Temat interpretacji

możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2019 r. (data wpływu 30 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą X, a przeważający przedmiot działalności gospodarczej stanowi produkcja instrumentów i przyrządów pomiarowych, kontrolnych i nawigacyjnych.

Wnioskodawca zawarł z kontrahentem - osobą prawną Y Spółka Akcyjna Spółka Komandytowa z siedzibą w ... - umowę, przedmiotem której była dostawa towarów świadczona przez Wnioskodawcę. Z tego tytułu Wnioskodawcy przysługiwała wierzytelność w kwocie 288 871 zł 34 gr. Kontrahent nie dokonał jednak zapłaty tej kwoty w umówionym przez strony terminie, co zmusiło Wnioskodawcę do dochodzenia swojej należności na drodze postępowania cywilnego. Tym samym, Wnioskodawca wystąpił z pozwem o wydanie nakazu zapłaty kwoty 99 974 zł 40 gr, która stanowi część przysługującej Mu wierzytelności. Wynikiem uzyskania orzeczenia w postaci nakazu zapłaty z dnia 26 maja 2014 r., wydanym przez Sąd Okręgowy w ..., Wydział ....., w postępowaniu o sygn. akt ...., było wszczęcie postępowania egzekucyjnego, w którego trakcie Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla ... wydał postanowienie w sprawie o sygn. akt ..... z dnia 3 listopada 2014 r. o umorzeniu wszczętego przeciwko dłużnikowi postępowania egzekucyjnego z uwagi na okoliczność, że było oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych. Następnie postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2019 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w ... w sprawie o sygn. akt ..... ponownie umorzyła postępowanie egzekucyjne z uwagi na okoliczność, że było oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych. W tym stanie rzeczy, wierzytelność przysługująca Wnioskodawcy pozostaje nieściągalna.

Wnioskodawca, jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, pragnie zaliczyć na poczet kosztów uzyskania przychodów nieściągniętą wierzytelność w kwocie 288 871 zł 34 gr.

Pojawiła się jednak wątpliwość, czy na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT) dopuszczalne jest zaliczenie w poczet kosztów uzyskania przychodu także tej części wierzytelności, która nie została objęta tytułem wykonawczym, i do której nie stwierdzono bezskuteczności egzekucji.

Należy jednak podkreślić, że postępowaniem egzekucyjnym na wniosek wierzyciela - Wnioskodawcy, objęta została mniejsza część wymagalnej wierzytelności, a mimo tego egzekucja z majątku dłużnika okazała się bezskuteczna.

Mając powyższe na względzie, nie powinno ulegać wątpliwości, że dokładnie taki sam rezultat zostałby osiągnięty w przypadku, gdyby przedmiotem postępowania przed sądem cywilnym, a następnie w postępowaniu egzekucyjnym była cała wierzytelność, tj. w kwocie 288 871 zł 34 gr.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy jeżeli wierzyciel dochodzi przed sądem spłaty wymagalnej wierzytelności jedynie w części, z uwagi na brak środków na prowadzenie procesu - to czy w sytuacji uzyskania postanowienia o nieściągalności, uznanego przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanego przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego - może zaliczyć całą wierzytelność netto do kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a szczególnie, gdy z postanowienia wynika, że brak jest możliwości ściągnięcia zarówno części, jak i całej należności?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w sposób enumeratywny w art. 23 ww. ustawy.

Ustawodawca w art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o PIT określa, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne, i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Mając na względzie powyższe artykuły, należy zauważyć, że zaliczenie nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

1. wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej,
2. nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o PIT.

Ustawodawca w art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o PIT określa, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne, i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zatem, aby nieściągalną należność (kwotę netto) ująć w kosztach muszą być spełnione dwa warunki - pierwszy, że została ona uprzednio zarachowana do przychodu i drugi, że nieściągalność została uprawdopodobniona.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 2 ustawy o PIT, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20 uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego;
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości. jeżeli majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a) lub
   3. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Warto dodać, że jeżeli w kwocie nieściągalnej wierzytelności zawarty jest VAT, to do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wyłącznie wierzytelność w kwocie netto, tj. bez VAT. Należny VAT, zawarty w kwocie wierzytelności, nie podlega bowiem zaliczeniu do przychodów należnych, dlatego też nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

W przedstawionym stanie faktycznym nie ulega wątpliwości, że co do kwoty 99 974 zł 40 gr ziściły się przesłanki, które umożliwiają zaliczenie części wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów - wierzytelność była bowiem uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej, a jej nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o nieściągalnej, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego - w niniejszym wypadku postanowieniami z dnia 3 listopada 2014 r. Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla ... w sprawie o sygn. akt ..... oraz z dnia 19 kwietnia 2019 r. Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w ... w sprawie o sygn. akt .....

Konstatacji wymaga okoliczność, że de facto cała wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej, a jej nieściągalność została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o PIT. Nie można bowiem odmówić statusu udokumentowanej w stosunku do wierzytelności, która w części została objęta tytułem wykonawczym, i co do której wydano postanowienia o umorzeniu egzekucji z uwagi na okoliczność, że było oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych. Nie powinno bowiem ulegać wątpliwości, że dochodzenie w postępowaniu egzekucyjnym całości wierzytelności spowodowałby taki sam skutek, a orzeczenie zapadłe w jego trakcie nie różniłoby się w swej istocie od przywołanych wyżej orzeczeń. Udokumentowanie nieściągalności części wierzytelności powinno zatem przemawiać za słusznością stwierdzenia, że cala wierzytelność posiada status nieściągalnej, co winno zostać uwzględnione na gruncie ustawy o PIT.

W ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z literalną oraz celowościową wykładnią powyższych przepisów, skierowanie kwoty dochodzonej wierzytelności na drogę postępowania egzekucyjnego oznacza, że uprawdopodobnienie nieściągalności odnosi się do całej wierzytelności. Należy bowiem wskazać, że zacytowane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazują, że warunkiem uprawdopodobnienia nieściągalności jest skierowanie na drogę postępowania sądowego oraz egzekucyjnego całej wierzytelności. Tak więc trzeba zauważyć, że dochodzenie przez Wnioskodawcę w postępowaniu jedynie części wierzytelności nie sprawia, że część ta stanowi samodzielną wierzytelność. Tym samym, przesłanka udokumentowania nieściągalności wierzytelności będzie spełniona niezależnie od tego, jaka część tej wierzytelności była przedmiotem postanowienia o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

Powyższe, dosłowne rozumienie przepisów, wspiera także ich wykładnia celowościowa. Należy zauważyć, że jeżeli odzyskanie przez Wnioskodawcę choćby części wierzytelności jest niemożliwe, to tym bardziej odzyskanie całości wierzytelności staje się niemożliwe. A zatem biorąc pod uwagę cel przepisów o uprawdopodobnieniu nieściągalności, racjonalnym jest uznanie, że cała wierzytelność jest dotknięta przynajmniej taką samą nieściągalnością, co zostało uprawdopodobnione we wskazanych uprzednio postanowieniach o umorzeniu postępowań egzekucyjnych.

Powyższe potwierdził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt ...., w którym powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 stycznia 2004 r., sygn. akt ...., stwierdził, że można uznać za uprawdopodobnioną nieściągalność wierzytelności na podstawie okoliczności dotyczących w istocie nieściągalności części świadczenia, albowiem gdy jest uprawdopodobniona nieściągalność części wierzytelności, tym bardziej nie będzie możliwe ściągnięcie jej w całości.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również odzwierciedlenie w interpretacji podatkowej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 lutego 2010 r., Nr ILPB3/423-1104/09-2/ŁM, na podstawie podobnego stanu faktycznego, choć na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności lub ich części, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne, i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 2 ww. ustawy, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   3. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Wymieniony katalog jest katalogiem zamkniętym i w sposób jednoznaczny określa rodzaj dokumentów, które są niezbędne do tego, aby wierzytelność nieściągalna mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony wyżej nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

Ponadto, aby wierzytelności odpisane jako nieściągalne mogły być zaliczone do kosztów podatkowych, wierzytelności te nie mogą być przedawnione.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Zauważyć przy tym należy, że kwestie związane z przedawnieniem roszczeń, w tym związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), których wykładania nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, ponieważ przepisy tej ustawy nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.).

Należy pamiętać, że ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r., poz. 1460, z późn. zm.) nie zna kategorii postanowienie o nieściągalności, a zatem dla celów podatkowych musi być to postanowienie, z którego treści jednoznacznie wynika, że dłużnik nie ma majątku, z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność. Posłużenie się przez ustawodawcę w art. 23 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy terminem postanowienie o nieściągalności nie może być też co do zasady utożsamiane z postanowieniem o umorzeniu egzekucji. Pomimo, że w sentencji postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne nie pojawia się termin postanowienie o nieściągalności, to jednak treść tych postanowień nie powinna budzić wątpliwości co do istnienia bądź nieistnienia majątku, z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność. Wykładnia celowościowa powołanego przepisu prowadzi zatem do wniosku, że ocena czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, zależy od istnienia majątku dłużnika, którego wartość przewyższa oczywiście koszty egzekucyjne postępowania. Tak więc, aby wierzytelność mogła być uznana za koszty uzyskania przychodów, z treści wydawanych w ramach postępowania egzekucyjnego postanowień organów egzekucyjnych powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności i uznanie jej za nieściągalną, a w konsekwencji zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie ustalenia przejęte przez organ egzekucyjny w trakcie postępowania powinny odpowiadać stanowi faktycznemu.

Określone ściśle przez przepisy prawa stany faktyczne, w których może być wydane postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego (np. w art. 824 ustawy Kodeks postępowania cywilnego) dotyczą w wielu wypadkach uchybień formalnoprawnych, jak np. braku zdolności sądowej dłużnika, czy niemożności stosowania, np. egzekucji sądowej, i trudno na tej tylko podstawie ocenić, czy istnieje majątek dłużnika, wystarczający do zaspokojenia roszczeń wierzyciela. Dlatego też z treści postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne powinno jasno wynikać, czy i w jakim zakresie roszczenia te zostały zaspokojone. Na pewno jednak podstawą do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej nie może być postanowienie o umorzeniu postępowania, jak i inne postanowienia organów egzekucyjnych, z treści których nie wynika jednoznacznie, że podstawą nieściągalności wierzytelności był brak majątku dłużnika.

Mając na uwadze powyższe, zaliczenie nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

• wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej,

• wierzytelność nie jest przedawniona, w świetle postanowień Kodeksu cywilnego,

• nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, nieściągalność wierzytelności jest uprawdopodobniona w chwili udokumentowania jej za pomocą najwcześniej wydanego, bądź sporządzonego dokumentu.

W konsekwencji, w przypadku, gdy wierzytelność została wcześniej zaliczona do przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przedawniona w świetle przepisów Kodeksu cywilnego, a jej nieściągalność została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej nie wcześniej jednak, niż zostanie spełniony ostatni z warunków. Wierzytelność odpisana jako nieściągalna, spełniająca wszystkie wskazane warunki, może stanowić koszt uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej została uprzednio zarachowana jako przychód należny.

W tym miejscu wskazać należy, że każde postępowanie egzekucyjne prowadzone jest w sposób indywidualny i w sytuacji, gdy podatnik wystąpi do organu egzekucyjnego o egzekucję części wierzytelności mu przypadającej, wówczas postanowienie o nieściągalności tejże części pozwala uznać całą wierzytelność za nieściągalną.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł z kontrahentem umowę, przedmiotem której była dostawa towarów. Z tego tytułu Wnioskodawcy przysługiwała wierzytelność w kwocie 288 871 zł 34 gr. Kontrahent nie dokonał jednak zapłaty tej kwoty w umówionym przez strony terminie, co zmusiło Wnioskodawcą do dochodzenia swojej należności na drodze postępowania cywilnego. Tym samym, Wnioskodawca wystąpił z pozwem o wydanie nakazu zapłaty kwoty 99 974 zł 40 gr, która stanowi część przysługującej Mu wierzytelności. Wynikiem uzyskania orzeczenia w postaci nakazu zapłaty było wszczęcie postępowania egzekucyjnego, w którego trakcie Komornik Sądowy wydał postanowienie z dnia 3 listopada 2014 r. o umorzeniu wszczętego przeciwko dłużnikowi postępowania egzekucyjnego z uwagi na okoliczność, że było oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych. Następnie postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2019 r. Komornik Sądowy ponownie umorzyła postępowanie egzekucyjne z uwagi na okoliczność, że było oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych. W tym stanie rzeczy, wierzytelność przysługująca Wnioskodawcy pozostaje nieściągalna. Przedmiotowa wierzytelność została zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca chce zaliczyć na poczet kosztów uzyskania przychodów nieściągniętą wierzytelność w kwocie 288 871 zł 34 gr. Podkreślono, że postępowaniem egzekucyjnym na wniosek wierzyciela - Wnioskodawcy, objęta została mniejsza część wymagalnej wierzytelności, a mimo tego egzekucja z majątku dłużnika okazała się bezskuteczna.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego oraz powyższe przepisy prawa stwierdzić należy, że przysługująca Wnioskodawcy wierzytelność nieściągalna od dłużnika, której nieściągalność została ostatecznie udokumentowana postanowieniami o nieściągalności wierzytelności, może stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, gdy wierzyciel dochodzi przed sądem spłaty wymagalnej wierzytelności jedynie w części, z uwagi na brak środków na prowadzenie procesu, to w sytuacji uzyskania postanowienia o nieściągalności, uznanego przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanego przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, może zaliczyć całą wierzytelność netto do kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo należy zaznaczyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej