Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 26 czerwca 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 21 czerwca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą z zakresu obróbki mechanicznej elementów metalowych (przeważająca działalność gospodarcza objęta kodem PKD 25.62.Z). Wnioskodawca uzyskane dochody z prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowuje podatkiem liniowym zgodnie z art. 30c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2647; dalej: „UPDOF”). Natomiast zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością Podatnik ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W lutym 2012 roku Wnioskodawca wystawił swojemu Kontrahentowi (prowadzącemu działalność gospodarczą w formie spółki z o.o.) dwie faktury z tytułu realizacji zamówienia obejmującego prefabrykację (obróbkę, dostosowanie) kasetonów z paneli kompozytowych wraz z systemową podkonstrukcją aluminiową i ich dostawę na wyznaczony teren budowy. Kwoty wykazane w ww. fakturach zostały zaliczone przez Podatnika do przychodów należnych zgodnie z art. 14 ust. 1 UPDOF i zaewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Wnioskodawca nie otrzymał od swojego Kontrahenta zapłaty za zrealizowane zamówienie.

W związku z brakiem otrzymania zapłaty po terminie, Wnioskodawca dochodził swoich wierzytelności na drodze sądowej. W 2013 i 2014 roku zostały wydane wyroki sądu zasądzające od dłużnika na rzecz Wnioskodawcy kwoty wynikające z przedmiotowych faktur. Wyroki zostały opatrzone klauzulą wykonalności w kwietniu 2014 roku. W marcu 2015 roku członkowie zarządu spółki Kontrahenta otrzymali od Wnioskodawcy ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty.

Wnioskodawca w związku z nieotrzymaniem zapłaty w dalszej kolejności dochodził swoich wierzytelności w drodze postępowania egzekucyjnego. W lutym 2023 roku Komornik Sądowy wydał postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji – na podstawie art. 824 §1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2021 r. poz. 1805; dalej: „KPC”). Komornik Sądowy wydał odrębne postanowienie dla każdej z wierzytelności). W uzasadnieniu ww. postanowień Komornik Sądowy wskazał, że egzekucja okazała się bezskuteczna, ponieważ Komornik nie ustalił majątku, z którego można by skutecznie prowadzić postępowanie egzekucyjne.

Wnioskodawca nie dokonywał odpisów aktualizujących od przedmiotowych wierzytelności ani tym bardziej nie zaliczył ich do kosztów podatkowych na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 31 UPDOF w zw. z art. 23 ust. 3 UPDOF. Przedmiotowe wierzytelności nie uległy przedawnieniu.

W związku z brakiem możliwości wyegzekwowania przedmiotowych należności Wnioskodawca zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartości netto wynikające z wystawionych faktur z tytułu uznania wierzytelności za nieściągalne. Wnioskodawca bowiem nie posiada żadnych informacji o majątku dłużnika – jest przekonany, że dłużnik nie posiada majątku. Przy czym uznanie postanowienia za zgodne ze stanem faktycznym nastąpi w innym momencie niż uzyskanie postanowienia o nieściągalności należności.

Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nastąpi na podstawie dowodu księgowego (dowód wewnętrzny), sporządzonego w momencie uznania przez Wnioskodawcę postanowień o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wydanego przez Komornika Sądowego na podstawie art. 824 §1 pkt 3 KPC za zgodne ze stanem faktycznym.

Pytanie

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawcy przysługuje prawo do zaliczenia do kosztów podatkowych nieściągalnych należności w dacie uznania postanowień Komornika Sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wydanych na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 KPC za zgodne ze stanem faktycznym?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w zaistniałym stanie faktycznym Podatnikowi będzie przysługiwało prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot netto wynikających z przedmiotowych wierzytelności. Przy czym prawo to będzie przysługiwało w momencie uznania przez Podatnika postanowień o umorzeniu postępowań egzekucyjnych przez Komornika Sądowego – na podstawie art. 824 §1 pkt 3 KPC za zgodne ze stanem faktycznym.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 UPDOF „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23”.

Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. Z tej przyczyny przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest każdorazowe zbadanie, czy koszt ten pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (lub możliwością ich osiągania) albo służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W świetle cytowanego powyżej art. 22 ust. 1 UPDOF, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 UPDOF nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Artykuł 23 ust. 1 UPDOF zawiera katalog, w którym ustawodawca określił wydatki, które pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 UPDOF nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności lub ich części, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Z kolei zgodnie z art. 23 ust. 2 UPDOF „za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1)postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2)postanowieniem sądu o:

a)oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub

b)umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a, lub

c)zakończeniu postępowania upadłościowego, albo

3)protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty”.

Wymieniony katalog jest katalogiem zamkniętym i w sposób jednoznaczny określa rodzaj dokumentów, które są niezbędne do tego, aby wierzytelność nieściągalna mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony wyżej nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

Jednocześnie należy również wskazać, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 23 ust. 1 pkt 17 UPDOF, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Z przytoczonych wyżej regulacji wynika, że aby wierzytelności odpisane jako nieściągalne mogły być zaliczone do kosztów podatkowych, niezbędne jest wcześniejsze zarachowanie tych wierzytelności do przychodów należnych, zgodnie z art. 14 UPDOF, a także udokumentowanie ich nieściągalności w sposób wskazany w art. 23 ust. 2 UPDOF, przy czym wierzytelności te nie mogą być przedawnione. Tym samym istotne jest łączne spełnienie tych przesłanek.

Zauważyć również należy, że w myśl art. 14 ust. 1 UPDOF za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W świetle treści ww. przepisu, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wyłącznie wierzytelność w kwocie netto, tj. kwocie pomniejszonej o podatek od towarów i usług. Podatek VAT nie stanowi bowiem przychodu należnego z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jeżeli zatem wierzytelności spełniają ww. warunki, mogą zostać zaliczone, w kwocie netto, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nie wcześniej, niż zostanie spełniony ostatni z ww. warunków.

Należy również wskazać, że dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie powyżej wymienionych przesłanek jednocześnie. Nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób. Spełniając kumulatywnie wszystkie warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W kwestii dokumentacji nieściągalności wierzytelności należy wskazać, iż przepisy UPDOF posługują się pojęciem „postanowienie o nieściągalności” wierzytelności. Natomiast akty prawne regulujące kwestię egzekucji wierzytelności nie posługują się takim pojęciem. Przyjmuje się jednak, że pod pojęciem postanowienia o nieściągalności należy rozumieć postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, z treści którego jednoznacznie wynika, że dłużnik nie posiada majątku, z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność. Za tego rodzaju postanowienie można uznać postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wydane przez Komornika Sądowego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 ustawy z 17 listopada 1964 r. ustawy Kodeks postępowania cywilnego (t. j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1805; dalej: „KPC”), zgodnie z którym postępowanie umarza się w całości lub części z urzędu, jeżeli jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych. Z tego postanowienia wynika, że dłużnik nie ma majątku, z którego mogłaby być egzekwowana należność. Posiadanie takiego dokumentu, w ocenie Wnioskodawcy, daje podatnikowi możliwość zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

Podstawą do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej nie może być postanowienie o umorzeniu postępowania, jak i inne postanowienia organów egzekucyjnych, z treści których nie wynika jednoznacznie, że podstawą nieściągalności wierzytelności był brak majątku dłużnika. W związku z tym postanowieniem o nieściągalności uprawniającym do zaliczenia ciężar kosztów podatkowych nie będzie przykładowo postanowienie umarzające egzekucję z przyczyn formalnych oraz takie, w którym stwierdzono niemożność egzekucji, lecz z innych powodów niż brak majątku dłużnika.

Z kolei z treści przepisu art. 23 ust. 2 UPDOF, który stanowi: „za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana” i to w sposób przewidziany tym przepisem, wynika, że w odniesieniu do każdej wierzytelności z art. 23 ust. 1 pkt 20 UPDOF należy podjąć działania zmierzające do udokumentowania ich nieściągalności w sposób przyjęty w jednym z trzech punktów. Z wykładni literalnej ww. regulacji wynika zatem, iż każda wierzytelność powinna być udokumentowana odrębnie, bowiem dokument zaświadczający o nieściągalności wierzytelności dotyczy konkretnej należności dłużnika.

Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny sposób niż wskazał ustawodawca w art. 23 ust. 2 UPDOF bądź brak jakiegokolwiek udokumentowania nie wywiera skutków prawnych w postaci uznania ich za koszt uzyskania przychodu. Katalog dokumentów z ww. przepisu ma więc charakter zamknięty i nie może być rozszerzany.

Należy również wskazać, że udokumentowanie nieściągalności wierzytelności oprócz stosownego postanowienia o nieściągalności wierzytelności wskutek braku majątku dłużnika wymaga również, by podatnik uznał, że wynikający z tego postanowienia stan faktyczny jest zgodny z rzeczywistością.

Potwierdzeniem powyższego może być chociażby orzeczenie NSA z 8 maja 2013 r. o sygn. akt II FSK 1904/11, w którym Sąd stwierdził, że:

Analogiczny pogląd został również zaprezentowany w m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 grudnia 2021 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.434.2021.2.ANK.

Zatem udokumentowanie nieściągalności wierzytelności na podstawie postanowienia o nieściągalności może nastąpić najwcześniej w dacie uznania przez podatnika tego postanowienia za odpowiadające stanowi faktycznemu. Jeżeli podatnik wie o składnikach majątku dłużnika niewchodzących w skład masy majątkowej, z której prowadzona była egzekucja, może uznać postanowienie organu egzekucyjnego za niezgodne ze stanem faktycznym. Ponadto, co zostało wyżej podkreślone, Podatnik, mimo uzyskania postanowienia o nieściągalności, może nadal dochodzić swoich wierzytelności – np. może ponownie wystąpić o wszczęcie postępowania egzekucyjnego lub na przykład szukać majątku dłużnika na własną rękę. W związku z powyższym niezaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wartości wierzytelności, mimo wydania postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, oznacza, że wierzyciel widzi jeszcze możliwość wyegzekwowania jej od dłużnika i podejmuje w tym kierunku działania.

Przytoczony wyżej art. 23 ust. 1 pkt 20 UPDOF wskazujący możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności ma zastosowanie zarówno do podatników prowadzących księgi handlowe na zasadach określonych w ustawie o rachunkowości, jak również tych, którzy prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów. Brak bowiem uzasadnienia do różnicowania statusu prawno-podatkowego podatnika wyłącznie z uwagi na rodzaj prowadzonych przez niego urządzeń księgowych. W przypadku podatników rozliczających się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów spisanie przedawnionych należności odbywa się poprzez zaliczenie do nieściągalnych wierzytelności na podstawie dowodu księgowego (dowodu wewnętrznego).

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, iż z ww. przytoczonych przepisów (art. 21 ust. 1 pkt 20 w zw. z art. art. 21 ust. 2 pkt 1 UPDOF) wynika, że w celu zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów podatkowych konieczne jest kumulatywne spełnienie następujących warunków:

1)wierzytelność została uprzednio zaliczona do przychodów podatkowych, o których mowa w art. 14 UPDOF;

2)wierzytelność nie uległa przedawnieniu;

3)nieściągalność wierzytelności powinna być odpowiednio udokumentowana (np. postanowieniem o nieściągalności);

4)ww. postanowienie o nieściągalności musi być uznane przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu;

5)wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji).

W ocenie Wnioskodawcy w analizowanym stanie faktycznym wszystkie ww. warunki zostały spełnione. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca zaliczył uprzednio przedmiotowe wierzytelności do przychodów, które zostały zakwalifikowane do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, co zostało zaewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Zatem pierwszy warunek został spełniony.

Przedmiotowe wierzytelności nie zostały również przedawnione – bowiem, mimo iż faktury zostały wystawione w 2012 roku, terminy przedawnienia ulegają zawieszeniu na czas postanowienia egzekucyjnego. Wynika to z art. 123 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz.1360; dalej: KC), zgodnie z którym:

Z kolei zgodnie z art. 125 § 1 KC roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu przedawnia się po 6 latach. Oznacza to, że wyrok z tytułem egzekucyjnym ma określony „termin ważności” – przedawnia się po 6 latach. Tyle czasu ma więc wierzyciel na złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji. Jeśli się spóźni, komornik musi odmówić wszczęcia egzekucji. Wyjątkiem jest sytuacja, w której wierzyciel przedstawi dokument potwierdzający przerwanie biegu przedawnienia.

Natomiast z art. 124 § 1 KC wynika, iż po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Z przytoczonych przepisów wynika, iż jeżeli Komornik Sądowy umorzył postępowanie z uwagi na bezskuteczność egzekucji – to od daty umorzenia postępowania egzekucyjnego na nowo biegnie 6-letni termin przedawnienia roszczenia.

W przedstawionym stanie faktycznym Komornik Sądowy wydał postanowienia o umorzeniu postępowań egzekucyjnych w 2023 r. co oznacza, że wierzytelności nie uległy przedawnieniu.

Podkreślenia wymaga również, iż w analizowanym stanie faktycznym Wnioskodawca dysponuje odpowiednimi dokumentami potwierdzającymi nieściągalność wierzytelności. Wnioskodawca posiada bowiem dla każdej z wierzytelności odrębne postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wydanego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 KPC, z których jednoznacznie wynika, że egzekucja okazała się bezskuteczna, ponieważ Komornik nie ustalił majątku, z którego można by skutecznie prowadzić postępowanie egzekucyjne.

W analizowanym przypadku, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, podatnik nie posiada żadnych informacji na temat majątku dłużnika. Wnioskodawca nie zamierza podejmować żadnych dodatkowych działań w celu egzekucji wierzytelności, gdyż w jego ocenie byłyby bezskuteczne. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, ma on możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przedmiotowych wierzytelności w dacie uznania postanowień o umorzeniu postępowań egzekucyjnych za zgodne ze stanem faktycznym. W tej dacie zostanie sporządzony dokument księgowy (dowód wewnętrzny), na podstawie którego nieściągalna należność zostanie zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, zostaną spełnione wszystkie warunki umożliwiające zaliczenie do kosztów podatkowych przedmiotowych wierzytelności.

Jak już zostało wskazane, przepisy UPDOF nie precyzują momentu, w którym należy zaliczyć nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Warunkiem zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych jest zebranie całej dokumentacji potwierdzającej nieściągalność wierzytelności (tj. spełnienia się przesłanek nieściągalności). Nieściągalne wierzytelności zaliczane są do kosztów podatkowych w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

·wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna, oraz

·nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana w sposób wskazany w UPDOF.

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych (miesiącach), zaliczenie należności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym (miesiącu), w którym zostanie spełniony drugi z warunków.

W związku z powyższym udokumentowanie nieściągalności wierzytelności na podstawie postanowienia o nieściągalności może nastąpić najwcześniej w dacie uznania przez podatnika tego postanowienia za odpowiadające stanowi faktycznemu. Jeżeli podatnik wie o składnikach majątku dłużnika niewchodzących w skład masy majątkowej, z której prowadzona była egzekucja, może uznać postanowienie organu egzekucyjnego za niezgodne ze stanem faktycznym. Wtedy takie postanowienie nie będzie dokumentowało nieściągalności wierzytelności.

W związku z powyższym w analizowanej sytuacji Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu uznania przez Podatnika postanowień o nieściągalności wierzytelności za zgodne ze stanem faktycznym. Wówczas bowiem zostaną spełnione wszystkie przesłanki nieściągalności wierzytelności.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dla nieściągalnych wierzytelności w przypadku podatników rozliczających się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów potwierdzają również interpretacje indywidualne m.in.: Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 28 lutego 2014 r. o sygn. IPTPB1/415-720/13-4/MD.

Podsumowując, w analizowanym stanie faktycznym Wnioskodawcy przysługuje prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności nieściągalnych w momencie uznania postanowień o umorzeniu postanowień o nieściągalności należności postępowania egzekucyjnego wydanych przez Komornika Sądowego – na podstawie art. 824 §1 pkt 3 KPC za zgodne ze stanem faktycznym, gdyż również w dacie tej zostaną sporządzone dokumenty księgowe (dowody księgowe), na podstawie których przedmiotowe wierzytelności zostaną zaliczone do kosztów podatkowych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto wskazuję, że powołane we wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedstawionej przez Pana kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, stwierdzam, że – moim zdaniem – teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w tym postępowaniu.

W odniesieniu do powołanych przez Pana interpretacji stwierdzam, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tą interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.