Skutki podatkowe wydawania przez Spółkę gadżetów reklamowych z logo Spółki lub logo produktu Spółki. - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 6 grudnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.470.2023.1.MM

Temat interpretacji

Skutki podatkowe wydawania przez Spółkę gadżetów reklamowych z logo Spółki lub logo produktu Spółki.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 października 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 29 września 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków podatkowych, jakie ciążą na Spółce w związku z wydawaniem gadżetów reklamowych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (zwany dalej również jako: „Spółka") wskazuje, że jest podmiotem posiadającym osobowość prawną, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od dochodów (przychodów) uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polski. Spółka działa na rynku (...). Spółka jest częścią międzynarodowego koncernu A, zajmującego się wytwarzaniem i dystrybucją (...). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wykonuje czynności o charakterze marketingowym, promocyjnym i reklamowym, a także inne czynności o charakterze doradczym i wspierającym działalność prowadzoną przez inne podmioty z Grupy.

Spółka w ramach prowadzonej działalności:

•zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę (dalej jako „pracownicy”),

•współpracuje ze zleceniobiorcami na podstawie umów cywilnoprawnych (dalej jako „zleceniobiorcy"),

•współpracuje z pracownikami tymczasowymi zatrudnionymi przez agencję pracy tymczasowej i skierowanymi do pracy w Spółce (dalej jako „pracownicy tymczasowi"),

•współpracuje z osobami zatrudnionymi na podstawie umów o pracę lub umów cywilnoprawnych przez kontrahenta świadczącego na rzecz Spółki usługi a także z osobami zatrudnionymi na podstawie umów o pracę lub umów cywilnoprawnych przez podmioty powiązane (dalej jako „współpracownicy").

Spółka prowadząc działania reklamowe i marketingowe oraz podejmując inicjatywy związane z budowaniem pozytywnych relacji z pracownikami, zleceniobiorcami, pracownikami tymczasowymi i współpracownikami, przekazuje im różnego rodzaju gadżety z logo Spółki lub logo produktu Spółki (dalej jako: „gadżety”). Przekazanie gadżetów ma cel promocyjny i reklamowy, a także jest związane z employer brandingiem Spółki, tj. budowaniem marki Spółki jako pracodawcy.

Gadżety mają charakter rzeczowy i występują pod postacią np.: mat, poduszek sensorycznych, rollerów, okularów przeciwsłonecznych, bluz, koszulek, długopisów, kubków, notesów, kalendarzy itp.

Wszystkie przekazywane gadżety będą opatrzone logo Spółki lub logo produktu Spółki. Przekazanie gadżetów ma charakter bezzwrotny i jest nieodpłatne. Gadżety są finansowane ze środków obrotowych Spółki i nie są powiązane z wykonywaną pracą lub zajmowanym stanowiskiem.

Jednocześnie gadżety nie stanowią żadnej formy gratyfikacji za wykonaną pracę i przyznawane są bez względu na osiągane wyniki w pracy. Obowiązek przekazania na rzecz pracowników, zleceniobiorców, pracowników tymczasowych oraz współpracowników gadżetów nie wynika z zawartych ze Spółką umów, regulaminu pracy bądź innych przepisów wewnątrzzakładowych. Gadżety są przekazywane w związku z organizacją spotkań integracyjnych, integracyjno-szkoleniowych, szkoleniowych, promocyjnych, biznesowych oraz innych o podobnym charakterze w celu reklamy oraz promocji Spółki i jej produktów, zwiększenia rozpoznawalności marki, a także zwiększenia identyfikacji ze Spółką.

Pytania:

1.Czy w związku z przekazaniem pracownikom gadżetów z logo Spółki lub logo produktu Spółki powstanie po stronie pracowników przychód stanowiący podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o PIT i czy w związku z powyższym, na Wnioskodawcy – jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych – ciążyć będzie obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

2.Czy w związku z przekazaniem zleceniobiorcom gadżetów z logo Spółki lub logo produktu Spółki powstanie po stronie zleceniobiorców przychód stanowiący podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w świetle art. 13 pkt 8 ustawy o PIT i czy w związku z powyższym, na Wnioskodawcy – jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych – ciążyć będzie obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

3.Czy w związku z przekazaniem pracownikom tymczasowym i współpracownikom gadżetów z logo Spółki lub logo produktu Spółki powstanie po stronie pracowników tymczasowych i współpracowników przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń i czy Wnioskodawca będzie zobowiązany wystawić takim osobom informację PIT-11?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1) Zdaniem Wnioskodawcy w związku z przekazaniem pracownikom gadżetów z logo Spółki lub logo produktu Spółki nie powstanie po stronie pracowników przychód stanowiący podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku docnodowym od osób fizycznych i w związku z powyższym, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ad. 2) Zdaniem Wnioskodawcy w związku z przekazaniem zleceniobiorcom gadżetów z logo Spółki lub logo produktu Spółki nie powstanie po stronie zleceniobiorców przychód stanowiący podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w związku z powyższym, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ad. 3) W ocenie Wnioskodawcy w związku z przekazaniem pracownikom tymczasowym i współpracownikom gadżetów z logo Spółki lub logo produktu Spółki nie powstanie po stronie tych osób przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń i Wnioskodawca nie będzie zobowiązany wystawić takim osobom informacji PIT-11.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści ww. przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody uzyskane przez podatnika z wyjątkiem tych, które zostały wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ustawie o PIT, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Według art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca. art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 11 ust. 2 ustawy o PIT wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o PIT wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1.jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2.jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;

3.jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4.w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Stosownie natomiast do treści art. 10 ust. 1 ustawy o PIT odrębnymi źródłami przychodów są m.in.:

•stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1),

•działalność wykonywana osobiście (pkt 2),

•inne źródła (pkt 9).

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o PIT, zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Z kolei według art. 13 pkt 8 ustawy o PIT za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

•osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą,

•osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej,

•jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

‒z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Na mocy natomiast art. 41 ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4. zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jak wynika natomiast z art. 20 ust. 1 ustawy o PIT za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Warto zauważyć, że katalog przychodów zaliczanych do innych źródeł nie stanowi katalogu zamkniętego, zawiera bowiem jedynie przykładowe wskazanie przychodów zaliczanych do tego źródła.

Przepisy art. 20 ust. 1, jak również art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 oraz art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o PIT nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni językowej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Innymi słowy, nieodpłatne świadczenie to tego rodzaju świadczenie, które nie powoduje uiszczenia ekwiwalentu.

Na mocy art. 42a ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W kwestii ustalenia definicji przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych m.in. przez pracowników wypowiedział się także Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym wskazał, kiedy dokładnie można mówić o tym, że powstał taki przychód.

Jak zauważył Trybunał Konstytucyjny w ww. wyroku: „(...) jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r o podatku od spadków i darowizn. A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku.”

Zgodnie z ww. wyrokiem Trybunał Konstytucyjny uznał, że za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o PIT mogą być uznane takie świadczenia, które:

1.zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

2.zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

3.korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Zatem o powstaniu przychodu z tytułu otrzymania od pracodawcy/zleceniodawcy nieodpłatnych świadczeń decyduje łączne spełnienie wszystkich określonych powyżej przesłanek.

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu stanu faktycznego należy wskazać, że obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracowników przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest spełnione. Wnioskodawca wręcza pracownikom Spółki gadżety opatrzone logo Spółki lub logo produktu Spółki, stanowiące gadżety reklamowe i promocyjne. W tym przypadku, po stronie pracowników nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby pracownicy nie otrzymali firmowych gadżetów, to wydaliby pieniądze na ich zakup.

Ponadto, mając na uwadze, że gadżety są przyznawane pracownikom przede wszystkim w celu reklamy oraz promocji Wnioskodawcy, a także w związku z employer brandingiem Spółki , tj. budowaniem marki Spółki jako pracodawcy, stwierdzić należy, że nieodpłatne świadczenie zostałoby spełnione w interesie pracodawcy.

W konsekwencji, wręczenie pracownikom gadżetów z logo, nie stanowi dla nich przysporzenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, wartość tych świadczeń nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, a Spółka nie jest zobowiązana z tego tytułu do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na potwierdzenie przyjętego stanowiska, Spółka pragnie przywołać interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w podobnych stanach faktycznych. Przykładowo w:

•interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 marca 2023 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.55.2023.1.GG;

•interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 listopada 2022 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011 714.2022.2.RR;

•interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 marca 2022 r. sygn. 0115-KDIT2.4011.776.2021.3.ENB;

•interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 września 2021 r. sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.503.2021.2.ID;

•interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 sierpnia 2019 r. sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.373.2019.1.EC.

Wnioskodawca uważa, że analogicznie należy podejść do kwestii przekazania nieodpłatnych gadżetów zleceniobiorcom, pracownikom tymczasowym oraz współpracownikom Spółki. Choć wyżej powołany wyrok Trybunału Konstytucyjnego odnosi się bezpośrednio do pracowników, to tezy w nim zawarte znajdą odpowiednie zastosowanie również do zleceniobiorców, pracowników tymczasowych i współpracowników Spółki.

W konsekwencji – w ocenie Wnioskodawcy – nie sposób uznać, że po stronie zleceniobiorców, Spółki powstanie przychód w związku z przekazaniem im gadżetów z logo Spółki lub logo produktu Spółki. Po stronie tych osób nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku w związku z otrzymywanymi gadżetami, przekazywanymi przez Spółkę w celu reklamy oraz promocji Spółki i jej produktów, zwiększenia rozpoznawalności marki a także zwiększenia identyfikacji ze Spółką. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby te osoby nie otrzymały firmowych gadżetów, to zdecydowałyby się na ich zakup.

W konsekwencji otrzymanie gadżetów z logo Spółki lub logo produktów Spółki nie będzie stanowić dla zleceniobiorców przychodu w rozumieniu ustawy o PIT. Tym samym, wartość tych świadczeń nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 13 pkt 8 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, a Spółka nie jest zobowiązana z tego tytułu do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Również w przypadku pracowników tymczasowych i współpracowników brak jest – w związku z otrzymaniem gadżetów – przysporzenia w rozumieniu ustawy o PIT. Również po stronie tych osób nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku w związku z otrzymywanymi gadżetami, przekazywanymi przez Spółkę w celu reklamy oraz promocji Spółki i jej produktów, zwiększenia rozpoznawalności marki a także zwiększenia identyfikacji ze Spółką. Gadżety są przekazywane w interesie Spółki a nie pracowników tymczasowych czy współpracowników. Nie sposób zakładać, że gdyby te osoby nie otrzymały firmowych gadżetów, to samodzielnie zdecydowałyby się na ich kupno. W konsekwencji, wartość tych świadczeń nie będzie skutkowała powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 20 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, a tym samym na Spółce nie będzie ciążył obowiązek sporządzenia informacji PIT-11.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 tej ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na mocy art. 11 ust. 2 tej ustawy:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z art. 11 ust. 2a ww. ustawy wynika, że:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4)w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie z art. 11 ust. 2b ww. ustawy:

Jak wynika z opisu stanu faktycznego Spółka prowadząc działania reklamowe i marketingowe oraz podejmując inicjatywy związane z budowaniem pozytywnych relacji z pracownikami, zleceniobiorcami, pracownikami tymczasowymi i współpracownikami, przekazuje im różnego rodzaju gadżety z logo Spółki lub logo produktu Spółki (dalej jako: „gadżety”). Przekazanie gadżetów ma cel promocyjny i reklamowy, a także jest związane z employer brandingiem Spółki, tj. budowaniem marki Spółki jako pracodawcy.

Wobec powyższego wskazać należy, że w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wymienia źródła przychodów. Zgodnie z pkt 1, 2 i 9 tego artykułu:

Źródłami przychodów są:

•działalność wykonywana osobiście;

•inne źródła.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego od pracodawcy świadczenia. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Z art. 13 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z art. 20 ust. 1 ww. ustawy wynika, że:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

W sytuacji, gdy podatnik uzyska przychody z danego źródła przychodu podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym, to na podmiocie wypłacającym/wydającym świadczenia ciążą obowiązki płatnika lub obowiązki informacyjne.

Stosownie bowiem do art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Z art. 38 ust. 1 tej wynika, że:

Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Na mocy art. 41 ust. 1 ww. ustawy:

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Z art. 42 ust. 1 cytowanej ustawy wynika, że:

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Natomiast na mocy art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z ww. przepisów wynika zatem, że na Spółce ciążą obowiązki płatnika w stosunku do pracowników, którzy otrzymują od Spółki przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1, oraz w stosunku do zleceniobiorców uzyskujących od Spółki przychody z tytułu działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast w sytuacji gdy Spółka przekazuje na rzecz pracowników tymczasowych lub współpracowników świadczenia nieodpłatne lub częściowo odpłatne ciążą na niej obowiązki informacyjne, gdyż osoby te uzyskują od Spółki przychody z innych źródeł.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia". Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie" uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty; takie za które się nie płaci, bezpłatne" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN 2003 r.). Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Kwestia przychodu z nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych w ramach stosunku pracy była przedmiotem rozstrzygnięcia wydanego przez Trybunał Konstytucyjny. I tak, w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13) Trybunał Konstytucyjny wskazał na kryteria, którymi należy się kierować przy określeniu, czy w konkretnym przypadku dochodzi do nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika.

Definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

a)zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

b)zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

c)stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych. Wskazać należy, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to, powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Co prawda w powyższym wyroku Trybunał Konstytucyjny odnosił się wprost do świadczeń oferowanych przez pracodawcę na rzecz osób pozostających w stosunku pracy (pracowników), niemniej jednak zarówno teza tego wyroku, jak i jego uzasadnienie mają zastosowanie również do osób fizycznych, które uzyskują przychody z innego tytułu, w tym również z działalności wykonywanej osobiście oraz uzyskujących przychody z innych źródeł.

Odnosząc powyższe na grunt omawianej sprawy stwierdzić należy, że drobne przedmioty z logo Spółki lub logo produktu Spółki (tzw. gadżety reklamowe) wydawane w celach promocyjnych i reklamowych, które są związane z budowaniem marki Spółki, nie stanowią dla osób je otrzymujących (tj. pracowników Spółki, zleceniobiorców, pracowników tymczasowych oraz osób współpracujących ze Spółką) nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Nie sposób zakładać, że gdyby ww. osoby nie otrzymały ww. gadżetów, to wydałyby pieniądze na ich zakup. Ponadto, mając na uwadze fakt, że ww. gadżety reklamowe wydawane są w związku z reklamą i promocją Spółki i jej produktów oraz mają na celu zwiększenie rozpoznawalności marki, a także zwiększenie identyfikacji ze Spółką, to stwierdzić należy, że przekazanie tych gadżetów leżało w interesie Spółki.

W związku z wydawaniem ww. gadżetów reklamowych pracownikom – nie powstanie po ich stronie przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji na Spółce – w związku z wydaniem gadżetów reklamowych tym osobom – nie ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy.

Nie powstanie przychód z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydawania gadżetów reklamowych zleceniobiorcom Spółki. W tym przypadku – w związku z wydaniem ww. gadżetów reklamowych – na Spółce również nie ciąży obowiązek poboru zaliczek.

W opisanym stanie faktycznym w związku z otrzymaniem gadżetów reklamowych nie uzyskają również przychodów pracownicy tymczasowi oraz współpracownicy Spółki (osoby zatrudnione – na podstawie umów o pracę lub umów cywilnoprawnych – przez kontrahenta świadczącego na rzecz Spółki usługi lub przez podmioty powiązane). W konsekwencji w związku z wydaniem gadżetów reklamowych tym osobom na Spółce nie ciąży obowiązek wystawiania tym osobom informacji PIT-11.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa we wniosku interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz.2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia i zastosują się Państwo do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; (dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie