Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na wykup samochodu z leasingu do majątku prywatnego w momencie sprzedaży pojazdu w ramach działalności gospodarczej.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych przedstawionego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 lipca 2023 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wykup samochodu z leasingu do majątku prywatnego. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 2 września 2023 r. (wpływ). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą. Rozlicza się z podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W 2018 r. zawarł Pan umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego, który był wykorzystywany w prowadzonej działalności w sposób mieszany.

Pojazd był używany w działalności gospodarczej jak i do celów prywatnych. Z tego tytułu stosował Pan odpowiednią proporcję przy rozliczeniu kosztów eksploatacyjnych.

W maju 2023 r. wykupił Pan samochód z leasingu operacyjnego za cenę podaną przez leasingodawcę nie wprowadzając pojazdu do ewidencji środków trwałych.

Nie ujmował Pan także wydatku związanego z wykupem w kosztach działalności gospodarczej. W związku z tym, samochód nabył Pan jako majątek osobisty.

Samochód sprzedał Pan 5 lipca 2023 r. Przychód uzyskany ze sprzedaży samochodu wykupionego wcześniej z leasingu do majątku prywatnego, zgodnie ze zmianami obowiązującymi od 1 stycznia 2022 r., tj. art. 14 ust. 2 pkt 19 w zw. z art. 10 ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi przychód z działalności gospodarczej, jeżeli zbycie nastąpi przed upływem 6 lat licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pojazd został wycofany z działalności.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia

W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, że:

•Opisane we wniosku zdarzenie, dotyczy Pana sytuacji prawnopodatkowej.

•Sformułowanie „nabycie samochodu jako majątek osobisty”, oznacza nabycie samochodu do majątku prywatnego, po wykupie samochodu z leasingu. Oznacza to, że nie wprowadził Pan samochodu po wykupie do ewidencji środków trwałych (pojazd po wykupie nie stanowił środka trwałego w firmie), jak i po nabyciu, stracił Pan możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów 75% kosztów (przy rozliczaniu zaliczek PIT) związanych z eksploatacją samochodu wykorzystywanego w sposób mieszany (do celów prywatnych i do prowadzenia działalności gospodarczej). Po wykupie z leasingu pojazd był również wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, jednak nie był wprowadzony do żadnej ewidencji związanej z działalnością gospodarczą, przy rozliczaniu kosztów eksploatacyjnych samochodu (użytkowanego w sposób mieszany) odliczał Pan 20% kosztów poniesionych na wydatki eksploatacyjne związane z pojazdem.

Pytanie

Czy wydatki poniesione na wykup samochodu z leasingu do majątku prywatnego, będą stanowić koszty uzyskania przychodów w momencie sprzedaży pojazdu w ramach działalności gospodarczej?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 19 w zw. z art. 10 ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z odpłatnego zbycia składników będącymi rzeczami ruchomymi, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, na podstawie umowy, o której mowa w art. 23b ust. 1 (leasing), nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z działalności gospodarczej nie upłynęło 6 lat, stanowią przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z kolei zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy PIT u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania (…).

Natomiast na podstawie art. 22 ust. 1 PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (wyłączenia od kosztów uzyskania przychodów).

Sprzedaż samochodu stanowi przychód z działalności gospodarczej co implikuje możliwość określenia dochodu z tego źródła przychodu. Skoro sprzedaż samochodu stanowi przychód to podatnik może rozpoznać związane z tym przychodem koszty.

W niniejszej sprawie samochód, który wcześniej był użytkowany w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu został wykupiony do majątku prywatnego. Wykup nastąpił za cenę podaną przez leasingodawcę a wydatki poniesione na wykup nie zostały w żaden sposób ujęte w kosztach działalności.

Wydatek poniesiony w celu wykupu samochodu jest bezpośrednio związany z przychodem ze zbycia.

Koszt poniesiony w celu wykupu stanowił część ceny, która była należna leasingodawcy. Jeżeli nie nastąpiłby wykup samochodu nie byłoby możliwości zaliczenia przychodu ze sprzedaży do przychodów z działalności gospodarczej. Natomiast niezaliczenie wydatków związanych z wykupem będzie w sprzeczności z zasadą współmierności kosztów i przychodów. Brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozbawi podatnika prawa do prawidłowego wykazania dochodów.

Jednocześnie należy podkreślić, że wydatek związany z wykupem pojazdu z leasingu do majątku prywatnego, którego zbycie jest zaliczone do przychodów z działalności gospodarczej nie jest wyłączony z katalogu kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 PIT.

W Pana ocenie, wydatek na wykup pojazdu z leasingu do majątku prywatnego i następnie sprzedaż samochodu w ramach działalności gospodarczej będzie stanowił koszt uzyskania przychodów w momencie sprzedaży.

Ocena stanowiska           

Stanowisko, które przedstawiła Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychód z odpłatnego zbycia może stanowić przychód z dwóch odrębnych źródeł, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej lub ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a)nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b)spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c)prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d)innych rzeczy,

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;

Zatem, przychód ze sprzedaży rzeczy ruchomej kwalifikowany jest do źródła przychodów, o którym mowa w cytowanym art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy, czyli do odpłatnego zbycia rzeczy, pod warunkiem, że transakcja nie jest wykonywana w ramach działalności gospodarczej.

Odrębnym od powyższego źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozarolnicza działalność gospodarcza. 

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy: 

Źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy:

Przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Wyłączenie zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 obejmuje w szczególności te składniki majątku, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej lub zostały z niej wycofane, a przy tym spełniają warunki określone w art. 14 ust. 2 pkt 1, a więc podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy:

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

a)środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

b)składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,

c)składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,

d)składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

–wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przy czym ustawą z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 2105; dalej: „ustawa zmieniająca”) wprowadzone zostały m.in. zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

I tak, do art. 10 ust. 2 dodano pkt 4, zgodnie z którym:

Przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia: składników, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 19, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z działalności gospodarczej, i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Natomiast do art. 14 do ust. 2 dodano  m.in. punkt 19, na podstawie którego:

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników będących rzeczami ruchomymi, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, na podstawie umowy, o której mowa w art. 23b ust. 1, przy czym przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Powyższy przepis ma zastosowanie do składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać należy, że na podstawie art. 51 ustawy zmieniającej:

Przepisy art. 10 ust. 2 pkt 4 i art. 14 ust. 2 pkt 19 ustawy zmienianej w art. 1 mają zastosowanie do składników nabytych po dniu 31 grudnia 2021 r.

Z treści wniosku wynika, że:

•W 2018 r. zawarł Pan umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego, który był wykorzystywany w prowadzonej działalności w sposób mieszany. Pojazd był używany w działalności gospodarczej jak i do celów prywatnych. Z tego tytułu stosował Pan odpowiednią proporcję przy rozliczeniu kosztów eksploatacyjnych.

•W maju 2023 r. wykupił Pan samochód z leasingu operacyjnego za cenę podaną przez leasingodawcę nie wprowadzając pojazdu do ewidencji środków trwałych. Nie ujmował Pan także wydatku związanego z wykupem w kosztach działalności gospodarczej. W związku z tym, samochód nabył Pan jako majątek osobisty.

•Samochód sprzedał Pan 5 lipca 2023 r.

Zatem, skoro samochód osobowy wykorzystywał Pan w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego, jego wykup z leasingu nastąpił w maju 2023 r., a  sprzedaż w lipcu 2023 r., tj. przed upływem 6 lat licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym samochód ten został wycofany z działalności gospodarczej, to przychód uzyskany z tej sprzedaży będzie stanowił przychód z działalności gospodarczej w związku z art. art. 14 ust. 2 pkt 19 i art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy.

Pana wątpliwość budzi kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w związku ze sprzedażą samochodu, wydatków poniesionych na jego wykup z leasingu do majątku prywatnego.

W myśl art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

U podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, powinien – w myśl powołanego przepisu – spełniać łącznie następujące warunki:

•musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

•musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

•musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

•mu zostać poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

•musi zostać właściwie udokumentowany,

•nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Ponadto należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

U podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania  przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku  podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl z art. 22 ust. 6 ww. ustawy:

Zasady określone w ust. 5–5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Z opisu zdarzenia wynika, że po wykupieniu samochodu z leasingu nie wprowadził Pan go do ewidencji środków trwałych ani nie ujął Pan wydatku związanego z wykupem w kosztach działalności gospodarczej.

Zatem, skoro w związku ze sprzedażą w lipcu 2023 r. – wykupionego w maju 2023 r. z leasingu operacyjnego do majątku prywatnego – samochodu osobowego, który w trakcie trwania umowy leasingu był wykorzystywany przez Pana w prowadzonej działalności gospodarczej, powstanie u Pana przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, to wydatki poniesione na jego wykup stanowią koszt uzyskania przychodu potrącany w roku 2023 r.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) i zastosuje się Pan do interpretacji.

•   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).