Temat interpretacji

Ustalenie wartości początkowej środka trwałego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 lutego 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 608/15 (data wpływu orzeczenia 1 kwietnia 2019 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 sierpnia 2014 r. (data wpływu 21 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 13 listopada 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPB1/415-950/14-2/ES w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 13 listopada 2014 r., znak: IPPB1/415-950/14-2/ES, wniósł pismem z 20 listopada 2014 r. (data wpływu 24 listopada 2014 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 22 grudnia 2014 r. znak: IPPB1/415-950/14-2/ES stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 13 listopada 2014 r. znak: IPPB1/415-950/14-2/ES złożył skargę z dnia 19 stycznia 2015 r. (data wpływu 28 stycznia 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 3 lutego 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 606/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Następnie wyrokiem z dnia 18 września 2018 r. sygn. akt II FSK 1758/16 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W dniu 1 kwietnia 2019 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 lutego 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 608/15.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawco będący osobą fizyczną prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (dalej Wnioskodawca, Podatnik) w 2003 roku na podstawie aktu notarialnego nabył on do majątku prywatnego działkę budowlaną nr 45, z przeznaczeniem na budowę domu na własne potrzeby.

Z czasem przeznaczenie działki zostało zmienione - Wnioskodawca postanowił wybudować na wyznaczonej części działki dwa domy jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej, z przeznaczeniem na własne potrzeby oraz na sprzedaż.

Wnioskodawca pozwolenie na budowę uzyskał w 2013 roku. Jednocześnie w 2013 roku wszedł w życie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego umożliwiających podział działki nr 45 na mniejsze działki. W związku z powyższym działka nr 45 została podzielona na trzy działki 45/3,45/4 i 45/5 (nastąpiło to w 2014 r.). Podział miał na celu wydzielenie dziatek pod budowane budynki (działka nr 45/3 i 45/4) oraz pozostawienie jednaj działki niezabudowanej (nr 45/5). Ponieważ części działek nr 45/3 i 45/4 Wnioskodawca zamierza sprzedać w formie zabudowanej w 2014 roku, rozszerzył prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą o budowę domów na sprzedaż.

Działka nr 45/4 została wniesiona przez Wnioskodawcę do działalności gospodarczej, a część ułamkowa z niej została sprzedana osobie prawnej. Nieruchomość została wniesiona do działalności gospodarczej po cenie rynkowej. Wnioskodawca w ten sam sposób zamierza postąpić z działką 45/3.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość początkową nieruchomości (praw) wskazanych w stanie faktycznym, które Wnioskodawca zamierza wprowadzić na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (działka 45/3) winna być ustalona wg wartości rynkowej nieruchomości na dzień przyjęcia do ewidencji, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy z dnia ustawy o PIT:

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się;

1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
   la) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2B;
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;
3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości;
4. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną;
   1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne - jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
   2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, nie- zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
   3. wartość określoną zgodnie z art. 19 - jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie;
5. w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej, z zastrzeżeniem ust. 14b, ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jedna kod ich wartości rynkowej."

Natomiast ust. 3 ww. artykułu definiuje cenę nabycia;

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarowi usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z kolei ust. 8 informuje podatnika, w jaki sposób ma on ustalić wartość początkową środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji, gdy nie można ustalić ceny nabycia. Zgodnie z ww. regulacją:

Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W ocenie Wnioskodawcy, przy wykładni przepisów art. 22g ust. 1-19 ustawy o PIT regulujących sposoby ustalenia wartości początkowej środków trwałych nie można tracić z pola widzenia celu, jakiemu ma służyć dokonywanie ustalenie wartości początkowej środków trwałych. Wartość ta powinna być ustalona w taki sposób, aby podatnik mógł uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów realną wartość takiego środka trwałego, czy to za pomocą odpisów amortyzacyjnych, czy też zaliczenia w koszty całości jego wartości jednorazowo.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że wprowadzenie do majątku jego przedsiębiorstwa jako środków trwałych nieruchomości (praw) uprzednio nabytych i wykorzystywanych do celów prywatnych jest swoistym nabyciem środka trwałego. Wprawdzie w takiej sytuacji prawo własności pozostaje przy tej samej osobie, jednak następuje istotna zmiana przeznaczenia i statusu środka trwałego (z rzeczy używanej na potrzeby osobiste na środek trwały wykorzystywany w działalności gospodarczej). Za takim rozumieniem nabycia przemawia przepis art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, gdzie stwierdzono, że środek trwały można nabyć na drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób. Ustawodawca celowo użył w tym przepisie klauzuli generalnej, chcąc objąć zakresem tego przepisu jak najszerszą grupę stanów faktycznych i prawnych. W konsekwencji nabycie w inny nieodpłatny sposób może oznaczać także przekazanie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej rzeczy dotychczas używanej prywatnie, zwłaszcza że rzecz wykorzystywana na cele związane z wykonywaną działalnością gospodarczą poddana jest zupełnie innemu reżimowi prawnemu niż rzecz wykorzystywana jedynie dla prywatnych celów (np. podatnik nabywa prawo do jej amortyzowania czy uwzględnienia w kosztach w przypadku sprzedaży).

Podobne stanowisko zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z dnia 9 maja 2013 r. (sygn. akt I SA/Ke 217/13), w którym to stwierdził:

Podczas gdy w ocenie Sądu wymagał rozważenia pogląd skarżącego, że w sytuacji gdy podatnik wprowadza do majątku swego przedsiębiorstwa jako środek trwały samochód ciężarowy uprzednio nabyty do celów prywatnych i tak wykorzystywany, to dochodzi do swoistego nabycia środka trwałego, bowiem wprawdzie nie zmienia się właściciel pojazdu, jednakże pojazd ten zaczyna z momentem przekazania go na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą służyć uzyskiwaniu przychodu przez podatnika, podczas gdy w okresie wcześniejszym nie pozostawał z tą działalnością w żadnym związku. Można przyjąć na gruncie niniejszej sprawy, że prawodawca w tym przepisie umożliwił również podatnikom swoiste nabywanie na potrzeby działalności gospodarczej (np. poprzez wprowadzenie do ewidencji środków trwałych), rzeczy stanowiących własność podatnika, a wykorzystywanych dotychczas jedynie prywatnie. W konsekwencji nabycie w inny nieodpłatny sposób może oznaczać także przekazanie przez podatnika rzeczy dotychczas używanej do celów osobistych podatnika dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Uprawniony jest w efekcie wniosek, że przekazanie przedmiotowego samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej było swoistym jego nieodpłatnym nabyciem przez skarżącego, występującego tutaj w podwójnej roli - zbywcy (prywatnej osoby fizycznej) i nabywcy (przedsiębiorcy)."

Podobnie stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 listopada 2006 r., sygn. akt II FSK 1231/05.

Skoro Wnioskodawca nabył przedmiotowe nieruchomości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w sposób przewidziany w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, to wartość nieruchomości wyznaczyć należy na podstawie wartości rynkowej z dnia nabycia, tj. wprowadzenia nieruchomości do ewidencji na cele prowadzonej działalności.

W analizowanym stanie faktycznym nie można ustalić wartości początkowej ww. nieruchomości (praw) w oparciu o art. 22g ust. 3 ustawy o PIT. Cena nabycia wynikająca z aktów notarialnych w żaden sposób nie odzwierciedla wartości ww. środków trwałych, gdyż można stwierdzić, iż obecnie nieruchomości (prawa) te posiadają zupełnie odmienną charakterystykę niż miało to miejsce w łatach, gdy Wnioskodawca wszedł w ich posiadanie. Są to zatem odmienne nieruchomości niż w czasie ich nabycia przez Wnioskodawcę. Przede wszystkim przedmiotowa nieruchomość nie została de facto nabyta a powstała, ona w wyniku podziału innej nieruchomości zakupionej uprzednio przez Wnioskodawcę. Niema zatem wątpliwości, iż cena nabycia przedmiotowej nieruchomości nie jest w żaden sposób znana, gdyż nie była ona nigdy przedmiotem transakcji kupna sprzedaży.

