Temat interpretacji

obowiązki płatnika w związku ze zwrotem kosztów podróży służbowej i wykazaniem jej w deklaracji PIT-R

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2019 r. (data wpływu 21 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2018 r. radni Rady Miejskiej, pełniąc swoje funkcje publiczne jako przedstawiciele władzy lokalnej, uczestniczyli w imprezach kulturalnych, konferencjach, szkoleniach, poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Rady Miejskiej. Ponadto, radni realizując obowiązki i zadania wynikające z pełnionej funkcji publicznej, reprezentowali Radę Miejską służbowych wyjazdach zagranicznych (§ 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 r. w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych gminy (Dz. U z 2000 r. Nr 66, poz. 800, z późn. zm.);

Koszty udziału radnych w wyjazdach krajowych i zagranicznych (szkolenia, konferencje, imprezy kulturalne) opłacono z budżetu gminy na podstawie faktur, natomiast zwroty kosztów odbycia podróży służbowych radnych na podstawie przedłożonych do rozliczenia delegacji służbowych.

Termin i miejsce wykonywania zadania oraz miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży służbowej radnego określa przewodniczący Rady Miejskiej w poleceniu wyjazdu służbowego. Natomiast czynności te w stosunku do przewodniczącego wykonuje wiceprzewodniczący Rady Miejskiej (§ 2 pkt 1, 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych gminy).

Po rozliczeniu delegacji służbowej radnego wypłacono zwrot kosztów podróży służbowej, tj. dietę, zwrot kosztów przejazdów z miejscowości określonej przez przewodniczącego rady w poleceniu wyjazdu służbowego do miejsca stanowiącego cel podróży i z powrotem, dojazdów środkami komunikacji miejskiej i innych udokumentowanych wydatków zgodnie z przepisami prawa zawartymi w:

• art. 25 ust. 4, 6, 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506 z późn. zm.;

• § 3, § 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych gminy (Dz. U. z 2000r., Nr 66, poz. 800, z późn. zm.);

• § 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.);

• Uchwale Nr Rady Miejskiej z dnia 21 grudnia 2015 r. w sprawie zasad przyznawania diet radnym za udział w posiedzeniach Rady Miejskiej, komisji, a także zwrotu kosztów podróży służbowych;

• Uchwale Nr Rady Miejskiej z dnia 30 stycznia 2019 r. zmieniającej uchwałę Nr Rady Miejskiej z dnia 21 grudnia 2015 r. w sprawie zasad przyznawania diet radnym za udział w posiedzeniach Rady Miejskiej, komisji, a także zwrotu kosztów podróży służbowej).

Urząd Miejski, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w informacji rocznej o wypłaconych podatnikowi kwotach z tytułu pełnienia obowiązków społecznych i obywatelskich, tj. w deklaracji PIT-R za 2018 r., wykazał przychody otrzymane przez radnych, które korzystają ze zwolnienia przedmiotowego w tym: diety za pełnienie obowiązków społecznych i obywatelskich oraz należności z tytułu wypłaconych delegacji służbowych krajowych i zagranicznych stanowiące zwrot kosztów podróży służbowych. Przychody radnych wykazane w deklaracji PIT-R za 2018 r. nie przekraczały limitowanej miesięcznie kwoty 3 000 zł wolnej od podatku dochodowego od osób fizycznych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym nie wystąpiły nadwyżki przychodów podlegające opodatkowaniu. Otrzymane przez radnych świadczenia za czas podróży służbowej nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Nadmienia się, że w interesie Gminy należało zapewnić odpowiednie warunki pracy radnym w wykonywaniu obowiązków społecznych i obywatelskich, w tym finansowanie ze środków budżetu Gminy, szkoleń, konferencji, imprez kulturalnych, które z tego tytułu nie generowały po stronie tych osób przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zwrot kosztów podróży służbowej krajowej i zagranicznej radnego, powinno się wykazywać w rocznej informacji o wypłaconych podatnikowi kwotach z tytułu pełnienia obowiązków społecznych i obywatelskich, tj. w deklaracji PIT-R, oprócz wypłaconych zryczałtowanych diet za pełnienie obowiązków radnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, dla zabezpieczenia skutecznego realizowania obowiązków przez radnych ustawodawca zagwarantował im prawo do diet oraz zwrotu kosztów podróży służbowych (art. 25 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym), a także przyznał radnym status funkcjonariuszy publicznych (art. 25 ust. 1 cyt. ustawy).

Rozliczenie delegacji służbowych krajowych i zagranicznych radnych następuje wg zasad określonych w § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych gminy oraz wg § 4 pkt 3 Uchwały Nr Rady Miejskiej z dnia 21 grudnia 2015 r. w sprawie zasad przyznawania diet radnym za udział w posiedzeniach Rady Miejskiej, komisji, a także zwrotu kosztów podróży służbowych. W uchwale tej określono zwrot kosztów delegacji w przypadku podróży służbowej samochodem własnym na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.).

Zdaniem Urzędu Miejskiego jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, zwrot kosztów podróży służbowych krajowych i zagranicznych radnych, podlegają zwolnieniu przedmiotowemu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wykazane zostały w rocznej deklaracji PIT-R za 2018 r. w części D, kolumna b i kolumna d, jako łączna kwota wypłaconych diet za pełnienie obowiązków społecznych i obywatelskich wraz z należnościami z tytułu wypłaconych delegacji służbowych krajowych i zagranicznych, stanowiących zwrot kosztów podróży służbowych w poszczególnych miesiącach roku podatkowego.

Zgodnie z ww. artykułem, podlegają zwolnieniu, diety oraz kwoty stanowiące zwrot kosztów otrzymanych przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 3 000 zł. W przeciwnym razie, tj. gdy otrzymane należności będą przekraczać miesięczną kwotę wolną od podatku, wtedy PIT-R będzie załącznikiem do PIT-11, i od nadwyżki zostanie pobrana zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych, po uwzględnieniu kosztów uzyskania przychodu, oraz przekazana we właściwym terminie do urzędu skarbowego (art. 13 pkt 5; art. 22 ust. 9; art. 41 ust. 1 ; art. 42 ust. 1, 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W 2018 r. przychody radnych Rady Miejskiej wykazane w deklaracji PIT-R, nie przekraczały limitowanej miesięcznie kwoty 3 000 zł wolnej od podatku dochodowego od osób fizycznych, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506), organami gminy są:

1. rada gminy,
2. wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Według art. 17 ww. ustawy, radę gminy tworzą radni. Przy czym radni, jak wskazuje przepis art. 24 ust. 1 ww. ustawy, są obowiązani brać udział w pracach rady gminy i jej komisji oraz innych instytucji samorządowych, do których zostali wybrani lub desygnowani.

Dla zabezpieczenia skutecznego realizowania obowiązków przez radnych ustawodawca objął ochroną ich pracę (art. 24c i 25 ust. 2 ww. ustawy) oraz zagwarantował im prawo do diet oraz zwrotu kosztów podróży służbowych (art. 25 ust. 4 ww. ustawy), a także przyznał radnym status funkcjonariuszy publicznych (art. 25 ust. 1 ww. ustawy).

W myśl art. 37b ust. 1 ww. ustawy, rada gminy może ustanowić zasady, na jakich przewodniczącemu organu wykonawczego jednostki pomocniczej będzie przysługiwała dieta oraz zwrot kosztów podróży służbowej.

Zgodnie z ust. 2, rada gminy może ustanowić zasady, na jakich członkom organu wykonawczego jednostki pomocniczej oraz członkom rady dzielnicy (osiedla), rady sołeckiej, będzie przysługiwała dieta lub zwrot kosztów podróży służbowej.

Przechodząc na grunt przepisów odnoszących się do podatku dochodowego od osób fizycznych, w pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie między innymi w pkt 2 wymieniona została działalność wykonywana osobiście.

Na podstawie art. 13 pkt 5 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy, uważa się przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Do osób wykonujących czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich zaliczyć można m.in. parlamentarzystów, radnych (gminy, powiatu, sejmiku województwa), ławników, arbitrów sądów polubownych, czy też mediatorów. Pojęcie to rozumieć bowiem należy, zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, bardzo szeroko, jako przede wszystkim obowiązki związane z uczestnictwem obywateli w sprawowaniu władzy publicznej, zarówno wykonawczej i sądowniczej, jak i ustawodawczej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji wykonywania obowiązków społecznych lub obywatelskich. Jednakże zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 listopada 1997 r. (sygn. akt U 6/97), o pełnieniu obowiązku obywatelskiego możemy mówić wtedy, gdy dana osoba uczestniczy w zawiadywaniu sprawami państwowymi jako obywatel, zgodnie z zasadami demokratyzmu instytucji publicznych.

Z pełnieniem obowiązków społecznych natomiast, mamy do czynienia wówczas, gdy dana osoba uczestniczy w pracy instytucji (w szczególności instytucji samorządu terytorialnego) jako reprezentant pewnej społeczności, biorąc udział w rozwiązywaniu problemów tej społeczności w jej interesie.

Z tych względów, za wykonywanie obowiązków społecznych lub obywatelskich należy rozumieć przede wszystkim wykonywanie obowiązków związanych z uczestniczeniem obywateli w sprawowaniu władzy publicznej, zarówno wykonawczej, sądowniczej, jak i ustawodawczej. Będą to również obowiązki związane z wykonywaniem określonych funkcji w ramach organizacji o charakterze społecznym (organizacje pozarządowe).

W świetle powyższego, mimo że ustawa nie definiuje pojęcia obowiązków społecznych lub obywatelskich, to niewątpliwie sprawowanie funkcji radnego, który jako reprezentant lokalnej społeczności ma działać na jej rzecz, mieści się w tym terminie.

Do przychodów radnego należy zatem zaliczyć wymienione w ustawie o samorządzie gminnym diety oraz zwrot kosztów podróży służbowych. Przy czym, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, diety oraz kwoty stanowiące zwrot kosztów, otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 3 000 zł.

Z kolei diety i inne należności za czas podróży radnego korzystają ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Należy zatem zauważyć, że diety i inne należności wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 16 i diety oraz kwoty stanowiące zwrot kosztów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią różne rodzaje świadczeń.

Przekonanie takie wypływa z założenia o racjonalności ustawodawcy, który nie bez powodu wprowadził dwa rodzaje diet. Pierwszy zawarty jest w art. 21 ust. 1 pkt 16 i dotyczy kosztów ponoszonych w związku z podróżą służbową lub szeroko pojętą podróżą osoby niebędącej pracownikiem, zatem drugi rodzaj diety (wskazany w pkt 17) bez wątpienia stanowić więc musi rodzaj wynagrodzenia za pełnienie szczególnych funkcji społecznych czy obywatelskich (wyrok WSA z dnia 21 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Bd 212/11).

W tym miejscu należy się odwołać do art. 25 ust. 10 ustawy o samorządzie gminnym, zgodnie z którym Minister właściwy do spraw administracji publicznej określi, w drodze rozporządzenia, sposób ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych, uwzględniając celowość zwrotu rzeczywiście poniesionych wydatków związanych z wykonywaniem mandatu oraz ułatwienie dokonywania rozliczeń.

Radnych gminy obowiązuje rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 r. w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych gminy (Dz. U. z 2000 r., Nr 66, poz. 800, z późn. zm.).

Zgodnie z § 8 powyższego rozporządzenia, do sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowej radnych poza granicami kraju stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. W omawianym przypadku jest to obowiązujące rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 3 lipca 1998 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167).

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że zwrot kosztów podróży służbowych krajowych i zagranicznych wypłacony radnym, nie powinien być łączony dla potrzeb zastosowania limitu zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, wydatki pokrywane ze środków Gminy stanowiące diety i inne należności za czas podróży krajowej i zagranicznej radnych zwolnione są z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy do wysokości określonej w powołanych wyżej rozporządzeniach.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułów określonych w art. 13 pkt 5, 7 i 9 w wysokości określonej w ust. 2 pkt 1, a jeżeli podatnik tego samego rodzaju przychody uzyskuje od więcej niż jednego podmiotu albo od tego samego podmiotu, ale z tytułu kilku stosunków prawnych, w wysokości określonej w ust. 2 pkt 2.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z kolei przepis art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy mówi, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w 2018 r. radni Rady Miejskiej, pełniąc swoje funkcje publiczne jako przedstawiciele władzy lokalnej, uczestniczyli w imprezach kulturalnych, konferencjach, szkoleniach poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Rady Miejskiej. Ponadto, radni realizując obowiązki i zadania wynikające z pełnionej funkcji publicznej, reprezentowali Radę Miejską w służbowych wyjazdach zagranicznych (§ 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 r. w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych gminy (Dz. U z 2000 r. Nr 66, poz. 800, z późn. zm.). Koszty udziału radnych w wyjazdach krajowych i zagranicznych (szkolenia, konferencje, imprezy kulturalne) opłacono z budżetu Gminy na podstawie faktur, natomiast zwroty kosztów odbycia podróży służbowych radnych na podstawie przedłożonych do rozliczenia delegacji służbowych. Otrzymane przez radnych świadczenia za czas podróży służbowej nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Nadmienia się, że w interesie Gminy należało zapewnić odpowiednie warunki pracy radnym w wykonywaniu obowiązków społecznych i obywatelskich, w tym finansowanie ze środków budżetu Gminy, szkoleń, konferencji, imprez kulturalnych, które z tego tytułu nie generowały po stronie tych osób przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 45b pkt 1 i 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostało wydane rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 22 listopada 2018 r. w sprawie określenia niektórych wzorów oświadczeń, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2237).

Zgodnie z treścią § 1 pkt 3 lit. c) ww. rozporządzenia został określony wzór informacji o wypłaconych podatnikowi kwotach z tytułu pełnienia obowiązków społecznych i obywatelskich (PIT-R), będący załącznikiem nr 9 do rozporządzenia.

W myśl § 2 pkt 1 ww. rozporządzenia, wzory o których mowa w § 1 stosuje się do przychodów, dochodów (strat) uzyskanych (poniesionych) od dnia 1 stycznia 2018 r.

Zgodnie z § 2 pkt 2 ww. rozporządzenia, przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli przed dniem wejścia w życie rozporządzenia oświadczenia, deklaracje i informacje podatkowe zostały złożone na formularzach dotychczasowych.

Mając na uwadze powyższy opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawnie nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Opisane we wniosku świadczenia wypełniają natomiast dyspozycję art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, tj. aby radny mógł skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) w zw. z ust. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest odbycie podróży przez radnych związanych z pełnieniem obowiązków społecznych. Nadto otrzymane świadczenie nie może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym podróż, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy nie może być utożsamiana z podróżą służbową. Skoro zatem, w sytuacji przedstawionej we wniosku radni przebywali w podróży i Wnioskodawca zwraca na ich rzecz wydatki tytułem kosztów podróży to wartość tych świadczeń stanowi dla radnych przychód, o którym mowa w art. 13 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przychód ten na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wolny od podatku dochodowego do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

W przypadku, gdyby zwrot kosztów podróży krajowej i zagranicznej radnego przekraczał limity wynikające z ww. rozporządzeń to na Wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania ww. przychodu w deklaracji PIT-R.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej