Ustalenia rezydencji podatkowej i opodatkowanie dochodów uzyskanych z pracy wykonywanej na terytorium Polski na rzecz ukraińskiego pracodawcy.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 sierpnia 2023 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia rezydencji podatkowej i opodatkowania dochodów uzyskanych z pracy wykonywanej na terytorium Polski na rzecz ukraińskiego pracodawcy. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 5 października 2023 r. (data wpływu 9 października 2023 r.) oraz z 26 października 2023 r. (data wpływu 30 października 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pani obywatelką Ukrainy. Przebywa Pani w Polsce od 29 lipca 2022 r. razem z mężem, który prowadzi działalność jednoosobową na podstawie wpisu do CEIDG. Do Polski przyjechała Pani z powodu działań wojennych na terenie Ukrainy. Na dzień dzisiejszy jest Pani zatrudniona na podstawie umowy o pracę na rzecz ukraińskiej firmy X Sp. z o.o., praca jest wykonywana zdalnie. Wynajmuje Pani mieszkanie we Z. razem z mężem.

Ma Pani stałe więzi z krajem pochodzenia, w tym ma Pani na Ukrainie ojca (w wieku 61 lat), dziadka (w wieku 91 lat), którzy przebywają na terenie obwodu A., który pozostaje w okupacji. Również na Ukrainie mieszka Pani matka (w wieku 58 lat), która miała zawał serca w marcu 2023 r. i teraz mieszka razem z Pani bratem w mieście Y.. Regularnie wysyła Pani do nich pieniądze ponieważ członkowie Pani rodziny faktycznie przebywają na Pani utrzymaniu.

Na Ukrainie ma Pani majątek: mieszkanie w U. i dom z działką w obwodzie B., który był miejscem Pani stałego zamieszkania przed wojną.

Również ma Pani innych członków rodziny na Ukrainie, z którymi ma Pani stały kontakt (wujek i jego dzieci). Po zakończeniu wojny planuje Pani powrót do kraju pochodzenia w związku z tym, że kilkanaście lat budowała tam Pani swoje życie, i nie chce tego stracić.

Pani zdaniem centrum Pani interesów życiowych znajduje się na Ukrainie.

Uzupełniając wniosek wyjaśniła Pani, że do Polski wjechała Pani 29 lipca 2022 r., więc w 2022 r. łączny okres Pani pobytu wyniósł 157 dni.

Na dzień 5 października 2023 r. łączny okres pobytu na terytorium Polski w 2023 r. wyniósł 277 dni. Planuje Pani pozostawać na terytorium Polski do zakończenia wojny na Ukrainie. Potwierdziła Pani, że w latach 2022-2023 Ukraina uważała Panią za osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, zgodnie z wewnętrznym prawem tego kraju. Ponadto wyjaśniła Pani, że zawsze płaciła podatki na Ukrainie, ale nie ma Pani zaświadczeń z organów podatkowych potwierdzających rezydencję podatkową. Potwierdziła Pani, że w latach 2022-2023 posiada Pani stałe miejsce zamieszkania na Ukrainie, a w Polsce jest Pani jedynie tymczasowo, bowiem uznaje Pani Ukrainę za stałe miejsce zamieszkania. W Polsce nie uzyskuje Pani innych dochodów, aniżeli dochody z pracy zdalnej wykonywanej na rzecz ukraińskiego pracodawcy. Jako powiązania gospodarcze z Polską – poza wynajmowanym mieszkaniem – wskazała Pani konto bankowe w (...) Banku. Od momentu przyjazdu do Polski nie prowadzi Pani aktywności społecznej, politycznej, kulturalnej, obywatelskiej. Pani Pracodawca nie posiada siedziby, zakładu ani stałej placówki na terenie Polski.

Od momentu przyjazdu do Polski pracuje Pani na rzecz tego samego ukraińskiego pracodawcy.

Pytania

1)Czy za rok 2022 będzie Pani traktowana jako nierezydent Polski i będzie Pani podlegała ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce?

2)Czy za rok 2023 będzie Pani traktowana jako rezydent Polski i będzie Pani podlegała obowiązkowi podatkowemu w Polsce?

3)Czy dochody uzyskane z wykonywania zdalnej pracy na rzecz ukraińskiego pracodawcy podlegają opodatkowaniu w Polsce?

Pani stanowisko w sprawie

Przedstawiając własne stanowisko, na każde z zadanych we wniosku pytań odpowiedziała Pani przecząco.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ww. ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu przepisów krajowych, nie przesądza jednak o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Powyższe przepisy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy/konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W opisie zdarzenia wskazała Pani, że jest obywatelką Ukrainy. Przebywa Pani w Polsce od 29 lipca 2022 r. razem z mężem, który prowadzi działalność jednoosobową na podstawie wpisu do CEIDG. W 2022 r. łączny okres Pani pobytu wyniósł 157 dni. Do Polski przyjechała Pani z powodu działań wojennych na terenie Ukrainy. Na dzień dzisiejszy jest Pani zatrudniona podstawie umowy o pracę na rzecz ukraińskiej firmy, praca jest wykonywana zdalnie. Wynajmuje Pani mieszkanie we Z. razem z mężem.

Ma Pani stałe więzi z krajem pochodzenia, w tym ma Pani na Ukrainie ojca ( w wieku 61 lat), dziadka (w wieku 91 lat), którzy przebywają na terenie obwodu A., który pozostaje w okupacji. Również na Ukrainie mieszka Pani matka (w wieku 58 lat), która miała zawał serca w marcu 2023 r. i teraz mieszka razem z Pani bratem w mieście Y.. Regularnie wysyła Pani do nich pieniądze ponieważ członkowie Pani rodziny faktycznie przebywają na Pani utrzymaniu.

Na Ukrainie ma Pani majątek: mieszkanie w U. i dom z działką w obwodzie B., który był miejscem Pani stałego zamieszkania przed wojną.

Również ma Pani innych członków rodziny na Ukrainie, z którymi ma Pani stały kontakt (wujek i jego dzieci). Po zakończeniu wojny planuje Pani powrót do kraju pochodzenia w związku z tym, że kilkanaście lat budowała tam Pani swoje życie, i nie chce tego stracić.

Pani zdaniem centrum Pani interesów życiowych znajduje się na Ukrainie.

Na dzień 5 października 2023 r. łączny okres pobytu na terytorium Polski w 2023 r. wyniósł 277 dni. Planuje Pani pozostawać na terytorium Polski do zakończenia wojny na Ukrainie. Potwierdziła Pani, że w latach 2022-2023 Ukraina uważała Panią za osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, zgodnie z wewnętrznym prawem tego kraju. Ponadto wyjaśniła Pani, że zawsze płaciła podatki na Ukrainie, ale nie ma Pani zaświadczeń z organów podatkowych potwierdzających rezydencję podatkową. Potwierdziła Pani, że w latach 2022-2023 posiada Pani stałe miejsce zamieszkania na Ukrainie, a w Polsce jest Pani jedynie tymczasowo, bowiem uznaje Pani Ukrainę za stałe miejsce zamieszkania. W Polsce nie uzyskuje Pani innych dochodów, aniżeli dochody z pracy zdalnej wykonywanej na rzecz ukraińskiego pracodawcy. Jako powiązania gospodarcze z Polską – poza wynajmowanym mieszkaniem – wskazała Pani konto bankowe w (...) Banku. Od momentu przyjazdu do Polski nie prowadzi Pani aktywności społecznej, politycznej, kulturalnej, obywatelskiej. Pani Pracodawca nie posiada siedziby, zakładu ani stałej placówki na terenie Polski. Od momentu przyjazdu do Polski pracuje Pani na rzecz tego samego ukraińskiego pracodawcy.

Rezydencja podatkowa w 2022 r.

Z przedstawionych okoliczności wynika, że w 2022 r. nie miała Pani centrum interesów życiowych w Polsce, bowiem przyjechała Pani do Polski jedynie tymczasowo, ze względu na wojnę, jak również w 2022 r. przebywała Pani na terytorium Polski mniej niż 183 dni. Uznać zatem należy, że w 2022 r. w Polsce nie miała Pani miejsca zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy i podlegała Pani ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wyłącznie od dochodów uzyskiwanych na terytorium Polski.

W Pani przypadku za takie dochody należy uznać wynagrodzenia otrzymywane w 2022 r. z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Polski na rzecz ukraińskiego pracodawcy.

Stosownie bowiem do art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Jeśli dochody ze stosunku pracy wykonywanej na terytorium Polski uzyskuje osoba mająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na Ukrainie, podlegająca w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu należy wówczas zastosować przepisy właściwej umowy/konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Opodatkowanie dochodów uzyskanych w 2022 r. na gruncie Konwencji

W Pani sytuacji, do dochodów uzyskanych z pracy wykonywanej na terytorium Polski w 2022 r. należy zastosować Konwencję między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzoną w Kijowie dnia 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 63 poz. 269 – dalej: Konwencja).

Na podstawie art. 15 ust. 1 Konwencji:

Z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 20 płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl natomiast art. 15 ust. 2 Konwencji:

Bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

a)odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz

b)wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz

c)wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Stosownie do art. 15 ust. 1 Konwencji, wynagrodzenia z tytułu pracy najemnej osoby mającej miejsce zamieszkania na Ukrainie, podlegają opodatkowaniu tylko na Ukrainie, chyba że są to świadczenia osiągane z pracy najemnej wykonywanej na terytorium Polski. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim państwie, tj. w Polsce.

Jednakże w sytuacji, gdy warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 2 ww. Konwencji polsko-ukraińskiej zostaną spełnione łącznie, to otrzymane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Ukrainy wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej na terytorium Polski podlega opodatkowaniu wyłącznie na Ukrainie. Niespełnienie natomiast któregokolwiek z tych warunków oznacza, że zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji ww. wynagrodzenie podlega opodatkowaniu w państwie miejsca zamieszkania podatnika oraz w państwie, w którym praca jest wykonywana.

Z przedstawionych przez Panią informacji wynika, że w 2022 r. przebywała Pani na terytorium Polski mniej niż 183 dni, pracodawca nie miał w Polsce siedziby ani zakładu. Oznacza to, że łącznie zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 15 ust. 2 Konwencji. W konsekwencji dochody uzyskane przez Panią w 2022 r. z tytułu pracy wykonywanej na rzecz ukraińskiego pracodawcy – zgodnie z ww. Konwencją – podlegały opodatkowaniu wyłącznie w miejscu zamieszkania, tj. na Ukrainie.

Rezydencja podatkowa w 2023 r.

Z przedstawionych przez Panią informacji wynika, że w 2023 r. w Polsce spędziła Pani ponad 183 dni, zatem w świetle art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych spełnia Pani warunki pozwalające na uznanie Pani za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce w 2023 r.

Jednocześnie jednak, skoro Ukraina w 2023 r. również uważa Panią za osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych to w 2023 r. zastosowanie w Pani sytuacji znajdą tzw. reguły kolizyjne, które określa art. 4 Konwencji.

W myśl art. 4 ust. 1 Konwencji:

W rozumieniu niniejszej konwencji określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 Konwencji:

Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

a)osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek jej interesów życiowych);

b)jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;

c)jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d)jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały.

Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

We wniosku wyjaśniła Pani, że posiada stałe miejsce zamieszkania na Ukrainie, jak również, że Pani centrum interesów życiowych znajduje się na Ukrainie.

Oznacza to, że w Pani przypadku miejscem zamieszkania ustalonym w oparciu o ww. reguły kolizyjne jest Ukraina. Tym samym, w Polsce w 2023 r.– pomimo przebywania powyżej 183 w tym roku podatkowym – również podlega Pani ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wyłącznie od dochodów uzyskiwanych na terytorium Polski.

W konsekwencji do dochodów uzyskanych z pracy wykonywanej na rzecz ukraińskiego pracodawcy na terytorium Polski w 2023 r. również należy zastosować ww. art. 15 Konwencji.

Z przedstawionych przez Panią okoliczności wynika, że w 2023 r. w Polsce spędziła Pani ponad 183 w roku kalendarzowym, co oznacza, że w odniesieniu do tego roku nie zostały łącznie spełnione przesłanki wynikające z art. 15 ust. 2 Konwencji. Do dochodów uzyskanych z pracy wykonywanej w Polsce na rzecz ukraińskiego pracodawcy w 2023 r. zastosowanie znajduje zatem przywołany powyżej art. 15 ust. 1 Konwencji.

Użycie w art. 15 ust. 1 Konwencji zwrotu „może być opodatkowane w tym drugim Państwie” oznacza brak wyłączności do opodatkowania tego dochodu przez państwo w którym podatnik ma miejsce zamieszkania.

Zatem w przypadku gdy nie zostały łącznie spełnione przesłanki wynikające z art. 15 ust. 2 Konwencji, dochód osoby mającej miejsce zamieszkania na Ukrainie z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Polski, może być opodatkowany zarówno w Polsce, jak i w państwie rezydencji, tj. na Ukrainie. Na Ukrainie będzie mogła Pani zastosować metodę unikania podwójnego opodatkowania wynikającą z Konwencji polsko-ukraińskiej.

Dochody uzyskiwane z pracy wykonywanej w Polsce na rzecz ukraińskiego pracodawcy w 2023 r. podlegają więc opodatkowaniu w Polsce stosownie do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.