Pojęcie nie może ustalić użyte w powołanym przepisie art. 22g ust. 8 ustawy o PIT winno być odnoszone do okoliczności danej sprawy, może ono wynikać z rożnych sytuacji, nie zostało bowiem wyraźnie przez prawodawcę określone. Należy brać pod uwagę trudności obiektywne, związane z czynnikami niezależnymi od podatnika. W analizowanym stanie faktycznym takie właśnie czynniki wystąpiły. Przede wszystkim jest to upływ czasu, który jednoznacznie i w znaczący sposób wpływa na wartość nieruchomości. Z upływem czasu powiązane są również inne czynniki obiektywne, jak zmieniająca się rzeczywistość gospodarcza, czy też otoczenie przedmiotowych gruntów i nieruchomości. Kwestie te są szczególnie istotne w dobie przemian związanych z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, a co za tym idzie intensywnego rozwoju największych polskich miast, co skutkuje znacznym wzrostem cen gruntów w nich umiejscowionych. Co więcej w momencie nabycia ww. nieruchomości nie był uchwalony dla niej plan zagospodarowania przestrzennego. Plan taki został uchwalony w roku 2013, co niewątpliwie również znacząco wpłynęło na wartość przedmiotowej nieruchomości. Podkreślić również należy, iż tak jak wskazano w stanie faktycznym, w roku 2014 doszło do podziału nabytej działki w wyniku czego powstała przedmiotowa nieruchomość, co za tym idzie de facto nie jest znana nawet historyczna cena nabycia przedmiotowej nieruchomości, gdyż powstała ona w wyniku podziału ww. nieruchomości, a nie została ona nabyta przez Wnioskodawcę. W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, iż sytuacja Wnioskodawcy jest szczególna. W ocenie Wnioskodawcy właśnie dla takich przypadków ustawodawca wprowadził, jako rozwiązanie szczególne, możliwość oceny wartości środka trwałego metodą określoną w art. 22g ust. 8 ustawy o PIT.

Słuszność powyższego stanowiska potwierdza Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w treści przywołanego już wyroku, w którym to wskazał również:

Tymczasem użyte w powołanym przepisie art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. pojęcie nie może ustalić winno być odnoszone do okoliczności obiektywnych, może ono wynikać z różnych sytuacji, nie zostało bowiem wyraźnie przez prawodawcę określone. Każda sytuacja winna być analizowana indywidualnie zarówno w kontekście trudności obiektywnych, jak i w kontekście nałożonych na podatnika obowiązków odnoszących się do dokumentowania określonych zdarzeń w zależności od tego, czy wydatki ponoszone są w związku z działalnością gospodarczą, czy dotyczą majątku nie służącego jeszcze tej działalności. Organ pominął możliwości ustalenia wartości początkowej /wprowadzanego po raz pierwszy do ewidencji/ środka trwałego - metodą określoną w art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. w sytuacji, gdy podatnik w odniesieniu do tego składnika majątku nie miał jeszcze obowiązku gromadzić dokumentów księgowych i nie obciążał go obowiązek dokumentowania wydatków w sposób, który uzależnia uznanie ich za koszt uzyskania przychodów. Oceniając w tym kontekście sytuację skarżącego nie sposób nie zauważyć, że jest ona szczególna. Wydaje się, że właśnie dla takich przypadków ustawodawca wprowadził, jako rozwiązanie szczególne, możliwość oceny wartości środka trwałego metodą określoną w art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f.

Podsumowując w ocenie Wnioskodawcy nie jest znana cena nabycia przedmiotowej nieruchomości, gdyż powstała ona w wyniku podziału działki nabytej przez Wnioskodawcę, a zatem Wnioskodawca nie wszedł w jej posiadanie w ramach transakcji zakupu. Dodatkowo z uwagi na znaczny upływ czasu od dnia nabycia przedmiotowych nieruchomości dzielonej, a co za tym idzie również radykalną zmianę rzeczywistości gospodarczej i w efekcie również wartości tych nieruchomości, w analizowanej sprawie uzasadnione jest zastosowanie art. 22g ust. 8 ustawy o PIT.

Przeniesienie majątku prywatnego na potrzeby działalności gospodarczej należy bowiem traktować, jako ich nieodpłatne nabycie. Natomiast posiadane dokumenty nabycia nie pozwalają ustalić wartości początkowej ww. nieruchomości (praw), gdyż przedmiotowa nieruchomość nie została nigdy zakupiona, a powstałą w wyniku podziału, a także ze względu na znaczny upływ czasu od nabycia ww. nieruchomości (praw) oraz liczne czynniki wskazane w stanie faktycznym, które wpłynęły na zmianę ich wartości. Zatem w analizowanej sprawie, na potrzeby ustalenia ich wartości początkowej w ramach wprowadzenia do działalności gospodarczej Wnioskodawcy zastosowanie znajdzie ww. art. 22g ust. 8 ustawy o PIT.

W związku z powyższym odpowiedź na postawione przez Wnioskodawcę pytanie brzmi następująco:

Wartość początkowa nieruchomości wskazanej w stanie faktycznym (działka 45/3), którą Wnioskodawca zamierza wprowadzić na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej winna być ustalona wg wartości rynkowej nieruchomości na dzień przyjęcia do ewidencji, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego w nim zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 lutego 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 608/15.

Istotą sporu w niniejszej sprawie jest prawidłowe ustalenie wartości początkowej nieruchomości, tj. działki nr 45/3, wydzielonej uprzednio z działki nr 45, nabytej w 2003 r., którą Skarżący zamierza wprowadzić na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. A zatem przedmiotem sporu jest prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego podlegającego amortyzacji.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz.361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 1 tej ustawy wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 1 tej ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntu. Niemniej jednak, z treści art. 22d ust. 2 ww. ustawy wynika, że składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

W związku z tym wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej grunt podlega wpisowi do ewidencji środków trwałych. Wydatki na jego nabycie nie stanowią jednak kosztów uzyskania przychodów ani w momencie zakupu i oddania do używania, ani poprzez odpisy amortyzacyjne. Wydatki te są kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia takiego gruntu.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych, zawarte są w art. 22g ww. ustawy. Zgodnie z art. 22g ust. 1 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
   1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia
3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości;
4. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną;
   1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne - jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
   2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, nie - zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
   3. wartość określoną zgodnie z art. 19 - jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie.
5. w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej, z zastrzeżeniem ust. 14b, ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.

Stosownie do ust. 3 powyższego artykułu za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie zaś z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Dokonując wykładni analizowanych przepisów art. 22g ust. 1 pkt 1, pkt 3, ust. 3 oraz ust. 8 ww. ustawy, nie ma wątpliwości, że zarówno ich treść jak i usytuowanie wskazują, iż ustawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych przez podatnika.

Podstawowym jest przyjęcie, przy nabyciu w drodze kupna - według ceny nabycia określonej w art. 22g ust. 3 ustawy, zaś przy nabyciu w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy - według wartości rynkowej z dnia nabycia.

Jeżeli jednak nie jest możliwe takie ustalenie wartości początkowej nabytych środków trwałych, ich wartość ustala się w sposób określony w art. 22g ust. 8 ustawy. Ten szczególny sposób dopuszcza wycenę dokonaną przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrażone w wyroku z dnia 3 lutego 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 608/15 stwierdzić należy, że wartość początkową nieruchomości, które Wnioskodawca zamierza wprowadzić na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej może być ustalona według wartości rynkowej na dzień przyjęcia do ewidencji, zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej