Temat interpretacji
Opodatkowanie przychodów z Niderlandów Polsce.
Interpretacja indywidualna
– stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
Dnia 19 czerwca 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 15 czerwca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 16 sierpnia 2023 r. (wpływ 18 sierpnia 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego
Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą zarejestrowaną w Holandii od września 2018 r. Tam odprowadza Pan podatki zgodnie z prawem holenderskim. Posiada Pan polskie obywatelstwo. Od września 2018 r. mieszka Pan i jest zameldowany na terenie Holandii.
W kwietniu 2022 r. otrzymał Pan holenderski certyfikat rezydencji. W Polsce przebywa Pan dwa, trzy tygodnie w ciągu roku. Pana rodzina – żona i córka mieszkają w Polsce. W przyszłości nie zamierza Pan wrócić do kraju na stałe.
W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku udzielił Pan odpowiedzi na następujące pytania:
Czy w okresie będącym przedmiotem zapytania Niderlandy traktowały/będą Pana traktowały jak rezydenta podatkowego, tzn. czy według prawa obowiązującego w Niderlandach podlega Pan tam opodatkowaniu z uwagi na swoje miejsce zamieszkania?
Tak, w okresach będących przedmiotem zapytania Niderlandy traktowały Pana jak rezydenta podatkowego. W załączeniu dokumenty potwierdzające rezydenta holenderskiego.
Jakie dokładnie przychody i z jakich źródeł w okresie będącym przedmiotem zapytania uzyskiwał/będzie Pan uzyskiwał na terytorium zarówno Polski, jak i Niderlandów?
W okresach będących przedmiotem zapytania uzyskiwał Pan przychody z jednoosobowej firmy prowadzonej na terenie Holandii. W Polsce nie uzyskiwał Pan przychodów w tym okresie.
Dochód za rok 2021: (…) zł
Dochód za rok 2022: (…) euro.
Jakie – w okresie, którego dotyczy wniosek – były/są/będą Pana powiązania osobiste z Polską, a jakie z Niderlandami, w szczególności rodzina (czy córka jest małoletnia, czy żona i córka pozostają na Pana utrzymaniu) i znajomi?
W okresie, którego dotyczy wniosek, mieszkał i był Pan zameldowany w Holandii pod adresem (…) R. Prowadzi Pan jednoosobową firmę zarejestrowaną w Holandii od września 2018 roku. Małżonka i pełnoletnia córka mieszkają w Polsce. Małżonka była i nadal jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę. Córka studiuje od 2022 roku i obecnie pracuje na umowę o pracę.
Jakie – w okresie, którego dotyczy wniosek – były/są/będą Pana powiązania majątkowe z Polską, a jakie z Niderlandami; gdzie (w jakim państwie) posiadał/posiada/będzie posiadał Pan nieruchomości, konta bankowe, inwestycje, ubezpieczenia, kredyty, majątek ruchomy – np. samochód itp.?
Od 2005 roku jest Pan współwłaścicielem lokalu mieszkalnego w B, na który został zaciągnięty kredyt hipoteczny. Jedynym kontem, które posiada Pan w Polsce, jest konto wymagane do obsługi kredytu. Wszelkie inne konta i ubezpieczenia zdrowotne posiada Pan w Holandii.
Nie ma Pan z małżonką rozdzielności majątkowej. Żona jest właścicielem samochodu i użytkownikiem, gdyż Pan nie posiada prawa jazdy.
W którym państwie (w Niderlandach/Polsce) w okresie obejmującym Pana wniosek była/jest/będzie umiejscowiona Pana aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska – prosimy podać, jaka i gdzie?
Pana aktywność skupiona jest głównie w Holandii, gdzie mieszka i pracuje Pan na co dzień.
W Polsce przebywa Pan około 2-3 tygodni w całym roku kalendarzowym.
Pytanie
Czy ma Pan obowiązek rozliczyć się z podatku dochodowego w Polsce za 2021 r. (i lata następne), skoro owy podatek zapłacił Pan już w Holandii?
Pana stanowisko w sprawie
Pana zdaniem, jeżeli mieszka Pan w Holandii, prowadzi tam działalność i odprowadza podatki, nie powinien Pan płacić drugi raz podatku w Polsce.
Skoro został Pan uznany za rezydenta holenderskiego (posiada certyfikat rezydencji), mieszka i pracuje w Holandii oraz odprowadza tam podatki zgodnie z prawem holenderskim, to nie ma Pan obowiązku rozliczać się w Polsce z podatku dochodowego (nie osiąga Pan żadnych dochodów w Polsce).
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):
Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
Stosownie do treści art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).
Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.
Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.
Na podstawie art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Podkreślam, że uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu przepisów krajowych, nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Powyższe przepisy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” zawarta jest w art. 4 ust. 1 konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120).
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. konwencji:
W rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce pobytu, miejsce zarządu albo jakiekolwiek inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny, jak również uznawany fundusz emerytalny tego Państwa. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód osiągany ze źródeł w tym Państwie lub majątek w nim położony.
Z powyższego wynika, że ww. definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących stronami konwencji.
Natomiast w przypadku kolizji ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania zastosowanie znajdą przepisy art. 4 ust. 2 konwencji.
Zgodnie z tym przepisem:
Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:
a)osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
b)jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
c)jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.
Istotne znaczenie ma rozpatrywanie w pierwszej kolejności zagadnienia stałego zamieszkania, następnie ośrodka interesów życiowych, dopiero potem miejsca, gdzie dana osoba zazwyczaj przebywa. Na samym końcu pod uwagę brane jest obywatelstwo.
Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą zarejestrowaną w Holandii od września 2018 r. Tam odprowadza Pan podatki zgodnie z prawem holenderskim. Posiada Pan polskie obywatelstwo. Od września 2018 r. mieszka i jest Pan zameldowany na terenie Holandii. W kwietniu 2022 r. otrzymał Pan holenderski certyfikat rezydencji. W Polsce przebywa Pan dwa, trzy tygodnie w ciągu roku. Jak Pan wskazał, w przyszłości nie zamierza Pan wrócić do kraju na stałe. W okresach będących przedmiotem zapytania Niderlandy traktowały Pana jak rezydenta podatkowego. Ponadto w okresach będących przedmiotem zapytania uzyskiwał Pan przychody z jednoosobowej firmy prowadzonej na terenie Holandii, natomiast w Polsce nie uzyskiwał Pan przychodów w tym okresie. Pana małżonka i pełnoletnia córka mieszkają w Polsce. Małżonka była i nadal jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę, a córka studiuje od 2022 roku i obecnie pracuje na umowę o pracę. Od 2005 roku jest Pan współwłaścicielem lokalu mieszkalnego w B, na który został zaciągnięty kredyt hipoteczny. Jedynym kontem, które posiada Pan w Polsce, jest konto wymagane do obsługi kredytu. Natomiast wszelkie inne konta i ubezpieczenia zdrowotne posiada Pan w Holandii. Ponadto wskazał Pan, że Pana aktywność skupiona jest głównie w Holandii, gdzie Pan mieszka i pracuje na co dzień. W Polsce przebywa Pan około 2-3 tygodni w całym roku kalendarzowym.
Na podstawie powyższego wskazuję, że skoro Pana pobyt w Niderlandach (wcześniej: Holandia) ma charakter trwały, w Polsce przebywa Pan jedynie 2-3 tygodnie w roku, czyli krócej niż 183 dni w roku podatkowym, a przy tym w Niderlandach ma Pan ośrodek interesów gospodarczych, to brak jest przesłanek uprawniających uznanie Pana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W konsekwencji nie podlega Pan na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.
W Polsce podlega Pan jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przejawiającemu się w podleganiu obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, których jednak Pan nie osiągał i nie osiąga. Oznacza to, że nie ma Pan obowiązku rozliczania się w polskim urzędzie skarbowym.
Reasumując ‒ nie ma Pan obowiązku rozliczyć się z podatku dochodowego w Polsce za 2021 r. i lata następne.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Dołączone do uzupełnienia wniosku dokumenty nie podlegają analizie w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).