Skutki podatkowe sprzedaży przedmiotów z majątku osobistego.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego we wniosku stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 stycznia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 18 grudnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych sprzedaży przedmiotów z majątku osobistego. Uzupełnił go Pan - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 19 lutego 2024 r. (data wpływu 23 lutego 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W okresie dojrzewania oraz wczesnej młodości zgromadził Pan sporo ruchomości w postaci: ubrań, części do samochodu oraz rzeczy elektronicznych. W szczególności były to: kurtki, buty, koszulki i jakieś inne akcesoria markowe o dużej wartości. Jeśli chodzi o rzeczy elektroniczne nabywał Pan dla siebie rzeczy związane z komputerami takie jak: myszki, klawiatury, monitory. Oprócz tego posiadał Pan: karcher oraz felgi od samochodu. Rzeczy te stanowiły Pana prywatny majątek. Po upływie kilku lat od osiągnięcia pełnoletności w okresie ostatnich 12 miesięcy od maja 2022 roku sprzedał Pan większość posiadanych przez siebie rzeczy. Jako, że były to rzeczy używane (czasami wiele lat) nie deklarował Pan sprzedaży tych ruchomości i nie płacił Pan od tego podatku dochodowego, ponieważ rzeczy te stanowiły Pana prywatny majątek. Wszystkie rzeczy sprzedał Pan z dużą stratą, ponieważ były to rzeczy używane. Biorąc pod uwagę, że były to rzeczy markowe (w szczególności ubrania) ogólny przychód w ciągu kilkunastu miesięcy jaki osiągnął Pan ze sprzedaży swoich własnych rzeczy osiągnął wartość około 450 000 zł.

Wszystkie wymienione rzeczy nabywał Pan w sklepach lub aukcjach internetowych w okresie wielu lat poprzedzających rozpoczęcie ich sprzedaży. Sprzedaży dokonywał Pan z tego powodu, że rzeczy te po okresie kilku lat używania były dla Pana całkowicie zbędne, a biorąc pod uwagę, że były jeszcze nadal dość drogie postanowił Pan uzyskać ze sprzedaży tych rzeczy środki na ewentualne dalsze inwestycje życiowe, których ostatecznie jeszcze Pan nie rozpoczął.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Prowadzona przez Pana sprzedaż nie jest prowadzona w celach zarobkowych ani w sposób ciągły ani nawet w sposób zorganizowany, są to przypadkowe sprzedaże używanych rzeczy do celów osobistych.

Nie ponosi Pan żadnej odpowiedzialności wobec osób trzecich za sprzedane towary ani również nie ponosi Pan żadnego ryzyka gospodarczego związanego z podjętymi działaniami, ponieważ nie prowadzi tej sprzedaży jako związanej z działalności gospodarczej.

Sprzedawane rzeczy nigdy nie były nabyte w celach dalszej sprzedaży ani nie były związane z działalnością gospodarczą. Były to rzeczy osobiste, które przestały być Panu potrzebne.

Wszystkie sprzedawane używane rzeczy wykorzystywał Pan do swoich celów osobistych.

W chwili sprzedaży upłynęło co najmniej sześć miesięcy, czasami upłynęło 12, czasami 18, czasami 10. Nie sprzedawał Pan nigdy rzeczy tuż po upływie 6 miesięcy. Ostatnia transakcja nabycia była ponad 12 miesięcy temu.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą. Jest to agencja marketingowa.

Sprzedawane rzeczy nie były dokonywane w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej.

Pytanie

Czy był Pan zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży swoich własnych używanych rzeczy, z których każdą posiadał Pan ponad 6 miesięcy?

Pana stanowisko

Nie był Pan zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży swoich własnych używanych rzeczy.

Osoba prywatna może sprzedać bez podatku dochodowego elementy zbieranej przez lata kolekcji. Dopóki transakcje nie mają charakteru inwestycyjnego, nie trzeba do tego rejestrować działalności gospodarczej. Takie stanowisko zawarł Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w jednej ze swoich interpretacji.

Z interpretacji podatkowej wynikało, że celem podatnika od zawsze było zbieranie różnych rzeczy, takich jak: książki, biżuteria, znaczki pocztowe, porcelana, obrazy, karty pocztowe, antyki oraz liczne wiekowe ruchomości. Przedmioty należące do kolekcji nabywane były w okresie ostatnich 30 lat na rynkach, giełdach i targach staroci oraz w ostatnich latach na aukcjach internetowych.

W interpretacji nr 0113-KDIPT2-1.4011.357.2021.1.MAP Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przyznał, że sprzedaż prywatnego majątku nie spełni przesłanki istnienia działalności gospodarczej. Organ podatkowy podkreślił, że zachowanie wnioskodawczyni w odniesieniu do posiadanej kolekcji wskazuje bowiem na czynności mieszczące się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mające na celu prawidłowe racjonalne gospodarowanie tym majątkiem. Nie są to działania o charakterze inwestycyjnym, ukierunkowane na osiągnięcie zysku, które są typowe dla podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Tym samym, w wyniku sprzedaży elementów kolekcji nie powstanie przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej. Podatku nie trzeba będzie płacić także na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT - od zakupu rzeczy minęło bowiem więcej niż sześć miesięcy. Spełniona zatem została przesłanka towaru używanego, od sprzedaży którego nie płaci się podatku. Oznacza to więc, że dochody ze sprzedaży majątku prywatnego nie będą opodatkowane.

Jest Pan w takiej samej sytuacji jak podatnik w zaprezentowanej interpretacji podatkowej. Gromadził Pan rzeczy nie w celach kolekcjonerskich, ale na własny użytek. Były to Pana rzeczy, z których Pan korzystał. Po okresie kilku lat od osiągnięcia pełnoletności doszedł Pan do wniosku, że rzeczy też są zbędne i dalsze ich trzymanie doprowadzi tylko do strat finansowych. W tym celu zaczął je Pan sprzedawać co zajęło kilkanaście miesięcy. Dochodu tego nie musiał Pan nigdzie wykazywać, ponieważ wszystkie rzeczy były używane i posiadane przez Pana przez okres ponad 6 miesięcy, czasami wiele lat. Nie musiał Pan także rejestrować działalności gospodarczej, ponieważ rzeczy te stanowiły jego prywatną własność oraz majątek, a także korzystał Pan z tych rzeczy przez cały czas.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. przez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Źródła przychodów

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy:

Źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a)nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b)spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c)prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d)innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Zatem, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód ze sprzedaży innych rzeczy kwalifikowany jest do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) tej ustawy, czyli do odpłatnego zbycia rzeczy, chyba że sprzedaż następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej.

W myśl art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych:

Ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

a)wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b)polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c)polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Określenie przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej

Użyte w ww. przepisie pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej opiera się na trzech przesłankach:

• zarobkowym celu działalności,
• wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,
• prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.

Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Działalność musi być tak prowadzona i ukierunkowana, aby była w stanie zyski faktycznie osiągnąć. Jednakże brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, że działalność taka nie była faktycznie prowadzona. Prowadzenie bowiem działalności gospodarczej zawsze wiąże się z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby czynności wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych. Za takim rozumieniem pojęcia „zorganizowany” przemawia również definicja słownikowa. Zgodnie z Nowym Słownikiem Poprawnej Polszczyzny (Wydawnictwo Naukowe PWN pod redakcją Andrzeja Markowskiego, Warszawa 2000), „organizować” to przygotowywać, zakładać jakieś przedsięwzięcie, bądź w znaczeniu drugim nadawać czemuś reguły, wprowadzać porządek (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt I SA/Op 18/08).

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 3 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 919/14: „Dla przyjęcia, że działalność ma charakter ciągły, nie jest niezbędne, by powtarzane były konkretne czynności; możliwe, że dana czynność (np. sprzedaż) będzie dokonana jednorazowo, natomiast wraz z poprzedzającymi ją czynnościami przygotowawczymi będzie tworzyła ciąg działań, który uznać należy za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a ust. 6 u.p.d.f.”.

Przez powtarzalność rozumie się cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, niepowiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej, podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek, można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Stosownie natomiast do treści art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1) odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,

2) są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności,

3) wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Istotne jest również dla aktywności zarobkowej podatnika - mieszczącej się w zakresie zdefiniowanym w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nieistnienie przeszkód określonych w art. 5b ust. 1 ww. ustawy. Aby dana aktywność nie została uznana za działalność gospodarczą, konieczne jest łączne spełnienie tych przesłanek.

Z opisu sprawy wynika, że zgromadził Pan sporo ruchomości w postaci: ubrań, części do samochodu oraz rzeczy elektronicznych. W szczególności były to: kurtki, buty, koszulki i jakieś inne akcesoria markowe o dużej wartości. Jeśli chodzi o rzeczy elektroniczne nabywał Pan dla siebie rzeczy związane z komputerami takie jak: myszki, klawiatury, monitory. Oprócz tego posiadał Pan: karcher oraz felgi od samochodu. Rzeczy te stanowiły Pana prywatny majątek. Sprzedał Pan większość posiadanych przez siebie rzeczy. Prowadzona przez Pana sprzedaż nie była prowadzona w celach zarobkowych ani w sposób ciągły ani nawet w sposób zorganizowany. Sprzedawane rzeczy nigdy nie były nabyte w celach dalszej sprzedaży ani nie były związane z działalnością gospodarczą. Były to rzeczy osobiste, które przestały być Panu potrzebne. Sprzedawane rzeczy nie były dokonywane w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej.

Z przedstawionych przez Pana okoliczności nie wynika, aby przychody ze sprzedaży ww. niepotrzebnych składników majątku osobistego można było zakwalifikować, jako uzyskiwane ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pana zachowanie w stosunku do wyprzedaży niepotrzebnych składników majątku osobistego wskazuje bowiem na czynności mieszczące się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mające na celu prawidłowe racjonalne gospodarowanie tym majątkiem. Nie są to działania o charakterze inwestycyjnym, ukierunkowane na osiągnięcie zysku, które są typowe dla podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

W wyniku sprzedaży przez Pana przedmiotów z majątku osobistego (które kupował Pan w celach osobistych i do realizacji własnych potrzeb życiowych bez zamiaru dalszej sprzedaży) nie powstanie przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem skutki podatkowe sprzedaży niepotrzebnych składników majątku osobistego, opisanych we wniosku, należy rozpatrywać w kontekście źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy.

W myśl art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Dochodem z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), jeżeli przychód z odpłatnego zbycia nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, jest różnica pomiędzy przychodem uzyskanym z odpłatnego zbycia rzeczy a kosztem ich nabycia, zmniejszona o wartość nakładów poczynionych w czasie posiadania rzeczy.

Gdy sprzedaż rzeczy nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i jest dokonywana przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, wówczas stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód uzyskany ze sprzedaży rzeczy po terminie określonym w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy, nie generuje przychodu (dochodu) podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Sprzedaż rzeczy po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie, nie stanowi źródła przychodu.

Przychody uzyskiwane z odpłatnego zbycia niepotrzebnych składników majątku osobistego kwalifikują się do przychodów ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z odpłatnego zbycia rzeczy.

Skoro wskazał Pan, że wszystkie przedmioty były kupowane do majątku osobistego na własne potrzeby i użytkowane powyżej 6 miesięcy. Zatem, sprzedaż przedmiotów, o których mowa we wniosku, nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uzyskany przychód nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Pana stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli zatem, przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).