Temat interpretacji

Możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2019 r. (według daty wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza nabyć nieruchomość zabudowaną budynkami o charakterze komercyjnym. Nieruchomość składa się z 3 niepodpiwniczonych hal o zróżnicowanej konstrukcji, posadowionych na żelbetowych fundamentach. Jedna z hal posiada część socjalno-biurową, pozostałe składają się z nawy z łącznikiem.

Z posiadanego przez Wnioskodawcę operatu szacunkowego wynika, że budynki zostały wybudowane w latach 60-tych i adoptowane na podstawie decyzji (). Wniosek o pozwolenie na budowę został złożony w 1978 roku. Pierwotnie hale i inne obiekty tam zlokalizowane służyły do wytwarzania elementów hydrauliki siłowej i montażu dużych opryskiwaczy dla rolnictwa oraz innej produkcji wyrobów metalowych.

W 2017 roku na nieruchomości wykonano prace remontowe, dostosowujące obiekt do wyższego standardu. Prace te objęły m.in. wymianę instalacji, oświetlenia, instalację nowych rolet i drzwi, remont pomieszczeń biurowych i pomieszczeń socjalnych, wymianę okien dachowych, renowację budynku od zewnątrz (odświeżenie elewacji).

W przypadku nabycia przez Wnioskodawcę opisanej nieruchomości, zostałaby ona wprowadzona do ewidencji środków trwałych z symbolem 101 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. zaliczona do rodzaju Budynki przemysłowe. Dokonując odpisów amortyzacyjnych, Wnioskodawca zamierzałby zastosować możliwość wynikającą z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną, która zgodnie z ww. przepisem nie przekroczyłaby 10% w skali roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dla opisanej nieruchomości możliwe jest zastosowanie indywidualnie wybranej stawki amortyzacyjnej, która byłaby wyższa niż przewidziana w Klasyfikacji Środków Trwałych dla środka trwałego zakwalifikowanego do podgrupy 10, czyli 2,5%, ale nie przekroczyłaby stawki 10% przewidzianej w Ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dla używanych środków trwałych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż &− dla budynków używanych niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna zgodna z wykazem wynosi 2,5% &− 40 lat pomniejszone o pełna liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Wnioskodawca posiada operat szacunkowy, który wskazuje, że budynki powstały w latach 60-tych. Jedna z hal posiadająca część socjalno-biurową, pięcionawowa, niepodpiwniczona z łącznikiem, została wybudowana w 1966 roku, dwie pozostałe jednonawowe niepodpiwniczone o konstrukcji stalowej zostały wybudowane w 1974 roku.

W 2017 r. w halach zostały wykonane prace remontowe, mające na celu podniesienie standardu nieruchomości. Wykonano prace związane z wymianą instalacji elektrycznej, zainstalowano i wymieniono oświetlenie, wykonano nową podłogę przemysłową, odświeżono i pomalowano ściany, zainstalowano nowe rolety i drzwi, wykonano instalację gazową z wymianą grzejników, dokonano remontu pomieszczeń biurowych, toalet i powierzchni socjalnych, wymieniono okna dachowe, zainstalowano przegrody przeciwpożarowe, wymieniono wewnętrzną fasadę oraz dokonano renowacji budynku od zewnątrz. Zakres prac nie wykraczał poza ramy remontu, nie dokonano żadnych zmian konstrukcyjnych budynków ani znaczącej przebudowy. Budynki od momentu oddania ich do użytkowania po raz pierwszy do czasu obecnego zachowały swoją pierwotną strukturę oraz przeznaczenie.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca uważa, że w przypadku ustalania indywidualnej stawki amortyzacyjnej można uznać, że budynek przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych był używany więcej niż 30 lat, w związku z czym może zastosować amortyzację nie wyższą niż 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 powołanej ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością &− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. amortyzację liniową, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. amortyzację metodą degresywną (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Na podstawie art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z powyższych przepisów wynika, że do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania tego składnika.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% &− 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11): zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe wyjaśnienia, należy przypomnieć, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zamierza nabyć zabudowaną nieruchomość, w skład której wchodzą 3 hale. Wnioskodawca wskazał, że budynki wybudowano ponad 40 lat temu i pierwotnie służyły do wytwarzania elementów hydrauliki siłowej i montażu dużych opryskiwaczy dla rolnictwa oraz innej produkcji wyrobów metalowych. W 2017 r. na ww. nieruchomości wykonano prace remontowe, dostosowujące obiekt do wyższego standardu. W przypadku nabycia przez Wnioskodawcę opisanej nieruchomości, zostałaby ona wprowadzona do ewidencji środków trwałych z symbolem 101 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. zostałaby zaliczona do rodzaju Budynki przemysłowe.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stawka podstawowa dla budynków przemysłowych z symbolem 101, tj. mieszczących się w grupie 1 podgrupie 10 (budynki niemieszkalne) Klasyfikacji Środków Trwałych, wynosi 2,5%.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że w przypadku nabycia przez Wnioskodawcę opisanej nieruchomości zabudowanej trzema budynkami przemysłowymi (halami) oraz wykorzystywania jej dla celów działalności gospodarczej, Wnioskodawca będzie mógł amortyzować posadowione na niej budynki &− po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawcę &− przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg stawki nie wyższej niż 10%.

Reasumując Wnioskodawca ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną nie wyższą niż 10% zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w stosunku do wskazanych we wniosku budynków, które po raz pierwszy zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej