Zbycie nieruchomości.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 stycznia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 24 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan pismami z 13 lutego 2024 r. (wpływ 14 lutego 2024 r.) oraz z 15 lutego 2024 r. (wpływ 15 lutego 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu z 15 lutego 2024 r.)

Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, tak więc podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów.

W dniu (…) 2015 r. została zawarta zobowiązująca umowa sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy i jego żony udziału wynoszącego 1/4 w prawie własności nieruchomości gruntowej stanowiącej niezabudowaną działkę (…) (dalej: Nieruchomość 1). Pozostałymi kupującymi były cztery osoby fizyczne, tj. małżonkowie X i małżonkowie Y, przy czym małżonkowie X mieli nabyć udział 1/2 w prawie własności nieruchomości, a małżonkowie Y udział wynoszący 1/4.

W tym samym dniu, tj. (…) 2015 r. została zawarta warunkowa umowa sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy wraz z żoną oraz małżonków X i małżonków Y prawa wieczystego użytkowania nieruchomości wymienionych poniżej, przy czym Wnioskodawca z żoną nabył udział 1/4 w tym prawie, małżonkowie X nabyli udział wynoszący 1/2, a małżonkowie Y udział wynoszący 1/4:

·Działek (…),

·Działek (…), wszystkie opisane sposobem korzystania jako BP – zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy, z wyjątkiem działki (…) opisanej sposobem korzystania jako W – rowy,

·Działek (…)

(dalej łącznie jako: Nieruchomość 2).

Warunkowa umowa sprzedaży Nieruchomości 2 została zawarta pod warunkiem, że (…) nie skorzysta z przysługującego jej prawa pierwokupu łącznie wszystkich wymienionych praw.

W dniu (…) 2015 r. została zawarta umowa przeniesienia prawa wieczystego użytkowania i własności w odniesieniu do Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2 na rzecz m.in. Wnioskodawcy i jego żony, w opisanym wyżej udziale w tych prawach.

Działki gruntu wchodzące w skład Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2 stanowiły teren niezabudowany, z wyjątkiem działek (…) oraz częściowo działki (…) wchodzących w skład Nieruchomości 2, na których były posadowione stare budynki (…) i budynki (…).

W momencie zawierania ww. umów w małżeństwie Wnioskodawcy panował i panuje do dziś ustrój wspólności majątkowej.

Cena sprzedaży prawa własności Nieruchomości 1 i prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 została określona w kwocie uwzględniającej podatek od towarów i usług.

Sprzedawcą prawa własności Nieruchomości 1 i prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 była spółka (…), niebędąca podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą, jego żoną oraz małżonkami X i małżonkami Y, w rozumieniu przepisów rozdziału 4b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.: dalej: Ustawa PIT).

Na moment nabycia, Wnioskodawca nie zamierzał wykorzystywać Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2 do celów jakiejkolwiek działalności gospodarczej i nie miał co do nich sprecyzowanych planów.

Wnioskodawca został zarejestrowany jako podatnik VAT czynny w podatku od towarów i usług z dniem (…) 2015 r. w celu odzyskania na rachunek bankowy zapłaconego w cenie za nabywane udziały w prawie własności nieruchomości i prawie wieczystego użytkowania podatku od towarów i usług.

Od 2015 r., tj. od momentu nabycia Nieruchomość 1 i Nieruchomość 2 nie była w żaden sposób wykorzystywana przez Wnioskodawcę. Nieruchomości 1 i 2 w okresie od 2015 r. do końca 2023 r. nie uległy podziałowi, nie wydzielano dróg wewnętrznych, Wnioskodawca nie podejmował też w tym kierunku żadnych działań, nie doprowadzano do Nieruchomości mediów, nie podejmowano działań w kierunku uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie występowano z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą zarejestrowanym w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG) od 2010 r., przy czym zasadniczo rejestracji dokonał z uwagi na przystąpienie do spółki cywilnej, która prowadzi działalność w zakresie produkcji mebli (stolarnia).

Żona Wnioskodawcy nie prowadziła i do dnia złożenia wniosku nie prowadzi samodzielnie działalności gospodarczej.

Wnioskodawca był i jest do dnia złożenia wniosku wspólnikiem spółki jawnej (spółka ta nie jest podatnikiem podatku dochodowego), a dochody uzyskiwane za pośrednictwem tej spółki Wnioskodawca opodatkowuje tzw. podatkiem liniowym, tj. na zasadach określonych w art. 30c Ustawy PIT. Wspomniana spółka jawna prowadzi działalność w zakresie (…).

W (…) 2022 r. Wnioskodawca wraz z jednym z małżonków Y oraz jednym z małżonków X zawarł umowę najmu części terenu działek (…), wchodzących w skład Nieruchomości 2 z podmiotem prowadzącym działalność w zakresie (…). Wnioskodawca, jako zarejestrowany czynny podatnik VAT wystawiał faktury dokumentujące przypadającą na Wnioskodawcę część czynszu najmu, na których był doliczany podatek od towarów i usług zgodnie z właściwymi przepisami.

W (…) 2022 r. Wnioskodawca wraz z jednym z małżonków Y oraz jednym z małżonków X zawarł podobną umowę najmu części terenu działek (…) wchodzących w skład Nieruchomości 2 z innym podmiotem prowadzącym działalność w zakresie (…). Wnioskodawca, jako zarejestrowany czynny podatnik VAT wystawiał faktury dokumentujące przypadającą na Wnioskodawcę część czynszu najmu, na których był doliczany podatek od towarów i usług zgodnie z właściwymi przepisami.

Wnioskodawca (ani żaden z pozostałych wynajmujących) nie podejmowali działań w celu aktywnego poszukiwania najemcy ww. terenów. Najemcy zgłosili się do Wnioskodawcy i pozostałych wynajmujących z własnej inicjatywy, z uwagi na to, że tereny te znajdowały się w sąsiedztwie realizowanych przez najemców (…) i odpowiadały ich potrzebom w zakresie zlokalizowania (…). Najemcy we własnym zakresie dokonali ogrodzenia (…), zapewniali ochronę i nadzór nad terenem, a po zrealizowaniu prac przywrócili teren do stanu pierwotnego.

Przychody z ww. najmu Wnioskodawca opodatkowywał ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%. Intencją Wnioskodawcy było traktowanie najmu ww. nieruchomości jako tzw. najmu prywatnego (źródła przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 6 Ustawy PIT), przy czym w deklaracji PIT-28 za 2022 r. Wnioskodawca przez pomyłkę wykazał te przychody w wierszu 1 w części D. deklaracji jako „przychody z działalności prowadzonej na własne nazwisko”. Wnioskodawca na dzień złożenia wniosku złożył korektę deklaracji PIT-28 za 2022 r., w której kwoty uzyskanych przychodów zostały wskazane w wierszu 3 części D. deklaracji, tj. jako „przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze (tzw. najem prywatny)”. W deklaracji PIT-28 składanej za 2023 r. Wnioskodawca wykaże uzyskane przychody z najmu jako przychody z tzw. najmu prywatnego, tj. przychody ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 Ustawy PIT.

Poza pomyłką wskazaną wyżej, Wnioskodawca nie wykazywał żadnych innych przychodów w ramach samodzielnej, jednoosobowej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca w związku z posiadaniem udziału w prawie własności Nieruchomości 1 i prawa wieczystego użytkowania gruntu Nieruchomości 2 ponosił istotne wydatki m.in. na podatek od nieruchomości oraz opłaty z tytułu wieczystego użytkowania gruntów. Wydatki te nie były rozpoznawane w kosztach uzyskania przychodów Wnioskodawcy w ramach źródła pozarolniczej działalności gospodarczej, ponieważ Wnioskodawca traktował posiadane udziały w ww. nieruchomościach jako element jego majątku prywatnego. Udział w Nieruchomości 1 oraz udział w prawach do Nieruchomości 2 nie zostały ujęte w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy.

W (…) 2023 r. Wnioskodawca z żoną oraz pozostałe osoby, którym przysługiwały udziały w prawie własności Nieruchomości 1 i udziały w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 dokonali zbycia ww. praw. Ustalona cena sprzedaży przypadająca na Wnioskodawcę i jego żonę uwzględniała podatek od towarów i usług obliczony według stawki 23%. Nabywcą praw do Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2 była spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, niebędąca podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą, jego żoną ani żadną z osób będących stroną umowy, w rozumieniu przepisów rozdziału 4b Ustawy PIT.

