Temat interpretacji

Ustalenie wartości początkowej nowego budynku mieszkalno-usługowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2019 r. (data wpływu 10 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej budynku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony pismem z 6 maja 2019 r. (data wpływu 10 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej budynku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Prowadzi działalność w zakresie handlu, jednak ma zamiar rozszerzyć ją o działalność w zakresie stacji obsługi samochodów.

Wnioskodawczyni uzyskała pozwolenie na budowę budynku mieszkalno-usługowego, w związku z czym podejmuje się ona realizacji budowy tego budynku. Część budynku przeznaczona będzie na stację obsługi samochodów, a część na cele mieszkalne. Powierzchnia zabudowy wyniesie 207,9 m², w tym powierzchnia mieszkalna 104,9 m², a powierzchnia usługowa 103 m².

Co do zasady usługi stacji obsługi samochodów podlegają podatkowi od towarów i usług. Ponieważ sporządzona została jedna dokumentacja na budowę budynku mieszkalno-usługowego wystąpią trudności z zakwalifikowaniem części prac budowlanych (tzw. części wspólnych, jak np.: stropy, ściany, dach, przyłącza energetyczne, wody i c.o. itp.) służących zarówno części przeznaczonej na usługi, jak i część mieszkalną. Pewne natomiast prace (np. roboty elektryczne, instalacyjne, wykończeniowe itp.) będą mogły podlegać odrębnemu rozliczeniu przez wykonawców inwestycji. Na część z tych robót Wnioskodawczyni też będzie uzyskać od wykonawcy faktury odrębnie na część mieszkalną i odrębnie na cześć usługową. Część ta wg przepisów winna być znacznie wyższa niż mieszkanie. Wymaga ponadto innego wyposażenia w media i sieć elektryczną. W związku z powyższym wydaje się, że dla odliczenia podatku VAT bardziej reprezentatywna będzie kubatura zajęta na działalność gospodarczą.

Ponadto powstaną trudności z prawidłowym ustaleniem wartości inwestycji stanowiącej podstawę do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy opis sprawy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, wskazując, że na moment przyjęcia go do użytkowania budynek będzie kompletny i zdatny do użytku i będzie stanowić jej własność.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy dla celów amortyzacji stacji obsługi jej wartość Wnioskodawczyni będzie musiała ustalić od całkowitej wartości początkowej budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku, czy też tak ustaloną proporcję Wnioskodawczyni ma zastosować do części wspólnej, a poszczególne koszty dotyczących wyłącznie części budynku przeznaczonej na stację obsługi Wnioskodawczyni może doliczyć do podstawy amortyzacji ustalonej proporcjonalnie do powierzchni? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeżeli tylko część nieruchomości jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy wartość początkową środków trwałych wytworzonych we własnym zakresie ustala się według kosztów wytworzenia. Jednakże biorąc pod uwagę fakt, że pewne prace związane z budową (np. roboty elektryczne, instalacyjne, wykończeniowe itp.) będą mogły podlegać odrębnemu rozliczeniu przez wykonawców inwestycji i na roboty te Wnioskodawczyni będzie mogła uzyskać od wykonawcy faktury odrębnie na część mieszkalną i odrębnie na stację obsługi. Roboty te Wnioskodawczyni może zaliczyć bezpośrednio do wartości stacji obsługi podlegającej amortyzacji.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 powołanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie wytworzenia.

Stosownie do art. 22g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych. Mając powyższe na uwadze, należy zauważyć, że wszystkie poniesione wydatki, które mogą w myśl cytowanej wyżej definicji być zaliczone do kosztu wytworzenia we własnym zakresie środka trwałego, stają się w momencie zakończenia inwestycji wartością początkową środka trwałego. W przypadku nakładów poniesionych na wykonanie części wspólnych budynku, np. fundamenty, strop, dach, służących zarówno części przeznaczonej na działalność gospodarczą, jak i części mieszkalnej, wydatki te należy przyporządkować proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej przeznaczonej na działalność gospodarczą w całej powierzchni budynku.

Ponadto zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej.

Zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy amortyzacji nie polegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Ponieważ sporządzona została jedna dokumentacja na budowę budynku mieszkalno-usługowego, wystąpią trudności z zakwalifikowaniem części prac budowlanych (tzw. części wspólnych, jak np. stropy, ściany, dach, przyłącza energetyczne, wody, c.o. itp.) służących zarówno części przeznaczonej na stację obsługi, jak i część mieszkalną. Natomiast prace (np. roboty elektryczne, instalacyjne, wykończeniowe itp.) będą mogły podlegać odrębnemu rozliczeniu przez wykonawców inwestycji. Na roboty te będę mogła uzyskać od wykonawcy faktury odrębnie na część mieszkalną i odrębnie na stację obsługi.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż nakłady poniesione na wykonanie części wspólnych budynku, np. stropy, ściany, dach, przyłącza energetyczne, wody, c.o. należy przyporządkować proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej przeznaczonej na działalność gospodarczą w całej powierzchni budynku, zaś nakłady np. na wykończenie części przeznaczonej na potrzeby działalności gospodarczej należy wydzielić na podstawie dokumentacji odrębnej dla tej części budynku. W związku z powyższym wartością początkową tego środka trwałego będzie część sumy nakładów poniesionych na wykonanie elementów wspólnych budynku, przyjęta zgodnie z ww. proporcją powierzchni, oraz nakłady poniesione już bezpośrednio na część budynku przeznaczoną na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo informuje się, że w przedmiocie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej