Interpretacja indywidualna z dnia 13 lutego 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.925.2023.2.KR
Temat interpretacji
Skutki podatkowe sprzedaży udziału w nieruchomości.
Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe
Szanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
12 grudnia 2023 r. złożyła Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismami z 30 stycznia 2024 r. (wpływ 30 stycznia 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
W dniu 4 grudnia 2023 r. zostało sprzedane u notariusza (Repertorium A nr (…)) 1/2 domu, czyli mieszkanie które jest osobnym lokalem.
Udział w lokalu w wysokości 1/4 Wnioskodawczyni (małoletnia ...) odziedziczyła po zmarłej babci (1/4 ma Jej siostra a 1/2 ma Jej ciocia - córka babci), która zmarła dnia 26 listopada 2020 r. (akt poświadczenia dziedziczenia został sporządzony dnia 30 czerwca 2021 r.). Babcia Wnioskodawczyni odziedziczyła udział w całej nieruchomości (domu) w wysokości 1/2 po swoich zmarłych rodzicach, w roku 1986 po mamie, a w roku 2001 po ojcu.
W 2019 r. zostało przeprowadzone wyodrębnienie lokalu, który został w dniu 4 grudnia 2023 r. sprzedany. Przed wyodrębnieniem lokalu babcia posiadała udziały w całej nieruchomości (domu) w wysokości 1/2 całej nieruchomości (zawiadomienie z dnia 11 stycznia 2002 r. - wpis w Księdze Wieczystej Nr (…)). Po wyodrębnieniu lokalu (postanowienie o zniesieniu współwłasności z dnia 25 czerwca 2019 r.), udziały babci w całej nieruchomości nie zwiększyły się i została ona jedyną właścicielką tego lokalu (księga wieczysta nr (…), dla której dokumentem będącym podstawą wpisu był wypis z rejestru gruntów z dnia 6 sierpnia 2019 r.).
Uzupełnienie stanu faktycznego
W odpowiedzi na pytanie Organu o treści cyt.: „czy wartość rynkowa lokalu nabytego w wyniku zniesienia współwłasności dokonanego 25 czerwca 2019 r. przekroczyła wartość rynkową nabytego przez Pani babcię w drodze spadku po swoich zmarłych rodzicach udziału 1/2 we wskazanej we wniosku nieruchomości, tj. czy wskutek ww. zniesienia współwłasności babcia Pani uzyskała przysporzenie majątkowe ponad udział posiadany w ww. nieruchomości przed dokonaniem zniesienia współwłasności?”, Wnioskodawczyni wskazała: babcia nie uzyskała żadnego przysporzenia majątkowego, jej udziały w nieruchomości były takie same zarówno przed i po wyodrębnieniu lokalu.
Podczas wyodrębnienia lokalu, nie było sporządzanej wyceny nieruchomości. Wyodrębnienie lokalu odbyło się zgodnie z udziałami, które posiadała babcia w całej nieruchomości, czyli 1/2. Tak więc, 1/2 całości nieruchomości stała się odrębnym lokalem (jednym z dwóch). Nikt nie dokonywał spłaty bądź dopłaty na rzecz któregokolwiek z uczestników postępowania o zniesienie współwłasności.
Pytanie
Czy sprzedaż nieruchomości stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy w związku z opisanym stanem faktycznym podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym?
Pani stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawczyni, jest zwolniona z opłacenia podatku dochodowego ze sprzedaży udziału w mieszkaniu, ponieważ babcia odziedziczyła udziały w nieruchomości po swoich rodzicach, a od tego czasu minęło więcej niż 5 lat. Ponadto jej udziały po wyodrębnieniu lokalu nie zwiększyły się.
Stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawczyni oparła na art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2022 r. poz. 2647 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
a)nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
b)spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
c)prawa wieczystego użytkowania gruntów,
- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
Przytoczony przepis formułuje generalną zasadę, zgodnie z którą nienastępujące w wykonaniu działalności gospodarczej odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu. Jeżeli więc odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw, nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.
Wobec powyższego, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment i sposób ich nabycia.
Należy wskazać, że ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2159) do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dodano art. 10 ust. 5, który stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r.
Jednocześnie, zgodnie z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
W przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę.
Tym samym od dnia 1 stycznia 2019 r. pięcioletni okres, po upływie którego nie powstanie podlegający opodatkowaniu przychód z tytułu sprzedaży nieruchomości nabytych w drodze spadku, liczony jest od końca roku, w którym spadkodawca ją nabył lub wybudował, a nie tak jak w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. – od końca roku, w którym został otwarty spadek (w którym zmarł spadkodawca). Zmiana obejmuje zatem wszystkich, którzy dokonają odpłatnego zbycia nieruchomości po dniu 31 grudnia 2018 r. – bez względu na datę odziedziczenia nieruchomości (udziału).
Zatem ustalenie daty nabycia odziedziczonych nieruchomości, ich części oraz udziału w nieruchomości i ww. praw majątkowych przez spadkodawcę ma istotne znaczenie dla określenia skutków podatkowych ich odpłatnego zbycia.
Natomiast jeżeli spadkodawca również nabył nieruchomość w drodze spadku, moment nabycia tej nieruchomości dla celów stosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 w zw. z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przyjąć należy zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, tj. w chwili śmierci jego spadkodawcy/spadkodawców.
Wskazać należy, że przepisy odnoszące się do spadkobrania oraz do współwłasności rzeczy i zniesienia współwłasności zostały zamieszczone w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.).
Jak wynika z art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego:
Prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej.
Według art. 924 Kodeksu cywilnego:
Spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy.
Z kolei art. 925 Kodeksu cywilnego stanowi, że:
Spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku.
Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.
Postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia (art. 1025 § 1 ww. Kodeksu).
Natomiast z art. 195 Kodeksu cywilnego wynika, że:
Własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).
W świetle art. 196 § 1 i § 2 cytowanego Kodeksu:
§ 1. Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.
§ 2. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu.
Art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że:
Każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.
W myśl art. 211 Kodeksu cywilnego:
Każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.
Co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy – w wyniku tego zniesienia – podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału, jaki pierwotnie mu przysługiwał.
Podobne wnioski wynikają z ukształtowanej już linii orzeczniczej Naczelnego Sądu Administracyjnego, który twierdzi, że nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku zniesienia współwłasności, jeśli:
- podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty, lub
- wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku dokonanego podziału mieści się w wartości udziału, jaki przysługiwał tej osobie.
W niniejszej sprawie, istotne jest również ustalenie czy czynność wyodrębnienia lokalu mieszkalnego przez spadkodawcę (babcię) dokonana w 2019 r., stanowiła dla spadkodawcy nabycie.
W tym miejscu należy wskazać, że kwestie ustanowienia odrębnej własności lokalu reguluje ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1048).
Na mocy art. 2 ust. 1 wskazanej ustawy:
Samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej „lokalami”, mogą stanowić odrębne nieruchomości.
W świetle art. 2 ust. 2 przytoczonej ustawy:
Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.
Z art. 3 ust. 1 ustawy o własności lokali wynika, że:
W razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.
Wedle art. 3 ust. 2 wskazanej ustawy:
Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.
Art. 3 ust. 3 przywołanej ustawy stanowi, że:
Udział właściciela lokalu wyodrębnionego w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi. Udział właściciela samodzielnych lokali niewyodrębnionych w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej tych lokali wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.
Wedle art. 4 ust. 3 cytowanej ustawy:
Jeżeli budynek został wzniesiony na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste, przedmiotem wspólności jest to prawo, a dalsze przepisy o własności lub współwłasności gruntu stosuje się odpowiednio do prawa użytkowania wieczystego.
Na gruncie art. 7 ust. 1 powołanej ustawy:
Odrębną własność lokalu można ustanowić w drodze umowy, a także jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność.
Stosownie do art. 7 ust. 2 wskazanej ustawy:
Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej.
Z art. 8 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że:
Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna określać w szczególności:
1) rodzaj, położenie i powierzchnię lokalu oraz pomieszczeń do niego przynależnych;
2) wielkość udziałów przypadających właścicielom poszczególnych lokali w nieruchomości wspólnej.
Dodatkowo na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1984):
Dla każdej nieruchomości prowadzi się odrębną księgę wieczystą, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Dotyczy to także nieruchomości lokalowych oraz nieruchomości, w których nieruchomości lokalowe zostały wyodrębnione.
Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że prawne wyodrębnienie lokalu nie powoduje, że momentem nabycia lokalu jest chwila ustanowienia odrębnej własności lokalu, czy założenia księgi wieczystej, o ile w wyniku ustanowienia odrębnej własności nie nastąpiło zwiększenie dotychczasowego stanu posiadania.
Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że 4 grudnia 2023 r. został sprzedany lokal mieszkalny. Udział w ww. lokalu w wysokości 1/4 Wnioskodawczyni odziedziczyła po zmarłej dnia 26 listopada 2020 r. babci. Babcia odziedziczyła udział w całej nieruchomości (domu) w wysokości 1/2 po swoich zmarłych rodzicach, w 1986 r. po mamie, a w 2001 r. po ojcu. W 2019 r. zostało przeprowadzone wyodrębnienie lokalu. Po wyodrębnieniu lokalu (postanowienie o zniesieniu współwłasności z dnia 25 czerwca 2019 r.), udziały babci Wnioskodawczyni w całej nieruchomości nie zwiększyły się i została ona jedyną właścicielką ww. lokalu. Babcia nie uzyskała żadnego przysporzenia majątkowego, jej udziały w nieruchomości były takie same zarówno przed i po wyodrębnieniu lokalu. Podczas wyodrębnienia lokalu, nie było sporządzanej wyceny nieruchomości. Wyodrębnienie lokalu odbyło się zgodnie z udziałami, które posiadała babcia w całej nieruchomości, czyli 1/2. 1/2 całości nieruchomości stała się odrębnym lokalem (jednym z dwóch). Nikt nie dokonywał spłaty bądź dopłaty na rzecz któregokolwiek z uczestników postępowania o zniesienie współwłasności.
Zważywszy na powołane wyżej przepisy oraz przyjmując, że – jak wskazano we wniosku – babcia Wnioskodawczyni nie uzyskała żadnego przysporzenia majątkowego, jej udziały w nieruchomości były takie same zarówno przed i po wyodrębnieniu lokalu; nikt nie dokonywał spłaty bądź dopłaty na rzecz któregokolwiek z uczestników postępowania o zniesienie współwłasności – wskazać należy, że zniesienie współwłasności i ustanowienie odrębnej własności lokalu mieszkalnego w 2019 r., nie jest zdarzeniem prawnopodatkowym, które należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ w wyniku tych czynności dotychczasowy udział babci (spadkodawcy) w przedmiotowej nieruchomości nie uległ zwiększeniu.
W konsekwencji, określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych okres pięciu lat, w myśl art. 10 ust. 5 ww. ustawy, należy w opisanej sprawie liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przedmiotowej nieruchomości (udziału) przez spadkodawcę (babcię).
Wobec powyższego, opisany we wniosku udział w lokalu mieszkalnym Wnioskodawczyni odziedziczyła po spadkodawcy, tj. babci, która prawo do udziału w nieruchomości nabyła w spadku po swoich wstępnych, tj. po zmarłej w 1986 r. mamie oraz po zmarłym w 2001 r. ojcu. Oznacza to, że okres pięciu lat określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych niewątpliwie minął.
Zatem, dokonane w 2023 r. odpłatne zbycie udziału w lokalu mieszkalnym nie stanowi dla Wnioskodawczyni źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, ww. sprzedaż nie powoduje u Wnioskodawczyni obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego z tego tytułu.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Jednocześnie wskazać należy, że w postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej organ nie prowadzi postępowania dowodowego, nie dokonuje ustaleń okoliczności faktycznych sprawy, w tym również zmierzających do ustalenia, czy wartość otrzymanych udziałów w nieruchomości – w wyniku umowy o zniesienie współwłasności i ustanowienia odrębnej własności lokali – rzeczywiście mieściła się w wartości udziału, jaki przysługiwał spadkodawcy we współwłasności ww. nieruchomości przed dokonaniem tych czynności lecz organ ten ogranicza się do oceny problemu subsumcji („podciągnięcia”) przedstawionych przez stronę okoliczności faktycznych pod określony przepis prawa podatkowego i wyjaśnienia przyczyn, dla których w określonym stanie faktycznym dany przepis ma zastosowanie albo nie znajduje zastosowania.
Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).