Na moment zbycia, Nieruchomość 1 i Nieruchomość 2 stanowiły tereny niezabudowane. Istniejące wcześniej na działkach (…) oraz częściowo na działce (…) zabudowania zostały rozebrane ok. 2017 r., czyli przed zbyciem praw do Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2. Rozebrane zabudowania stanowiły pozostałości po (…), przy czym były to budynki w złym stanie technicznym, nienadającym się do żadnego gospodarczego wykorzystania, a w zasadzie wyłącznie do rozbiórki. Wymagały one ochrony przed dostępem osób trzecich, co sprawiało właścicielom terenu i użytkownikom wieczystym szereg problemów, stąd podjęto decyzję o rozbiórce.

Poniesione koszty rozbiórki nie zostały ujęte w kosztach uzyskania przychodów w źródle pozarolniczej działalności gospodarczej.

Pytanie

Czy w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca uzyskał przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w związku ze zbyciem przysługujących mu udziału w Nieruchomości 1 i udziału w prawie użytkowania wieczystego Nieruchomości 2?

Pana stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca nie uzyskał przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w związku ze zbyciem przysługujących mu udziału w Nieruchomości 1 i udziału w prawie użytkowania wieczystego Nieruchomości 2, ponieważ uzyskany przez Wnioskodawcę przychód ze sprzedaży udziałów w ww. prawach należy zakwalifikować do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy PIT, co z uwagi na upływ 5-letniego okresu pomiędzy nabyciem ww. praw a ich zbyciem liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie oznacza, że nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Na gruncie przepisów Ustawy PIT, ustawodawca uzależnia sposób opodatkowania określonych kategorii dochodów od ich kwalifikacji do jednego ze wskazanych w Ustawie PIT źródeł przychodów.

Źródłem przychodów, zgodnie z art. 10 ust. 1 Ustawy PIT, jest m.in. pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy PIT, źródłem przychodów jest także odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a)nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b)spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c)prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d)innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Oceniając sposób opodatkowania przychodu ze zbycia udziału w nieruchomości lub prawa wieczystego użytkowania kluczowym staje się ustalenie, czy odpłatne zbycie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

W przypadku, gdy odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej, wówczas, jeżeli do zbycia doszło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, na podstawie art. 10 ust. pkt 8 Ustawy PIT, z tytułu takiego odpłatnego zbycia w ogóle nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu.

W przypadku zaś kwalifikacji odpłatnego zbycia jako wykonywanego w ramach działalności gospodarczej, okres, jaki upływa od momentu nabycia do odpłatnego zbycia przestaje mieć znaczenia i nawet po upływie 5 lat powstanie, co do zasady, przychód podlegający opodatkowaniu w ramach źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 Ustawy PIT.

Ustawodawca zdefiniował działalność gospodarczą w art. 5a pkt 6 Ustawy PIT jako działalność zarobkową:

a)wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b)polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c)polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Działalność musi być tak prowadzona i ukierunkowana, aby była w stanie zyski faktycznie osiągnąć. Jednak brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, że działalność taka nie była faktycznie prowadzona. Przy czym prowadzenie działalności gospodarczej zawsze wiąże się z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów.

Jak wskazał NSA w wyroku z 23 października 2019 r., sygn. akt II FSK 3505/17: „zarobkowy charakter działalności gospodarczej oznacza, że zamiarem (celem) jej podjęcia jest osiągnięcie zysku. Zysk z kolei powinno się definiować jako nadwyżkę przychodów nad wydatkami. Należy też liczyć się z możliwością nieuzyskania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej, czyli z poniesieniem straty. Tym samym o zarobkowym charakterze działalności gospodarczej nie decyduje faktyczne osiągnięcie zysku, lecz zamiar jego osiągnięcia. Z drugiej jednak strony sam zamiar podatnika osiągnięcia zysku w związku z przeprowadzanymi przez niego transakcjami (czynnościami), nie przesądza w sposób wyłączny o przypisaniu uzyskanego z tych operacji przychodu do źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. bez jednoczesnego spełnienia pozostałych przesłanek z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.”.

W świetle zacytowanego powyżej orzeczenia, sam fakt osiągnięcia zysku np. na transakcji zbycia nieruchomości nie przesądza o tym, że zbycie nastąpiło w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy PIT. Przepisy Ustawy PIT wymagają również, aby czynności wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz, czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych. Z drugiej strony, dopełnienie wymienionych wyżej wymogów formalnych nie ma decydującego znaczenia dla uznania określonych form aktywności za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy podatkowej.

W judykaturze ugruntował się pogląd, w świetle którego prowadzenie działalności gospodarczej (i osiąganie przychodów z tej działalności), to pewien stan obiektywny. Dla uzyskiwania przychodów z tego źródła nie jest konieczne, aby podatnik miał status przedsiębiorcy, nie jest konieczna rejestracja tej działalności w sposób przewidziany w przepisach odrębnych, dotyczących wymogów formalnych, jakie powinna spełnić osoba prowadząca działalność gospodarczą. W efekcie uznać należy, że o zaliczeniu określonych form aktywności podatnika do pozarolniczej działalności gospodarczej zadecyduje nie tyle dopełnienie przez niego wymogów formalnych, związanych z podjęciem i prowadzeniem działalności gospodarczej, ile okoliczności faktyczne świadczące o tym, że jego działania miały charakter zorganizowany i ciągły oraz, że były prowadzone w celu zarobkowym we własnym imieniu, a uzyskane w ten sposób przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 Ustawy PIT (vide wyrok NSA z 9 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FSK 773/13).

Uwzględniając zatem wymieniony aspekt faktyczny, mający znaczenie dla scharakteryzowania zachowań podatnika, należy stwierdzić, że na pojęcie „zorganizowanie” składa się zespół celowych, uporządkowanych czynności o charakterze profesjonalnym, realizowanych w ramach mniej lub bardziej wyodrębnionej struktury, mieszczących się zarówno w tzw. fazie przygotowawczej, związanej z uruchomieniem określonej działalności, jak i w fazie realizacyjnej (por. R. Kowalski [w:] PIT. Komentarz do wybranych przepisów, LEX/el. 2020, art. 5(a)).

W zakresie przesłanki zorganizowania NSA w wyroku z 27 marca 2019 r., sygn. akt II FSK 933/17 wskazał, że „zorganizowany sposób działania w obrocie gospodarczym to prowadzenie tej działalności w sposób metodyczny, zaplanowany, systematyczny i uporządkowany. Zorganizowanie działalności rozumieć należy jako dokonanie wyboru formy organizacyjnoprawnej przedsiębiorczości, a jeśli działalność gospodarczą prowadzi osoba fizyczna, to może to nie wymagać w zasadzie żadnej organizacji w znaczeniu instytucjonalnym”. Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku. Z kolei dla przyjęcia, że działalność ma charakter ciągły, nie jest niezbędne, by powtarzane były konkretne czynności; możliwe, że dana czynność (np. sprzedaż) będzie dokonana jednorazowo, natomiast wraz z poprzedzającymi ją czynnościami przygotowawczymi będzie tworzyła ciąg działań, który uznać należy za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a ust. 6 Ustawy PIT. Natomiast, przez powtarzalność rozumie się cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół powtarzanych czynności (nie natomiast czynności pojedyncze, oderwane od siebie, niepowiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek, można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Oceniając ogół okoliczności sprawy, w ocenie Wnioskodawcy, dokonana przez niego sprzedaż udziału w Nieruchomości 1 i udziału w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 nie nastąpiła w wykonaniu działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy PIT. Przede wszystkim, sam fakt, że Wnioskodawca widnieje jako zarejestrowany przedsiębiorca w CEIDG nie przesądza o działalności gospodarczej Wnioskodawcy w rozumieniu Ustawy PIT. Wnioskodawca uczestniczy w spółce cywilnej, przez co posiada status przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 221 z późn. zm.), przy czym przepisy te przewidują odrębną definicję działalności gospodarczej, której – z uwagi na autonomię prawa podatkowego – nie sposób zastosować do oceny sposobu opodatkowania przychodu Wnioskodawcy.

W rzeczywistości bowiem, Wnioskodawca nie prowadził żadnej działalności gospodarczej samodzielnie, na własne nazwisko – nie świadczył usług, nie dostarczał towarów. Działalność w całkowicie odmiennym zakresie niż handel nieruchomościami prowadzi spółka cywilna i spółka jawna, której wspólnikiem jest Wnioskodawca.

Dla oceny sposobu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodu osiągniętego ze sprzedaży udziału w Nieruchomości 1 i udziału w prawie użytkowania wieczystego Nieruchomości 2 nie ma znaczenia fakt, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna był (i jest) zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Posiadanie statusu podatnika podatku od towarów i usług jest regulowane przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), które przewidują autonomiczną na potrzeby VAT definicję działalności gospodarczej. Nieprawidłowym byłoby przekładanie oceny dokonywanej na gruncie podatku VAT na rzeczywistość podatku dochodowego, bowiem każdy z podatków rządzi się odmiennymi, niezależnymi prawami. Możliwa jest zatem sytuacja, w której na gruncie VAT dany podmiot prowadzi działalność gospodarczą, natomiast nie spełnia przesłanek do uznania go za prowadzącego działalność gospodarczą w świetle przepisów o podatku dochodowym. Wnioskodawca nie miał zamiaru wykorzystywać Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2 do celów związanych z jakąkolwiek działalnością gospodarczą w rozumieniu Ustawy PIT, co znajduje potwierdzenie także w obiektywnych okolicznościach. Wnioskodawca nie wprowadził posiadanych udziałów w prawach do Nieruchomości 1 i 2 do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych, bowiem traktował od momentu nabycia jako należące do jego majątku prywatnego. Ponoszone wydatki na podatek od nieruchomości oraz opłaty za użytkowanie wieczyste stanowiły wydatki o charakterze prywatnym, które nie były rozliczane w żadnym zakresie w ramach działalności gospodarczej. Intencją Wnioskodawcy nie było również rozliczanie przychodów z najmu w ramach źródła działalności gospodarczej – przez pomyłkę zostały one ujęte w deklaracji PIT-28 za 2022 r. w wierszu dotyczącym przychodów z działalności gospodarczej, niemniej na dzień złożenia wniosku Wnioskodawca złożył korektę tej deklaracji i wykazał te przychody w wierszu dot. przychodów z tzw. najmu prywatnego.

W odniesieniu do sprzedaży udziału w Nieruchomości 1 i udziału w prawie użytkowania wieczystego Nieruchomości 2 Wnioskodawca nie dokonywał podziałów nieruchomości, nie doprowadzał do nich mediów, a zatem nie podejmował żadnych czynności o profesjonalnym charakterze. Nie bez znaczenia jest również to, że Wnioskodawca wraz z pozostałymi współużytkownikami wieczystymi nie dążyli do przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, chociaż takie działanie mogłoby zwiększyć atrakcyjność nieruchomości, na czym jednak Wnioskodawcy i innym współwłaścicielom/współużytkownikom wieczystym nie zależało.

Należy również zwrócić uwagę na stosunkowo długi okres posiadania praw do ww. nieruchomości (ok. 8 lat), który jest typowym zjawiskiem w odniesieniu do majątku o charakterze prywatnym, a zdecydowanie nietypowym w przypadku podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, którym zwykle zależy na szybkim uzyskaniu zwrotu z inwestycji. Nie sposób zatem twierdzić, aby Wnioskodawca wykazywał się jakimkolwiek zorganizowaniem w odniesieniu do sprzedawanych udziałów w Nieruchomości 1 czy udziałów w prawie użytkowania wieczystego Nieruchomości 2, a dokonana sprzedaż nie wykraczała poza zwykły zarząd majątkiem prywatnym. Nie sposób wskazać jakiegokolwiek ciągu zdarzeń, które łącznie mogłyby być traktowane jako czynności o charakterze profesjonalnym, wskazującym na wykonywanie ich w ramach działalności gospodarczej.

W okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego, uzyskany przez Wnioskodawcę przychód ze sprzedaży udziału w Nieruchomości 1 oraz udziału w prawie użytkowania wieczystego Nieruchomości 2 należy kwalifikować zatem do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy PIT. Z uwagi natomiast na upływ 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym doszło do nabycia udziałów w ww. prawach do momentu ich odpłatnego zbycia, po stronie Wnioskodawcy nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca nie uzyskał przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w związku ze zbyciem przysługujących mu udziału w Nieruchomości 1 i udziału w prawie użytkowania wieczystego Nieruchomości 2, ponieważ uzyskany przez Wnioskodawcę przychów ze sprzedaży udziałów w ww. prawach należy zakwalifikować do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy PIT, co z uwagi na upływ 5-letniego okresu pomiędzy nabyciem ww. praw a ich zbyciem liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie oznacza, że nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dowodowym od osób fizycznych:

W celu zakwalifikowania podjętych przez Pana działań do właściwego źródła przychodu, czyli ustalenia, czy sprzedaż nieruchomości (udziału w prawie własności Nieruchomości 1 i udziału w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2) stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, czy też z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy mieć na uwadze zamiar, okoliczności i cel działań związanych z tym odpłatnym zbyciem.

Jak wskazano powyżej, odrębnym źródłem przychodów jest wyszczególniona w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozarolnicza działalność gospodarcza.

Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Wskazać należy, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ww. ustawy, daje podstawę by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, działalność ta musi być wykonywana w sposób ciągły.

Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Działalność musi być tak prowadzona i ukierunkowana, aby była w stanie zyski faktycznie osiągnąć. Jednakże, brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, że działalność taka nie była faktycznie prowadzona. Prowadzenie działalności gospodarczej zawsze wiąże się z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby czynności wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych.

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Natomiast, przez powtarzalność rozumie się cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, niepowiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek, można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Na pojęcie „zorganizowanie” w rozumieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy składa się zespół celowych, uporządkowanych czynności o charakterze profesjonalnym, realizowanych w ramach mniej lub bardziej wyodrębnionej struktury, mieszczących się zarówno w tzw. fazie przygotowawczej, związanej z uruchomieniem określonych działalności, jak i w fazie realizacji.

Zatem każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki, stanowi w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozarolniczą działalność gospodarczą, niezależnie od tego czy podatnik dokonał jej rejestracji.

W szczególności działania podatnika wypełniają definicję działalności gospodarczej, gdy podejmuje on pośrednio lub bezpośrednio aktywne czynności w zakresie sprzedaży nieruchomości (zarówno w fazie przygotowawczej, jak i w okresie realizacji) angażując środki podobne do wykorzystywanych przez przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą. Istotne znaczenie, choć nie decydujące, mają również poszczególne elementy zdarzenia będące efektem aktywnych działań podatnika, np. to w jaki sposób i w jakim celu zostaną nabyte lub wytworzone składniki majątku będące przedmiotem sprzedaży (w drodze zakupu, spadku, darowizny), to czy zostaną nabyte de facto na cele inwestycyjne celem czerpania zysków z najmu lub sprzedaży, czy przede wszystkim na potrzeby osobiste podatnika i jego najbliższej rodziny.

Przy czym każdy przypadek należy oceniać indywidualnie, mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych danej sprawy, a więc wszystkie działania podejmowane przez podatnika, a nie tylko poszczególne czynności, pojedyncze elementy okoliczności sprawy.

Przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości może zatem stanowić przychód z dwóch źródeł, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) lub z odpłatnego zbycia nieruchomości (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ww. ustawy). Zakwalifikowanie do źródła przychodu ma ogromne znaczenie dla ustalenia chociażby takich kwestii, jak sposób opodatkowania przychodu, możliwość odliczenia kosztów jego uzyskania, możliwość skorzystania ze zwolnień przedmiotowych itp.

Podkreślić należy, że przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomość (udział w nieruchomości) działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną np. nabycie nieruchomości, podział nieruchomości, wystąpienie o pozwolenie na budowę, uzbrojenie terenu, podjęcie działań marketingowych, korzystanie z usług podmiotów w zakresie pośrednictwa nieruchomościami, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności.

Wobec powyższego, w celu właściwego zakwalifikowania skutków działań podjętych przez Pana do właściwego źródła przychodu należy ocenić zamiar, okoliczności i cel działań związanych z odpłatnym zbyciem nieruchomości (udziału w prawie własności Nieruchomości 1 i udziału w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2), o których mowa we wniosku.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w dniu (…) 2015 r. została zawarta zobowiązująca umowa sprzedaży na Pana rzecz i Pana żony udziału wynoszącego 1/4 w prawie własności nieruchomości gruntowej stanowiącej niezabudowaną działkę (…) (dalej: Nieruchomość 1). Pozostałymi kupującymi były cztery osoby fizyczne, tj. małżonkowie X i małżonkowie Y, przy czym małżonkowie X mieli nabyć udział 1/2 w prawie własności nieruchomości, a małżonkowie Y udział wynoszący 1/4. W tym samym dniu, tj. (…) 2015 r. została zawarta warunkowa umowa sprzedaży na Pana rzecz wraz z żoną oraz małżonków X i małżonków Y prawa wieczystego użytkowania nieruchomości, tj. działek (…), działek (…), działek (…) (dalej łącznie jako: Nieruchomość 2) , przy czym Pan z żoną nabył udział 1/4 w tym prawie, małżonkowie X nabyli udział wynoszący 1/2, a małżonkowie Y udział wynoszący 1/4. W dniu (…) 2015 r. została zawarta umowa przeniesienia prawa wieczystego użytkowania i własności w odniesieniu do Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2 na rzecz m.in. Pana i Pana żony, w opisanym wyżej udziale w tych prawach. Działki gruntu wchodzące w skład Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2 stanowiły teren niezabudowany, z wyjątkiem działek (…) oraz częściowo działki (…) wchodzących w skład Nieruchomości 2, na których były posadowione stare budynki (…) i budynki (…). W momencie zawierania ww. umów w Pana małżeństwie panował i panuje do dziś ustrój wspólności majątkowej. Sprzedawcą prawa własności Nieruchomości 1 i prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 była spółka (…), niebędąca podmiotem powiązanym z Panem, Pana żoną oraz małżonkami X i małżonkami Y, w rozumieniu przepisów rozdziału 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na moment nabycia, nie zamierzał Pan wykorzystywać Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2 do celów jakiejkolwiek działalności gospodarczej i nie miał co do nich sprecyzowanych planów. Traktował Pan posiadane udziały w ww. nieruchomościach jako element majątku prywatnego. Udział w Nieruchomości 1 oraz udział w prawach do Nieruchomości 2 nie zostały ujęte w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Pana działalności.

W (…) 2022 r. wraz z jednym z małżonków Y oraz jednym z małżonków X zawarł Pan umowę najmu części terenu działek (…) oraz (…), wchodzących w skład Nieruchomości 2 z podmiotem prowadzącym działalność w zakresie (…). W (…) 2022 r. wraz z jednym z małżonków Y oraz jednym z małżonków X zawarł Pan podobną umowę najmu części terenu działek (…) wchodzących w skład Nieruchomości 2 z innym podmiotem prowadzącym działalność w zakresie (…). Pan (ani żaden z pozostałych wynajmujących) nie podejmowali działań w celu aktywnego poszukiwania najemcy ww. terenów. Najemcy zgłosili się do Pana i pozostałych wynajmujących z własnej inicjatywy, z uwagi na to, że tereny te znajdowały się w sąsiedztwie realizowanych przez najemców (…) i odpowiadały ich potrzebom w zakresie zlokalizowania (…). Najemcy we własnym zakresie dokonali ogrodzenia (…), zapewniali ochronę i nadzór nad terenem, a po zrealizowaniu prac przywrócili teren do stanu pierwotnego. Najem ww. nieruchomości traktowany był przez Pana jako tzw. najem prywatny.

Od 2015 r., tj. od momentu nabycia Nieruchomość 1 i Nieruchomość 2 nie była w żaden sposób wykorzystywana przez Pana. Nieruchomości 1 i 2 w okresie od 2015 r. do końca 2023 r. nie uległy podziałowi, nie wydzielano dróg wewnętrznych, nie podejmował Pan też w tym kierunku żadnych działań, nie doprowadzano do Nieruchomości mediów, nie podejmowano działań w kierunku uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie występowano z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

W (…) 2023 r. Pan z żoną oraz pozostałe osoby, którym przysługiwały udziały w prawie własności Nieruchomości 1 i udziały w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 dokonali zbycia ww. praw. Nabywcą praw do Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2 była spółka (…), niebędąca podmiotem powiązanym z Panem, jego żoną ani żadną z osób będących stroną umowy. Na moment zbycia, Nieruchomość 1 i Nieruchomość 2 stanowiły tereny niezabudowane. Istniejące wcześniej na działkach (…) oraz częściowo na działce (…) zabudowania zostały rozebrane ok. 2017 r. Poniesione koszty rozbiórki nie zostały ujęte w kosztach uzyskania przychodów w źródle pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jak już wcześniej wyjaśniono, na związek uzyskiwanych przychodów ze źródłem wymienionym w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może wskazywać, rozpatrywany całościowo zespół powiązanych ze sobą działań podatnika, powtarzalnych, uporządkowanych, konsekwentnie prowadzących do osiągnięcia zysku, w szczególności łącznie polegających na wielokrotnym nabywaniu nieruchomości, ich zaawansowanym przygotowaniu do sprzedaży (tzn. w sposób wykraczający poza zwykły zarząd mieniem), wielokrotnym zbywaniu w celu zarobkowym odpowiednio przygotowanych nieruchomości. Brak jest natomiast podstaw, aby podejmowane przez podatnika czynności mieszczące się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mające na celu prawidłowe, racjonalne gospodarowanie tym majątkiem, kwalifikować jako prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 tej ustawy.

W konsekwencji, o zaliczeniu przychodów, które uzyska Pan ze sprzedaży udziału w prawie własności Nieruchomości 1 i udziału w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie mogą w sposób zasadniczy i wyłączny decydować takie okoliczności jak rozbiór budynków (pozostałości po (…)), czy najmu części terenu działek.

Podnieść trzeba, że zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności, czy też jej rodziny. Zatem sprzedaż przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Całokształt czynności dotyczących zbytego udziału w prawie własności Nieruchomości 1 i udziału w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 wskazuje, że nie mają one charakteru profesjonalnego działania przypisywanego przedsiębiorcom i mieszczą się w zwykłych działaniach związanych z właściwym zarządem własnym majątkiem. Nie prowadził Pan w sposób profesjonalny zorganizowanego i ciągłego działania w celu przygotowania nieruchomości do sprzedaży, tj. nie uległy one podziałowi, nie wydzielano dróg wewnętrznych, nie podejmował Pan też w tym kierunku żadnych działań, nie doprowadzano do Nieruchomości mediów, nie podejmowano działań w kierunku uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie występowano z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Zatem zakres Pana działania powoduje, że wykonywane przez Pana czynności dotyczące posiadanego udziału w prawie własności Nieruchomości 1 i udziału w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 można uznać za działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W konsekwencji, w przedstawionym stanie faktycznym nie sposób zatem przyjąć, że sprzedaż udziału w prawie własności Nieruchomości 1 i udziału w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 przez Pana generuje przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Okoliczności dotyczące sprzedaży udziału w prawie własności Nieruchomości 1 i udziału w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 nie dają podstaw do przyjęcia, że spełnione są przesłanki wymienione w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkujące zaliczenie przedmiotowej sprzedaży do działalności gospodarczej. Pana czynności nie stanowią aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Zatem Pana działania należy wpisać w zarząd majątkiem prywatnym i są wystarczające do uznania, że sprzedaż wskazanego we wniosku udziału w prawie własności Nieruchomości 1 i udziału w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 nie nosi przymiotów działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę powyższe, sprzedaż udziału w prawie własności Nieruchomości 1 i udziału w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 nie nastąpiła w wykonaniu działalności gospodarczej, a zatem nie spowodowała powstania przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skutki podatkowe tych czynności należy więc ocenić w kontekście przesłanek wynikających z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy.

Należy podkreślić, że z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa majątkowego nastąpi po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, nie stanowi ono źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze zbycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa majątkowego w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wskazał Pan, że udział w prawie własności Nieruchomości 1 i udział w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 nabył Pan (…) 2015 r. Natomiast w (…) 2023 r. dokonał Pan zbycia ww. praw.

Powyższe powoduje, że termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych upłynął, a to oznacza, że obowiązek podatkowy po Pana stronie z tytułu zbycia udziału w prawie własności Nieruchomości 1 i udziału w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2 nie powstał.

Reasumując, zbycie nieruchomości (udziału w prawie własności Nieruchomości 1 i udziału w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości 2), o których mowa we wniosku, nie stanowi dla Pana przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z upływem okresu pięciu lat, liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie udziałów w tych nieruchomościach. Tym samym, nie ciąży na Panu obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu, gdyż w wyniku sprzedaży przedmiotowych nieruchomości (udziałów w nieruchomościach) nie powstał u Pana w ogóle przychód, o którym mowa w tym przepisie.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazuję, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej:

Skoro stroną wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych jest Pan, to ta interpretacja nie wywołuje skutków podatkowych dla Pana żony oraz małżonków X i małżonków Y (jako współwłaścicieli Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2).

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła.

W odniesieniu do powołanych przez Pana wyroków sądów wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).