Temat interpretacji

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokami: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 22 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 2300/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 1 sierpnia 2017 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 maja 2017 r. sygn. akt II FSK 1350/15 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2014 r. (data wpływu 3 kwietnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2014 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 3 lipca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPB2/415-439/14-2/ES, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że wypłacane lub finansowane przez Wnioskodawcę na podstawie przepisu art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego pracownikom lub byłym pracownikom świadczenia, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 3 lipca 2014 r. nr ILPB2/415 -439/14-2/ES wniósł pismem z 21 lipca 2014 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 21 sierpnia 2014 r. nr ILPB2/415W-62/14-2/JWP stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 3 lipca 2014 r. nr ILPB2/415 -439/14-2/ES złożył skargę z 24 września 2014 r. (data wpływu 29 września 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 22 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 2300/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 3 lipca 2014 r. nr ILPB2/415 -439/14-2/ES.

Skład orzekający podniósł, że w sprawie dotyczącej tożsamej problematyki wypowiadał się już Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 7 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 2008/11 stwierdził, że: przyznane na podstawie art. 444 § 1 k.c. odszkodowania korzystają z przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. zwolnienia. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę, w pełni akceptuje i podziela przedstawiony w uzasadnieniu ww. orzeczenia pogląd.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 22 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 2300/14 odniósł się do przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego zwolnione od podatku są otrzymane odszkodowania oraz zadośćuczynienia, poza taksatywnie wymienionymi, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. W ocenie Sądu, za odszkodowania wypłacone na podstawie przepisów prawa uznać należy odszkodowania, których źródłem jest przepis prawa, niezależnie od tego, czy bezpośrednim tytułem okaże się na przykład, decyzja organu państwa czy wyrok sądu.

Ponadto, wbrew stanowisku organu interpretacyjnego, Sąd uważa, że: () art. 444 § 1 K.c. określa zakres i sposób naprawienia szkody, stanowiąc w szczególności, iż naprawieniu podlegają wszelkie wynikłe z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia koszty, precyzując dodatkowo zakres kompensacji w przypadku gdy poszkodowany stał się inwalidą. Przedmiotowe unormowanie K.c. określa bowiem zasady ustalenia odszkodowania, a nie jedynie ogólne przesłanki jego ustalenia. Przepis ten stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. () Koszty leczenia z pewnością mają konkretny wymiar materialny i mogą być wykazane za pomocą różnych dostępnych dowodów i dokumentów w postaci faktur, rachunków czy potwierdzenia realizacji recept o określonej wysokości. Tym samym wysokość wypłaty świadczenia nie jest dowolna.

W konkluzji, mając na uwadze powyżej przedstawione powody w ocenie WSA we Wrocławiu zaskarżona interpretacja indywidualna podlega uchyleniu na podstawie art. 146 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 22 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 2300/14, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu złożył skargę kasacyjną z 11 marca 2015 r. nr ILRP-46-113/15-2/AM do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 26 maja 2017 r. sygn. akt II FSK 1350/15 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną. W wyroku NSA w pełni podzielił pogląd wyrażony w uzasadnieniu orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 22 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 2300/14.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie zwolnienia przedmiotowego wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest pracodawcą w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. W związku z dokonywaniem wypłat wynagrodzeń dla swych pracowników oraz innych świadczeń na rzecz byłych pracowników - emerytów i rencistów - pełni funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określonym przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca prowadząc specyficzny rodzaj działalności, narażony jest na ryzyko występowania wypadków przy pracy. Z chwilą zaistnienia wypadku przy pracy na Wnioskodawcy spoczywa wiele obowiązków o charakterze proceduralno-organizacyjnym i materialnoprawnym.

Między innymi Wnioskodawca zobowiązany jest na podstawie przepisu art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, do rekompensaty kosztów wywołanych uszkodzeniem ciała pracownika lub jego rozstrojem zdrowia. Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki.

W związku z powyższym Wnioskodawca, na podstawie przepisu art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, zwraca poszkodowanym w wyniku wypadku przy pracy pracownikom lub byłym pracownikom udokumentowane fakturami i rachunkami koszty leczenia, rehabilitacji (w tym koszty nabycia specjalistycznej aparatury rehabilitacyjnej), koszty przedmiotów ortopedycznych (koszty nabycia kul, protez, gorsetów), koszty aparatów słuchowych lub bezpośrednio finansuje te koszty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłacane lub finansowane przez Wnioskodawcę na podstawie przepisu art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego pracownikom lub byłym pracownikom świadczenia, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (...).

Na podstawie wyżej powołanego przepisu ze zwolnienia korzystają przychody będące odszkodowaniami lub zadośćuczynieniami, których wysokość lub zasady ich ustalenia wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw. Bez wątpienia wymienione w opisie stanu faktycznego świadczenia wypłacane/finansowane przez Wnioskodawcę są w istocie odszkodowaniem.

Podstawę prawną do ich wypłaty/sfinansowania stanowią przepisy odrębnej ustawy, tj. art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Zdaniem Wnioskodawcy wypłacane/finansowane przez niego świadczenia spełniają warunki zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego zawiera precyzyjne zasady ustalania odszkodowania za wszelkie koszty wynikłe z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Przedmiotowy przepis wprost określa możliwe żądania poszkodowanego oraz sposób ich zaspokojenia, z uwzględnieniem sytuacji, w której poszkodowany stał się inwalidą. W przedmiotowym przepisie zostało np. uregulowane, że na żądanie poszkodowanego zobowiązany powinien zapłacić z góry sumę potrzebną na pokrycie kosztów leczenia, a w sytuacji, kiedy poszkodowany jest inwalidą, ponosi również koszty przekwalifikowania do innego zawodu.

Przepisy Kodeksu cywilnego stanowią przepisy odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, regulują wprost zasady ustalania wysokości odszkodowania.

W konsekwencji przedmiotowe świadczenia wypłacane/finansowane przez Wnioskodawcę w pełni spełniają oba ustawowe warunki zwolnienia z opodatkowania określone w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Potwierdzeniem prawidłowości przedstawionego stanowiska jest pisemna interpretacja w zakresie stosowania przepisów prawa wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 12 listopada 2013 r. (ILPB2/415-930/10/13-S/WM) dla identycznego stanu faktycznego na wniosek innego z Oddziałów Wnioskodawcy. W interpretacji tej organ podatkowy stwierdza że (...) treść art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego określa zakres i sposób naprawienia szkody, stanowiąc w szczególności, że naprawieniu podlegają wszelkie wynikłe z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia koszty, precyzując dodatkowo zakres kompensacji w przypadku, gdy poszkodowany stał się inwalidą. Przedmiotowe unormowanie ww. Kodeksu określa zasady ustalenia odszkodowania, a nie jedynie ogólne przesłanki jego ustalenia. Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wypłata na rzecz pracowników i byłych pracowników świadczeń z tytułu wypadku przy pracy stanowi źródło przychodu. Jednakże, odszkodowania przyznane na podstawie art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego z tytułu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia - korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przywołana interpretacja została wydana w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 lipca 2013 r. (II FSK 2008/11), w którym NSA stwierdził, że odszkodowania przyznane z tytułu uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia na podstawie przepisu art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego wolne są od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy podatkowej.

Jak wynika z przedstawionego w opisie stanu faktycznego do niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, wypłacane/finansowane przez Wnioskodawcę pracownikom lub byłym pracownikom świadczenia (odszkodowania) z tytułu wypadków przy pracy są ustalane i wypłacane w oparciu o zasady wynikające wprost z przepisów Kodeksu cywilnego. Konsekwentnie, w ocenie Wnioskodawcy, świadczenia te korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, jak wykazano powyżej, zasady ustalania przedmiotowych świadczeń mają swoje źródło w przepisach prawa cywilnego, a zatem dyspozycja przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest spełniona.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej