Temat interpretacji

Skutki podatkowe otrzymania odszkodowania (zadośćuczynienia).

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2019 r. (data wpływu 14 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania (zadośćuczynienia):

• w odniesieniu do zwolnienia otrzymanego odszkodowania (zadośćuczynienia) z opodatkowania jest nieprawidłowe,
• w odniesieniu do zaliczenia kosztów obsługi prawnej do kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania (zadośćuczynienia).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 17 marca 2018 r. Wnioskodawczyni uległa wypadkowi na terenie kościoła. Wskutek tego zdarzenia odniosła poważne obrażenia wraz z uszczerbkiem na zdrowiu. Przyczyną upadku były nieoznakowane schody, jak i brak montażu barierki przy schodach. Leczenie wraz z rehabilitacją trwało od 17 marca do 25 września 2018 r. Skutki upadku odczuwalne są do dnia dzisiejszego.

W związku z brakiem porozumienia z proboszczem parafii w sprawie wyżej opisanego zdarzenia, na terenie której doszło do wypadku, Wnioskodawczyni zwróciła się o pomoc do Kancelarii prawnej w celu uzyskania odszkodowania i zadośćuczynienia z wyżej wymienionego tytułu.

Po zawarciu stosownej umowy z Kancelarią prawną, Kancelaria ta wystąpiła z pismem do odpowiedzialnego podmiotu, tj. do parafii, o wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 30.000 zł na podstawie art. 444 par. 1 K.C, w związku z art. 445 par. 1 K.C. oraz o wypłatę kosztów opieki w wys. 2.880 zł i zwrot kosztów przejazdów do lekarzy i na rehabilitację w wysokości 186,04 zł. Proboszcz parafii nie wskazał ubezpieczyciela OC.

W wyniku przeprowadzenia postępowania przedsądowego za pośrednictwem Kancelarii w ostateczności Zainteresowana otrzymała świadczenie pieniężne w wysokości 32.880 zł. Uzyskane świadczenie wg informacji Kancelarii zostało zapłacone przez parafię za pośrednictwem Kancelarii. Z uzyskanej kwoty 32.880 zł, Kancelaria zgodnie z umową potrąciła sobie należną prowizję w kwocie 5.918,40 zł wartość brutto. (F-ra VAT). Zatem dochód netto wynosi 26.961,60 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy z tytułu otrzymanego od parafii zadośćuczynienia-odszkodowania w postępowaniu przedsądowym należy zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1, powołując się na art. 21 ust. 1 pkt z wyjątkiem ppkt a i b Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymane zadośćuczynienie nie podlega podatkowi od osób fizycznych, bowiem rolą zadośćuczynienia jest zrekompensowanie poszkodowanemu poniesionej szkody trwałego uszczerbku na zdrowiu, nie stanowi ono świadczenia, którego celem jest wzbogacenie podatnika.

Parafia nie wskazując ubezpieczyciela OC, wg oceny Wnioskodawczyni, jest podmiotem odpowiedzialnym za zaistniałe zdarzenie. Parafia wypłacając zadośćuczynienie jednoznacznie utożsamiła się do roli ubezpieczyciela.

Zdaniem Zainteresowanej, poszkodowany nie powinien ponosić kosztów finansowych w formie podatku dochodowego, w przypadku gdy podmiot odpowiedzialny nie przestrzega podstawowych zasad BHP w budynkach użyteczności publicznej, bowiem przedmiotem ochrony są w szczególności dobra osobiste człowieka, czyli życie i zdrowie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2, jeśli uzyskane zadośćuczynienie podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od osób fizycznych na zasadach ogólnych, to można uznać jako koszty uzyskania dochodu koszty związane z wynagrodzeniem pobranym przez Kancelarię prawną wysokość kosztów to 5.918,40 zł stanowiąca wartość brutto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania (zadośćuczynienia):

• w odniesieniu do zwolnienia otrzymanego odszkodowania (zadośćuczynienia) z opodatkowania jest nieprawidłowe,
• w odniesieniu do zaliczenia kosztów obsługi prawnej do kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl pkt 9 tego artykułu, do źródeł przychodów zalicza się inne źródła.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zwrot w szczególności użyty w ww. artykule oznacza, że ustawodawca jedynie przykładowo wskazał, jakie przychody należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9. Katalog ten nie jest więc zamknięty. Oznacza to, że do innych źródeł należy zakwalifikować wszelkie przychody w rozumieniu ustawy których nie można zaliczyć do któregokolwiek z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić zatem w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Należy jednak zauważyć, że nie wszystkie świadczenia otrzymane przez osoby fizyczne podlegają opodatkowaniu. Katalog zwolnień przedmiotowych określony został przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do regulacji zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, 1000 i 1076), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie objęte są tylko świadczenia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. To oznacza, że zwolnieniem nie są objęte wszystkie odszkodowania (zadośćuczynienia), a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii świadczeń.

Ponadto ustawodawca wyłączył z katalogu zwolnień przepisem art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g odszkodowania (zadośćuczynienia), które zostały otrzymane na podstawie zawartej pomiędzy stronami umowy lub ugody pozasądowej, nawet w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zatem aby wypłacone odszkodowanie (zadośćuczynienie) korzystało ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

• jego wysokość lub zasady ustalania muszą wynikać z przepisów odrębnych ustaw,
• podstawą jego przyznania nie może być zawarta umowa lub ugoda pozasądowa.

Z opisu sprawy wynika, że podstawą wypłaty odszkodowania (zadośćuczynienia) z tytułu wypadku był art. 444 § 1 w zw. z art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego.

W myśl art. 444 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145), w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

W wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego).

Zatem, zadośćuczynienie zgodnie z przepisami prawa cywilnego pokrzywdzony może otrzymać w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Podkreślenia wymaga, że zadośćuczynienie, analogicznie jak odszkodowanie, jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Co prawda w doktrynie i judykaturze powszechnym jest wiązanie pojęcia odszkodowania jedynie z uszczerbkiem majątkowym, natomiast pojęcia zadośćuczynienia z doznaną krzywdą (uszczerbkiem niematerialnym), jednakże tego rodzaju rozróżnienia nie dokonują przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, pojęcie odszkodowania odnosi się również do zadośćuczynienia, będącego formą wynagrodzenia szkody.

Zauważyć należy, że powołany przepis art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, co prawda, określa zakres i sposób naprawienia szkody. Przepis ten nie zawiera jednak dodatkowego elementu, który jest istotny z uwagi na zastosowanie zwolnienia podatkowego zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. nie normuje wysokości odszkodowania lub zasad jego ustalenia. W związku z tym należy uznać, że wysokość otrzymanego przez Wnioskodawczynię odszkodowania (zadośćuczynienia) nie wynika z żadnej ustawy, ani aktu wykonawczego, bowiem art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego normuje jedynie zakres rekompensaty (naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty).

Ponadto z opisu stanu faktycznego wynika, że odszkodowanie (zadośćuczynienie) Wnioskodawczyni otrzymała w wyniku postępowania przedsądowego.

Skoro przepis art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego nie normuje wysokości odszkodowania lub zasad jego ustalania, a przedmiotowe odszkodowanie (zadośćuczynienie) nie zostało otrzymane przez Wnioskodawczynię na podstawie umowy lub ugody sądowej, to w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie zostały spełnione oba warunki uprawniające do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie omawianego przepisu.

W świetle powyższego, wskazać należy, że otrzymane świadczenie z tytułu wypadku nie podlega zwolnieniu od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zatem inne odszkodowania, które nie zostały przyznane na podstawie regulacji, które normują ich wysokość (zasady ustalania) mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania, ale wyłącznie wówczas, gdy zostały otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, poza wyjątkami wskazanymi przez ustawodawcę.

W okolicznościach analizowanej sprawy powyższe zwolnienie nie znajdzie jednak zastosowania, bowiem jak wskazała Wnioskodawczyni przedmiotowe odszkodowanie (zadośćuczynienie) otrzymała w wyniku przeprowadzonego postępowania przedsądowego, jego wypłata nie wynikała zatem z wyroku sądowego bądź zawartej ugody sądowej.

Stosownie natomiast do treści art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem:

1. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c,
2. dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że ze zwolnienia wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzystają środki wypłacone przez towarzystwo ubezpieczeniowe z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia.

Tymczasem z opisu sprawy wynika, że odszkodowanie (zadośćuczynienie) nie zostało wypłacone przez ubezpieczyciela. Jak podała Wnioskodawczyni, proboszcz parafii nie wskazał ubezpieczyciela OC. Otrzymane świadczenie zatem nie będzie korzystało również ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że otrzymane odszkodowanie (zadośćuczynienie) stanowi dla Wnioskodawczyni przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ww. ustawy.

W tej części zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia kosztów obsługi prawnej do kosztów uzyskania przychodu, tut. Organ wyjaśnia, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Koszty poniesione w celu uzyskania przychodów to te, które zostały poniesione z zamiarem uzyskania przychodu. Ten zamiar (cel) musi być, po pierwsze obiektywnie realny, po drugie istniejące okoliczności faktyczne muszą wskazywać na to, że dany wydatek w istocie mógł podatnikowi pozwolić na przewidywanie osiągnięcia przychodu. Natomiast koszty ponoszone w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu, to wydatki mające na celu ochronę źródła przychodu, tak by źródło to istniało w stanie niepogorszonym.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła, a nie jakiekolwiek przychody. Koszty uzyskania przychodu są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowanie do danego źródła przychodów.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Mając na uwadze powyższe, wynagrodzenie Kancelarii prawnej pobrane w związku z reprezentowaniem Wnioskodawczyni w celu uzyskania odszkodowania może stanowić koszt uzyskania przychodu. Poniesiony wydatek pozostaje bowiem w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskanym przez Wnioskodawczynię przychodem z tytułu otrzymanego odszkodowania (zadośćuczynienia).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej