Zaliczenie wydatku na zakup telewizora do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 października 2023 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup telewizora wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca, od (...) 2021 r., prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod kodami PKD: 62.01.Z, 72.19.Z, 77.39.Z, 93.19.Z. Wnioskodawca w ramach prowadzonej bezpośrednio przez siebie działalności gospodarczej świadczy następujące usługi: 62.01.Z Działalność związana z oprogramowaniem, 72.19.Z Badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych, 77.39.Z Wynajem i dzierżawa pozostałych maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych, gdzie indziej niesklasyfikowane, 93.19.Z Pozostała działalność związana ze sportem.

Wnioskodawca osiąga przeważającą część przychodów z tytułu działalności usługowej w zakresie tworzenia programów komputerowych. Wnioskodawca świadczy usługi dla Kontrahentów, a co za tym idzie, niezbędne jest prowadzenie częstych spotkań audiowizualnych, podczas których prezentowane są treści związane z przedmiotem umowy. Praca ta wymaga od Wnioskodawcy ciągłego kontaktu audiowizualnego z innymi członkami zespołu. Od czasu pandemii COVID-19 większość zadań wykonywanych jest z siedziby firmy, która jest jednocześnie miejscem zamieszkania Wnioskodawcy. Ciągła potrzeba komunikacji elektronicznej sprawia, że Wnioskodawca zamierza zakupić telewizor, który będzie służyć jako duży ekran komputerowy do wideokonferencji, monitoringu wydajności, a także błędów aplikacji oraz do prezentowania zawartości ekranu. Ponadto Wnioskodawca testuje wytwarzane oprogramowanie za pomocą telewizora. Telewizor jest urządzeniem, które wspiera dokonywanie korekt w tworzonym oprogramowaniu. W związku z potrzebą przeprowadzania wideokonferencji oraz w związku z testowaniem oprogramowania na telewizorze, Wnioskodawca zamierza zakupić telewizor, którego koszt nie przekraczałby 10.000 zł polskich złotych. Telewizor ma służyć jako wyświetlacz do przeprowadzania wideokonferencji, monitoringu wydajności, a także błędów aplikacji oraz do prezentowania Kontrahentom treści w dobrej jakości. Zakupiony przez Wnioskodawcę telewizor będzie wykorzystywany w celach zawodowych jako narzędzie do wykonywania pracy i śledzenia informacji związanych z branżą IT, w której Wnioskodawca działa. Telewizor będzie pełnił funkcje narzędzia pracy. Wnioskodawca ma nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.) i rozlicza się obecnie na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Pytanie

Czy wydatki poniesione na zakup sprzętu w postaci telewizora, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w całości na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt zakupu telewizora może zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu, zważywszy na fakt, iż zakup tego sprzętu zwiększy jakość prowadzonych wideokonferencji, co skutkować będzie efektywniejszą pracą dla obu stron konferencji. Ponadto, większy ekran o odpowiednich parametrach sprawi, że Wnioskodawca będzie mógł tworzyć projekty w lepszej jakości, ponieważ Wnioskodawca będzie korzystał w tym celu ze sprzętu o odpowiednich parametrach technicznych. Co więcej, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca poniesie wydatek na sprzęt w celu uzyskania i zabezpieczenia przychodu, gdyż jakość wykonania przez Niego projektu będzie wpływała na uzyskane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie za wykonanie zlecenia. Ponadto, w sprawie o analogicznym stanie faktycznym została wydana pozytywna interpretacja indywidualna z dnia 17 listopada 2020 r. o sygn. 0112-KDIL2-2.4011.657.2020.1.KP, w której organ stwierdził, iż "wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup telewizora spełniają przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym wydatki te można uznać za koszty podatkowe, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej". Podobne stanowisko przedstawił Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 16 lutego 2022 r. (sygn. 0115-KDIT3.4011.1018.2021.1.MJ), z której wynika między innymi to, iż jeżeli wartość początkowa tego sprzętu nie będzie wyższa niż 10 000 złotych, to można koszt zakupu telewizora w całości uznać za koszt uzyskania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. Należy wskazać, iż zakup dobrej jakości telewizora jest niezbędny do przeprowadzenia spotkań w formie wideokonferencji oraz monitoringu wydajności/błędów aplikacji, które są niezbędne dla utrzymania źródła przychodu Wnioskodawcy. Wobec tego należy przyznać, że Wnioskodawca ma prawo uznać wyżej wskazany wydatek poniesiony na telewizor za koszt uzyskania przychodu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

–wydatek musi być poniesiony przez podatnika,

–wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

–wydatek musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

–wydatek musi być definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie może zostać podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

–wydatek musi zostać właściwie udokumentowany,

–wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy:

amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie natomiast z art. 22f ust. 3 ww. ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h–22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h–22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z przepisów tych wynika, że jeżeli zakupiony składnik majątku spełnia warunki do uznania go za środek trwały, ale jego wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, to wówczas podatnik może, w zależności od dokonanego wyboru:

–nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tego składnika majątku trwałego i zaliczyć go do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania do używania, lub

–dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego albo w miesiącu następnym, lub

–dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych.

W treści wniosku wskazał Pan, że:

–od (...) 2021 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, której siedziba jest jednocześnie miejscem zamieszkania,

–działalność ta w przeważającej części związana jest z tworzeniem programów komputerowych;

–w ramach działalności ma Pan ciągły kontakt audiowizualny z innymi członkami zespołu;

–testuje Pan wytwarzane oprogramowanie za pomocą telewizora;

–zamierza Pan w przyszłości zakupić telewizor w celu prowadzenia wideokonferencji z kontrahentami i dokonywania korekt w wytworzonym oprogramowaniu;

–telewizor ma służyć jako wyświetlacz do przeprowadzania wideokonferencji, monitoringu wydajności, a także błędów aplikacji oraz do prezentowania treści Kontrahentom w dobrej jakości;

–koszt telewizora nie przekraczałby 10 000 zł.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że okoliczności podane we wniosku wskazują, że poniesiony przez Pana wydatek na zakup telewizora jest związany z zakresem prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej i służy uzyskiwaniu przychodów z tego źródła. Spełnia więc przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zaś wartość początkowa telewizora nie przekroczy 10 000 zł, to nie będzie Pan miał obowiązku jego amortyzowania. Przedmiotowy wydatek można wobec tego uznać w całości za koszt uzyskania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Końcowo podkreślić należy, że zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszty uzyskania przychodu nie uważa się wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.), dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).