Opodatkowanie waloryzacji środków zgromadzonych na rachunku technicznym w spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 października 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania waloryzacji środków zgromadzonych na rachunku X w spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Są Państwo (dalej też A) spółdzielnią działającą w oparciu o przepisy ustawy z 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (dalej SKOK) prowadzącą działalność w zakresie świadczenia usług finansowych na rzecz swoich członków.

Uzyskują i będą Państwo w przyszłości uzyskiwać przychody przede wszystkim ze świadczenia na rzecz swoich członków usług finansowych na zasadach określonych w ustawie o SKOK, w szczególności w zakresie prowadzenia imiennych rachunków płatniczych członków Kasy, udzielania im kredytów i pożyczek pieniężnych, pośredniczenia w realizacji zleceń przelewów i innych dyspozycji finansowych, pośrednictwa ubezpieczeniowego w oferowaniu członkom Kasy produktów ubezpieczeniowych innych podmiotów.

1 lipca 2016 r. do ustawy o SKOK dodano art. 13a, który reguluje postępowanie w przypadku wygaśnięcia umowy o prowadzenie rachunku płatniczego członka Kasy.

Zgodnie z art. 13a ust. 1 ustawy o SKOK, umowa o prowadzenie rachunku płatniczego członka Kasy ulega rozwiązaniu z:

1)dniem śmierci członka albo

2)upływem 10 lat od dnia wydania przez członka Kasy ostatniej dyspozycji dotyczącej tego rachunku, chyba że umowa lokaty była zawarta na czas oznaczony dłuższy niż 10 lat.

Jednocześnie w ustawie o SKOK wskazano, że dyspozycją, o której mowa w art. 13a ust. 1 pkt 2, nie jest postanowienie umowne przewidujące, w razie braku wypowiedzenia, odnowienie umowy imiennego rachunku członka Kasy, o której mowa w ust. 1, zawartej na czas oznaczony nie dłuższy niż 10 lat. Jeżeli na skutek odnowienia umowa wiązałaby dłużej niż 10 lat od jej zawarcia, warunkiem odnowienia jest wydanie przez członka Kasy takiej dyspozycji. Brak dyspozycji skutkuje wygaśnięciem umowy.

Umowa lokaty zawarta na czas oznaczony dłuższy niż 10 lat może zostać odnowiona, jeżeli członek Kasy wyda taką dyspozycję. Dyspozycją taką nie jest postanowienie umowne przewidujące, w razie braku jej wypowiedzenia, odnowienie umowy. Brak dyspozycji skutkuje wygaśnięciem umowy (art. 13a ust. 3 ww. ustawy).

Następnie ust. 4 ww. artykułu wskazuje, że jeżeli umowa imiennego rachunku członka Kasy uległa rozwiązaniu na podstawie ust. 1, umowę uważa się za wiążącą do chwili wypłaty przez Kasę środków pieniężnych osobie posiadającej tytuł prawny, chyba że stan środków pieniężnych na tym rachunku nie przekracza kwoty minimalnej określonej w umowie.

Natomiast art. 13a ust. 5 ustawy o SKOK reguluje sposób waloryzacji środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku płatniczym, po wygaśnięciu umowy na podstawie art. 13a ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z tym artykułem od dnia wygaśnięcia umowy imiennego rachunku członka Kasy na podstawie ust. 2 albo 3, do dnia wypłaty środków pieniężnych osobie posiadającej do nich tytuł prawny, środki te podlegają waloryzacji o prognozowany w ustawie budżetowej na dany rok średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem. Waloryzacji dokonuje się na ostatni dzień roku kalendarzowego.

W związku z powyższym planują Państwo wprowadzić rozwiązanie, polegające na tym, że w przypadku upływu 10-letniego okresu, o którym mowa w art. 13a ustawy o SKOK, środki pieniężne zgromadzone na rachunkach płatniczych zostaną przeksięgowane na rachunek X, służący wyłącznie ewidencjonowaniu tych środków, bez możliwości dokonywania jakichkolwiek operacji przez członka. Nie będą Państwo pobierali opłat za prowadzenie rachunku X.

Środki zgromadzone na rachunku X nie będą oprocentowane, będą jednak podlegać obowiązkowej waloryzacji, o której mowa w art. 13a ust. 5 ustawy o SKOK. Brak oprocentowania i obowiązek waloryzacji wynika wprost z art. 13a ustawy o SKOK.

Powyższe oznacza, że do upływu terminu, o którym mowa w art. 13a ust. 1 ww. ustawy, środki zgromadzone na rachunkach prowadzonych przez Państwa będą oprocentowane zgodnie z umową wiążącą członka i Państwa oraz opodatkowane. Po upływie tego terminu umowa ulegnie rozwiązaniu z mocy ustawy, a zgromadzone środki zostaną przekazane na rachunek X. Na rachunku X zostaną więc zaewidencjonowane środki wpłacone przez członka (kapitał) oraz odsetki od tych środków, skapitalizowane do momentu rozwiązania umowy na podstawie ww. przepisów. Następnie środki będą podlegały corocznej waloryzacji. Naliczona za dany rok waloryzacja zostanie zaewidencjonowana na koncie X i będzie podwyższała podstawę waloryzacji w kolejnych latach.

Pytanie

Czy waloryzacja, o której mowa w art. 13a ust. 5 ustawy o SKOK, powoduje powstanie u Państwa członka przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji zobowiązani są Państwo do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, waloryzacja, o której mowa w art. 13a ust. 5 ustawy o SKOK, nie powoduje powstania u Państwa członka przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji nie są Państwo zobowiązani do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt. 3 ustawy PIT.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 9 ust. 2 ustawy PIT zawarto definicję legalną dochodu, stanowiąc, że dochodem ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania.

Przychodami natomiast, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy PIT są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, które nie znajdują zastosowania w opisanej sprawie).

Z przytoczonej definicji wynika, że przychodem są tylko takie świadczenia, które powodują trwały przyrost majątkowy i nie mają charakteru zwrotnego. O powstaniu przychodu można mówić jedynie wtedy, gdy na skutek danego zdarzenia w sposób stały i obiektywny zwiększą się aktywa podatnika lub zmniejszą się jego pasywa.

Pogląd powyższy prezentowany jest także w interpretacjach prawa podatkowego wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej m. in. z 7 grudnia 2022 r. (sygn. 0112-KDIL2-2.4011.733.2022.1.WS), z 5 września 2023 r. (sygn. 0111-KDIB1- 3.4010.383.2023.1.MBD), z 16 stycznia 2019 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.491.2018.2.SJ).

Odpowiedź na zadane w niniejszej interpretacji pytanie wymaga oceny, czy waloryzacja, o której mowa w art. 13a ust. 5 ustawy o SKOK spełnia kryteria ww. definicji przychodu. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji waloryzacji.

Podstawą waloryzacji w stosunkach cywilnoprawnych jest art. 358¹ § 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: „K.c.”), zgodnie z którym: „W razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie.’’

Pojęcie waloryzacji było również wielokrotnie definiowane w orzecznictwie i interpretacjach podatkowych.

W interpretacji podatkowej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 maja 2023 r. (sygn. 0112-KDWL.4011.8.2023.1TW) wskazano, że „Istota waloryzacji świadczeń pieniężnych opiera się na założeniu, że ma ona na celu dostarczenie wierzycielowi takiej samej wartości ekonomicznej, jaką prezentowała wierzytelność pieniężna w chwili jej powstania. Celem waloryzacji jest więc przywrócenie jej – przynajmniej z pewnym przybliżeniem – początkowej wartości wierzytelności w zmienionych istotnie warunkach ekonomicznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 grudnia 2000 r., sygn. akt IV CKN 181/00)”.

Powyższe uregulowanie stanowi wyjątek od powszechnie przyjętej zasady nominalizmu przewidzianej w art. 358¹ § 1 K.c.

Celem waloryzacji jest więc przywrócenie pierwotnej wartości zobowiązania z chwili jego powstania, która została następnie zniesiona lub ograniczona na skutek niedającej się obiektywnie przewidzieć utraty siły nabywczej pieniądza.

Państwa zdaniem powyższe oznacza, że waloryzacja, o której mowa w art. 13a ustawy o SKOK nie stanowi przysporzenia majątkowego, gdyż nie powoduje w sposób obiektywny zwiększenia aktywów podatnika. W wyniku waloryzacji stan majątku podatnika nie zmieni się, jego wartość ekonomiczna pozostanie na poziomie z chwili powstania zobowiązania.

Powyższe twierdzenie zgodne jest z celem, jaki przyświecał ustawodawcy przy wprowadzeniu regulacji z art. 13a ust. 5 ustawy o SKOK. Zgodnie bowiem z uzasadnieniem do projektu ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw, celem waloryzacji było, aby osoba posiadająca tytuł prawny do środków nie traciła ekonomicznie na przyjętym przez ustawodawcę rozwiązaniu. Zgodnie bowiem z ustawą, po wygaśnięciu umowy na podstawie art. 13a ust. 1 ustawy o SKOK, odsetki od zgromadzonych środków nie będą naliczane. Nie są Państwo bowiem zobowiązani do naliczania odsetek na podstawie rozwiązanej umowy. Odsetki będą naliczane do chwili upływu terminu, o którym mowa w art. 13a ust. 1 ustawy o SKOK. Po upływie ww. terminu, zadaniem Kasy będzie jedynie przechowywanie zgromadzonych środków do chwili ich wypłaty osobie posiadającej tytuł prawny do tych środków. Środki takie nie będą oprocentowane, nie będą więc generować przychodu. Waloryzacja środków zapewnia jedynie, że uprawniony do tych środków otrzymywać będzie ich równowartość z chwili wygaśnięcia umowy i zaprzestania naliczania odsetek od środków zgromadzonych na rachunku.

Zgodnie z definicją przychodu, są nim tylko takie świadczenia, które mają charakter definitywny. Świadczenia o charakterze zwrotnym są obojętne z punktu widzenia obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedstawionym stanie przyszłym, środki zgromadzone na rachunku X pozostawać będą cały czas własnością członka Kasy, będą jedynie przechowywane przez Kasę, na zasadach określonych w ustawie o SKOK, do momentu ich wypłaty osobie posiadającej tytuł prawny do tych środków. Waloryzacja tych środków zapewnia jedynie, że osoba posiadająca tytuł prawny do tych środków w chwili wypłaty otrzyma świadczenie o wartości ekonomicznej pozostającej na poziomie takim, jak w chwili wpłaty tych środków. Waloryzacja nie powoduje więc powstania przychodu.

Powyższe stanowisko zostało również zaprezentowane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 5 listopada 2021 r. (sygn. I SA/Gl 830/21), który odnosi się co prawda do waloryzacji kaucji, ale teza zaprezentowana w wyroku znajduje zastosowanie również w opisanym stanie przyszłym. W wyroku wskazano, że kaucja jest obojętna z punktu widzenia prawa podatkowego i nie zmienia tego zapatrywania fakt jej waloryzacji, gdyż kaucja w kwocie zwaloryzowanej stanowi jej równowartość z chwili powstania zobowiązania. Różnica między kwotą wyrażoną wartością z dnia wpłaty i wypłaty nie stanowi przysporzenia majątkowego lecz stanowi odzwierciedlenie początkowej wartości świadczenia. Innymi słowy, jest to zwrot tej samej i takiej samej kaucji. Teza ta została następnie potwierdzona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 kwietnia 2023 r. (sygn. II FSK 255/22).

Mając na uwadze powyższe, Państwa zdaniem waloryzacja, o której mowa w art. 13a ust. 5 ustawy o SKOK, nie powoduje powstania u członka Kasy przychodu z kapitałów pieniężnych. W konsekwencji A w opisanym stanie przyszłym nie będzie pełniła roli płatnika i nie będzie zobligowana do pobierania i odprowadzania zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 19%, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt. 3 ustawy PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z tym przepisem:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 7 wymienia się kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy:

Za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od wkładów oszczędnościowych i środków na rachunkach bankowych lub w innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 5.

Przy czym art. 14 ust. 2 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Przychodem z działalności gospodarczej są również odsetki od środków pieniężnych na rachunkach rozliczeniowych, o których mowa w przepisach prawa bankowego, lub rachunkach w spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, prowadzonych w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, w tym także odsetki od lokat terminowych oraz innych form oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, tworzonych na tych rachunkach.

W myśl zaś art. 30a ust. 1 pkt 3 ww. ustawy:

Od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a, z odsetek lub innych przychodów od środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku podatnika lub w innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, prowadzonych przez podmiot uprawniony na podstawie odrębnych przepisów, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 5.

Stosownie do art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, (tj. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej) są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-17 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-13, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Z analizy opisu sprawy wynika, że planują Państwo wprowadzić rozwiązanie, polegające na tym, że w przypadku upływu 10-letniego okresu, o którym mowa w art. 13a ustawy o SKOK, środki pieniężne zgromadzone na rachunkach płatniczych zostaną przeksięgowane na rachunek X, służący wyłącznie ewidencjonowaniu tych środków, bez możliwości dokonywania jakichkolwiek operacji przez członka. Nie będą Państwo pobierali opłat za prowadzenie rachunku X. Środki zgromadzone na rachunku X nie będą oprocentowane, będą jednak podlegać obowiązkowej waloryzacji, o której mowa w art. 13a ust. 5 ustawy o SKOK. Brak oprocentowania i obowiązek waloryzacji wynika wprost z art. 13a ustawy o SKOK. Do upływu terminu, o którym mowa w art. 13a ust. 1 ww. ustawy, środki zgromadzone na rachunkach prowadzonych przez Państwa będą oprocentowane zgodnie z umową wiążącą członka i Państwa oraz opodatkowane. Po upływie tego terminu umowa ulegnie rozwiązaniu z mocy ustawy, a zgromadzone środki zostaną przekazane na rachunek X. Na rachunku X zostaną więc zaewidencjonowane środki wpłacone przez członka (kapitał) oraz odsetki od tych środków, skapitalizowane do momentu rozwiązania umowy na podstawie ww. przepisów. Następnie środki będą podlegały corocznej waloryzacji. Naliczona za dany rok waloryzacja zostanie zaewidencjonowana na koncie X i będzie podwyższała podstawę waloryzacji w kolejnych latach.

Zgodnie z art. 13a ust. 1-8 ustawy z 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1278):

1.Umowa imiennego rachunku członka kasy, o którym mowa w art. 28, ulega rozwiązaniu z:

a)dniem śmierci członka kasy albo

b)upływem 10 lat od dnia wydania przez członka kasy ostatniej dyspozycji dotyczącej tego rachunku, chyba że umowa lokaty była zawarta na czas oznaczony dłuższy niż 10 lat.

2.Dyspozycją, o której mowa w ust. 1 pkt 2, nie jest postanowienie umowne przewidujące, w razie braku wypowiedzenia, odnowienie umowy imiennego rachunku członka kasy, o której mowa w ust. 1, zawartej na czas oznaczony nie dłuższy niż 10 lat. Jeżeli na skutek odnowienia umowa wiązałaby dłużej niż 10 lat od jej zawarcia, warunkiem odnowienia jest wydanie przez członka kasy takiej dyspozycji. Brak dyspozycji skutkuje wygaśnięciem umowy.

3.Umowa lokaty zawarta na czas oznaczony dłuższy niż 10 lat może zostać odnowiona, jeżeli członek kasy wyda taką dyspozycję. Dyspozycją taką nie jest postanowienie umowne przewidujące, w razie braku jej wypowiedzenia, odnowienie umowy. Brak dyspozycji skutkuje wygaśnięciem umowy.

4.Jeżeli umowa imiennego rachunku członka kasy uległa rozwiązaniu na podstawie ust. 1, umowę uważa się za wiążącą do chwili wypłaty przez kasę środków pieniężnych osobie posiadającej tytuł prawny, chyba że stan środków pieniężnych na tym rachunku nie przekracza kwoty minimalnej określonej w umowie.

5.Od dnia wygaśnięcia umowy imiennego rachunku członka kasy na podstawie ust. 2 albo 3, do dnia wypłaty środków pieniężnych osobie posiadającej do nich tytuł prawny, środki te podlegają waloryzacji o prognozowany w ustawie budżetowej na dany rok średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem. Waloryzacji dokonuje się na ostatni dzień roku kalendarzowego.

6.Z upływem 5 lat od dnia wydania przez członka kasy ostatniej dyspozycji dotyczącej rachunku, A jest obowiązana wystąpić do ministra właściwego do spraw informatyzacji o udostępnienie danych z rejestru Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL) umożliwiających ustalenie, czy członek kasy żyje.

7.Na co najmniej 6 miesięcy przed upływem okresu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, A jest obowiązana poinformować członka kasy o skutkach upływu tego okresu.

8.Przepisy ust. 1-7 nie dotyczą rachunku wspólnego.

Zasadą obowiązującą w odniesieniu do świadczeń wyrażonych w pieniądzu jest zasada nominalizmu wynikająca z art. 358¹ § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2023 r. poz. 1610) zgodnie z którym:

Jeżeli przedmiotem zobowiązania od chwili jego powstania jest suma pieniężna, spełnienie świadczenia następuje przez zapłatę sumy nominalnej, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.

Ustawodawca przewidział jednak odstępstwo od tej zasady, wprowadzając zasady waloryzacji.  Dopuścił możliwość regulowania zasad waloryzacji w ustawie, w umowie zawartej między stronami oraz sądownie – art 358¹ § 1 - § 5 ww. Kodeksu.

Waloryzacja ustawowa wprowadzona została m. in. w przepisie art. 13a ust. 5 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych.

Przy czym istota waloryzacji świadczeń pieniężnych opiera się na założeniu, że ma ona na celu dostarczenie wierzycielowi takiej samej wartości ekonomicznej, jaką prezentowała wierzytelność pieniężna w chwili jej powstania. Celem waloryzacji jest więc przywrócenie jej – przynajmniej z pewnym przybliżeniem – początkowej wartości wierzytelności w zmienionych istotnie warunkach ekonomicznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 grudnia 2000 r., sygn. akt IV CKN 181/00).

Wobec tego, waloryzacja świadczeń pieniężnych jest niewątpliwie przysporzeniem majątkowym, a tym samym stanowi przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże – waloryzacja ta – nie mieści się w definicji dochodów (przychodów) z odsetek lub innych przychodów od środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku podatnika lub w innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania.

W konsekwencji uznać należy, że, waloryzacja, o której mowa w art. 13a ust. 5 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, nie stanowi przychodu z kapitałów pieniężnych, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego byliby Państwo zobowiązani do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 19%, zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego – z uwagi na odmienną argumentację prawną – Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądowych, stwierdzić należy, że zostały one dokonane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”.  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.