Temat interpretacji

Określenie źródła przychodów ze sprzedaży nakładów na nieruchomość

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2019 r. (data wpływu 28 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodów ze sprzedaży nakładów na nieruchomość jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki jawnej - z siedzibą w . Jego dochód, uzyskiwany tytułem udziału w Spółce, opodatkowany jest podatkiem liniowym. Przedmiotem działalności Spółki jest:

1. Produkcja mięsa, z wyjątkiem drobiowego i króliczego,
2. Produkcja konserw, przetworów z mięsa, z podrobów mięsnych i z krwi,
3. Sprzedaż hurtowa mięsa i wyrobów mięsnych,
4. Handel detaliczny, z wyłączeniem sprzedaży pojazdów samochodowych, motocykli; naprawa artykułów użytku osobistego i domowego - PKD 52,
5. Transport drogowy towarów - PKD 60.24,
6. Wynajem nieruchomości na własny rachunek - PKD 70.20.Z,
7. Wynajem pozostałych środków transportu lądowego - PKD 71.21.Z.

W dniu 2 października 2002 r. Spółka zawarła z umowę dzierżawy działki gruntu. Umowę zawarto na czas oznaczony - 20 lat. W latach 2002-2003 Spółka wybudowała na dzierżawionej działce, za zgodą właściciela, budynek handlowo-usługowy trwale związany z gruntem. Budynek nie został ujawniony w księdze wieczystej. W 2003 r., po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie, budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych Spółki i rozpoczęto naliczanie odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej. Począwszy od 2003 r. do dnia dzisiejszego budynek jest wykorzystywany przez Spółkę w działalności gospodarczej, początkowo jako sklep prowadzony przez Spółkę, obecnie jako przedmiot umowy najmu. Umowa dzierżawy działki, na której posadowiono budynek, do dziś nie została rozwiązana, więc Spółka, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, jest w chwili obecnej posiadaczem nakładów na cudzą nieruchomość w postaci budynku handlowo-usługowego, posadowionego na cudzym gruncie, wykorzystywanych w działalności gospodarczej. Spółka podjęła decyzję o sprzedaży przedmiotowych nakładów osobie trzeciej, niebędącej stroną umowy dzierżawy gruntu. Właściciel gruntu, na którym posadowiono budynek - - wyraził zgodę na cesję praw i obowiązków wynikających z umowy dzierżawy gruntu na rzecz przyszłego nabywcy budynku. W momencie sprzedaży nakładów budynek będzie figurował w ewidencji środków trwałych Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Do jakiego źródła przychodów Wnioskodawca winien zakwalifikować przychód uzyskany ze sprzedaży nakładów na nieruchomość w postaci budynku trwale związanego z gruntem, nie będącego własnością Spółki, odpowiadający udziałowi Wnioskodawcy w zyskach Spółki: czy do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, czy do przychodów ze sprzedaży praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód uzyskany przez Spółkę ze sprzedaży nakładów w postaci budynku, a tym samym przychód wynikający z Jego udziału w Spółce, będzie przychodem ze sprzedaży roszczenia wobec właściciela gruntu, czyli przychodem z praw majątkowych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do art. 48 Kodeksu cywilnego, budynki i inne urządzenia trwale związane z gruntem stanowią co do zasady części składowe gruntu i na mocy art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego nie mogą być odrębnym przedmiotem własności, więc nakłady poczynione przez Spółkę, jako dzierżawcę nieruchomości gruntowej, w postaci wzniesionego budynku trwale połączonego z gruntem nie mogą stanowić odrębnego od gruntu przedmiotu obrotu, gdyż są częścią składową gruntu. Zgodnie z prawem budynek wzniesiony przez dzierżawcę na dzierżawionym gruncie stanowi własność właściciela gruntu, a nie dzierżawcy. Dzierżawca wznosząc budynek na cudzym gruncie czyni na nim nakłady i nabywa w ten sposób roszczenie pieniężne względem właściciela nieruchomości o zwrot wartości dokonanych nakładów. Roszczenie pieniężne dzierżawcy o zwrot dokonanych nakładów jest prawem zbywalnym, może zatem być przedmiotem obrotu. Z tego względu ilekroć mówi się o sprzedaży budynku wybudowanego na cudzym gruncie należy przez to rozumieć umowę cesji wierzytelności (roszczenia) przysługującej dzierżawcy wobec właściciela nieruchomości o zwrot nakładów poczynionych na wzniesienie tego budynku. Przedmiotem takiej umowy, niezależnie od tego jak zostanie nazwany, nie może być sam budynek rozumiany jako nakład, jeżeli jest on trwale związany z gruntem. Taki obiekt budowlany jest bowiem częścią składową nieruchomości, a zatem jest własnością właściciela nieruchomości. Wobec powyższego przychód uzyskany przez Spółkę ze sprzedaży nakładów w postaci budynku, a tym samym przychód wynikający z udziału Wnioskodawcy w Spółce będzie przychodem ze sprzedaży roszczenia wobec właściciela gruntu, czyli prawa majątkowego.

W myśl art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za działalności gospodarczą lub pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

• wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

• polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

• polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód ze sprzedaży praw majątkowych jest wymieniony jako odrębne źródło przychodów w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i zdaniem Wnioskodawcy do tego źródła powinien zaliczyć przychód z tytułu udziału w Spółce w części odpowiadającej wartości sprzedaży nakładów w postaci przedmiotowego budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3, 7 i 8 powołanej ustawy, źródłami przychodów są:

• pkt 3 - pozarolnicza działalność gospodarcza,

• pkt 7 - kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c),

• pkt 8 - odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3 ustawy - nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy).

W myśl art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność zarobkowa:

1. wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,
2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

-prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do art. 8 ust. 1a cyt. ustawy, przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, lub działów specjalnych produkcji rolnej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 4, osiąganych przez podatników opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c, nie łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 tej ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 powyższej ustawy stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

-wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Mając na uwadze treść ww. art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy należy zauważyć, że do uznania przychodu z odpłatnego zbycia składników majątku za przychód z działalności gospodarczej, niezbędne jest spełnienie łącznie przesłanek:

1. sprzedaż dotyczy środka trwałego,
2. ww. składnik majątku podlega ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
3. ww. składnik jest wykorzystywany na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 8 cyt. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei w myśl art. 22a ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie - zwane także środkami trwałymi.

Z informacji przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki jawnej. Jego dochód, uzyskiwany tytułem udziału w Spółce, opodatkowany jest podatkiem liniowym. W dniu 2 października 2002 r. Spółka zawarła umowę dzierżawy działki gruntu. Umowę zawarto na czas oznaczony - 20 lat. W latach 2002-2003 Spółka wybudowała na dzierżawionej działce, za zgodą właściciela, budynek handlowo - usługowy trwale związany z gruntem. W 2003 r., po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie, budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych Spółki i rozpoczęto naliczanie odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej. Począwszy od 2003 r. do dnia dzisiejszego budynek jest wykorzystywany przez Spółkę w działalności gospodarczej, początkowo jako sklep prowadzony przez Spółkę, obecnie jako przedmiot umowy najmu. Umowa dzierżawy działki, na której posadowiono budynek, do dziś nie została rozwiązana, więc Spółka, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, jest w chwili obecnej posiadaczem nakładów na cudzą nieruchomość w postaci budynku handlowo-usługowego, posadowionego na cudzym gruncie, wykorzystywanego w działalności gospodarczej. Spółka podjęła decyzję o sprzedaży przedmiotowych nakładów osobie trzeciej, niebędącej stroną umowy dzierżawy gruntu. Właściciel gruntu, na którym posadowiono budynek, wyraził zgodę na cesję praw i obowiązków wynikających z umowy dzierżawy gruntu na rzecz przyszłego nabywcy budynku. W momencie sprzedaży nakładów budynek będzie figurował w ewidencji środków trwałych Spółki.

Stosownie do art. 47 § 1-3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych. Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 Kodeksu cywilnego). Zgodnie z zasadą prawa superficies solo cedit (to co jest na powierzchni przypada gruntowi) odnoszącą się do związania własności budynku wzniesionego na gruncie z własnością tego gruntu, częścią składową gruntu są wszystkie rzeczy trwale złączone z tą nieruchomością. Zatem w sytuacji, gdy Spółka jawna wybudowała budynek na gruncie, którego była jedynie posiadaczem - budynek wybudowany przez posiadacza stał się własnością właściciela gruntu.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, że w istocie w przedmiotowej sprawie nie nastąpi sprzedaż przez Spółkę jawną, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, budynku wybudowanego na cudzym gruncie. Nakłady poniesione na cudzą nieruchomość stanowią bowiem własność właściciela tej nieruchomości. Nie mogą tym samym zostać zbyte przez podmiot ponoszący te nakłady. Na gruncie przedmiotowej sprawy otrzymana przez Spółkę kwota będzie zatem jedynie formą rekompensaty w postaci zwrotu poniesionych nakładów na budowę budynku.

W świetle powyższego, przychodów uzyskanych tytułem zwrotu nakładów poniesionych na budowę budynku na cudzym gruncie nie sposób uznać za przychody z odpłatnego zbycia nieruchomości lub jej części, o których mowa w cyt. powyżej art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a), bowiem skoro grunt nie stanowił własności Wnioskodawcy, to również wybudowany na tym gruncie budynek nie stanowił jego własności, tym samym nie można mówić o odpłatnym jego zbyciu. Należy jednak zważyć, że na gruncie przedmiotowej sprawy, budynek wybudowany na cudzym gruncie jest wykorzystywany i amortyzowany w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Koniecznym jest zatem rozważenie, czy zwrot nakładów poniesionych na jego budowę stanowi przychód ze źródła przychodów, jakim jest określona w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

Co do zasady, przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie przysporzenia majątkowe, uzyskane w związku z tą działalnością, o ile ustawa nie wyłącza ich z tej kategorii. Przy czym w myśl z art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2 (z pozarolniczej działalności gospodarczej), nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. A contario, przychodem podatkowym będzie jedynie ta część otrzymanej kwoty (tytułem zwrotu nakładów), która przekracza wartość niezamortyzowanej części środka trwałego.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz wskazane wyżej przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w związku z tym, że Wnioskodawca w wybudowanym we własnym zakresie, na dzierżawionym gruncie, budynku handlowo-usługowym prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, a nieruchomość ta (jako budynek wybudowany na cudzym gruncie) została ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej oraz jest amortyzowana, to zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód uzyskany z odpłatnego zbycia ww. składnika majątku, w postaci budynku trwale związanego z gruntem niebędącym własnością Spółki, odpowiadający udziałowi Wnioskodawcy w zyskach Spółki, należy zaliczyć do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis będzie różnił się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej