Temat interpretacji

Ulga mieszkaniowa wydatkowanie środków ze sprzedaży nieruchomości na remont domu będącego własnością małżonka.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 8 sierpnia 2019 r. (data wpływu 13 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 sierpnia 2019 r. (data wpływu 5 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi mieszkaniowej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi mieszkaniowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu () września 1980 r. Wnioskodawczyni i J.M. zawarli związek małżeński. Dotychczas nie zawierali żadnych umów majątkowych małżeńskich. Jeszcze przed małżeństwem z Wnioskodawczynią J.M. był właścicielem nieruchomości ówcześnie niezabudowanej położonej ().

Małżonkowie jeszcze przed ślubem postanowili wybudować na przedmiotowej działce dom jednorodzinny dla swoich celów mieszkaniowych. Nakłady na ten cel oraz na dokonywanie późniejszych ulepszeń i remontów w domu pochodziły zarówno z majątku wspólnego małżonków, jak również z majątku osobistego zarówno J.M., jak i Wnioskodawczyni, która na ten cel przeznaczyła wkład mieszkaniowy z tytułu zwrotu w związku z wygaśnięciem spółdzielczego prawa do lokalu. Małżonkowie od zakończenia budowy razem zamieszkiwali w przedmiotowym domu ze swoimi dziećmi, prowadzili razem gospodarstwo domowe, w tym partycypowali w kosztach jego utrzymania. Taki stan jest utrzymany również do chwili obecnej. Mimo braku podjęcia działań prawnych mających na celu formalne przeniesienie udziału we własności przedmiotowej nieruchomości na Wnioskodawczynię, małżonkowie traktowali tę nieruchomość jak wspólny majątek.

W dniu 21 lipca 2010 r. doszło do całkowitego ubezwłasnowolnienia J.M. z uwagi na jego chorobę, a opiekę nad nim powierzono synowi Wnioskodawczyni i J.M. M.M. W związku z tym Wnioskodawczyni i Jej małżonkowi nie udało się dopełnić formalności związanych z objęciem wspólnością majątkową małżeńską również i ww. nieruchomości, tak by Wnioskodawczyni stała się współwłaścicielem na równi ze swoim małżonkiem. Niemniej Wnioskodawczyni i jej małżonek zamierzają podjąć działania prawne w celu uzyskania odpowiedniej zgody sądu rodzinnego na czynność prawną skutkującą nabyciem przez Wnioskodawczynię prawa współwłasności tej nieruchomości.

Wnioskodawczyni w ramach nabycia spadku po J.S. w dniu 10 lipca 2014 r. stała się właścicielem nieruchomości (). Spadkodawczyni zmarła () grudnia 2013 r. W ramach bliskiego pokrewieństwa, po spełnieniu ustawowych warunków, skorzystała ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn. W dniu 9 stycznia 2015 r. na mocy umowy sprzedaży Wnioskodawczyni zbyła oddziedziczoną nieruchomość, a dochód z tego tytułu przeznaczyła na pokrycie kosztów przeprowadzonego w latach 2015-2016 remontu domu, w którym zamieszkuje, (). Decyzja o remoncie była uzgodniona z małżonkiem Wnioskodawczyni - była ich wspólnym przedsięwzięciem. Przedmiotowy remont mając służyć zarówno Wnioskodawczyni, jak i pozostałym domownikom, w tym małżonkowi Wnioskodawczyni, obejmował naprawę dachu, ocieplenie budynku, wykonanie elewacji, wymianę płytek na tarasach i podjeździe, malowanie pokoi, remont dwóch łazienek, cyklinowanie podłóg, tapetowanie, wymianę okien, częściową wymianę instalacji elektrycznej oraz wymianę pieca centralnego ogrzewania, na potwierdzenie czego Zainteresowana przedłożyła stosowne dokumenty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni ma prawo do zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sytuacji, gdy dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych podjęła inwestycje określone w art. 21 ust. 25 ww. ustawy na nieruchomości stanowiącej majątek odrębny małżonka Wnioskodawczyni, a środki pieniężne na ten cel pochodziły z dochodu ze sprzedaży przez Wnioskodawczynię innej nieruchomości, tym bardziej, że w niedalekiej przyszłości ma stać się współwłaścicielem nieruchomości, co do której przeprowadziła remont?

Zdaniem Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę treść przepisów prawa, inne interpretacje indywidualne (dla przykładu interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 maja 2018 r., nr sprawy 0115-KDIT2-3.4011.64.2018.3.AD) oraz orzecznictwo w tym przedmiocie, Wnioskodawczyni może skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych podjęła inwestycje określone w art. 21 ust. 25 ww. ustawy i w tym też celu wydatkowała dochód ze sprzedaży innej nieruchomości. Nie stanowi argumentu przeciwnego okoliczność, że nieruchomość formalnie należy jedynie do małżonka Wnioskodawczyni. Istotne jest, że zgodnie z art. 21 ust 1 pkt 131 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są: dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie trzech lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych. Przy czym za wydatki poniesione na cele, o których mowa powyżej, uważa się min. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego.

Przyjmuje się jednocześnie, że jeżeli małżonkowie dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych wspólnie podejmują inwestycje określone w art. 21 ust. 25 u.p.d.o.f. na gruncie bądź w budynku stanowiącym majątek odrębny jednego z nich, to nie można im odmówić prawa do zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 u.p.d.o.f zostaje spełniony zasadniczy cel, dla którego ustawodawca wprowadził to zwolnienie. (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 kwietnia 2017 r., sygn. akt I SA/Po 1346/16, opubl. lex nr 2271063; podobnie wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 20 października 2017 r., sygn. akt I SA/Po 539/17, opubl. lex nr 2384416). Co więcej, w pierwszym z wyżej zacytowanych orzeczeń, jak i w innych (dla porównania: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Po 961/13, opubl. lex nr 1460012 czy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 lutego 2016 r., sygn. akt I SA/Po 2215/15, opubl. m. podat. 2016/4/37-40, lex nr 1979057) podnosi się, że z art. 21 ust. 1 pkt 131 w zw. z art. 21 ust 25 ww. ustawy nie można wywodzić, że dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia nie jest konieczne, by w okresie 3 lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, nastąpiło także nabycie prawa własności rzeczy lub prawa, o którym mowa w art. 21 ust. 25 ww. ustawy. Wymogiem jest jedynie by działania, o których mowa w art. 21 ust. 25 ww. ustawy, nastąpiły w okresie wspomnianych 3 lat.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni mimo, że nie jest współwłaścicielem nieruchomości z prawnego punktu widzenia, przeprowadzając remont przedmiotowej nieruchomości w swoich celach mieszkaniowych, w porozumieniu ze współmałżonkiem, który jest jej właścicielem, za środki pieniężne podchodzące ze sprzedaży przez nią innej nieruchomości, a miało to miejsce w okresie 3 lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, to prawo skorzystać ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym bardziej, że Wnioskodawczyni w niedalekiej przyszłości ma stać się współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W przypadku sprzedaży nieruchomości lub ww. praw decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment jej nabycia.

Z analizy przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni 9 stycznia 2015 r. sprzedała nieruchomość nabytą w spadku w dniu 13 grudnia 2013 r.

Oznacza to, że uzyskany w 2015 r. przychód ze sprzedaży nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ sprzedaż ta nastąpiła przed upływem 5 lat liczonych od końca roku, w którym nastąpiło nabycie.

Należy w tym miejscu wskazać, że w myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Zgodnie z art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

W myśl art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 30e ust. 4 cyt. ustawy po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 131 wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania wymienione zostały w art. 21 ust. 25 pkt 1 ww. ustawy. I tak za wydatki poniesione na cele, o których mowa w powołanym wyżej ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na:

1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

&− położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej;

Stosownie do art. 21 ust. 26, przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d i e, rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach.

Zatem podstawową okolicznością decydującą o zastosowaniu zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy w stosunku do dochodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych, jest fakt wydatkowania środków wyłącznie na enumeratywnie wskazane w ustawie cele mieszkaniowe. Zawarty w art. 21 ust. 25 ustawy katalog wydatków uprawniających do zwolnienia ma charakter zamknięty i w związku z tym tylko wydatkowanie środków na realizację celów w nim wskazanych pozwala na skorzystanie ze zwolnienia z opodatkowania. Inne wydatki niewymienione w tym katalogu nie będą uprawniały do skorzystania z powyższego zwolnienia.

Ustawodawca uzależnia zatem prawo do skorzystania ze zwolnienia od wydatkowania przez podatnika w ściśle określonym czasie, środków uzyskanych z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) na realizację własnego celu mieszkaniowego.

Z analizy wniosku wynika, że Wnioskodawczyni uzyskane w 2015 r. środki ze sprzedaży nieruchomości przeznaczyła na pokrycie kosztów remontu domu przeprowadzonego w latach 2015 i 2016. Dom ten jest miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni. W okresie prowadzenia prac remontowych dom był własnością małżonka Wnioskodawczyni. W związku z faktem, że mąż Wnioskodawczyni jest osobą ubezwłasnowolnioną od 2010 r. Zainteresowana powzięła czynności mające na celu objęcie wspólnością majątkową małżeńską przedmiotowego domu.

Wobec powyższego Zainteresowana powzięła wątpliwość czy ma prawo do skorzystania ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sytuacji, gdy dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych podjęła inwestycję określoną w art. 21 ust. 25 cyt. ustawy na nieruchomości stanowiącej majątek odrębny męża, której Wnioskodawczyni w niedalekiej przyszłości ma stać się współwłaścicielem.

Zgodnie z cytowanym wcześniej art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) za wydatki poniesione na cele, o których mowa w powołanym wyżej ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego. Tym samym aby Wnioskodawczyni mogła skorzystać ze zwolnienia podatkowego powinna posiadać tytuł własności do budynku mieszkalnego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nieruchomości, co oznacza, że należy skorzystać z definicji nieruchomości zawartej w Kodeksie cywilnym. Zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności. Odrębnym przedmiotem własności budynek będzie wówczas, gdy wzniesiono go na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym.

Tak więc, biorąc pod uwagę konstrukcję ww. przepisu stwierdzić należy, że budynek trwale związany z nieruchomością gruntową stanowi jej część składową, co oznacza, że właścicielem zarówno gruntu, jak i budynku wzniesionego na tym gruncie, jest zawsze właściciel nieruchomości gruntowej, na której budynek ten został wybudowany.

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni w okresie dwóch lat o jakich mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ponosiła wydatków na remont własnego budynku mieszkalnego, lecz poniosła wydatki na remont domu należącego do męża Zainteresowanej. Należy podkreślić, że wśród możliwych reguł interpretacyjnych tekstów prawnych pierwszeństwo ma wykładnia językowa. Dopiero gdy wykładnia ta nie pozwala na zajęcie jednoznacznego stanowiska, bywa konieczne sięganie do innych rodzajów wykładni. Jednakże treść powołanego przepisu art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) w związku z art. 21 ust. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala zająć jednoznaczne stanowisko. Powołany przepis wyraźnie bowiem stanowi, że zwolnienie dotyczy kwot wydatkowanych na remont własnego budynku mieszkalnego. Użycie w przepisie słowa własnego oznacza, że chodzi o budynek lub jego część, którego Wnioskodawczyni jest właścicielem lub współwłaścicielem. To oznacza, że w momencie wydatkowania środków ze sprzedaży, względnie w okresie jaki został przewidziany przez ustawodawcę na wydatkowanie środków ze sprzedaży, musi być spełniony warunek określony tym przepisem, czyli budowany budynek mieszkalny musi stanowić własność lub współwłasność podatnika. Jeżeli nawet w chwili ponoszenia wydatków na remont Wnioskodawczyni nie remontowała własnego budynku mieszkalnego (co jest bezsporne, gdyż nie była wówczas jego właścicielką), to najpóźniej tytuł taki Wnioskodawczyni winna nabyć ostatniego dnia okresu o jakim mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kiedy mogła wydatkować środki na realizacje własnego celu mieszkaniowego; w przedmiotowej sprawie był to dzień 31 grudnia 2017 r.

Natomiast w niniejszej sprawie Wnioskodawczyni planuje rozszerzenie wspólności majątkowej małżeńskiej, a więc nabycie prawa do nieruchomości nastąpi po upływie dwóch lat liczonych od końca roku podatkowego, w którym doszło do sprzedaży. To oznacza, że w okresie kiedy Wnioskodawczyni wydatkowała środki z odziedziczonej nieruchomości na remont budynku mieszkalnego, budynek ten był wyłącznie własnością męża. Tym samym Wnioskodawczyni nie wydatkowała pieniędzy ze sprzedaży na remont własnego budynku mieszkalnego w ustawowym okresie.

Nakłady poczynione przez Wnioskodawczynię zostały poniesione na remont budynku, który nie był wówczas własnością/współwłasnością Zainteresowanej a tylko takie wydatki podlegają zwolnieniu z opodatkowania zgodnie z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Również fakt wykorzystywania przedmiotowego budynku dla potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawczyni i Jej małżonka, nie daje podstaw prawnych do twierdzenia, że uzyskany dochód ze zbycia udziałów w nieruchomościach może być zwolniony na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 przy braku spełnienia podstawowej przesłanki do zwolnienia jaką jest fakt posiadania tytułu prawnego w okresie wydatkowania środków na remont budynku mieszkalnego. Brak jest możliwości, jak to uczyniła Wnioskodawczyni, dokonania interpretacji przepisu art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) ww. ustawy, w sposób rozszerzający. Skoro ustawodawca wskazał w przepisie tym, że chodzi o remont własnego budynku mieszkalnego, to tym samym brak jest podstaw prawnych do twierdzenia, że intencją ustawodawcy było zaspokojenie celów mieszkaniowych podatnika przy jednoczesnym braku dysponowania tytułem własności do remontowanego budynku mieszkalnego w okresie wydatkowania środków. Organ nie kwestionuje faktu wydatkowania środków na remont budynku, lecz podkreśla, że nie każde wydatkowanie daje jeszcze podstawę do zwolnienia z opodatkowania.

Ponadto zaznaczyć należy, że wskazywany przez Wnioskodawczynię trzyletni termin na wydatkowanie środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości na własne cele mieszkaniowe stosuje się do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r. art. 1 pkt 1 lit. a) tiret drugie w zw. z art. 16 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159). W konsekwencji skoro Wnioskodawczyni przychód ze sprzedaży nieruchomości będącej przedmiotem wniosku uzyskała w 2015 r. w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje dwuletni termin na wydatkowanie środków na własne cele mieszkaniowe

Tut. Organ informuje, że zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Wszelkie ulgi i zwolnienia są też wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania wynikającej z art. 84 Konstytucji RP stanowiącego, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Tym samym podkreślenia wymaga fakt, że tylko określone zdarzenia prawne bądź spełnienie określonych przesłanek, od których ustawodawca uzależnia prawo do zwolnienia z opodatkowania skutkuje zwolnieniem przychodu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w prawie podatkowym w stosunku do wszelkich ulg i zwolnień zabronione jest stosowanie rozszerzającej wykładni przepisów.

Biorąc powyższe uregulowania pod uwagę uznać należy, że Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do skorzystania ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na fakt, że środki pochodzące ze sprzedaży nieruchomości nie zostały przeznaczone na własny cel mieszkaniowy Zainteresowanej, gdyż Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo własności do budynku mieszkalnego, na remont którego środki te zostały wydatkowane.

Ponadto informuje się również, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego, przedstawionym przez Zainteresowaną i stanowiskiem Zainteresowanej.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, wskazać należy, że stanowisko przyjęte w tych orzeczeniach nie może stanowić samodzielnej podstawy prawnej stanowiska tut. organu. Powyższe wynika przede wszystkim z przeszkód natury formalnoprawnej. Zgodnie bowiem z art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Jednocześnie wskazać należy, że wyroki w sprawach I SA/Po 1346/16, I SA/Po 961/13 oraz I SA/Po 2215/15 zostały uchylone przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Końcowo, w odniesieniu do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej, stwierdzić należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego. Niemniej zaznaczyć należy, że została ona wydana w stanie faktycznym odmiennym do opisanego w niniejszym wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczyni i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej