Temat interpretacji

udzielanie pracownikom nieoprocentowanych pożyczek

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2019 r. (data wpływu 18 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z udzielaniem pracownikom nieoprocentowanych pożyczek jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z udzielaniem pracownikom nieoprocentowanych pożyczek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej określana jako Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży wyrobów z tworzyw sztucznych. Spółka zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. W stosunku do tych pracowników, Spółka pełni funkcję płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. W Spółce obowiązuje regulamin udzielania pożyczek pracownikom.

Regulamin daje pracownikom możliwość ubiegania się o pożyczkę od Spółki. Pożyczki są finansowane ze środków obrotowych Spółki. Regulamin przewiduje następujące zasady udzielania pożyczek pracownikom:

• na potrzeby regulaminu za pracownika uznaje się osobę fizyczną zatrudnioną w Spółce na podstawie umowy o pracę niezależnie od jej rodzaju oraz wymiaru czasu pracy,

• pracownik może ubiegać się o pożyczkę, jeśli najpóźniej w dniu złożenia wniosku o pożyczkę jego staż pracy w Spółce wynosi co najmniej 3 lata,

• pracownik, któremu Spółka udzieliła pożyczki może ubiegać się o ponowną pożyczkę po dokonaniu całkowitej spłaty już udzielonej pożyczki,

• w okresie urlopu wychowawczego albo urlopu bezpłatnego prawo pracownika do ubiegania się o pożyczkę ulega zawieszeniu,

• pracownik może ubiegać się o pożyczkę, której kwota nie może przekraczać progu określonego w regulaminie oraz której okres spłaty nie może być dłuższy niż limit określony w regulaminie,

• zarząd Spółki przyznaje pożyczkę, jeśli pracownik spełnia warunki określone w regulaminie, a Spółka dysponuje środkami pieniężnymi pozwalającymi na udzielenie pożyczki,

• pożyczka udzielana pracownikowi może być przeznaczona na dowolny cel,

• pożyczka udzielana pracownikowi jest nieoprocentowana.

Szczegółowe warunki udzielenia pożyczki oraz spłaty pożyczki określa indywidualna umowa pożyczki zawierana w formie pisemnej pomiędzy pracownikiem a Spółką. Umowa pożyczki zawiera zgodę pracownika na potrącanie ratalnych spłat pożyczki bezpośrednio z należnego mu od Spółki wynagrodzenia za pracę oraz innych świadczeń związanych z pracą. Przedmiot działalności Spółki określony w umowie spółki oraz wpisany w Krajowym Rejestrze Sądowym nie obejmuje prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z udzielaniem pracownikom pożyczek nieoprocentowanych, na zasadach opisanych w regulaminie, po stronie pracowników powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń, a w konsekwencji Spółka ma obowiązek pobrania od tego przychodu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zasady opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych określa ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej w skrócie u.p.d.o.f.). Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., ,,Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Art. 11 ust. 2a pkt 4 u.p.d.o.f. przewiduje, że wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 u p.d.o.f. ,,Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależne od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika jak równie wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast, zgodnie z art. 12 ust. 4 u.p.d.o.f ,,Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Art. 31 u.p.d.o.f. przewiduje, że ,,Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ,,zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zasady zawierania umów pożyczki określają przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej w skrócie k.c.).

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z przepisu tego wynika, że umowa pożyczki jest, co do zasady, umową nieodpłatną. W związku z tym strony umowy pożyczki mogą zastrzec brak odpłatności w postaci odsetek (brak oprocentowania).

W związku z powyższym należy stwierdzić, że jeśli pracodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek, a pożyczki są udzielane pracownikom według jednolitych zasad to po stronie pracowników nie powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., w związku z otrzymaniem pożyczki nieoprocentowanej. W omawianym przypadku mamy do czynienia z taką właśnie sytuacją. Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek. A pożyczki są udzielane pracownikom według jednolitych zasad określonych w regulaminie. Należy zatem stwierdzić, że po stronie pracowników Spółki nie powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń w związku z otrzymaniem pożyczki nieoprocentowanej, a w konsekwencji Spółka nie ma obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy od takiego przychodu.

Stanowisko Spółki potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 marca 2014 r., (sygn. ILPB2/415-1183/13-2/TR), w której stwierdzono: ,,Jednakże w sytuacji, gdy zakład pracy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek lub kredytów, a zasady udzielania tych kredytów (pożyczek) stosowane są według jednolitych reguł wobec wszystkich pracowników, wówczas brak jest podstaw do zakwalifikowania niezapłaconych odsetek z umowy pożyczki nieoprocentowanej jako przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wynika z wniosku, Zainteresowany zamierza udzielać ze środków obrotowych swoim pracownikom nieoprocentowanych pożyczek w określonej kwocie, a pracownik zobowiązuje się do zwrotu tej kwoty w uzgodniony sposób i w uzgodnionym terminie. Zasady i warunki udzielania pożyczek zostaną przedstawione pracownikom w formie pisemnego regulaminu udzielania pożyczek, stanowiącego osobny akt w firmie. Zasady udzielania pożyczek będą jednolite dla wszystkich pracowników. Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że na gruncie przedstawionego zdarzenia przyszłego otrzymanie nieoprocentowanej pożyczki nie spowoduje powstania u pracownika Zainteresowanego przychodu powiększającego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dochód). W przypadku udzielenia pracownikowi nieoprocentowanej pożyczki, wartość hipotetycznych odsetek nie będzie stanowiła przychodu tegoż pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Spółki potwierdzają również m.in. interpretacje indywidualne:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 sierpnia 2015 r. (sygn. IPPB4/4511-700 /15-2/MP),

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 9 września 2014 r. (sygn. IBPBII/1/415 -444/14/JP),

• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 23 grudnia 2013 r. (sygn. IPTPB1/415-599/13-4/AP).

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2010 r. (sygn. IPPB2/415-529/ 10-4/AK),

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 października 2009 r. (sygn. IPPB2/415-436/ 09-4/MG),

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 lipca 2008 r. (sygn. IPPB2/415-607/08-4/SP).

Reasumując: w związku z udzielaniem pracownikom pożyczek nieoprocentowanych. Na zasadach opisanych w regulaminie, po stronie pracowników nie powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń, a w konsekwencji Spółka nie ma obowiązku pobrania od tego przychodu zaliczek na podatek dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy poinformować, że na dzień wydania niniejszej interpretacji obowiązuje tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej