Temat interpretacji
obowiązki płatnika
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 549/16 (data wpływu orzeczenia 13 sierpnia 2019 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2019 r., sygn. akt II FSK 864/17 (data wpływu 4 kwietnia 2019 r.), stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2015 r. (data wpływu 23 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 lutego 2016 r. (data wpływu 12 lutego 2016 r.) oraz pismem z dnia 26 września 2019 r. (data wpływu 1 października 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
Dotychczasowy przebieg postępowania.
W dniu 23 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.
Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 2 lutego 2016 r., Nr IPTPB1/4511-756/15-2/ASZ, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.
Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 2 lutego 2016 r. (data doręczenia 8 lutego 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 10 lutego 2016 r. (data wpływu 12 lutego 2016 r.).
W dniu 29 lutego 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB1/4511-756/15-4/ASZ, w której stwierdził, że w sytuacji, gdy pracodawca ureguluje składki na ubezpieczenie za pracowników w tej części, w której winny być pokryte z dochodu pracowników, to dla pracowników jest to przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownicy otrzymają bowiem nieodpłatne świadczenie od pracodawcy, gdyż pracodawca zapłaci z własnych środków składki (składki na ubezpieczenie społeczne), które powinny być finansowane ze środków pracowników. Tym samym, Wnioskodawca wykona kosztem swego majątku zobowiązanie, które winno być sfinansowane z majątku pracowników.
Dodatkowo, na Wnioskodawcy, jako płatniku, będzie ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki od powyższych przychodów, a także do wystawienia i wykazania tych przychodów, jako przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w informacji o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek PIT-11 za rok podatkowy, w którym nastąpiła wpłata składek.
Natomiast w przypadku byłych pracowników Wnioskodawcy, którzy nie zwrócili płatnikowi zapłaconych za nich składek na ubezpieczenie społeczne w roku podatkowym, w którym płatnik zapłacił za ubezpieczonego składkę, przychód byłego pracownika należy kwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Na Wnioskodawcy od zapłaconych zaległych składek, do sfinansowania których zobowiązany był były pracownik, z którym Wnioskodawcy nie łączy już stosunek prawny, nie ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek od powyższych kwot, a jedynie obowiązek sporządzenia informacji o wypłaconym stypendium, o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych PIT-8C, stosownie do postanowień art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Powyższą interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 29 lutego 2016 r., Nr IPTPB1/4511-756/15-4/ASZ, przesłano Wnioskodawcy za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 1 marca 2016 r. Skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 7 marca 2016 r.
Wnioskodawca na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 29 lutego 2016 r., Nr IPTPB1/4511-756/15-4/ASZ, wniósł pismem z dnia 18 marca 2016 r. (data wpływu 21 marca 2016 r.), wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Organ podatkowy pismem z dnia 11 kwietnia 2016 r., IPTPB1/4511-756/15-6/MD, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.
Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 29 lutego 2016 r., Nr IPTPB1/4511-756/15-4/ASZ, w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca za pośrednictwem tutejszego Organu wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 maja 2016 r. (data wpływu 19 maja 2016 r.).
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 15 czerwca 2016 r., Nr IPTPB1/4511-756/15-7/KU, udzielił odpowiedzi na skargę z wnioskiem o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 549/16, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną Organu podatkowego z dnia 29 lutego 2016 r., Nr IPTPB1/4511-756/15-4/ASZ, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.
Po otrzymaniu nieprawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 549/16 (data wpływu 23 stycznia 2017 r.) Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów pismem z dnia 13 lutego 2017 r., Nr 1061-IPTRP.46.10.2017.2, wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną.
W dniu 4 kwietnia 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2019 r., sygn. akt II FSK 864/17, oddalający skargę kasacyjną Organu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 549/16.
Następnie w dniu 13 sierpnia 2019 r. do tutejszego Organu wpłynęło prawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 549/16 wraz z aktami sprawy.
W uzasadnieniu ww. wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że przy prawidłowym zakwalifikowaniu części świadczeń wypłaconych pracownikom i nieprawidłowo potraktowanych, jako nieoskładkowane świadczenie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, składki zgodnie z prawem pobrane byłyby przez płatnika z oskładkowanej części wypłacanego świadczenia. Okoliczność ta jednak nie może przesądzać oceny późniejszego zdarzenia polegającego na zapłaceniu przez płatnika zaległych składek, jako tworzącego przychód po stronie pracowników Spółki.
Dodano, że Spółka jako płatnik składek ubezpieczeniowych, uiszczając obecnie zaległe składki w części należnej od pracowników, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego majątek pracowników i pracownicy nie otrzymują od płatnika nieodpłatnych świadczeń. W wyniku weryfikacji podstawy naliczania składek ubezpieczeniowych przez ZUS, płatnik został zobowiązany do zapłaty zaległych składek ubezpieczeniowych, czyli do wykonania własnego obowiązku płatnika w zakresie odprowadzenia składek ubezpieczeniowych w prawidłowej wysokości. Nie daje podstawy do stwierdzenia obecnie przychodu u pracowników okoliczność, że składki wcześniej powinny były być potrącone ze świadczeń wypłacanych pracownikom. Skoro wskutek zapłaty zaległych składek przez płatnika nie występuje przychód u pracowników, to płatnik nie jest również zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy. Należy wskazać na istotny skutek podatkowy niepobrania przez płatnika we właściwym czasie składek na ubezpieczenie społeczne ze świadczeń wypłacanych pracownikom. Konsekwencją tego było wypłacenie świadczeń w wyższej wysokości i pobranie zaliczki na podatek dochodowy od całości wypłaconych dochodów, a więc zaliczki wyższej niż należna, gdyby wcześniej prawidłowo pobrano składki na ubezpieczenie społeczne.
Sąd podzielił pogląd wyrażony we wskazanym w skardze wyroku NSA z dnia 27 października 2015 r., sygn. akt II FSK 1891/13, Lex Nr 1820378, że: rozpoznanie zapłaty przez płatnika zaległych składek na ubezpieczenie społeczne, jako dochodu podatkowego pracownika oznaczałoby w istocie domaganie się powtórnej daniny od opodatkowanych już kwot. Jest to istotny argument za stwierdzeniem, że płatnik składek ubezpieczeniowych, uiszczając zaległe składki w części należnej od wynagrodzenia lub innego świadczenia wypłacanego pracownikowi nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego majątek pracowników (oni sami nie otrzymują od płatnika nieodpłatnych świadczeń). W związku z tym płatnik nie jest zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w przypadku zapłaty zaległych składek na ubezpieczenie społeczne w części pracowniczej. Skoro zaskarżona interpretacja oparta została na odmiennym poglądzie prawnym, jej wydanie nastąpiło z mającym wpływ na wynik sprawy naruszeniem art. 41 ust. 1 w związku z art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1 i art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W związku z powyższym, wniosek z dnia 18 listopada 2015 r. (data wpływu 23 listopada 2015 r.), uzupełniony pismem z dnia 10 lutego 2016 r. (data wpływu 12 lutego 2016 r.) oraz pismem z dnia 26 września 2019 r. (data wpływu 1 października 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika, podlega ponownemu rozpatrzeniu przez tutejszy Organ.
W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn, zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
Wskutek powyższego, wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, wymaga ponownego rozpatrzenia przez Organ podatkowy.
Zgodnie z treścią art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), postępowania dotyczące wydawania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, przejmuje Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca posiada status pracodawcy w rozumieniu art. 3 ustawy Kodeks pracy. Jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do zatrudnianych pracowników. Pracodawca wypłacał z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych świadczenia pieniężne zróżnicowane, ale tylko w oparciu o dochód pracownika osiągnięty w zakładzie pracy. W wyniku kontroli ZUS podniósł, że wypłata świadczeń pieniężnych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych winna być oparta o dochód pracownika na członka rodziny a nie jedynie o dochód pracownika w zakładzie pracy.
Tak więc, po przeprowadzonej kontroli ZUS oraz przegranych postępowaniach sądowych Wnioskodawca opłacił z własnych środków zaległe składki na ubezpieczenie społeczne od świadczeń wypłaconych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, co do których ZUS zakwestionował prawidłowość zastosowania kryterium socjalnego.
Wnioskodawca planuje wystąpić do pracowników z zapytaniem, czy wyrażają zgodę na potrącenie zaległych składek, ale spodziewa się odpowiedzi negatywnej. Nie istnieje też inna, przewidziana prawem podstawa, która upoważniałaby pracodawcę do takiego potrącenia. Ponadto, orzecznictwo Sądu Najwyższego w zasadzie wyklucza możliwość skutecznego dochodzenia od pracownika nienależnie wypłaconej części wynagrodzenia (tj. świadczenia z ZFŚS w części w jakiej stanowi ono równowartość składek na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez pracownika), z uwagi na okoliczność, że regułą jest, że tak wypłacone wynagrodzenie pracownik zużył na własne potrzeby w taki sposób, że nie pozostaje już wzbogacony. Reasumując, Wnioskodawca (płatnik) nie ma możliwości przeniesienia na pracownika kwoty zapłaconych składek na ubezpieczenie społeczne w części w jakiej powinna ona obciążać pracownika.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy zapłata za pracownika (a także byłego pracownika) zaległych składek na ubezpieczenie społeczne (w części, w której obciążają one wynagrodzenie pracownika), stanowi przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i czy Wnioskodawca ma obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od takich świadczeń?
Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), płatnik składek ubezpieczeniowych, uiszczając zaległe składki w części należnej od wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego majątek pracowników (nie otrzymują oni od płatnika jakichkolwiek świadczeń). Tym samym, u pracowników, za których płatnik składek uiścił zaległe składki, nie powstanie przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji także dochód w rozumieniu art. 9 ww. ustawy. Skoro zaś kwoty zaległych składek w części należnej od wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi, nie można uznać za dochód, tym samym nie powstaje obowiązek płatnika, wynikający z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.
W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2019 r., sygn. akt II FSK 864/17 oraz w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 549/16 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Z treści powołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.
W art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określone zostały źródła przychodów, wśród których wymieniono m.in.:
- w ust. 1 pkt 1 stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta,
- w ust. 1 pkt 9 inne źródła.
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy w stanie obowiązującym w 2015 r.).
Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Przy czym przez pojęcie otrzymane zgodnie ze Słownikiem języka polskiego należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.
Natomiast postawionymi do dyspozycji są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik wykazując określoną aktywność ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.
Zatem, do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składki przez pracodawcę środkami z jego majątku w sytuacji, gdy winno ono być sfinansowane środkami pracownika).
Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Zgodnie z art. 26 ust. 1 ww. ustawy, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot:
- (uchylony);
- składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych:
- zapłaconych w roku podatkowym bezpośrednio na własne ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe podatnika oraz osób z nim współpracujących,
- potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym, że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu
-odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku;
Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Przepis art. 32 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) lub pkt 2a.
W myśl art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.
Z przepisu art. 39 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5 (PIT-11).
Stosownie do treści art. 42a cyt. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.
Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do zatrudnianych pracowników. Pracodawca wypłacał z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych świadczenia pieniężne zróżnicowane, ale tylko w oparciu o dochód pracownika osiągnięty w zakładzie pracy. W wyniku kontroli ZUS podniósł, że wypłata świadczeń pieniężnych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych winna być oparta o dochód pracownika na członka rodziny a nie jedynie od dochodu pracownika w zakładzie pracy. Tak więc, po przeprowadzonej kontroli ZUS oraz przegranych postępowaniach sądowych Wnioskodawca opłacił z własnych środków zaległe składki na ubezpieczenie społeczne od świadczeń wypłaconych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, co do których ZUS zakwestionował prawidłowość zastosowania kryterium socjalnego.
Taki stan rzeczy wskazuje, że odprowadzenie przez Wnioskodawcę składek na ubezpieczenie społeczne, wpłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w części należnej od wynagrodzenia pracownika (a także byłego pracownika), miało na celu wywiązanie się przez Wnioskodawcę z Jego obowiązków jako płatnika. Płatnik wykonał zatem ze zwłoką własne, wynikające z ustawy zobowiązanie publicznoprawne. Wykonania zaległego zobowiązania przez płatnika w zakresie obliczenia, potrącenia z dochodu pracownika oraz odprowadzania składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne nie można utożsamiać z wykonaniem obowiązku za kogoś innego, tj. za zatrudnionego lub byłego zatrudnionego. Płatnik składek ubezpieczeniowych, uiszczając zaległe składki w części należnej od wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi (a także byłemu pracownikowi), nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego zwiększającego jego majątek. W związku z tym, rozpoznanie zapłaty przez płatnika zaległych składek na ubezpieczenie społeczne, jako dochodu podatkowego pracownika oznaczałoby w istocie domaganie się powtórnej daniny od opodatkowanych już kwot.
W konsekwencji powyższego, biorąc pod uwagę orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2019 r., sygn. akt II FSK 864/17 oraz orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 549/16, należy stwierdzić, że wartość zaległych składek na ubezpieczenie społeczne (w części, w której obciążają one wynagrodzenie pracownika) odprowadzonej przez Wnioskodawcę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w celu wywiązania się z obowiązków płatnika składek na ubezpieczenie społeczne, nie stanowi dla pracownika (a także byłego pracownika) dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w związku z tym Wnioskodawca nie ma obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy w odniesieniu do odprowadzonej zaległej składki na ubezpieczenie społeczne.
Należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej z dnia 29 lutego 2016 r., Nr IPTPB1/4511-756/15-4/ASZ, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku prawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 549/16 (data wpływu prawomocnego wyroku 13 sierpnia 2019 r.), w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2019 r., sygn. akt II FSK 864/17.
Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
- z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Stanowisko
prawidłowe
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej