Zastosowanie przez płatnika zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 23b u.p.d.o.f do ryczałtu wypłacanego sądowym kuratorom zawodowym na pokrycie zwiększonych kosztów dojazdów służbowych.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 czerwca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą zawodowym kuratorom sądowym ryczałtu na pokrycie zwiększonych kosztów dojazdów służbowych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Sąd Rejonowy – (...) i (...) w P. (zwany dalej również Pracodawcą) zatrudnia kuratorów sądowych. Podstawą ich stosunku pracy są mianowania.

Zgodnie z przepisem art. 4 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o kuratorach sądowych, kuratora zawodowego mianuje, przenosi do innego sądu lub zespołu kuratorskiej służby sądowej albo zawiesza w pełnieniu obowiązków służbowych prezes sądu okręgowego z urzędu albo na wniosek kuratora okręgowego, z zastrzeżeniem określonych w ustawie uprawnień Ministra Sprawiedliwości; czynności z zakresu stosunku pracy wobec kuratora zawodowego podejmuje prezes sądu rejonowego, z wyjątkiem czynności zastrzeżonych dla prezesa sądu okręgowego. W akcie mianowania brak jest wskazanego miejsca pracy kuratora.

Kuratorzy sądowi wykonują czynności zawodowe na obszarze właściwości dla Sądu Rejonowego P. – (...) i (...) w P. Praca kuratora sądowego polega przede wszystkim na pracy w środowisku podopiecznych, to jest w terenie. Przyjmuje się, że miejscem pracy kuratora jest obszar właściwości sądu rejonowego, na obszarze którego kurator działa.

Zgodnie z przepisem art. 1 ustawy o kuratorach sądowych kuratorzy sądowi realizują określone przez prawo zadania o charakterze wychowawczo-resocjalizacyjnym, diagnostycznym, profilaktycznym i kontrolnym, związane z wykonywaniem orzeczeń sądu.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy o kuratorach sądowych kuratorzy sądowi wykonują swoje zadania w środowisku podopiecznych, także na terenie zamkniętych zakładów i placówek ich pobytu, w szczególności na terenie zakładów karnych, placówek opiekuńczo-wychowawczych oraz leczniczo-rehabilitacyjnych.

Zgodnie z przepisem art. 13 ust. 2 ustawy o kuratorach sądowych kurator wykonuje obowiązki służbowe w terenie oraz pełni dyżury sądowe ustalone przez prezesa sądu rejonowego po zasięgnięciu opinii kierownika zespołu kuratorskiej służby sądowej.

Każdy z kuratorów sądowych ma wyznaczony rewir swojego działania, ma obowiązek również pełnienia dyżuru w Sądzie.

Sąd Rejonowy P. – (...) i (...) obszarem swojej właściwości terytorialnej, na którym to terenie pracują kuratorzy sądowi w terenie, obejmuje część miasta P., a także inne mniejsze miejscowości, to jest I., II., III. i IV.

Zgodnie z § 3 pkt 35 lit. j rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie ustalenia siedzib i obszarów właściwości sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych oraz zakresu rozpoznawanych przez nie spraw, Sąd Rejonowy P. – (...) i (...) w P. ustanowiony został dla części miasta P. (…) a także dla gmin: I., II., III. i IV. oraz do rozpoznawania spraw z zakresu prawa: cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego, karnego, a także do prowadzenia ksiąg wieczystych.

Przy Sądzie Rejonowym P. – (...) i (...) w P. powołane są III Zespoły Kuratorskie. Każdy kurator przydzielony jest do określonego Zespołu Kuratorskiego.

Zgodnie z przepisem art. 34 ust. 1 ustawy o kuratorach sądowych jeżeli jest to konieczne ze względu na szczególne potrzeby sądu, kuratora można przenieść do innego zespołu kuratorskiej służby sądowej albo sądu rejonowego położonego w tej albo innej miejscowości w tym samym okręgu sądowym, zachowując dotychczasowe wynagrodzenie.

Obszar pracy kuratora zawodowego jest określony w zakresie obowiązków (przykładowe podziały obszarów przesłane przez kierowników zespołów kuratorskich):

•I Zespół Kuratorskiej Służby Sądowej (teren podany kierownikowi zespołu przez kuratorów zawodowych):

–kurator zawodowy – miasto P. – dzielnica AI (...);

–kurator zawodowy – miasto P. – dzielnica AI(...);

–kurator zawodowy – miasto P. – dzielnica AI (...);

–kurator zawodowy – miasto P. – dzielnica AI (...);

–kurator zawodowy – część gminy I., II. i część gminy II.;

–kurator zawodowy – miasto P. – dzielnica BI (...), część gminy II. (...);

–kurator zawodowy – miasto P. – część osiedla (...);

–kurator zawodowy – miasto P. – dzielnica BI (...);

–kurator zawodowy – miasto P. – dzielnica BI (...);

–kurator zawodowy – miasto P. – dzielnica BI (...);

–kurator zawodowy – część miasta IV. (...);

–kurator zawodowy – część miasta IV. (...)

–kurator zawodowy – część miasta IV., (...) P. – BI (...)

–kurator zawodowy – miasto P. – dzielnica BI (...);

–kurator zawodowy – miasto P. – dzielnica BI(...);

–kurator zawodowy – miasto P. – dzielnica BI(...) – obecnie kurator jest nieobecny w pracy, trudno ustalić konkrety co do terenu;

–kurator zawodowy – miasto P. – dzielnica BI(...).

•II Zespół Kuratorskiej Służby Sądowej obejmuje swoim działaniem obszar od (...).

•III Zespół Kuratorskiej Służby Sądowej kształtuje się następująco:

1)Kurator specjalista – (...);

2)Kurator specjalista – (...);

3)Kurator specjalista – (...);

4)Kurator specjalista – (...);

5)Kurator specjalista – (...)

6)Kurator specjalista –(...)

7)Kurator specjalista – (...)

8)Kurator specjalista – (...)

9)Kurator specjalista (kierownik zespołu) – (...)

Kuratorzy zawodowi zgodnie z art. 41 pkt 1a ustawy o kuratorach sądowych wykonują czynności również poza przydzielonym terenem z uwagi na konieczność wyrównywania obciążenia i zastępowania osób nieobecnych.

Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 5a ustawy o kuratorach sądowych w wypadkach wymagających używania pojazdu prywatnego do celów służbowych, w szczególności w razie trudności w przemieszczaniu się z wykorzystaniem środków komunikacji publicznej, niezależnie od dodatku, o którym mowa w ust. 5, kuratorowi zawodowemu przyznaje się ryczałt na pokrycie zwiększonych kosztów dojazdów służbowych do wysokości 25% kwoty bazowej, o której mowa w ust. 1. Ryczałt przyznaje prezes sądu okręgowego w ramach środków finansowych dostępnych w planie finansowym sądu okręgowego, na wniosek kuratora zawodowego zatwierdzony przez kierownika zespołu kuratorskiej służby sądowej. Przyznanie ryczałtu wymaga zawarcia umowy o używanie pojazdu prywatnego do celów służbowych. Ryczałt jest płatny do 20. dnia następnego miesiąca za miesiąc poprzedzający.

Pracodawca spełnił warunki z powyższego przepisu, w szczególności zawarł stosowne umowy z kuratorami sądowymi i wypłaca im ryczałty.

W umowach tych ryczałt został uregulowany w następujący sposób (§ 3): Z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych przy jazdach lokalnych Kuratorowi przysługuje ryczałt na pokrycie zwiększonych kosztów dojazdów służbowych w wysokości 20% (dwudziestu procent) kwoty bazowej, o której mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku o kuratorach sądowych. W przypadku trwającej dłużej niż jeden miesiąc nieobecności Kuratora w pracy, Kierownik Oddziału Kadr w terminie do dnia 10. następnego miesiąca za miesiąc poprzedzający przedstawia stosowną informację Głównemu Księgowemu Sądu dokonującego wypłaty. Ryczałt przyznaje Prezes Sądu Okręgowego w P. Ryczałt jest płatny do 20-go dnia następnego miesiąca za miesiąc poprzedzający. Wypłaty ryczałtu dokonuje Sąd Rejonowy P. – (...) i (...) w P. będący pracodawcą kuratora zawodowego.

Pracodawca przyjmuje, że kuratorzy sądowi używają na podstawie umowy samochodów prywatnych do jazd lokalnych, które potencjalnie mogą odbywać się na terenie całego obszaru działania Sądu (w P. i innych miejscowościach), jednakże z uwagi na wprowadzony limit Pracodawca uznaje, że wolne od podatku są przychody kuratorów sądowych odnośnie płatności ryczałtu biorąc pod uwagę limit wyznaczony jedynie na podstawie jednej miejscowości: miasta P. jako siedziby Wnioskodawcy i miejsca pełnienia dyżurów. Bez znaczenia – w ocenie Wnioskodawcy – pozostaje jaki rewir ma konkretny kurator sądowy, czy ile mieszkańców obejmuje obszar działania Sądu.

W umowach kuratorzy sądowi oświadczają, czy są właścicielami, współwłaścicielami czy użytkownikami pojazdów.

Sąd Rejonowy P. – (...) i (...) w P. jako pracodawca jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych względem kuratorów.

Pytania

1)Czy w związku ze specyficznym miejscem pracy kuratorów – na obszarze właściwości Sądu Rejonowego P. – (...) i (...) w P., a zatem na obszarze kilku gmin: P., I., II., III. i IV., a także w związku z określeniem w zakresie obowiązków określonych rewirów, ryczałty – otrzymywane przez kuratorów sądowych w zakresie możliwości zwolnienia ich od podatku dochodowego na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 14 ust. 5a ustawy o kuratorach sądowych oraz § 3 ust. 2 pkt 1-3 rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy – mają być limitowane uwzględniając dla wszystkich kuratorów sądowych Pracodawcy ten sam limit jako właściwy ze względu na miasto P. (jako siedzibę dyżurów wszystkich kuratorów sądowych, a także siedzibę Sądu, na którego obszarze kuratorzy wykonują obowiązki), czy może obszar właściwości Sądu (a zatem P., a także inne mniejsze miejscowości, to jest I., II., III. i IV.) poprzez zliczenie mieszkańców wszystkich tych miejscowości, czy raczej powinien być ustalony dla konkretnego kuratora indywidualnie w zależności od rewiru (konkretne miasto wskazane jako jego rewir) albo obszar działania zespołu kuratorskiego, do którego kurator sądowy przynależy (zliczenie mieszkańców miejscowości, na których obszarze działa dany zespół kuratorski)?

2)Czy zwolnienie obejmuje też umowy dotyczące współwłaścicieli pojazdów prywatnych bądź użytkowników pojazdów osób trzecich?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, obowiązki płatnika nakłada na pracodawcę art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 definicja negatywna kosztów uzyskania przychodów ust. 7 stosuje się odpowiednio.

W przedmiotowej sprawie spełniona jest przesłanka, że przyznanie ryczałtu wynika wprost z przepisów, to jest zgodnie z przepisem^{art. 14 ust. 5a ustawy o kuratorach sądowych w wypadkach wymagających używania pojazdu prywatnego do celów służbowych, w szczególności w razie trudności w przemieszczaniu się z wykorzystaniem środków komunikacji publicznej, niezależnie od dodatku, o którym mowa w ust. 5, kuratorowi zawodowemu przyznaje się ryczałt na pokrycie zwiększonych kosztów dojazdów służbowych do wysokości 25% kwoty bazowej, o której mowa w ust. 1. Ryczałt przyznaje prezes sądu okręgowego w ramach środków finansowych dostępnych w planie finansowym sądu okręgowego, na wniosek kuratora zawodowego zatwierdzony przez kierownika zespołu kuratorskiej służby sądowej. Przyznanie ryczałtu wymaga zawarcia umowy o używanie pojazdu prywatnego do celów służbowych. Ryczałt jest płatny do 20. dnia następnego miesiąca za miesiąc poprzedzający. Stosowne umowy zostały zawarte z kuratorami.}

W opinii Ministerstwa Finansów z 23 września 2022 r. znak DD3.8223.1489.2022 wskazano, iż na podstawie art. 21 ust 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 km przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłaty ryczałtu pieniężnego jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika.

Zgodnie z odpowiedzią Ministra Finansów z 19 maja 2023 r. wprowadzenie do ustawy o kuratorach sądowych regulacji przyznającej prawo do otrzymania przez kuratora zawodowego zwrotu kosztów z tytułu użytkowania własnego samochodu do celów służbowych (w postaci ryczałtu) spowodowało, że zwrot ten jest objęty zwolnieniem z opodatkowania na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to jest limitowane i nie może przekroczyć kwoty miesięcznego ryczałtu pieniężnego obliczonego w sposób określony w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy. Natomiast kwota przekraczająca ten limit będzie podlegała opodatkowaniu na zasadach określonych dla dochodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych.

Tym samym Ministerstwo Finansów stoi na stanowisku, że zwolnienie ryczałtu przyznanego kuratorom sądowym od opodatkowania ograniczone jest limitem z rozporządzenia.

Jeśli chodzi o limit kilometrów, to zgodnie z przepisem § 3 ust. 2 rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy limit, o którym mowa w ust. 1, ustalony w zależności od liczby mieszkańców w danej gminie lub mieście, w których pracownik jest zatrudniony, nie może przekroczyć, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4:

1)300 km – do 100 tys. mieszkańców,

2)500 km – ponad 100 tys. do 500 tys. mieszkańców,

3)700 km – ponad 500 tys. mieszkańców.

Tym samym limit, o którym mowa w ust. 1, ustalony jest w zależności od liczby mieszkańców w danej gminie lub mieście, w których pracownik jest zatrudniony.

Zgodnie z przepisem art. 13 ust. 2 ustawy o kuratorach sądowych kurator wykonuje obowiązki służbowe w terenie oraz pełni dyżury sądowe ustalone przez prezesa sądu rejonowego po zasięgnięciu opinii kierownika zespołu kuratorskiej służby sądowej. Lex specialis dla art. 3 ust. 1 stanowi art. 13 ust. 2, w którym zachowuje się pierwszeństwo dla pracy terenowej kuratora zawodowego, zobowiązanego jednocześnie do pełnienia dyżurów sądowych (por. tezy do art. 13 ust. 2).

Do kwestii rozliczenia kosztów pracy między pracodawcą a pracownikiem, wynikających z określenia miejsca pracy jako pewnego ściśle określonego obszaru, odniósł się Sąd Najwyższy w wyroku z 11 kwietnia 2001 r. sygn. akt I PKN 350/2000, LexisNexis nr 352700 (OSNP 2003, nr 2, poz. 36). Stwierdził on, że nie jest podróżą służbową wykonywanie pracy (zadań) w różnych miejscowościach, gdy przedmiotem zobowiązania pracownika jest stałe wykonywanie pracy (zadań) w tych miejscowościach, a ich wyboru i terminu pobytu dokonuje każdorazowo sam pracownik. Jednocześnie miejsce wykonywania przez pracownika pracy powinno być tak ustalone, by pracownik miał możliwość wykonywania zadań, wliczając w to czas dojazdu do miejsca ich wykonywania, w ramach dobowej i tygodniowej normy czasu pracy (ewentualnie w przyjętym okresie rozliczeniowym).

Zgodnie z przepisem art. 35 ust. 1 ustawy o kuratorach sądowych kuratorską służbę sądową na obszarze właściwości sądu okręgowego stanowią kuratorzy sądowi, którzy wykonują czynności służbowe na obszarze właściwości sądu rejonowego, oraz kurator okręgowy, jego zastępca albo zastępcy i kuratorzy, o których mowa w art. 37b ust. 1 i art. 38 ust. 2, którzy wykonują czynności służbowe na obszarze właściwości sądu okręgowego.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić można, iż miejscem pracy kuratora sądowego jest obszar działania sądu rejonowego, przy którym kurator działa. Dopiero przy przeniesieniu do pracy w sądzie położonym w innej miejscowości kuratorowi przysługują diety i zwroty kosztów podróży.

W przedmiotowej sprawie obszar działania Sądu P. – (...) i (...) w P. obejmuje kilka miast: P., I., II., III. i IV.. Tym samym miejscem pracy pracowników jest w ocenie Pracodawcy kilka miast.

W piśmie z 5 lipca 2016 r. Izba Skarbowa w Katowicach znak IBPB-1-2/4510-626/16/MW, w sprawie, gdzie zatrudnieni pracownicy w umowach o pracę wskazanych mieli kilka miejscowości, stwierdziła, że nie można zliczać liczby mieszkańców tych miejscowości celem powiększenia limitu kilometrów.

W piśmie wskazano: „W tym miejscu należy wskazać, że cytowany wyżej przepis § 3 ust. 2 rozporządzenia odwołuje się – przy ustalaniu limitu kilometrów za jazdy lokalne – do liczby mieszkańców w gminie lub mieście, w których pracownik jest zatrudniony, wyraźnie nawiązuje do miejsca wykonywania pracy pracownika, o którym mowa w art. 29 § 1 ustawy Kodeks pracy. Ponadto należy zwrócić uwagę, iż użyte w ww. przepisie słowo „gmina” lub „miasto” jest w liczbie pojedynczej wskazuje to zatem, że nie jest możliwe przyznanie pracownikowi miesięcznego limitu z uwzględnieniem liczby mieszkańców kilku gmin/miast, w których pracownik wykonuje swoje obowiązki. Biorąc pod uwagę przepisy i przedstawiony opis zdarzenia przyszłego Spółka ustalając limit na jazdy lokalne nie może sumować liczby mieszkańców gmin lub miasta i gminy. W sytuacji, w której pracownicy w swoich umowach o pracę mają określone miejsce pracy jako rejon eksploatacji sieci i wykonują swoje obowiązki na obszarze kilku gmin lub miasta i gminy, Spółka powinna rozliczyć się z pracownikami według ilości faktycznie przejechanych kilometrów, czyli tzw. kilometrówki. Należy zwrócić uwagę, iż przy rozliczaniu się metodę tzw. kilometrówki pracownik zobowiązany jest prowadzić ewidencję przebiegu pojazdów spełniające wymogi stawiane jej w art. 16 ust. 5 u.p.d.o.p. W razie braku tej ewidencji wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów”.

Tym samym Wnioskodawca podziela interpretację przepisu Izby Skarbowej w Katowicach. A zatem – w ocenie Wnioskodawcy – z uwagi na użytą w przepisie liczbę pojedynczą: miasto, nie powinno dochodzić do zliczenia miejscowości obszaru właściwości Sądu Rejonowego P. – (...) i (...) w P., bądź nie powinno dochodzić do zliczania miejscowości, w których działa dany kurator sądowy.

Z uwagi na odmienność stanu faktycznego w zakresie istnienia w niniejszej sprawie przepisu szczególnego o ryczałcie, w sytuacji gdy w cytowanej sprawie taki przepis szczególny nie istniał, w przedmiotowej sytuacji nie będzie dochodzić również – w ocenie Wnioskodawcy – do zliczenia ilości faktycznie przejechanych kilometrów, gdyż ryczałt określony jest przepisem szczególnym o kuratorach sądowych i nie jest właściwe – w ocenie Wnioskodawcy – rozliczanie się na podstawie prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdu.

Należałoby zatem przyjąć, że miastem właściwym dla określenia limitu będzie – w przypadku każdego z kuratorów – miasto P., jako miasto siedziby Pracodawcy, na którego obszarze kurator wykonuje swoje obowiązki i w którym każdy z kuratorów pełni dyżury. Takie przyjęcie, to jest ustalenie takiego samego limitu dla wszystkich kuratorów sądowych, zgodne jest również – w ocenie Wnioskodawcy – z obowiązkiem równego traktowania pracowników. Ustalanie różnych limitów w momencie, gdy miejsce pracy pracowników stanowi cały obszar działalności Sądu, mogłoby stanowić nierówne traktowanie w zatrudnieniu.

Zgodnie z danymi Głównego Urzędu Statystycznego, w P. zamieszkuje 391,6 tysięcy mieszkańców, a zatem każdorazowy limit dla każdego z kuratorów wynosi 500 km, ryczałt wypłacony ponad kwotę wynikającą z limitu nie jest zwolniony od podatku dochodowego od osób fizycznych.

P. – ilość mieszkańców – (...); I. – 24.292; II. – 13.289; III. – 1.170; IV. – 41.745. Razem: (...).

Z kolei biorąc pod uwagę rewiry każdego kuratora sądowego, bądź obszar działania Zespołu Kuratorskiego, limity dla różnych kuratorów sądowych wyznaczane byłyby indywidualnie w zależności od konkretnego rewiru czy przynależności do określonego Zespołu. Tym samym przykładowo przy oznaczaniu rewiru jako gminy IV. kurator sądowy miałby w tym przypadku niższy limit (300 km), niż przy wskazanej preferowanej przez Pracodawcę interpretacji przepisów (500 km.). Tym samym kuratorzy sądowi mający ustawowo ten sam obszar działania: obszar właściwości Sądu Rejonowego P. – (...) i (...) w P., mieliby różne limity.

Mając na uwadze powyższe Pracodawca wskazuje, że w jego ocenie w związku ze specyficznym miejscem pracy kuratorów – na obszarze właściwości Sądu Rejonowego P. – (...) i (...) w P., a zatem na obszarze kilku gmin: P., I., II., III. i IV., a także w związku z określeniem w zakresie obowiązków określonych rewirów, ryczałty otrzymywane przez kuratorów sądowych w zakresie możliwości zwolnienia ich od podatku dochodowego na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 14 ust. 5a ustawy o kuratorach sądowych oraz przepisem art. § 3 ust. 2 pkt 1-3 rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy są limitowane uwzględniając dla wszystkich kuratorów sądowych Pracodawcy ten sam limit: 500 kilometrów jako właściwy ze względu na miasto P. (jako siedzibę dyżurów wszystkich kuratorów sądowych, a także siedzibę Sądu, na którego obszarze kuratorzy wykonują obowiązki).

Ponadto, w Państwa ocenie zwolnienie, o którym mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczy kuratorów sądowych, którzy używają pojazdów prywatnych stanowiących ich współwłasność, natomiast nie dotyczy kuratorów sądowych używających pojazdów osób trzecich.

Zgodnie ze wskazywanym przepisem zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Ponieważ w ustawie wskazane jest, że pojazd ma stanowić własność pracownika pojawiło się pytanie, czy jako „własność” należy rozumieć również pojazd stanowiący „współwłasność” pracownika bądź pojazd pozostający „w posiadaniu pracownika”. Prawo podatkowe stanowi bowiem odrębną gałąź prawa od prawa cywilnego. Stąd każdorazowego rozpatrzenia wymaga, czy dane pojęcie ma w prawie podatkowym identyczne znaczenie jak w cywilnym, czy jednak z uwagi na odmienności między tymi gałęziami prawa należy nadać im inne znaczenie.

Pojęcie własność w prawie cywilnym jest jednym z podstawowych pojęć, z kolei pojęcie własność w prawie podatkowym nie jest definiowana i każdorazowo wymaga rozważenia, czy ze względów odmienności należy nadać jej odmienne znaczenie. Szczególnie istotne jest to w kontekście powszechnie uznawanej w prawie podatkowym zasady, zgodnie z którą zwolnień nie należy rozpatrywać rozszerzająco.

Znamiennym jest tu wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 września 2018 r. sygn. akt II FSK 2547/16, w którym Sąd wskazał „Zwolnienie z opodatkowania przychodów osiągniętych ze sprzedaży nieruchomości rolnych. Niedopuszczalność zwolnienia z opodatkowania przychodu z zamiany nieruchomości.(...) Przepis art. 21 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.f., jednoznacznie konkretyzuje kategorię przychodów podlegających zwolnieniu z opodatkowania. Zakresem obejmuje bowiem wyłącznie przychody osiągnięte ze sprzedaży nieruchomości rolnych. Nie posługuje się natomiast pojęciem „odpłatne zbycie”, które ma charakter znacznie szerszy niż sprzedaż. (...) Zastosowanie zwolnienia określonego przepisem art. 21 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.f. do przychodu z zamiany, będącej odrębną od sprzedaży formą odpłatnego zbycia, ma znamiona wykładni rozszerzającej, niedopuszczalnej na gruncie prawa podatkowego”.

Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny przy zwolnieniach w podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wskazał na aktualność niemożliwości rozszerzającej interpretacji, a także wskazał na brak posłużenia się w ustawie szerszym pojęciem kategorii podatkowych, a zatem świadomym zabiegu ustawodawcy ograniczającym zwolnienie przy odwołaniu się do rozumienia pojęć na gruncie prawa cywilnego.

W ocenie Wnioskodawcy z podobną sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Pojęcie „własności” nie jest zdefiniowane w prawie podatkowym i zasadniczo jego rozumienie bazuje na definicji z prawa cywilnego. Modyfikacje tego rozumienia są dopuszczalne, jednakże wymagają dogłębnego uzasadnienia metodologicznego. Przykładowo na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług termin „przeniesienie własności” odwołuje się do nie jedynie cywilistycznych rozporządzeń, lecz rozumiane jest szerzej jako ekonomiczne rozporządzenie. W niniejszej sytuacji jednak takie rozszerzające rozumienie pojęcia nie znajduje uzasadnienia, w szczególności z uwagi również na fakt niemożliwości rozszerzającej interpretacji zwolnień podatkowych.

W ocenie Wnioskodawcy zwolnienie to dotyczy też pojazdu będącego we współwłasności, gdyż współwłasność jest formą własności. Zgodnie bowiem z przepisem art. 195 Kodeksu cywilnego własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Z kolei zwolnienie to – w ocenie Wnioskodawcy – nie obejmuje użytkowania pojazdu osoby trzeciej. Zgodnie bowiem z orzecznictwem sądowy zwolnień podatkowych nie można interpretować rozszerzające. O ile bowiem pojęcie własność może z punktu widzenia interpretacyjnego obejmować pojęcie współwłaściciela, o tyle nadawanie odmiennego od cywilistycznego znaczenia temu pojęciu sprzeczne jest ze wskazanym zakazem.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ww. ustawy:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 przywołanej ustawy:

Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 tej ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Według art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei art. 12 ust. 4 powołanej ustawy stanowi, że:

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Powyższa regulacja ogranicza jednak krąg podatników mogących skorzystać z omawianego zwolnienia do tych, którym przepisy odrębnych ustaw gwarantują możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów, bądź nakładają na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów

Na mocy art. 14 ust. 5a ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o kuratorach sądowych (t. j. Dz. U. z 2023 poz. 1095):

W wypadkach wymagających używania pojazdu prywatnego do celów służbowych, w szczególności w razie trudności w przemieszczaniu się z wykorzystaniem środków komunikacji publicznej, niezależnie od dodatku, o którym mowa w ust. 5, kuratorowi zawodowemu przyznaje się ryczałt na pokrycie zwiększonych kosztów dojazdów służbowych do wysokości 25% kwoty bazowej, o której mowa w ust. 1. Ryczałt przyznaje prezes sądu okręgowego w ramach środków finansowych dostępnych w planie finansowym sądu okręgowego, na wniosek kuratora zawodowego zatwierdzony przez kierownika zespołu kuratorskiej służby sądowej. Przyznanie ryczałtu wymaga zawarcia umowy o używanie pojazdu prywatnego do celów służbowych. Ryczałt jest płatny do 20. dnia następnego miesiąca za miesiąc poprzedzający.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 ww. ustawy:

Kuratorską służbę sądową na obszarze właściwości sądu okręgowego stanowią kuratorzy sądowi, którzy wykonują czynności służbowe na obszarze właściwości sądu rejonowego, oraz kurator okręgowy, jego zastępca albo zastępcy i kuratorzy, o których mowa w art. 37b ust. 1 i art. 38 ust. 2, którzy wykonują czynności służbowe na obszarze właściwości sądu okręgowego

Zacytowany powyżej przepis art. 14 ust. 5a ustawy o kuratorach sądowych odnosi się do wypłaty ryczałtu kuratorom sądowym na pokrycie zwiększonych kosztów dojazdów służbowych, który wypłacany jest do 20 dnia miesiąca za miesiąc poprzedni. Przewiduje on możliwość przyznania ww. ryczałtu w razie trudności w przemieszczaniu się z wykorzystaniem środków komunikacji publicznej.

Należy, zatem stwierdzić, iż jest to przepis ustawowy, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27 poz. 271 ze zm.):

Zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej „pojazdami do celów służbowych”, następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Z § 2 tego rozporządzenia wynika, że:

Koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, które nie mogą być wyższe niż:

1)dla samochodu osobowego:

a)o pojemności skokowej silnika do 900 cm³ – 0,89 zł,

b)o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm³ – 1,15 zł,

2)dla motocykla – 0,69 zł,

3)dla motoroweru – 0,42 zł.

Stosownie do § 3 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia:

1.Miesięczny limit kilometrów na jazdy lokalne, z uwzględnieniem ust. 2-4, ustala pracodawca.

2.Limit, o którym mowa w ust. 1, ustalony w zależności od liczby mieszkańców w danej gminie lub mieście, w których pracownik jest zatrudniony, nie może przekroczyć, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4:

1)300 km – do 100 tys. mieszkańców,

2)500 km – ponad 100 tys. do 500 tys. mieszkańców,

3)700 km – ponad 500 tys. mieszkańców.

W myśl § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia:

Zwrot kosztów używania pojazdów do celów służbowych następuje w formie miesięcznego ryczałtu obliczonego jako iloczyn stawki za 1 kilometr przebiegu, o której mowa w § 2, i miesięcznego limitu przebiegu kilometrów na jazdy lokalne, o którym mowa w § 3, po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu. Oświadczenie to powinno zawierać dane dotyczące pojazdu (pojemność silnika, marka, numer rejestracyjny) oraz określać ilość dni nieobecności pracownika w miejscu pracy w danym miesiącu z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej lub innej nieobecności, a także ilość dni, w których pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

Z wniosku wynika, że jako Sąd Rejonowy zatrudniają Państwo kuratorów sądowych. Podstawą ich stosunku pracy są mianowania. Kuratorzy sądowi wykonują czynności zawodowe na obszarze właściwości dla Sądu Rejonowego P. – (...) i (...) w P.. Praca kuratora sądowego polega przede wszystkim na pracy w środowisku podopiecznych, to jest w terenie. Przyjmuje się, że miejscem pracy kuratora jest obszar właściwości sądu rejonowego, na obszarze którego kurator działa. Każdy z kuratorów sądowych ma wyznaczony rewir swojego działania, ma obowiązek również pełnienia dyżuru w Sądzie. Sąd Rejonowy P. – (...) i (...) obszarem swojej właściwości terytorialnej, na którym to terenie pracują kuratorzy sądowi w terenie, obejmuje część miasta P., a także inne mniejsze miejscowości, to jest I., II., III. i IV.. Kuratorzy sądowi używają na podstawie umowy samochodów prywatnych do jazd lokalnych, które potencjalnie mogą odbywać się na terenie całego obszaru działania Sądu (w P. i innych miejscowościach). W umowach kuratorzy sądowi oświadczają, czy są właścicielami, współwłaścicielami czy użytkownikami pojazdów. Pracodawca spełnił warunki przepisu art. 14 ust. 5a ustawy o kuratorach sądowych, w szczególności zawarł stosowne umowy z kuratorami sądowymi i wypłaca im ryczałty.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia oraz obowiązujące regulacje prawne w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że ryczałt przyznany zawodowym kuratorom sądowym za używanie ich prywatnego samochodu do celów służbowych – dla wykonywania swoich obowiązków – stanowi dla nich dodatkowe świadczenie pieniężne, a w konsekwencji przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże wprowadzenie do ustawy o kuratorach sądowych art. 14 ust. 5a przyznającego prawo do otrzymanego przez kuratora zawodowego zwrotu kosztów z tytułu użytkowania własnego samochodu do celów służbowych (w postaci ryczałtu) spowodowało, że zwrot ten objęty jest zwolnieniem z opodatkowania na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to jest limitowane i nie może przekroczyć kwoty miesięcznego ryczałtu pieniężnego obliczonego w sposób określony w ww. rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy. Stosownie do § 3 ust. 2 rozporządzenia w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, miesięczny limit kilometrów na jazdy lokalne ustalony jest w zależności od liczby mieszkańców w danej gminie lub mieście, w których pracownik jest zatrudniony.

Ryczał ten powinien zostać zwolniony w wysokości ustalonej z uwzględnieniem liczby mieszkańców miasta, w którym pracownik jest zatrudniony, czyli w opisanym przez Państwa przypadku – miasta P., w którym położony jest Sąd zatrudniający kuratorów sądowych.

Natomiast kwota przekraczająca ten limit będzie podlegała opodatkowaniu na zasadach określonych dla dochodu ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych.

Jednocześnie wskazać należy, że w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wskazano, że wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych (…). Jednocześnie wyjaśnić należy, że podstawową zasadą podatku dochodowego od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w treści w art. 9 ust. 1 ww. ustawy. Ponadto, wszelkie ulgi i zwolnienia w prawie podatkowym są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady powszechności opodatkowania, dlatego też wykładnia przepisów ustanawiających te zwolnienia musi być wykładnią ścisłą, co oznacza, że nie może być ani rozszerzająca, ani też zawężająca.

Przedmiotowym zwolnieniem będą zatem objęte kwoty wypłacane pracownikom, które stanowią zwrot kosztów używania samochodów, których są właścicielami.

Stosownie do art. 195 ustaw z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.):

Własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Wobec powyższego przyjąć należy, że zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych znajduje zastosowanie do ryczałtu wypłacanego kuratorom sądowym, którzy wykorzystują samochody będące ich własnością/współwłasnością dla potrzeb zakładu pracy – Sądu. Ww. zwolnienie nie obejmuje natomiast ryczałtu wypłacanego zawodowemu kuratorowi sądowemu z tytułu używania pojazdu osoby trzeciej.

W konsekwencji, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu do powołanych przez Państwo wyroków sądów organ informuje, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).