Temat interpretacji

Obowiązek płatnika.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2019 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Do oddziału finansowego Wnioskodawcy wpłynęło zarządzenie do wypłaty dla świadka zwrotu kosztów przejazdu i utraconego zarobku. Z oświadczenia podatkowego wynika, że świadek pracuje i rozlicza się z urzędem skarbowym w Wielkiej Brytanii, natomiast brak jest informacji czy świadek jest rezydentem Wielkiej Brytanii. Zgodnie z art. 618a § 1 oraz 618b Kodeksu postępowania karnego, świadkowi przyznano zwrot kosztów podróży w kwocie 741,49 zł oraz utracony zarobek w wysokości 82,31 zł (górna granica należności za utracony zarobek stanowi 4,6% kwoty bazowej ustawy budżetowej ogłoszonej na dany rok budżetowy).

W marcu 2019 r. do Wnioskodawcy wpłynęło zarządzenie dot. wypłaty dla świadka kosztów stawiennictwa na rozprawie. Zgodnie z art. 85 ust. 1 oraz art. 86 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych świadkowi przyznano zwrot kosztów podróży w kwocie 43,46 zł oraz zwrot utraconego zarobku w kwocie 197,13 zł. Zgodnie z ustawą budżetową górna granica utraconego zarobku świadka wynosi 82,31 zł. Świadkowi przyznano kwotę o 114,82 zł wyższą niż ta wynikająca z ustawy. W związku z powyższym w dniu 17 kwietnia 2019 r. świadkowi wypłacono powyższe koszty w łącznej kwocie, a od kwoty 197,13 zł potrącono 18 % podatek w kwocie 35 zł. Zdarzyć się może również sytuacja, że poza wyższymi kosztami utraconego wynagrodzenia zostaną przyznane wyższe koszty dojazdu świadka do sądu w stawce wyższej niż 0,8358 zł za 1 km.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy od kwoty przyznanego wynagrodzenia świadkowi pracującemu i rozliczającemu się za granicą RP należy pobrać zryczałtowany podatek dochodowy (20%) na podstawie art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wystawić deklarację PIT-8AR oraz informację IFT-1R zgodnie z art. 30a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy kwoty te nie podlegają opodatkowaniu i należy wystawić jedynie informację IFT-1R?
2. Czy świadkowi, któremu przyznano zwrot utraconego wynagrodzenia lub zwrot kosztów przejazdu w kwocie wyższej niż ta wynikająca z ustawy (82,31 zł) należy potrącić zaliczkę na podatek dochodowy od różnicy czy od całej przyznanej postanowieniem kwoty zarówno w przypadku przyznanych kwot w oparciu o art. 85 ust. 1 oraz art. 86 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, jak i w oparciu o art. 618a § 1 oraz 618b Kodeksu postępowania karnego?
3. Czy jeżeli świadkowi przyznano zwrot kosztów przejazdu na rozprawę, gdzie maksymalna stawka za 1 km przejazdu wynosi 0,8358 zł w stawce wyższej niż ta przewidziana rozporządzeniem, należy różnicę w przyznanych kosztach opodatkować?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy świadkowi pracującemu i rozliczającemu się z urzędem skarbowym w Wielkiej Brytanii przyznano zwrot utraconego zarobku oraz zwrot kosztów podróży, jako przychód z innych źródeł zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie należy potrącać zaliczki na podatek dochodowy, a jedynie wystawić informację IFT-1R zgodnie z art. 42 ww. ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy w sytuacji, gdy świadkowi przyznano utracony zarobek (art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) w kwocie wyższej od przyjętej w ustawie budżetowej (82,31 zł) należy potrącić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od całej przyznanej postanowieniem kwoty oraz wystawić deklarację PIT-11 zgodnie z art. 42 ww. ustawy.

Ponadto, gdy świadkowi przyznano zwrot kosztów podróży w stawce wyższej niż 0,8358 zł za 1 km należy potrącać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy źródłami przychodów są inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyte w ww. przepisie sformułowanie w szczególności, świadczy o tym, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy i jednocześnie niekwalifikowane do żadnej z kategorii przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b) ustawy.

O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku gdy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W myśl natomiast art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

W art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) cytowanej ustawy, posłużono się terminem podróż bez określenia służbowa, dlatego też zakres tego zwolnienia nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych, w rozumieniu art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1040 z późn. zm.), ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami.

Odrębnymi przepisami o których mowa powyżej są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Zgodnie z treścią § 2 tego rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   
   
   
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest otrzymanie przez daną osobę diet i innych należności za czas odbywanej podróży.

Przepisy tego rozporządzenia podają także limity wydatków, do ponoszenia których zobowiązany jest pracodawca, a tym samym limity uprawniające do zastosowania zwolnienia przedmiotowego wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 21 ust. 13 ww. ustawy, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

We wniosku wskazano, że do oddziału finansowego Wnioskodawcy wpłynęło zarządzenie do wypłaty dla świadka zwrotu kosztów przejazdu i utraconego zarobku. Z oświadczenia podatkowego wynika, że świadek pracuje i rozlicza się z urzędem skarbowym w Wielkiej Brytanii, natomiast brak jest informacji czy świadek jest rezydentem Wielkiej Brytanii. Zgodnie z art. 618a § 1 oraz 618b Kodeksu postępowania karnego, świadkowi przyznano zwrot kosztów podróży w kwocie 741,49 zł oraz utracony zarobek w wysokości 82,31 zł (górna granica należności za utracony zarobek stanowi 4,6% kwoty bazowej ustawy budżetowej ogłoszonej na dany rok budżetowy).

W marcu 2019 r. do Wnioskodawcy wpłynęło zarządzenie dot. wypłaty dla świadka kosztów stawiennictwa na rozprawie. Zgodnie z art. 85 ust. 1 oraz art. 86 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych świadkowi przyznano zwrot kosztów podróży w kwocie 43,46 zł oraz zwrot utraconego zarobku w kwocie 197,13 zł. Zgodnie z ustawą budżetową górna granica utraconego zarobku świadka wynosi 82,31 zł. Świadkowi przyznano kwotę o 114,82 zł wyższą niż ta wynikająca z ustawy. W związku z powyższym w dniu 17 kwietnia 2019 r. świadkowi wypłacono powyższe koszty w łącznej kwocie, a od kwoty 197,13 zł potrącono 18 % podatek w kwocie 35 zł. Zdarzyć się może również sytuacja, że poza wyższymi kosztami utraconego wynagrodzenia zostaną przyznane wyższe koszty dojazdu świadka do sądu w stawce wyższej niż 0,8358 zł za 1 km.

Zgodnie z art. 618a ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1987, z późn. zm.) świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży - z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności postępowania na wezwanie sądu lub organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze - w wysokości rzeczywiście poniesionych racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu (§ 1). Górną granicę należności, o których mowa w § 1, stanowi wysokość kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (§ 2).

Według tych samych zasad świadkowi przysługuje zwrot kosztów noclegu oraz utrzymania w miejscu wykonywania czynności postępowania (§ 3). Wysokość kosztów, o których mowa w § 1 i 3, świadek powinien należycie wykazać (§ 4).

Stosownie do art. 618b ustawy Kodeks postępowania karnego świadkowi przysługuje zwrot zarobku lub dochodu utraconego z powodu stawiennictwa na wezwanie sądu lub organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze (§ 1). Wynagrodzenie za utracony zarobek lub dochód za każdy dzień udziału w czynnościach postępowania przyznaje się świadkowi w wysokości jego przeciętnego dziennego zarobku lub dochodu. W przypadku świadka pozostającego w stosunku pracy przeciętny dzienny utracony zarobek oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu należnego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za urlop (§ 2). Górną granicę należności, o których mowa w § 2, stanowi równowartość 4,6% kwoty bazowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, której wysokość, ustaloną według odrębnych zasad, określa ustawa budżetowa. W przypadku gdy ogłoszenie ustawy budżetowej nastąpi po dniu 1 stycznia roku, którego dotyczy ustawa budżetowa, podstawę obliczenia należności za okres od 1 stycznia do dnia ogłoszenia ustawy budżetowej stanowi kwota bazowa w wysokości obowiązującej w grudniu roku poprzedniego (§ 3). Utratę zarobku lub dochodu, o których mowa w § 1, oraz ich wysokość świadek powinien należycie wykazać (§ 4).

Analogiczne rozwiązania jak w przepisach art. 618a oraz art. 618b ustawy Kodeks postępowania karnego zawiera ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 785, z późn. zm.). Zgodnie z art. 85 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży - z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności sądowej na wezwanie sądu - w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu (ust. 1). Górną granicę należności, o których mowa w ust. 1, stanowi wysokość kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (ust. 2). Według tych samych zasad świadkowi przysługuje zwrot kosztów noclegu oraz utrzymania w miejscu wykonywania czynności sądowej (ust. 3). Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 1 i 3, świadek powinien należycie wykazać (ust. 4).

W myśl natomiast art. 86 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych świadkowi przysługuje zwrot zarobku lub dochodu utraconego z powodu stawiennictwa na wezwanie sądu (ust. 1). Wynagrodzenie za utracony zarobek lub dochód za każdy dzień udziału w czynnościach sądowych przyznaje się świadkowi w wysokości jego przeciętnego dziennego zarobku lub dochodu. W przypadku świadka pozostającego w stosunku pracy przeciętny dzienny utracony zarobek oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu należnego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za urlop (ust. 2). Górną granicę należności, o których mowa w ust. 2, stanowi równowartość 4,6% kwoty bazowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, której wysokość, ustaloną według odrębnych zasad, określa ustawa budżetowa. W przypadku gdy ogłoszenie ustawy budżetowej nastąpi po dniu 1 stycznia roku, którego dotyczy ustawa budżetowa, podstawę obliczenia należności za okres od 1 stycznia do dnia ogłoszenia ustawy budżetowej stanowi kwota bazowa w wysokości obowiązującej w grudniu roku poprzedniego (ust. 3). Utratę zarobku lub dochodu, o których mowa w ust. 1, oraz ich wysokość świadek powinien należycie wykazać (ust. 4).

Natomiast stosownie do przepisów § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1632), pracodawca jest obowiązany zwolnić pracownika od pracy na czas niezbędny do stawienia się na wezwanie organu administracji rządowej lub samorządu terytorialnego, sądu, prokuratury, policji albo organu prowadzącego postępowanie w sprawach o wykroczenia.

W razie skorzystania przez pracownika ze zwolnienia od pracy, o którym mowa wyżej, pracodawca wydaje zaświadczenie określające wysokość utraconego wynagrodzenia za czas tego zwolnienia w celu uzyskania przez pracownika od właściwego organu rekompensaty pieniężnej z tego tytułu w wysokości i na warunkach przewidzianych w odrębnych przepisach, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują zachowanie przez pracownika prawa do wynagrodzenia za czas zwolnienia (§ 16 ust. 2).

Uwzględniając powyższe, odnosząc się do zwrotu kosztów podróży odbytej przez świadka z miejsca jego zamieszkania do siedziby sądu w celu obowiązkowego stawiennictwa na podstawie przepisów art. 618a ustawy Kodeks postępowania karnego oraz art. 85 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, wskazać należy, że świadek, któremu Wnioskodawca zwraca koszty podróży uzyskuje przychód, który zakwalifikować należy do innych źródeł, o których mowa w ww. art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże przychód ten, w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b), z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13 ww. ustawy, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania do wysokości określonych w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Zatem, jeżeli zwracane przez Wnioskodawcę świadkowi ww. koszty są wyższe od limitów określonych w przedmiotowym rozporządzeniu, to nadwyżka ponad te limity podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a na Wnioskodawcy ciążyć będzie obowiązek wynikający z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w sytuacji, gdy na podstawie art. 618b ustawy Kodeks postępowania karnego oraz art. 86 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych następuje zwrot zarobku lub dochodu utraconego z powodu obowiązku stawiennictwa na wezwanie, zarówno w wysokości przewidzianej przepisami jak i w kwocie wyższej, stwierdzić należy, że wówczas występuje również przysporzenie majątkowe po stronie otrzymującego przedmiotowy zwrot. W tym wypadku bowiem ma miejsce zwrot utraconego przychodu. Należycie wykazany utracony zarobek, który powstałby, gdyby nie konieczność stawiennictwa na wezwanie sądu, byłby i tak opodatkowany jako jedno ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, zrekompensowany poprzez przedmiotowy zwrot utracony zarobek stanowi po stronie świadka przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jednakże przychód ten nie jest klasyfikowany do źródła przychodów, które zostało w ten sposób utracone, lecz należy go traktować jako samoistny przychód, zakwalifikowany do kategorii innych źródeł przychodów, o których mowa w ww. art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując stwierdzić należy, że wypłacane przez Wnioskodawcę zwrot zarobku lub utraconego dochodu oraz koszty podróży, zarówno w wysokości przewidzianej przepisami jak i w kwocie wyższej, stanowią dla osoby wezwanej na świadka, która je otrzymała, przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tym, że otrzymanie przez świadka świadczenia w postaci zwrotu kosztów podróży do wysokości przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej objęte jest zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) cyt. ustawy, o ile spełnione są warunki związane z korzystaniem z tej preferencji.

W konsekwencji, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - w zakresie pytania numer 2 i 3 - nie ciąży na Wnioskodawcy obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy, Wnioskodawca będzie natomiast obowiązany do sporządzenia dla ww. osób informacji o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 (a nie PIT-8C).

Stosownie bowiem do art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Art. 42a ust. 1 został zmieniony przez art. 1 pkt 11 ustawy z dnia 4 października 2018 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 2126) zmieniającej ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych z dniem 1 stycznia 2019 r. i stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy zmieniającej ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r.

Odnosząc się zaś do kwestii sformułowanych w pytaniu numer 1 stwierdzić należy, że ponieważ wypłacany przez Wnioskodawcę, osobie pracującej w Wielkiej Brytanii, zwrot utraconego zarobku oraz kosztów podróży, stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tym samym Wnioskodawca nie pobiera zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 20% w związku z tym nie jest obowiązany do wystawiania deklaracji PIT-8AR jak również IFT-1R z tytułu wypłacanych ww. świadczeń.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej