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym stała placówka jest położona.

Do uznania, że dana osoba ma na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ww. przesłanki powinny być spełnione łącznie. Brak spełnienia którejkolwiek przesłanki oznacza, że nie powstanie zakład w postaci stałej placówki w rozumieniu właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Placówka – jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej – może istnieć również wtedy, gdy nie ma żadnych pomieszczeń lub gdy nie są one wymagane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa; wystarczy posiadanie pewnej przestrzeni do własnej dyspozycji. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób.

Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy aby zaistniała stała placówka gospodarcza. Nie wymaga się, aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką.

Określenie „za pośrednictwem” należy interpretować w szerokim sensie, mającym zastosowanie do każdej sytuacji, w której działalność gospodarcza jest prowadzona w konkretnym pomieszczeniu, czy przestrzeni pozostającej w tym celu do dyspozycji przedsiębiorstwa. Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem.

Zgodnie z definicją placówka musi być „stała”. Musi istnieć więź między placówką a określonym punktem geograficznym. Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego. Placówka może stanowić zakład nawet wówczas, gdy w rzeczywistości istnieje przez krótki okres, jeśli ze względu na szczególny rodzaj działalności jest prowadzona tylko przez bardzo krótki okres.

Aby placówka mogła zostać uznana za zakład w rozumieniu art. 5 Umowy, musi mieć stały charakter. Przez stały charakter należy rozumieć, że placówka ma charakter trwały, a nie tymczasowy. W związku z powyższym, powstanie zakładu w rozumieniu art. 5 ust. 1 MK OECD będzie możliwe jedynie w takich sytuacjach, gdy placówka przedsiębiorcy z jednego państwa utworzona na terytorium drugiego państwa będzie mieć określony stopień trwałości, tzn. nie będzie mieć charakteru wyłącznie tymczasowego.

Jeżeli istnieje placówka czasowej zmiany prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorstwo jednego państwa na terytorium drugiego państwa, (tzn. mogą istnieć dwa miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym samym czasie), stała placówka będzie istnieć jedynie w tym miejscu, gdzie prowadzona działalność gospodarcza pierwszego przedsiębiorstwa ma charakter główny. Na stały charakter placówki nie mają wpływu przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę. Powyższe będzie mieć miejsce np. gdy krótkotrwała przerwa w prowadzeniu działalności gospodarczej wynika z charakteru tej działalności oraz występowanie przerw wynika z sezonowego charakteru prowadzonej działalności gospodarczej.

Aby zakład został w pełni ukonstytuowany przedsiębiorstwo musi prowadzić całość lub część swojej działalności poprzez placówkę. Zgodnie z Komentarzem, o prowadzeniu części bądź całości działalności gospodarczej poprzez stałą placówkę można mówić już w momencie, gdy przedsiębiorstwo przygotowuje działalność w miejscu, które może być wykorzystywane w sposób trwały. 

Jednym z wyjątków od tej reguły jest sytuacja, gdy działalność ma charakter powtarzalny, w takim przypadku każdy okres, w którym placówka była użytkowana, powinien być brany pod uwagę w połączeniu z ilością wszystkich okresów, w których była użytkowana (okres może się rozciągnąć na wiele lat).

Inny wyjątek dotyczy działalności gospodarczej prowadzonej wyłącznie w danym państwie. W takiej sytuacji działalność gospodarcza może trwać krótko z uwagi na jej charakter, lecz ponieważ jest ona prowadzona całkowicie w tym państwie, to jej związek z tym państwem jest silniejszy.

Zatem, okolicznością faktyczną istotną dla określenia miejsca opodatkowania określonych przychodów (dochodów) jest istnienie zakładu podatnika w państwie źródła.

Opodatkowanie dochodów na gruncie Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania

Na mocy art. 7 ust. 1 Umowy:

W myśl art. 7 ust. 2 Umowy:

Stosownie do art. 7 ust. 3 Umowy:

Jak wynika z ust. 4 powyższego artykułu:

Zgodnie z art. 7 ust. 5 Umowy:

Na podstawie ust. 6 art. 7 Umowy:

Co do zasady przedsiębiorstwo jednego państwa nie może być więc opodatkowane w drugim państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim państwie działalność za pośrednictwem położonego w tym państwie zakładu.

Wskazała Pani, że w Irlandii zarejestrowała Pani działalność gospodarczą, którą wykonuje Pani w Polsce. Głównym miejscem wykonywania tej działalności jest Polska, gdzie znajduje się cały sprzęt potrzebny do wykonywania tej działalności. Usługi w ramach tej działalności są wykonywanie na terenie Polski. Materiał, który jest przerabiany jest nabywany w Polsce. Fizycznie cała działalność jest wykonywana w Polsce. Cały materiał, który jest pozyskiwany jest sprzedawany na rynku polskim. Działalność ta jest prowadzona w sezonie od wiosny do jesieni bez przekroczenia 183 dni w roku. Działalność jest prowadzona w Polsce na działce, która ma pozwolenie na prowadzenie tartaku i tu są też rozwieszone reklamy. Gmina do której podlega działka wyraziła zgodę na prowadzenie takiej działalności. 

Dokonując interpretacji postanowień polsko – irlandzkiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zwracam uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach niż miejsce zamieszkania należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 ww. umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1). Przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1 fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin „przedsiębiorstwo” należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Działalność gospodarczą wykonuje Pani w Polsce przy jednoczesnym posiadaniu miejsca i urządzeń do prowadzenia tej działalności (maszyny, urządzenia, nieruchomość). Zatem stwierdzam, że prowadzi Pani działalność gospodarczą w Polsce, która spełnia warunki uznania ją za prowadzoną za pomocą „zakładu”, o którym mowa w art. 5 umowy polsko – irlandzkiej. Uzyskany przez Panią dochód z prowadzonej działalności, który może być przypisany temu zakładowi położonemu na terytorium Polski podlega opodatkowaniu w Polsce.

Dochody z działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce winna Pani rozliczyć w Polsce.

Pani stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Niniejsza interpretacja dotyczy jedynie opodatkowania w Polsce dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce. Organ nie może rozstrzygnąć czy dane dochody podlegają opodatkowaniu w Irlandii, bowiem nie ma uprawnień do analizowania irlandzkich przepisów podatkowych. Dokonując interpretacji organ ma uprawnienia do wydania rozstrzygnięcia na podstawie polsko – irlandzkiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).